ΣΑΒΒΑΤΙΑΝΟ 2!!!!

                        ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ

                           Ένα θρυλικό όνομα, συνώνυμο της Ελληνικής γελοιογραφίας και του σατιρικού λόγου για σχεδόν 50 χρόνια! Μιλάμε δηλαδή για ένα «Ιερό τέρας της σκιτσογραφίας»; Για έναν «γελοιογραφικό κολοσσό»; Ένας σαρκαστής και αυτοσαρκαζόμενος γελοιογράφος της ποιότητας του Μητρόπουλου, θα γέλαγε με την καρδιά του με τέτοιους βαρύγδουπους τσιμεντότιτλους. Η αλήθεια ,ευτυχώς και για εμάς και για εκείνον, είναι διαφορετική. Ο Κώστας Μητρόπουλος είναι ένα άγριο, σκανταλιάρικο μωρό που σκιτσοβολάει καθημερινά τις γελοιογραφίες του με μια χάρτινη σφεντόνα. Μας κάνει τη ζημιά και μετά το παίζει αδιάφορος. Γιατί και θεματολογικά (με τους πιτσιρικάδες ήρωες και με τα «άγρια μωρά») αλλά και επί της ουσίας, όλα τα χρόνια προσπαθεί να διατηρεί αυτήν ακριβώς την οπτική γωνία. Του πιτσιρικά. Του παιδιού ή το εφήβου που κοιτάζει με την αγνή και ταυτόχρονα ανατρεπτική του ματιά τα πολιτικά συμβάντα και τις κοινωνικές συμβάσεις του βίου.
Ο Μητρόπουλος έδωσε τα πρώτα του σκίτσα σε αθλητικές εφημερίδες και συγκεκριμένα το 1955 στην «Αθλητική Ηχώ». Το 1957 αρχίζει μακρόχρονη συνεργασία με το περιοδικό «Ταχυδρόμος». Γελοιογραφίες για την εποχή αρκετά πρωτοποριακές, τόσο σε σχέδιο όσο και σε ιδέες. Σκίτσα που μαζεύονται το 1959 σε άλμπουμ και αποτελούν το πρώτο του βιβλίο με τίτλο «Γελοιογραφίες». Το 1961 ακολουθεί δεύτερο αλμπουμάκι. Το «Γιατί όχι» με δημοσιευμένο και αδημοσίευτο υλικό. 54 ολόφρεσκες και δροσερές (ενίοτε μπλάκ) γελοιογραφίες χωρίς λόγια. Τα σκίτσα αυτής της περιόδου είναι πιο αφαιρετικά στη σχεδίαση από το σκίτσο που αναγνωρίζουμε σήμερα. Γραμμές πιο ελεύθερες, φιγούρες πιο σχηματικές και τα μάτια συνήθως από την ίδια πλευρά του προσώπου. 

Οι πολιτικές γελοιογραφίες κάνουν το ντεμπούτο τους στο «Βήμα» το 1960. Το 1967 ακολουθούν και τα «ΝΕΑ». Όπως θα καταλάβατε ασυνήθιστες…συνήθειες που συνεχίζονται και στις δυο εφημερίδες με ιδιαίτερη επιτυχία και φανατικούς αναγνώστες μέχρι σήμερα! 
Στα δύσκολα χρόνια της Χούντας, εμφανίζονται στις σελίδες του «Ταχυδρόμου» και δύο κόμικς: Το ολοσέλιδο «Από τη Γη στη Σελήνη» (1970) και ο «Παράξενος Καλυβιώτης» σε μορφή comic strip και με τίτλο-παρωδία γνωστού σήριαλ της εποχής.Γύρω στα 1990 ο Κώστας Μητρόπουλος ξαναδοκιμάζει τις δυνάμεις του σε κάτι διαφορετικό αλλά ταυτόχρονα οικείο: Τα «άγρια μωρά». Ένα ημερήσιο comic strip με ήρωες τα …επικίνδυνα πιτσιρίκια που βολτάρουν με το γνωστό καροτσάκι τους καθημερινά στα «ΝΕΑ». «Κορφολογείς όλο το περιβόλι που λέγεται μωρουδίστικη ζωή, ξεφλουδίζεις απ’ αυτή τον χαζό μπαμπά και τη κουτή μαμά, κρατάς τους δολοφόνους που αποκαλούνται φιλαράκια και κοιτάς να δεις αυτό το διαολόπραμα που λέμε Σύγρχρονη Εποχή…» αναφέρει για την γενεσιουργή ιδέα του στριπ στο δεύτερο άλμπουμ της σειράς «Αγριότερα μωρά» (1992) ο ίδιος ο σκιτσογράφος.Στην διάρκεια αυτής της μακρόχρονης και επιτυχημένης καριέρας, τα σκίτσα του Μητρόπουλου έχουν αποτελέσει υλικό για πάνω από 20 άλμπουμ σχεδόν όλα από τις εκδόσεις «Gutenberg» ενώ έχουν κυκλοφορήσει και δύο άλμπουμ στη Γερμανία και στην Ιταλία. Επίσης έχει βραβευθεί σε διεθνείς εκθέσεις .Το 2000 και από την Ακαδημία Αθηνών! Σκίτσα του υπάρχουν στην πινακοθήκη του Δήμου Αθηναίων, της Βασιλείας στην Ελβετία, του Μόντρεαλ και του πανεπιστημίου του Πρίστον.Τι άλλο να πούμε για τον Κώστα Μητρόπουλο; Τίποτα. Καλύτερα ας αφήσουμε να μιλήσει ο ίδιος που τα λέει και καλύτερα…
-Κύριε Μητρόπουλε, πως ξεκινήσατε να κάνετε σκίτσα; Ήταν θέμα επιλογής, συγκυριών, τύχης; Το είχατε από πριν στο μυαλό σας ν’ ασχοληθείτε με κάτι τέτοιο; Μ -- Ήθελα να γίνω ζωγράφος. Πήγα στη Σχολή Καλών Τεχνών του Πολυτεχνείου και απέτυχα στις εισαγωγικές. Ευτυχώς! Μετά πλάκωσε ένα τζάκποτ από συγκυρίες. Νόμιζα πως είχα βέβαια και τα προσόντα. Ώσπου να βεβαιωθώ αν τα είχα ή όχι πέρασαν τα χρόνια, πήρα και το κολάι της δουλειάς και έμεινα στο επάγγελμα. Μ’ αρέσει για δύο λόγους. Πρώτον είναι αραχτό επάγγελμα. Μπορείς να δουλεύεις ξαπλωτός στο κρεβάτι σου και δεύτερον είναι μια κεφάτη απασχόληση.-Είχατε κάποιο πρότυπο στα νεανικά σας χρόνια;Μ- Τον Τζιμ Λόντο! Όταν έβαζε μπροστά το αεροπλανικό του, σήκωνε τον αντίπαλό του στον αέρα, τον έφερνε τρεις βόλτες και τον πέταγε στις κερκίδες! Κάθε φορά που αντιμετώπιζα δύσκολες καταστάσεις τον ονειροπολούσα!-Θυμάστε το πρώτο-πρώτο σκίτσο που κάνατε στη ζωή σας;Μ—Ναι. Ήταν τελικός κυπέλλου. Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός. Έβαλα τις δυο ομάδες να τραβάνε εκατέρωθεν τα χερούλια του κυπέλλου και να τα έχουν ξεχαρβαλώσει. Δημοσιεύτηκε το πρωί στην «Αθλητική Ηχώ» και το απόγευμα το ματς κατέληξε σε μακελειό. Όλοι με είπαν προφήτη! Προσλήφθηκα απ’ την εφημερίδα και μπήκα στο γκεζί!- Κατά τη γνώμη σας, ποια είναι τα σοβαρότερα ελαττώματα του Νεοέλληνα;Μ- Δεν θέλω να μιλήσω για τα ελαττώματα και τον τρόπο ζωής του Νεοέλληνα. Του χρωστώ ευγνωμοσύνη γι’ αυτά. Εμείς οι γελοιογράφοι απ’ αυτά επιζούμε. Σκεφτείτε να είχαμε γεννηθεί στην Ελβετία!-Ποιο είναι το βαθύτερο στοιχείο που συνήθως σας απασχολεί και θέλετε να δείξετε σε μια γελοιογραφία; Μ- Όσο ήμουν νέος και καινούργιος στη δουλειά, τραβολογιόμουνα μ’ αυτά τα βαθύτερα στοιχεία που λέτε. Έκανα χρόνια να καταλάβω πως κάνείς δεν ενδιαφερόταν γι’ αυτά. Όποιος θέλει βαθύτερα στοιχεία διαβάζει φιλοσοφία, δοκίμια και μπροσούρες. Η γελοιογραφία είναι για να χαρίζει γέλιο. Αν μαζί με το γέλιο δίνεις αφορμή και για σκέψη είσαι και ο πρώτος!-Μέσα στις γελοιογραφίες, βρίσκουμε σίγουρα την κριτική σας ματιά. Υπάρχετε όμως κι εσείς στα σκίτσα σας, συνειδητά ή ασυνείδητα; Ως στάση ζωής, ως συνέχεια μιας κουβέντας με έναν κοντινό σας άνθρωπο;Μ- Για όνομα του θεού. Δεν κάνω κριτική. Πλάκα προσπαθώ να κάνω. Είναι το κουσούρι μου. Που λέει και ο Χριστόδουλος. Μια συνήθεια που δεν τη χάνω παρά μόνο στην εφορία και στις συνεντεύξεις μου. Στάση ζωής, και πρέπει να πω ότι το ευχαριστιέμαι. Για τους άλλους δεν ξέρω.-Τι είναι για εσάς το χιούμορ; Μ-Το χιούμορ είναι ένας τρόπος να επιζήσεις. Ίσως ο καλύτερος. Αλλά δεν μπορώ να προσδιορίσω τι είναι. Ούτε πως και γιατί το πετυχαίνεις. Με διαολίζει το ότι είναι ένα πράγμα εύκολο και δύσκολο μαζί.-Πως φαντάζεστε τους αναγνώστες σας;Μ- Τους φαντάζομαι φιλικούς. Δεν έχουμε τίποτα να μοιράσουμε. Παρά μόνο κάνα χαμόγελο. Άντε να είναι και γέλιο. Άλλωστε όλοι ξέρουν ότι κανείς γελοιογράφος δεν διάλεξε αυτό το επάγγελμα για να γίνει πλούσιος! Αδαμάντινες οι προθέσεις όλων μας!-Στα χρόνια που σκιτσάρετε, συνεργαστήκατε και συνδεθήκατε φιλικά με αξιόλογους ομότεχνούς σας όπως τον Αρχέλαο, τον Κυρ, τον Μποστ και τόσους άλλους. Ποια ήταν η αίσθηση αυτής της συν-εργασίας και ποιο το κλίμα που αντιμετωπίζατε μέσα στις εφημερίδες ως σκιτσογράφοι πριν τη μεταπολίτευση;Μ- Λοιπόν έχω τη βάσιμη υποψία ότι τα πήγα πάρα πολύ καλά με όλους. Και με αυτούς που αναφέρατε και πολλούς άλλους. Όσοι μάλιστα απ’ αυτούς είχαν και εύθυμη διάθεση κάναμε τζερτζελέ στο πολύ άνετο. Το κλίμα στις εφημερίδες είναι άλλο πράγμα. Η δημοσιογραφία είναι ένα επάγγελμα χωρίς επετηρίδα. Πράγμα που σημαίνει ανοιχτό συναγωνισμό. Δεν είναι κακό. Βοηθάει. Νομίζω. Εμάς τους γελοιογράφους οι συντάκτες μας βλέπουν μ’ ενδιαφέρον. Εκτός αν τους βλέπουμε εμείς αλλιώς.-Πως βλέπετε τη γελοιογραφία σήμερα; Έχει την ίδια ανταπόκριση όπως παλιότερα, από το κοινό; Μ-Στους Έλληνες πάντα άρεσε η γελοιογραφία. Προ πάντων το γελαστικό, το κεφάτο σκίτσο. Γνωρίζουν όλους τους γελοιογράφους και είναι μαζί τους εκδηλωτικοί. Όσο ζούσε ο Αρχέλαος και βγαίναμε κάνα βράδύ σε καμιά ταβέρνα δεν μπορείς να φανταστείς τον κόσμο που τον χαιρέταγε. Και να σκεφτείς ότι ο Αρχέλαος είχε αποσυρθεί από τη δουλειά πριν από αρκετά χρόνια.-Ποια πιστεύετε ότι θα είναι η εξέλιξη της Ελληνικής γελοιογραφίας στο μέλλον;Μ- Το μέλλον της γελοιογραφίας εξαρτάται απ’ το πόσο και πόσοι ταλαντούχοι θα βγουν. Είμαι αισιόδοξος όμως γιατί τώρα πια οι εφημερίδες είναι ανοιχτές. Παλιά ήταν πολύ πιο δύσκολα. Στα «ΝΕΑ» είμαστε τέσσερις. Στην «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ» τρεις. Στη «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» δύο. Ποτέ δεν ήταν έτσι. -Στις χιλιάδες γελοιογραφίες που έχετε σκιτσάρει, υπάρχουν κάποιες που σας σημάδεψαν;

Μ- Ειλικρινά δεν θυμάμαι. Ίσως κάνα δυο, αλλά δεν έχει νόημα να τις πω γιατί ήταν επίκαιρες.

http://www.comicart.gr/portal/modules/tinycontent1/rewrite/tc_27.html