ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΥΠΟΚΛΙΘΕΙΤΕ!!!

Η γριά από τον Κακόβατο

Αλήθεια τι ήταν κι αυτή η γιαγιά; Τέτοιους ανθρώπους στη ζωή σου συναντάς λίγους και η γνωριμία μαζί τους, ας είναι και μικρή, μένει χαραγμένη στη μνήμη σου για πάντα. 

Τέτοια ήταν αυτή η γερόντισσα που συνταξιδεύαμε προχθές την Κυριακή για την Αθήνα.

Η γιαγιά λοιπόν κλασσική φιγούρα ανθρώπου του χωραφιού και της φύσης. Ένα χαμόγελο ανοιχτό σαν ένα παράθυρο στον κάμπο και μαλιά ξεφτισμένα μεν από το χρόνο  αλλά με τις  δυο μικρές κοτσίδες και τη χωρίστρα στη μέση σαν τη Νέδα χαμηλά πριν να αγκαλιαστεί με τη θάλασσα. Εντύπωση μου έκαναν οι μάλλινες καφετί κάλτσες της με τις καλτσοδέτες ψηλά-ψηλά στα γόνατα. Αγράμματη ντιπ αλλά μυαλό ξουράφι που παρά τη μεγάλη της ηλικία  για όλα είχε άποψη και γνώμη. Από πολιτικά μέχρι ..οικονομικά. τα δε κοινωνικά τα έπαιζε στα δάχτυλά της. Ήξερε τα πάντα όσα είχαν συμβεί τα τελευταία 70 χρόνια σε όλη την περιοχή, από τη Ζαχάρω μέχρι πέρα τη Νέδα. 

Και τι δεν είπαμε.. Αρχίσαμε από την κατοχή, το Τσαρουχά και τον Κατερίνη στα χρόνια του ΕΑΜ στον Κακόβατο και σε όλη την περιοχή και καταλήξαμε στον πολυθρύλητο Πανταζή.

Παντρειά στα 15 της με αγάπη και απαγωγή πέρα στην Κυπαρισσία και γκαστριά τον άλλο χρόνο. Μικρή παιδούλα μια στην πλατιά αξίνα και μια στη βαθειά σκάφη. Με τον λεγάμενο, από πέρα τη Βολάνζα,  δουλεύανε μαζί και η ….άλλη δουλειά έγινε μες στο αμπέλι στις σταφίδες, που λέει και το δημοτικό τραγούδι. Στα 30 έμεινε χήρα με δυο παιδιά, το ένα κουτσούβελο. Το μακαρίτη τον έβαλε σταυρό στο κούτελο και τον είχε προσκυνητάρι μια ζωή. Τώρα έχει 10 εγγόνια, καμιά 15αριά δισέγγονα και 5 τρισέγγονα! Από δουλειά; Τι να πεις; Και τι δουλειά! Από το πρωί τσιρ το πουλί μέχρι το βαθύ σούρουπο. 12ωρο και βάλε. Το είναι της ολόκληρο είναι μπολιασμένο από τη δουλειά. Το πετσί της έχει περονιάσει με ιδρώτα σε τέτοιο βαθμό που έκλεισαν όλες οι οπές του. Ρύζια στο βάλτο του Ξουραφά εκεί γύρω στη δεύτερη κατοχή και μετά στις σταφίδες του Κακοβάτου και στα μετόχια του Μπισκινόκαμπου. Και μεροκάματο μαζί με τους άντρες. Πλατιά αξίνα, μακριά λεπίδα  και ραντιστήρα στον ώμο για να πάρει δυο φράγκα παραπάνω! Είχε να θρέψει την οικογένεια και να φτιάξει και το σπίτι για τα παιδιά!

-   «..γιαυτο παιδάκι μου τώρα με πονάνε τα έρμα μου τα πόδια και τα χέρια στην Αθήνα πάου στο ΚΑΤ να με χειρουργήσει ο Τσαρουχάς ο πατριώτης στο χέρι τένουντα λένε.»

-   «..τέλειωνα τη δουλειά το βράδυ και μετά μάζευα χορτάρι για τα οχτώ ζωντανά μου το ¨ζαλωνόμουνα στη πλάτη και τη νύχτα το έφερνα στο σπίτι και την άλλη μέρα πρωί-πρωί πάλι στο μεροκάματο ..πώς αλλιώς να έκανα πώς θα μεγάλωνα τα παιδιά και θα έφτιαχνα και το σπίτι με 6 δωμάτια για το παιδί και άλλα 6 για το κορίτσι κάτω στη παραλία στον Κακόβατο;

-   «δεν είχα μυαλό  τότε, αλλιώς θα έφτιαχνα κι άλλο σπίτι αν άκουγα το μακαρίτη το Νίκο το Διαμαντοπουλο που μου λεγε αλλά φοβούμουν θα τα πάρει το κράτος μέχρι που τα χάρισε ο Παπαδόπουλος και χτύπαγα το κεφάλι στο τοίχο..»

-   «..έτσι που λες και τώρα έρχονται το καλοκαίρι  τα παιδιά μου και τα αγγόνια μου και χαίρουμαι και εγώ λιγάκι γιατί όλο τον καιρό  μένω μόνη μου με το σκύλο μου..»

-   «Ε τότε ρε γιαγιά γιατί δεν πηγαίνεις να μείνεις στην Αθήνα με τα παιδιά σου;» της λέω

-   «πα πα παιδάκι μου στην Αθήνα παγαίνω μόνο για μαχαίρι 
και όταν φεύγω ρίχνω μια μούντζα ξεγυρισμένη μια με  πνίγει
η Αθήνα μια με μουρλαίνει.)

Η συνέχεια για τον Πανταζή κτ.λ άλλη μέρα…….