ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΓΙΑ ΤΟ ΜΠΟΥΚΟΤΕΧΝΕΙΟ

    Ας αρχίσουμε με μια μικρή πραγματική γενική παραδοχή....  Η  Επανάσταση το 1821, που γιορτάζουμε τα 200 χρόνια εν  χορδαίς και οργάνοις είναι μεγάλη, αλλά οι  μικρές, καθημερινές επαναστάσεις αποτελούν την πραγματική ζωή, που χωρίς αυτές θα ήταν εντελώς ανεξέταστη και φλύαρη.  Η φαντασία στην εξουσία.   Και τ' άλλο, το ότι ονειρευόμαστε και πλάθουμε τσιμπούσια και συνάξεις  φανερώνει πώς είμαστε ζωντανοί. O Παν βλέπετε που τόσα χρόνια τα λέγαμε, τώρα μας ξέχασε για τα καλά, ούτε για μια απλή κουβέντα δεν σταματά στο κονάκι μας. Θα μου πείτε πολλοί "σιγά τον πολυέλαιο" αλλά... αλλά [1] Ας είναι όμως δεν αντραλίζομαι κιόλας, έτσι είναι η ζωή, οι κανόνες της φύσης. Πλέον οι απάρσεις μου γίνονται για άλλα ταξίδια. 
   Πάμε στα...όνειρα κι ας είναι απατηλά!  

Νάμαστε λοιπόν εκείνη την ονειρική μέρα του καλοκαιριού, που βρεθήκαμε στο αυθαίρετο στη Μπούκα και οι τρεις, ο Κουμπαράκος, ο Αρφάνης κι η αφεντιά μου. 

  Μεθυσμένοι από την πανδαισία της γαμήλιας συνεύρεσης της γαληνεμένης θάλασσας με τον επίσης γαληνεμένο ανδρισμό μας [2]  και εν μέσω πλήρους νιρβάνας ημών και νηνεμίας της φύσης, μετά από το ντερλίκωμα με τα καλοκαιρινά καλούδια και την κρύα μπύρα [3] κι αφού τελειώσαμε με τα πολιτικά, καθημερινά και μη, επηρεασμένοι  από τον ξέφρενο ψυχεδελικό χορό της φύσης, αρχίσαμε να ρίχνουμε τα σχέδια μας για το ερχόμενο καλοκαίρι.     Έριξα λοιπόν την ιδέα να προβούμε σε ένα περιβαλλοντικό και ακτιβιστικό εγχείρημα, αντάξιο των ιδεών και των "κοσμοθεωριών" που πρεσβεύουμε.

  Δεν έχουμε παρά να ζητήσουμε εκείνη την παρατημένη τσιμεντένια αποθηκούλα, παραδίπλα στην παραλία με το σκιερό προαύλιο και να την διαμορφώσουμε με λίγα και απλά μέσα σε ένα καλοκαιρινό σπιτοταβερνοτεχνείο, για την πάρτη μας και τους κολέγηδές μας.     Χρωματιστές κουρελούδες στα ανοίγματα, ένα βάψιμο με διάφορα χρώματα, ένα πετρογκάζι  δυο τρείς σουμιέδες και ένα μεγάλο τραπέζι με τάβλες στο προαύλιο και ποιος μας πιάνει. 

   Θα είμαστε πρώτοι στο χωριό και ....ζηλευτοί στην πόλη. 

   Και οι δυο φίλοι συμφώνησαν και το επικρότησαν, ο  Κουμπαράκος μάλιστα αναφώνησε χαριέστατος: Στον προαύλιο χώρο θα διοργανώνουμε καλλιτεχνικές βραδιές, μουσική, ποίηση και λοιπά. Ναι και μπράβο συμφωνήσαμε και τσουγκρίσαμε τα ποτήρια [4] 

    Ο δε Αρφάνης με τη σειρά του είπε και ελάλησε ότι θα αναλάβει να ψαρεύει και να ετοιμάζει τα ψάρια κάθε βράδυ. 

 Παρατημένη η αποθηκούλα από ανθρώπους και θεούς, αλλά σε περίπτωση  που δεν θα μας τη δώσουν οι ιδιοκτήτες, έπεσε από τον Αρφάνη η εναλλακτική λύση. 

   Σε ένα μεγάλο αλμυρίκι θα φτιάξουμε μια καλύβα και αν όχι όλα, αλλά  τα περισσότερα και πάλι θα τα κάνουμε.

    Όλα λοιπόν στην εντέλεια, ο κύβος ερρίφθη. 

  Και το απίθανο, ανασκαλεύοντας   τα απομνημονεύματα  του αείμνηστου Γιώργου Ντούφα, αδελφός του αγαπημένου μου μπάρμπα  Χρήστου και αντάρτης στο ΕΑΜ, βρήκα οδηγίες για το πώς φτιάχνονται οι καλύβες, απολαύστε τη:

   

<<...Έπλέκαν γύρω γύρω με ένα κλαδί που λέγετε (λυγιά) ή προς το καθαρευουσιά,  αλιγαριά και στη σκεπή είχε βάλει ένα είδος χόρτου που γίνετε μακρύ και βγάζει και σαν είδος καλάμια. Αυτό το λέμε (σαμάκια) και το χόρτο που κόβαμε μάλλον για σκέπασμα καλυβιού το λέγαμε (ράπη) την οποία άπλωναν απάνω στις καλύβες αφο προηγούμενα είχαν κάνει ένα σκελετό από μακρυά ξύλα (δοκάρια) και αφού έβαναν και από πάνω άλλα δοκάρια έδεναν το έξω με το μέσα ξύλο ή με σύρμα ή με βούρλα ένα είδος φυτού αλλά όταν επεξεργασθή γίνεται γερό, και αυτό γινόταν για να μην παίρνει ο αέρας τη ράπη πάνω από την καλύβα, η οποία όταν ήταν καλοφτιαγμένη, δεν έμπαινε σταγώνα νερό μέσα αλλά ήταν και ζεστή>>

 [1] Στα αλλοτινά χρόνια, γιομάτα με ερωτικές αισθήσεις, παραισθήσεις, ορμές και παρορμές συν τις ανάλογες φαντασιώσεις σε τέτοια φιλικά συναπαντήματα μονοπωλούσε η συζήτηση για τις γκόμενες, τις πρώην και τις επόμενες. Τώρα το θέμα γενικώς τσούζει, όλα στη μηχανή του χρόνου, αλλά και της μνήμης. 

[2] Η διαφορά της γαλήνης της θάλασσας και του ανδρισμού μας είναι καταφανής. Η  θάλασσα σήμερα γαλήνη κι αύριο τρυκ μία, μέριασε βράχο να διαβώ, ενώ εμείς από γαλήνη στη παραγαλήνη, λάδι και νερό......

[3] Ο Αρφάνης που είχε φροντίσει για τις προμήθειες είχε φέρει και κινητό ψυγείο οπότε θα καταναλώσαμε περί τις 10 μπύρες. 

[4]  Πλαστικά βέβαια αλλά το ρόλο τους τον έπαιξαν μια χαρά!