Αυτό είναι γραμμένο πριν 4 χρόνια ,
την ημέρα της Ζαχαραίϊκης ...παλιγγενεσίας.
Προχθές το βράδυ της Πέμπτης συντρώγαμε εγώ η Λένα και η καλή μας φίλη η Κανελίτσα (1) στου Τάσου Κοντολέτα την ωραία ταβέρνα "Τα πεύκα". Ανάμεσα στα τόσα και τόσα που θυμηθήκαμε ήταν το σπαρταριστό συμβάν σε μια επέτειο της γιορτής του μίσους όπως λεπτομερώς περιγράφεται στη σχετική ανάρτηση της Παρασκευής. Συγκεκριμένα η Κανελίτσα ήταν η ...ιστορούσα.
" Πρέπει να ήταν επί χούντας
και όλα κυλούσαν κανονικά, όλα σύμφωνα με την πομπώδη....εθνικόφρονα τελετουργία και παράδοση. Είχαν προηγηθεί όλα τα σχετικά, συγκέντρωση του κόσμου, της μαθητιώσας νεολαίας, των αρχών του τόπου, της φιλαρμονικής και το στρατιωτικό άγημα στη θέση του, κάθε φαντάρος με τα όπλα επ΄ωμου και παρά πόδα δίπλα στο κάθε μνήμα για τις σχετικές φανφάρες και εκφωνήσεις (έπεσε ηρωικώς μαχόμενος κατά την εν Ζαχάρω μάχη).
Βρισκόμαστε στη στιγμή που ο τελάλης με στεντόρεια φωνή φωνάζει: "Ενός λεπτού σιγή προς τιμήν των ηρωικώς πεσόντων" αφού πριν παιάνισε η φιλαρμονική και οι φαντάροι και οι υπόλοιποι ένστολοι χτύπησαν τη δέουσα προσοχή. Και ενώ είχε απλωθεί μια απόλυτη σιωπή από κάπου δίπλα ακούστηκε το γκάρισμα ενός γαϊδάρου δυνατό και επίμονο, επιβλητικό. Πραγματικά ήταν σκέτη διακωμώδηση, που όλοι με χίλια ζόρια κράτησαν το γέλιο τους. Ο γάιδαρος με όλο του το μεγαλείο, έβαλε τα πράγματα στη θέση τους...."
(1) Βεβαίως δεν χρειάζεται να σας αναφέρω περισσότερα για τις αναφερόμενες κυρίες, αυτό έλειπε να μην τις ξέρετε.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου