ΤΙ ΛΕΕΙ Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΜΠΕΜΠΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΤΕΛΙΟ ΚΑΖΑΝΤΖΊΔΗ

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ "ΜΠΕΜΠΗΣ"

     ΤΟΥ ΘΩΜΑ ΚΟΡΟΒΙΝΗ     

Το 1956 ήταν η χρονιά μου μὲ τὰ πιὸ πολλὰ παιξίματα ως μπουζουξης στη δισκογραφία, πήρα μέρος σε τρία τραγούδια με ερμηνευτὴ τὸν Καζαντζίδη, τὸ ἕνα, τοῦ Γενίτσαρη, κορυφαίο, ὕμνος τῆς ἰδιαίτερης πατρίδας μου, « Γειά σου  Περαία ἀθάνατε»:

Γειά σου, Περαία, ἀθάνατε,

              χιλιοτραγουδισμένε,

              κάνεις καρδιὲς νὰ χαίρονται,

            κάνεις καρδιὲς νὰ κλαῖνε,

Το δεύτερο « Ποιός μπορεῖ νὰ μὲ γλιτώσει"' τοῦ Μπάμπη Μπακάλη :

Μέρα νύχτα τυραννία καὶ μεγάλη αγωνία, τὰ δάκρυά μου κι οἱ καημοὶ μιὰ μέρα ἂν ξεχειλίσουν, θὰ γίνουν μαῦροι ποταμοί, τὴ γῆ νὰ πλημμυρίσουν.

Ποιός μπορεί, μπορεῖ νὰ μὲ γλιτώσει καὶ τὸν πόνο μου να νιώσει.

Το τρίτο τοῦ Δερβενιώτη, «Ελα, μανούλα, γρήγορα κα που λέει :

  Απόψε, μάνα μου γλυκιά,

θὰ κλάψω ὥσπου να φέξει,

 γιατὶ εἶν᾿ ὁ κόσμος ἄδικος 

καὶ μ' έχει καταστρέψει. 

   

Τον Στέλιο τὸν ἀγαπῶ ξεχωριστά, ὅλα τὰ χουνέρια καὶ τὰ στραπάτσα τοῦ λαοῦ τὰ διαλαλεῖ μὲ τὴ φωνάρα του, εἶναι ὁ τελάλης τῶν ἀδικημένων ποὺ φιλοξενεί στο λα φύγε του ὅλη τὴν καλοσύνη αὐτοῦ τοῦ κόσμου, ὅπως ἡ φάτνη τὸν Χριστό, κι ὅλη τὴν ἀδικία, τέτοια φαινόμενα δὲν τὰ σχολιάζεις, μόνο τὰ θαυμάζεις, ὑποκλίνομαι στο χαρισμά του, κάποιοι λίγοι τὸν πλησίασαν, κανεὶς δὲν τὸν ἔφτασε, τὰ τραγούδια ποὺ εἶπε ὁ Στέλιος, ἂν τὰ διάβαζαν στὴν ἐκκλησία, ἀντὶ γιὰ τὸ Βαγγέλιο, ἡ ψυχὴ τοῦ κοσμά- κὴ θὰ γέμιζε πιὸ πολὺ ἀπὸ ἀγάπη καὶ συμπόνια γιὰ τὸν συνάνθρωπο, κι αὐτουνοῦ τοῦ τὴν ἔφεραν πολλές φορές, ὁ Καζαντζίδης δὲν εἶναι βλάκας, ἀγαθὸς σὰν ἐμένα εἶναι, καὶ τὴν πατάει, κι ἐγὼ ποὺ εἶμαι πονηρεμένος, πειραμα τίζομαι, ἃς μιλήσει τὸ φιλότιμο, ἂν τὸ ἔχεις, δὲ μὲ που δᾶς, ἂν δὲν τὸ ἔχεις, σ' ἀφήνω να πιστεύεις ὅτι μὲ ξεγέ λασε ἡ αύρα σου, ἐσὺ εἶσαι τὸ κορόιδο, δὲν εἰμ' ἐγώ, καὶ τοῦ τὴν ἔχω στημένη στη γωνία γιὰ νὰ πληρώσεις ἀκρι- θα τη φλωρομαγκιά σου,