ΘΥΜΙΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΙ ΓΡΙΑ-ΜΠΟΓΡΑΙΝΑ Ή ΔΗΜΑΙΝΑ

    Κλείσαμε την προηγούμενη  βδομάδα με την γρια-Μπόγραινα και  ανοίγουμε τη νέα με τη γριά-Δήμαινα. [1] 

  Προχτές λοιπόν την Παρασκευή, το πρωί κατά τις 10, ανάμεσα στα μηνύματα που έλαβα ήταν και το εξής:

Thimios Haralambopoulo

          Μήπως ήταν του Γέρου Δήμου γυναίκα;..

    Αμέσως απάντησα: 

Καλημέρα, όπως λέει στο παρακάτω σχόλιο ο φίλος Νίκος Κόλλιας από τη Φόνισσα, την ΄ξεραν ως γρια Δήμαινα. Ανίψια ήταν ο "γιατρός΄ κι ο Μπάμπης. Αυτά ξέρω..

    Και στο λεπτό μου απάντησε:

 Ήταν η Δήμαινα. Ο Νίκος « Γιατρός» παρατσούκλι του Νίκου Χαραλαμπόπουλου ήταν αδερφός του Δήμου Χαραλαμπόπουλου, συζύγου της Δήμαινας. Ο Δήμος καταγόταν από την Κοπάνιτσα. Ο πατέρας του «Γιατρού» και του Δήμου, και ο παππούλης μου Ντίνης -πατέρας του πατέρα μου Ανδρέα Χαραλαμπόπουλου-Χαμπέρη, ήταν πρώτα εξ αδέλφια…. Ο Δήμος και η Δήμαινα, έφυγαν - πότε ακριβώς δεν ξέρω- από το χωριό και έφτιαξαν ένα καλύβι εκεί στην πλαγιά κοντά στο Μπούζι… Τους θυμάμαι σαν όνειρο… Ο παππούλης ο Δήμος το… έτσουζε αρκετά… Να είσαι καλά Θοδωρή .

 Να λέμε την αλήθεια το όνομα,  Thimios  δεν μου θύμισε κάποιο γνωστό πρόσωπο και πάραυτα του έκανα  βιντεοκλήση και τα είπαμε. Είναι μάλιστα αδελφός του αείμνηστου, πολυθρύλητου Παπα-Χαμπέρη. Το ωραίο ήταν που νόμιζα ότι μένει στην Κοπάνισα, αλλά είναι στη μακρινή Αυστραλία. Οπότε χάρηκα δυο φορές. Συμφωνήσαμε δε να κάνουμε ένα αφιέρωμα στον  Παπα και να που σε  δυο λεπτά έλαβα σχετικές φωτογραφίες. 

  Νάσαι καλά ρε Θύμιο, υγεία και χαρά και χαιρετίσματα σε όλους τους πατριώτες!! 

 [1] Εμείς οι Γιαννιτσοχωρίτες και οι Μπουζαίοι την ξέραμε και την καλούσαμε γρια-Μπόγραινα, οι Κοπανιτσάνοι και οι Φονισσαίοι την ήξεραν γρια-Δήμαινα.

 ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Στο αγαπητό φίλο και Κοπανιτσάνο πατριώτη στη Μελβούρνη, αφιερώνω ΄τον πρώτο αγώνα στη μπάλα μεταξύ Γιαννιτσοχωρίου-Κοπάνιτσας σε καταπληκτική περιγραφή του αείμνηστου Δημητράκη Γαλάνη από βιβλίο μου "ΑΛΛΟΤΙΝΕΣ ΕΠΟΧΕΣ"

 

....... Οι προπονήσεις στις διάφορες αλάνες του χωριού μας κράτησαν περίπου 10 ημέρες οπότε σαν αρχηγός έκλεισα τον πρώτο φιλικό αγώνα με την Κοπάνιτσα (Καρυές σήμερα) κατά τα μέσα Ιουλίου. Ήταν Κυριακή, η ομάδα συνεννοημένη και πειθαρχική στην ώρα για την αναχώρηση, ήταν όλοι παρόντες. Με την μπάλα στην αμασχάλη ξεκινήσαμε για τις Καρυές με τα πόδια. Οι αποστάσεις τότε δεν είχαν καμιά σημασία, όλα ήταν απλά, ένας περίπατος. Από το βράδυ όμως είχα σκεφθεί ότι η ομάδα μας, μια και την αποτελούσαν παιδιά με πρώτο μπόι, έπρεπε να έχει και κάποιο γνώρισμα, κάποια επιβλητική εμφάνιση. Γι’ αυτό έπρεπε να γραφούν πάνω στις φανέλες μας τα αρχικά Α.Ο.Ν. που σήμαινε Αθλητικός Όμιλος Νεαπόλεως. Το γράψιμο έγινε με μπογιά που είχα μαζί μου, καθ’ οδό έξω από το χωριό μας. Όταν φθάσαμε πλέον στο γήπεδο είμαστε καθ’ όλα έτοιμοι. Οι Καρυές είχαν γήπεδο κάτω στο ποτάμι που οι προσχώσεις του είχαν προσφέρει από τον χειμώνα. Ήταν πολύ καλά προπονημένη ομάδα και είχε λάβει μέρος σε πολλούς άλλους φιλικούς αγώνες. Ο αγώνας άρχισε. Παρουσιαστήκαμε στο γήπεδο ψηλοί, δυνατοί, αισιόδοξοι, με τα μαύρα σώβρακα του σχολείου μας, αθλητικές φανέλες και το χαρακτηριστικό Α.Ο.Ν. Οι αντίπαλοι μικρόσωμοι, αλλά με τέχνη και πείρα αρκετή, για να μας συντρίψουν με σκόρ 13-0. Διαιτητής στον αγώνα ήταν ο Σωτήρης ο Γιαννακόπουλος, που στο τέλος μου λέει: – Ρε Μήτσο, είσαστε γερά παιδιά, ωραία ομάδα, σας λείπει όμως η προπόνηση και η πείρα, μάθετε να κλωτσάτε τη μπάλα σωστά.» Το σύνθημα αυτό ρίζωσε γερά μέσα στις καρδιές των παιδιών αυτών που ήθελαν και δίψαγαν για την δόξα και την τιμή. Την άλλη μέρα αρχίσαμε να ετοιμάζουμε το πρώτο κανονικό γήπεδο στο χωράφι του Αριστάκου, πιο πέρα από του Μίμη Τάγαρη το σπίτι. Εκεί παίξαμε όλο το καλοκαίρι, μετά και αφού το χωράφι επρόκειτο να καλλιεργηθεί, φτιάξαμε άλλο στη διασταύρωση του εθνικού δρόμου σήμερα με τον δρόμο του Αγίου Ηλία. Φανταστείτε ότι δεν υπήρχε ο δρόμος Πύργου - Κυπαρισσίας. Εκεί κάναμε το δεύτερο επίσημο αγώνα με τις Καρυές σε δικό μας γήπεδο πλέον, αλλά και πάλι νικηθήκαμε με μικρή όμως διαφορά 5-3. Δεν παραλείπω να υπενθυμίσω ότι όλοι μας είχαμε μια φοβερή απειλή για τιμωρία και ξύλο από τους γονείς μας επειδή παίζαμε ποδόσφαιρο και ενώ είμαστε μέσα στον αγωνιστικό χώρο, το μάτι μας έβλεπε απέξω μήπως έρχεται κανένας πατέρας με βέργα ή πέτρες για να το βάλουμε στα πόδια. Πώς άλλαξαν τα πράγματα;…»