Από το βιβλίο :« Το Αλώβητο χτες στο αφιλόξενο σήμερα.»
Εκδόσεις: Νέδα//Μελβούρνη 2017 Θύμιος Χαραλαμπόπουλο *
Α] Κοινωνικές Σχέσεις και Σχέσεις Ιδιοκτησίας και Παραγωγής Στην κοινωνία των Αβορίγινων, δεν είχε επικρατήσει ποτέ, από τότε που δημιουργήθηκαν - σε ολιγάριθμες ομάδες των 20-50 ατόμων, η ατομική ιδιοκτησία, όπως είχε και έχει επικρατήσει στον υπόλοιπο κόσμο, που μπορεί να απαλλοτριωθεί, να μεταβιβαστεί ή να πουληθεί με κάποιον τρόπο με απόφαση του ιδιοκτήτη.
Η ιδιοκτησία των Αβορίγινων στη γη, ήταν συλλογική και δεν μπορούσε κανείς να την πουλήσει, ούτε από κάποιο μέλος, ούτε από την ομάδα. Η όποια περιοχή ή κομμάτι γης, κατεχόταν από μια ομάδα, που ήταν μία ομάδα που συνέχιζε την ύπαρξή της στο χρόνο, μέσα απ´ το μακρινό παρελθόν από γενιά σε γενιά και θα συνέχιζε στο άπειρο μέλλον. Την έκταση γης που κάτεχε μία ομάδα και μέσα σ ´αυτή ζούσε, τη χρησιμοποιούσαν όλα τα μέλη της ομάδας και είχαν όλα τα μέλη τα ίδια δικαιώματα και ίδιες ευθύνες. αναγνωρίζονταν από μέλη άλλων ομάδων και έπρεπε να έλθουν σε συμφωνία τα μέλη της μιας ομάδας με την άλλη, για να γίνουν αποδεκτά όταν χρειαζόταν η μία ομάδα να ζήσει, κυνηγήσει, ή και μερικές φορές ακόμα και να περάσει μέσα από τη συγκεκριμένη περιοχής.
Οι Αβορίγινες, ζούσαν σαν ανώμένο μέρος του φυσικού περιβάλλοντος, και όχι σαν αποξενωμένοι απ' αυτό. Δεν εξουσίαζαν ούτε εκμεταλλεύονταν τη φύση, και ανέπτυξαν μια κοινωνική ζωή που αντανακλούσε αυτήν την αρμονία και συνεργασία ανάμεσα στους άνδρες και γυναίκες, και ανάμεσα σε διαφορετικές ομάδες, που επέτρεπε τη διαιώνιση της αρμονίας.
Στην καθημερινή ζωή, η δουλειά του κυνηγιού και της περισυλλογής τροφής, ήταν συλλογική και η τροφή που συγκε ντρώνονταν μοιράζονταν σε όλους. Αυτό αποτελούσε και την αντίθεση με τον ατομισμό και τον ανταγωνισμό. Ήταν μια κοινωνία που σ' αυτήν η υπέρτατη αξία βρισκόταν στη συλλογική φύση των κοινοτήτων που την απάρτιζαν, στη συνεργασία, και στη συμμετοχή όλων των μελών της στα κοινά αγαθά. Ο ευρωπαϊκός αποικισμός έχει καταστρέψει το μεγαλύτερο μέρος αν όχι όλο, της παραδοσιακής κοινωνίας των Αβορίγινων, αλλά αυτή η συμμετοχή και η φροντίδα για τους άλλους ανθρώπους εξακολουθεί να αποτελεί σημαντικό στοιχείο της ζωής πολλών φυλών των Αβορίγινων. Εδώ να κάνω μια μικρή παρένθεση. Το 1971, όταν βρισκόμαστε με το Στέφανο, κοντά τους, μας εξέφραζαν τα αισθήματά τους λέγοντας: « Ανεξάρτητα από το ποιοι είστε, εμείς είμαστε εδώ, για να φροντίζουμε ο ένας τον άλλον, μαζί και εσάς.»
Β] Για ποιο λόγο η Αυστραλία έγινε Αποικιοκρατία των Άγγλων
Να πούμε δυο λόγια για μία από τις κύριες αιτίες ίσως, που η Αγγλία προχώρησε στον αποικισμό της Αυστραλίας
Μετά τον πόλεμο της ανεξαρτησίας - εννοώ την Αμερική, η Αγγλία δεν μπορούσε πια να στέλνει τον συνεχώς αυξανόμενο αριθμό καταδίκων στην Αμερική, και έτσι, μετά την αποτυχία της προσπάθειας να στείλει στη Δυτική Αφρική, αποφασίστηκε να ιδρυθεί μια αποικία καταδίκων στην Αυστραλία. Μέσα σ' αυτές τις σκέψεις φυσική υπήρχαν και άλλα συμφέροντα για τους Άγγλους.
Ο «πρώτος στόλος» με 11 πλοία έφτασε στη Νοτιοανατολική Αυστραλία τον Γενάρη του 1788, με 1487 άτομα, εκ των οποίων οι 778 ήταν κατάδικοι (576 άνδρες, παιδιά και 192 γυναίκες). Οι υπόλοιποι ήταν φρουροί και στρατιώτες με τις οικογένειές τους. Στη διάρκεια των 50 χρόνων, μέχρι το 1840, όταν οι ελεύθεροι μετανάστες ξεπερνούσαν σε αριθμό τους κατάδικους και τελικά σταμάτησε η μεταφορά τους, πάνω από 160.000 κατάδικοι είχαν μεταφερθεί στην Αυστραλία, Μέσα σ' αυτούς και 7 Έλληνες που έφτασαν το 1829 ως κατάδικοι στην Αυστραλία.
* Ο Θύμιος Χαραλαμπόπουλος, έζησε ** Νορμπέρτο Μπόμπιο (1909-2004)
σε καταυλισμούς Αβορίγινων της κλικ ΕΔΩ
Αυστραλίας, για έξι μήνες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου