Tου Δημήτρη Καλουδιώτη
"Το πρόβλημα με την δημόσια διοίκηση είναι βέβαια πολύ παλιό. Αλλά είναι πλέον το κεντρικό πρόβλημα: χωρίς δημόσια διοίκηση δεν πάμε πουθενά. Οι συζητήσεις που τώρα διεξάγονται είναι απόλυτα χαοτικές. Γιατί άραγε;
Προβληματικές αντιμετώπισης έχουν κατατεθεί στο δημόσιο λόγο. Και τώρα και παλιότερα. Προσέκρουαν και προσκρούουν στο βασικό γνώρισμα της δημόσιας διοίκησης στη χώρα μας: την απόλυτη εξάρτησή της από το πολιτικό σύστημα. Η προβληματική που εκτίθεται εδώ έχει κατατεθεί πιο λεπτομερώς και στα μέσα της δεκαετίας του 1990 και στην αρχή και τα μέσα της δεκαετίας του 2000. Όταν ακόμα υπήρχαν σοβαρές νησίδες καλής λειτουργίας της δημόσιας διοίκησης. Όταν το προσωπικό παράδειγμα των διοικούντων (πολιτικών) μπορούσε να ενεργοποιήσει ένα μεγάλο τμήμα των υπαλλήλων -κι αυτό να έχει αποφασιστική επίδραση στην ποιότητα παροχής υπηρεσιών.
Όμως ήρθε η λαίλαπα του 2004-2009 που αποτελείωσε την δημόσια διοίκηση. Η κυβέρνηση Καραμανλή ψάρευε με δυναμίτη στο χώρο αυτό. Έκτοτε βιώνουμε την απόλυτη έρημο.
Μάλιστα οι αλλαγές και συγχωνεύσεις υπουργείων (με τα μακροσκελή ονόματα) που επιχειρήθηκαν από την κυβέρνηση Παπανδρέου, χωρίς δυστυχώς την παραμικρή πρόνοια ρύθμισης των θεμάτων διοίκησης, επέτεινε την διάλυση (τότε επαινέσαμε την κυβερνητική προσπάθεια, ελπίζοντας ότι ο φίλοι του πρωθυπουργού δεν θα την έκαναν με ένα μονοσέλιδο διάταγμα).
Επιμένουμε στη σχέση πολιτικού συστήματος και δημόσιας διοίκησης γιατί υπάρχει και ο άλλος, σημαντικότερος για τις περισσότερες χώρες, παράγοντας που βοηθά στην προσαρμογή της δημόσιας διοίκησης στις κοινωνικές ανάγκες: οι τεχνολογικές εξελίξεις. Στις άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) εκεί γίνεται η προσπάθεια ώστε η διοίκηση να μπορεί να παρακολουθήσει τις κοινωνικές αλλαγές -και τα αποτελέσματα είναι ικανοποιητικά.
Στον τομέα του τεχνολογικού, με την γενικότερη του όρου έννοια, εκσυγχρονισμού έγιναν προσπάθειες και στη χώρα μας, κυρίως την πρώτη τετραετία Σημίτη, και είχαν σημαντικά, αλλά συνήθως προσωρινά αποτελέσματα. Διάφορα προγράμματα εφοδιασμού της διοίκησης με σύγχρονη τεχνολογία, επιμόρφωση, εισαγωγή της «κοινωνίας της πληροφορίας» κ.λπ. Όλες οι προσπάθειες τελικά πνίγονταν μέσα στις ανάγκες των πολιτικών εξελίξεων. Θα υπενθυμίσω επίσης τα «κέντρα εξυπηρέτησης πολιτών» (ΚΕΠ), την πιο σοβαρή προσπάθεια, που όντως επιβιώνουν, ποιος ξέρει για πόσο ακόμα.
Κατά τη γνώμη μου, λύση στην ελληνική δημόσια διοίκηση δεν πρόκειται να υπάρξει αν δεν αλλάξει το πολιτικό σύστημα. τwww.ppol.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου