Στο βιβλίο μου "ΑΛΛΟΤΙΝΕΣ ΕΠΟΧΕΣ", αλλά και στην ανάρτηση της 24ης Σεπτεμβρίου 2014 [πριν 7 ολόκληρα χρόνια] έγραφα για τη γρια-Μπόγραινα:
....Τη θυμάστε την Μπόγραινα; Στην διασταύρωση του Μπουζιού, στον όχτο που τώρα είναι το οικολογικό σπίτι του Λιβά, αν δεν απατώμαι, υπήρχε το γρέκι της.
Φανταστείτε μια αλαφιασμένη γριά με δύο χοντρές γκρίζες πλεξούδες, μια μαλλιαρή τραγίσια γιούρντα (πανωφόρι) ριγμένη ανάρριχτα στους ώμους της σε μόνιμη βάση και δύο λαστιχένια μαύρα τσαρούχια στα γυμνά ροζιασμένα πόδια της. Δίπλα και γύρω της, τέσσερα θεόρατα τραγιά -μαύρα κατάμαυρα όπως η γιούρντα - και παραδίπλα μια καλυβούλα πρόχειρης κατασκευής από σαμακιές, ράπες και λίγες πέτρινες πλάκες, (όχι για σκεπή αλλά να μην την πάρει ο αέρας), που ήταν η κατοικία της γριάς. Η εικόνα έδενε με μια δυνατή και πανάσχημη οσμή που ήταν κυρίαρχη σε όλη την περιοχή. Ήταν η βαρβατήλα – προστατικά υγρά σπέρματα και ορμόνες σωματοτρόπες – που ειδικά στα τραγιά είναι βαριά και ανυπόφορη.
Το όλο βιβλικό σκηνικό ασυναίσθητα οδηγούσε τις μνήμες σε Βιργιλιακές και Ομηρικές καταστάσεις, σπηλιές Πολύφημου και τοιαύτα....
Λοιπόν προχτές στο Μπούζι σε μια επίσκεψη στο σπίτι της ξαδέλφης Γεωργίας, αδελφή του θρυλικού Κανάρη [κλικ ΕΔΩ] βρήκα μια σπάνια και μοναδική φωτογραφία της Γρια-Μπόγραινας, που δημοσιεύεται. Ζαλιά πρέπει να είναι λιόκλαρα για να φάνε τα τραγιά της...
Τα παρακάτω δε αξιόλογα στοιχεία είναι από τον Μπουζαίο, τέως νομάρχη Μεσσηνίας, Δημήτρη Δράκο, που που όπως έχουμε τονίσει πάλι, είναι μια ζωντανή εγκυκλοπαίδεια για όλη την περιοχή μας:
Το όνομά της ήταν Αγγέλω και ήταν γυναίκα του Δήμου Χαραλαμπόπουλου από την Κοπάνισα, ο οποίος πέθανε νωρίς και την άφησε χήρα, πάμφτωχη με δυο γίδες και δυο τραγιά.
Καταγόταν από τα μέρη του Σιδηρόκαστρου.
Το Μπόγραινα το πήρε από τον άντρα της, τον Δήμο, γνωστή και γρια Δήμαινα, που είχε το παρατσούκλι Μπόγρης από τον ήρωα του ΄21, Δήμο Μπόγρη, εξού και το σχετικό δημοτικό τραγούδι.
Το δε μέρος που είχε το γρέκι της, το είχε παραχωρήσει ο Λιβάς, αν και προσπάθησαν κάτι απόγονοι του Δήμου να το οικειοποιηθούν, ως κληρονομιά.
Η ανάμνηση της γρια-Μπόγραινας σε πάρα πολλούς κατοίκους της περιοχής μας έχει μείνει ανεξίτηλη, λόγω της μοναδικότητας αλλά και της τραγικής αδικίας της ζωής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου