ΤΑ ΚΑΜΑΡΙΝΙΑ ΣΤΑ ΚΑΝΑΡΙΝΙΑ

  ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΤΙΣ ΠΡΟΑΛ-
ΛΕΣ ΣΤΗΝ "ΠΡΩΙΝΗ & ΠΑΤΡΙΣ"

    Συνήθως όταν κατεβαίνω στα πάτρια εδάφη [γιατί όχι μήτρια;] παίρνω  το λεωφορείο των 4 μ.μ. για Πύργο μέσω Τριπόλεως και κατεβαίνω στο Γιαννιτσοχώρι. Οπότε επειδή είμαι και αρκετά αγχώδης μπας και αργήσω, εκεί κοντά στις 3μ.μ. πηγαίνω στον Κηφισό. Βγάζω εισιτήριο, που το έχω κλείσει τηλεφωνικά και αράζω στην μεγάλη αίθουσα σε ένα τραπεζάκι ρουφώντας τον καφέ μου. Κλιματιζόμενη αίθουσα είναι, όλα μια χαρά.

    Αυτή την ώρα, κόσμος πάει και έρχεται κυρίως άνθρωποι λαϊκοί,  ανακατεμένοι νέοι και ηλικιωμένοι. Οι πρώτοι, σπουδαστές και φοιτητές ως επί το πλείστον, και οι δεύτεροι, άλλοι  που γυρίζουν από επίσκεψη στα παιδιά τους και στα εγγόνια τους και άλλοι στους γιατρούς, στην πρωτεύουσα. Πάντοτε θα δω και κάνα  παπά και κάνω την ίδια … ευχή αποστροφής, μια και ο κόσμος το έχει σε κακό. "Χτύπα ξύλο" και τέτοια...

    Όμως όταν είναι Παρασκευή ή παραμονή εορτής  η αίθουσα του ΚΤΕΛ παίρνει άλλο χρώμα και σύσταση.  Πολλά τραπέζια είναι κατειλημμένα από σπουδαστές των στρατιωτικών σχολών. Τα αγόρια με τις καπελαδούρες, τα κρεμαστά ξίφη και τις ατσαλάκωτες στολές τους  λεβέντες και παλληκάρια, μελλοντικοί ….στρατηγοί και ναύαρχοι. Τα δε κορίτσια, κι αυτά με τις πλουμιστές στολές τους, τα καπέλα και τα άσπρα τακουνέτα τους. 

   Το συμβάν που περιγράφω έλαβε μέρος κάπου την καλοκαιρινή περίοδο, έτσι  το χρώμα που κυριαρχούσε ήταν το άσπρο και μπλε και θα μου επιτρέψετε να κάνω  εδώ πάλι δυο σχόλια. Όλοι περίπου ήταν πρωτοετείς και δεν ξέρω αλλά οι Ευέλπιδες και οι Ίκαροι ξεχώριζαν από τους άλλους, και από τις φορεσιές με τις γιρλάντες και τα γαλόνια, αλλά και με το όλο στιλ τους και το σχετικό τουπέ. Οι δε βαλίτσες τους είναι πανομοιότυπες, φαίνεται τις δίνουν από τις σχολές.

   Έτσι λοιπόν, εκείνη τη μέρα, όπως ψηλοχάζευα, έρχονται στο διπλανό τραπέζι δυο κοπελιές ντυμένες στην τρίχα, όπως παραπάνω περιέγραφα με τα μαλλιά τους μαζεμένα ψηλά στα καπέλα. Ξέρετε, η φορεσιά στον άνθρωπο καθορίζει σε μεγάλο βαθμό και το πώς φέρεται και το πώς κινείται. Έτσι και οι κοπέλες με την αυστηρή αμφίεση και  την σοβαρή κόμμωση είναι σαν τις παλιές αυστηρές δασκάλες. 

    Σε λίγο η μια παίρνει τη βαλίτσα της και εξαφανίζεται. Λίγη ώρα πέρασε και κοιτάζω  έτσι, και  μου πέσανε τα μάτια. Σε λίγο στην ίδια θέση εμφανίζεται ένας σκέτος κορίτσαρος, με καυτό σορτς και μοντέρνα παπούτσια, αθλητικά! "Μπουκιά και συχώριο"

    Βεβαίως, γιατί να μη το πω, φάτε μάτια ψάρια αλλά τώρα πλέον απλώς θαυμάζω και χαίρομαι το ωραίο. Αυτό και μόνο κι ας μένω με τις αναμνήσεις, τα φλερτ και τα …καμάκια! 

    Δεν πρόλαβε να κάτσει η μία και σηκώνεται η άλλη κοπέλα και με τον ίδιο τρόπο σε λίγο εμφανίζεται μεταλλαγμένη, όπως και η πρώτη, με σορτς και λυτά μακριά μαλλιά.

   Τελικά δεν ήταν δύσκολο να καταλάβω τι γινόταν. Οι αξιωματικίνες έρχονταν από την Σχολή τους κατευθείαν εδώ στο ΚΤΕΛ πήγαιναν στις υπόγειες τουαλέτες και άλλαζαν τις στρατιωτικές τους στολές με κανονικά ρούχα, νεανικά, όπως φορούν όλα τα κορίτσια, σορτσάκια και εκείνα τα μπλουζάκια της μοδός, τα ''εξόμφαλα''.

   Γυρίζω λοιπόν και τους λέω:

      -Ρε σεις, δεν σας γνωρίζω, γίνατε ωραία κοριτσούδια. Από αγέλαστες και σοβαρές κυρίες που ήρθατε…..

 Έβαλαν και οι δυο τα γέλια.

- Μα καλά γιατί δεν αλλάζετε στη σχολή και να βγείτε με πολιτικά και αναγκάζεστε και κάνετε τις τουαλέτες καμαρίνια;

- Τι να κάνουμε, αυτό απαγορεύεται αυστηρώς από την Σχολή. Το ίδιο κάνουν και στα αγόρια. Μου απαντά η μία, η πιο τσαχπίνα, όπως έδειξε.

   - Ναι καταλαβαίνω αλλά γιατί γίνεται μόνο στα πρωτάκια, όπως βλέπω;

   - Απλώς οι άλλοι πηγαίνουν σε σπίτια και άλλοι δεν ξέρω τι κάνουν, δεν είναι ψαρωμένοι όπως εμείς …και να τα γέλια και τα δυο κοριτσούδια.…

   Οπότε με τούτα και τα άλλα όλοι καταλαβαίνουμε τι γίνεται. Αυτό το μυαλό έχουν οι καραβανάδες. Κάνουν το κάθε τι και μάλιστα θεσμοθετημένο ώστε να ισοπεδώσουν τα χαρακτηριστικά ιδιώματα των νεοσυλλέκτων πολιτών αλλά και των υπαξιωματικών και αξιωματικών.

  Και να τελειώσω με τούτο. Δεν ξέρω τι τους κάνουν σε αυτές τις στρατιωτικές σχολές,  που μπαίνουν απλοί και ωραίοι και στο τέλος βγαίνουν εντελώς άλλοι άνθρωποι, στριφνοί και αγέλαστοι. Με μια έπαρση και ένα τουπέ, μικροί ή μεγάλοι….παπαδόπουλοι…

    Σταματώ εδώ για να μη γράψω και καμιά άλλη….αλήθεια.