ΤΟ ΦΛΟΥΡΙ ΚΑΙ ΤΟ ΑΛΟΓΟ

 

   Στις αλλοτινές εποχές η οικογένειά μας ήταν εφταμελής. Η νόνα Θεοδώρα[γιαγιά], ο πατέρας, η μάνα, η Λουκία και τα δυο παιδιά.

   Τη βασιλόπιτα, που την έφτειαχνε η μάνα μας στον  φούρνο, την έκοβε, ο πατέρας σε δέκα κομμάτια. Το 1ο το ονομάτιζε, για το σπίτι, το 2ο για το άλογο, το 3ο για τα ξενιτεμένα αδέρφια, το 4ο για τη νόνα, μετά για τον ίδιο, τη μάνα, τη Λουκία και για μας τα παιδιά.

  Δεν θυμάμαι πότε, αλλά μια χρονιά μέσα είχαν βάλει μια λίρα και έτυχε στο άλογο. Εκείνη την χρονιά Ο Καράς την πέρασε κοτσάνι, αφού με τη λίρα, βρόμη και σανός δεν έλειψαν ποτέ και με το παραπάνω! 
   Εκείνο το άλογο ήταν σαν άνθρωπος. Μόνο μιλιά δεν είχε..
Μαύρο τρίχωμα κατράμι, που γυάλιζε λες και το είχαν αλείψει με λάδι. Σταβλιζόταν μάλιστα στο κατώι του σπιτιού που είχε ξύλινο πάτωμα. Σε όλες τις αγροτικές δουλειές ο Καράς  ήταν μπροστάρης [όργωμα, σβάρνισμα, μεταφορικό μέσο κ.κ.] Και άλλα για τον Καρά κλικ ΕΔΩ 1η σημείωση.