Πολλάκις έχω αναφερθεί ΕΔΩ, ΕΔΩ με το πάντα πικάντικο και διαχρονικό θέμα τους "Οίκους Ανοχής" στη Φυλής, τον ξακουστό δρόμο που είναι κοντά στην Πελλήνης και λίγο πιο πάνω από τον Άγιο Παντελεήμονα. Προχτές λοιπόν καθώς πήγαινα στο παραδίπλα Σούπερ-Μάρκετ, κάνω έτσι και μου πετάχτηκαν τα μάτια. Από το "ναό" βγαίνει [1] ένας άνδρας καλοντυμένος, λίγο χοντρός με ένα μεγαλούτσικο κεφάλι και κόμη λαμπυρίζουσα, και τάκα-τάκα μπροστά μου μπαίνει σε μια παρακείμενη κούρσα. Τι κούρσα όμως, ΠΟΡΣΕ παρακαλώ, τελευταίο μοντέλο.
Τι ήταν αυτός ο κύριος, Θεός και ψυχή του ή καλύτερα μόνο η Αφροδίτη γνωρίζει. Ή πελάτης ή νταβατζής. Αλλά πελάτης με Πόρσε, γιατί όχι; Πάντως δεν μου έμοιαζε για άνθρωπος της νύχτας, ένας κανονικός άνθρωπος ήταν σαν ..του λόγου μας. Με την πρώτη μου ματιά μάλιστα αμέσως σκέφτηκα τον φίλο μου τον Αρφάνη, καλά να είναι και γερός σαν τον Λαπίθα που μαζεύει ελιές πάνω εκεί ψηλά!.
[1] Κάποτε, πάνε πολλά χρόνια, βλέπω να βγαίνει από την έξοδο ενός τέτοιου ναού ένας φιλαράκος από την Ανραβίδα, όνομα και μη χωριό. Ντράπηκε τόσο που του έπεσαν τα μούτρα, και έκανε να φύγει, τάχα μου πως δεν με είδε. Τον γράπωσα από το χέρι με ένα τρανταχτό Στουφ...και χτυπώντας τον στην πλάτη πήγαμε στη Βικτώρια για καφέ. Όταν πηγαίνω καμιά φορά στην Ανδραβίδα, δεύτερη πατρίδα μου, θυμόμαστε το περιστατικό και γελάμε, αναπολώντας τα χρόνια που πέρασαν σαν το νερό του ποταμού...
{Δήμο ότι και να κάνεις δεν πάει το μυαλό σου με τίποτα.}
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου