Μίμης ΑνδρουλάκηςΕΝΑΣ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΤΟΥΜΠΑΣ, ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΑΝΕΡΥΘΡΙΑΣΤΑ...

Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος απίθανου πολιτικού καιροσκοπισμού )

Του Σωτήρη Σωτηρόπουλου

http://sotirissotiropoulos.blogspot.com/2011/11/blog-post_20.html

  

«Κι ενωθήκετε με τους παντίδους κι αφανίσετε την πατρίδα

Από ηθική και αρετήν και πατριωτισμόν…»

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ (Απομημονεύματα)

Έχω την υποχρέωση να εξηγηθώ, ευθύς εξ αρχής για το εν λόγω πολιτικό πρόσωπο και ποιος είναι ο λόγος της δημόσιας ενασχόλησής μου με αυτόν. Πρώτα από όλα γιατί είμαι ένας απλός ενεργός πολίτης αυτής της χώρας και οφείλω να εκφράζομαι ελεύθερα και μάλιστα για πρόσωπα που παίζουν θετικό ή κυρίως αρνητικό ρόλο στα πράγματα της χώρας μου.  Δεύτερον γιατί είμαι αναγκασμένος να πω δυο λόγια, σαν παλιός γνώριμος (εννοώ πολιτικά και κομματικά από το 1988) του Μίμη Ανδρουλάκη που συνυπήρξαμε από τη στιγμή της συνιδρυτικής πρωτοβουλίας του ενιαίου ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΡΟΟΔΟΥ, δίπλα δίπλα ως μέλη της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής του ΣΥΝ, συνυποψήφιοι βουλευτές στην ίδια εκλογική περιφέρεια (στην Α΄ Πειραιά) και συνοδοιπόροι μέχρι τη δική μου αποχώρηση το 1991 με την διάσπαση του ενιαίου ΣΥΝ, οπότε και έμεινα εκτός κομματικής ένταξης μέχρι σήμερα. Επειδή για την τεκμηρίωση της σημερινής μου γνώμης, χρειάζεται να κάνω ένα υποχρεωτικό πισωγύρισμα σε πολύ σπουδαία γεγονότα και περιστατικά που έζησα και έχουν σχέση με τον Ανδρουλάκη και την πολιτική του συμπεριφορά, τα παραθέτω όσο πιο συνοπτικά μπορώ:

·         Πρώτο περιστατικό. Προεκλογική εκστρατεία των υποψήφιων βουλευτών της Α΄ Πειραιά του ΣΥΝ στην Αίγινα λίγο πριν τις εκλογές του 1989 (ξέρετε την εποχή που κάποιοι μιλούσαν για το «βρώμικο ΄89» κι εμείς με πρωταγωνιστή τον περί πολλού Μίμη Ανδρουλάκη μιλούσαμε για το «το ΄89 της ηθικής και πολιτικής αντίστασης και της πολυπόθητης εθνικής συμφιλίωσης»). Εκεί –στην Αίγινα- είχα μια προσωπική
σχεδόν ολονύκτια συζήτηση μαζί του για τα πολιτικά πράγματα και επειδή γνώριζε ότι εγώ προερχόμουν από το ΠΑΣΟΚ, άρχισε να υβρίζει με την πλέον χυδαία πολιτική γλώσσα τον Ανδρέα Παπανδρέου (αυτό το γνωρίζει το πανελλήνιο και είναι καταγεγραμμένο, αλλά δυστυχώς ξεχασμένο) αλλά αναπάντεχα για μένα, μου μιλούσε με θαυμασμό για τον μακαρίτη τώρα Γιώργο Γεννηματά, να τον εκθειάζει και να τον ανεβάζει στο έβδομο ουρανό και όταν του αντέταξα ότι ο Γεννηματάς (κατά τη δική μου ταπεινή γνώμη που ήξερα από μέσα τα πράγματα και εξακολουθώ να έχω), είναι ένα λαϊκιστικό κακέκτυπο του Παπανδρέου, ότι επί Χούντας ήταν πρόεδρος των Πολιτικών Μηχανικών του ΕΜΠ, ότι είναι ο δημιουργός των γνωστών διαλυτικών «παρεών» που ξεστράτισαν το ΠΑΣΟΚ από τις αρχικές του διακηρύξεις, με πείσμα με αντέκρουε και επέμενε στην άποψή του ότι στο μέλλον μαζί με τέτοιους σα τον Γεννηματά, θα μεγαλουργήσει η (τλήμων!) Αριστερά …

·         Δεύτερο περιστατικό. Προεκλογική συγκέντρωση σε Κέντρο της Παλιάς Κοκκινιάς στον Πειραιά παρουσία του αείμνηστου Χαρίλαου Φλωράκη. 

Για του λόγου το αληθές. Η Μαρία Αρβανίτη δίπλα στο θυμόσοφο γέροντα Χαρίλαο
Φλωράκη, λίγο πριν την, απύθμενης  ....αστειότητας, πρόταση Ανδρουλάκη

Ο πολύς Μίμης Ανδρουλάκης, στα μέσα και στα έξω, ενώ συνιστούσε στον Χαρίλαο εμένα και την σύζυγό μου Μαρία Αρβανίτη ξαφνικά ακούμε να λέει στον Φλωράκη: -«Χαρίλαε, να σου γνωρίσω την Μαρία που είναι συγγραφέας πολλών βιβλίων, επί κεφαλής  του Αντιπυρηνικού Κινήματος του Ελληνικού Κλάδου της βραβευμένης με Νόμπελ Ειρήνης Διεθνούς Οργάνωσης των Γιατρών και πρέπει να την πείσουμε να μπει υποψήφια στις εκλογές» (!!)… Και πριν συνέλθουμε συνέχισε: -«Από τώρα υπόσχομαι στη Μαρία, ότι αν βγω εγώ και εκείνη δεν βγει, θα παραιτηθώ να πάρει την θέση μου»(!!!)… Ο σοφός γέρων, κούνησε με κάποια σημασία το κεφάλι του λέγοντας, κάντε το καλλίτερο. Αυτό ήταν, η ασύλληπτης πολιτικής ίντριγκας και καιροσκοπισμού ατάκα-πρόταση του Ανδρουλάκη μας πάγωσε και τότε ένοιωσα για πρώτη φορά ότι έχουμε να κάνουμε με μια άκρως επικίνδυνη πολιτική και ιδεολογική προσωπικότητα. Η προταθείσα σύζυγός μου (πιο νοήμων) απεχώρησε αηδιασμένη, εγώ δυστυχώς παρέμεινα δίνοντας τόπο στην οργή…

·         Τρίτο περιστατικό. Παραμονές εκλογών του Νοεμβρίου 1989, τελευταία επίσκεψή μου στην πιο κοντινή μου και μεγαλύτερη εκλογική ενορία, τα Καμίνια. Εκεί περίμενα να πάρω τον κύριο όγκο των όποιων ψήφων μου, καθόσον υπηρετούσα επί 15 χρόνια ως γιατρός του ΙΚΑ, με αγώνες για την υγεία των κατοίκων του, ιδρυτής και πρωταγωνιστής της ομάδας πρωτοβουλίας του ΣΥΝ με 250 ενεργά μέλη. Εκεί, το βράδυ αυτό συνάντησα μια αγωνιστική εμβληματική μορφή του ΚΚΕ, τον 85ντάρη αείμνηστο μπάρμπα Σπύρο Παπαπολύζο, ο οποίος  με υπεραγαπούσε και όταν τον ρώτησα πως πάμε, δακρυσμένος και εξοργισμένος μου είπε: -«Γιατρέ μου σήμερα ντρέπομαι που είμαι σε αυτό το κόμμα, αλλά το ΚΚΕ είναι το σπίτι μου από το 1927 και δεν μπορώ να το εγκαταλείψω. Λίγο πριν, πέρασε από εδώ ο Μίμης μαζί με στελέχη του ΚΚΕ και μας επέβαλλε να ψηφίσουμε τον ίδιο, με την υπόμνηση προ παντός να μη ψηφιστεί ο Σωτηρόπουλος που έχει όπως μαθαίνουμε επιρροή…»(!!!). Αποτέλεσμα   στις εκλογές ο εκλεγείς τότε βουλευτής Α΄ Πειραιά Μίμης Ανδρουλάκης πήρε περί τους 13.000 ψήφους κι εμείς   οι υπόλοιποι από 1500 και κάτω ο καθένας!!!,  κατεξευτελισθέντες  λόγω της κομματικής γραμμής και τον νεποτισμό του ανεκδιήγητου Ανδρουλάκη, λες και θα πάθαινε τίποτα αν αντί για 13.000 έπαιρνε π.χ. 7.000 ψήφους και άφηνε τα υπόλοιπα ψιχία σε  όλους εμάς τους υπόλοιπους που μας θέλανε οι ψηφοφόροι μας που ξέρανε ότι δίναμε ένα κομμάτι της ζωής μας για την δημοκρατία και την κοινωνική ανόρθωση… Ας είναι.

Τώρα,  μετά την παράθεση των παραπάνω και αφού αναφέρω ότι η γενική γνώμη μου για τον πάλαι ποτέ σύντροφο και συναγωνιστή Ανδρουλάκη ήταν και τον θεωρώ «ένα τετράγωνο μυαλό», ίσως στα μαθηματικά, ίσως σε αναλυτικές προσεγγίσεις με γνώση οικονομικών δεδομένων, ακόμη και με τις ιδιόρρυθμες, εν πολλοίς αμφιλεγόμενες ου μην αλλά και πάντα δημοσιοσχετίστικες, λογοτεχνικές του ικανότητες… Αλλά πάντα ταύτα, επί κακώ στην όποια συμμετοχή του στην πολιτικό στίβο της χώρας μας. Η πολιτική διαδρομή του βοά. Το διαρκές ερώτημα που μένει σε μένα (υποθέτω και στον κάθε εχέφρονα πολίτη) αναπάντητο, είναι και το εξής. Πώς (εκτός από την μακροχρόνια πολιτική του επιβίωση, που εξηγείται επαρκώς) καταφέρνει να επιβιώνει και οικονομικά, αφού ως γνωστόν δεν άσκησε επάγγελμα ποτέ στη ζωή του. Είναι ένα ερώτημα που ασφαλώς δεν θα το έκανα αν δεν ήταν ενεργό πολιτικό υποκείμενο, εδώ και κάποιες δεκαετίες. Και επί πλέον, πάντα εμείς που παρακολουθούμε τα τεκταινόμενα, αναρωτιόμαστε  όταν κάποια εποχή διατηρούσε πολιτικό γραφείο 200τ.μ. στην οδό Μασσαλίας; (μάλιστα έχει ειπωθεί, χωρίς να διαψευστεί, ότι ήταν παραχωρημένο από διάττοντα μεγαλοεκδότη και μεγαλοεργολάβο!). Βεβαίως δεν γνωρίζω, για να είμαι ακριβοδίκαιος, αν έχει κληρονομήσει μεγάλη πατρική περιουσία ή προίκα ή τέλος πάντων (απίθανο να συμβαίνει για τους γνωρίζοντες) να έχει τόσο μεγάλα έσοδα από την συγγραφική του δραστηριότητα…

Δεν θα είμαι εγώ εκείνος που θα περιγράψω τις καθημερινές και ιδιοτελείς πολιτικές και ιδεολογικές του «κολοτούμπες», τις κατά καιρούς ουρανομήκεις αντιφατικές πολιτικές οβιδιακές μεταμορφώσεις του που πάντα τον κρατάνε στον αφρό… Θα χρειαζόταν πολλή μελάνη. Ούτε θα αναφερθώ στην επονείδιστη εξαργύρωση των αγώνων της ηρωϊκής γενιάς του Πολυτεχνείου όπου μαζί με άλλους «καπαδόκες» (Δαμανάκη κλπ) από αρχάγγελοι της κάθαρσης το 1989, κατάντησαν μετά θλιβεροί τσανακογλύφτες του ΠΑΣΟΚ που λοιδορούσαν. Όμως, δεν χρειάζεται να πάμε στα παλιά, αρκεί η τελευταία του θεαματική «κολοτούμπα» στην ψήφο εμπιστοσύνης στον Γ. Παπανδρέου στην ΚΟ, και το θράσος της παιδαριώδους εξήγησης που έδωσε.

Και έρχομαι στο τελευταίο, το πιο σοβαρό και «φωναχτό»

συμβάν. Τάδε έφη Ανδρουλάκης.

«…Η παραίτηση του Γιώργου Παπανδρέου αντικειμενικά, ανεξάρτητα από εφήμερες περιπλοκές, εμβαλωματικές, ψυχαναγκαστικές λύσεις της στιγμής, τις υστερικές άμυνες του παλαιού καθεστώτος, εγκαινιάζει στο άμεσο μέλλον μέσα από μια οδυνηρή μετάβαση ένα νέο πολιτικό και πολιτειακό κύκλο, μια τριπλή ιδρυτική πράξη

·         την είσοδο στην εποχή των συμμαχικών προγραμματικών κυβερνήσεων και το τέλος του παλαιού δικομματισμού

·         τη νέα ίδρυση, τη θετική υπέρβαση της “φυλής του Ατρέα”, τη ριζική ανασύνθεση του πολιτικού χώρου μεταξύ δεξιάς και κομμουνιστικής αριστεράς, την ενεργό παρουσία ενός νέου πολιτικού αστερισμού που θα υπερβαίνει τις παλαιές συντεταγμένες

·         τον πολιτειακό - συνταγματικό μετασχηματισμό του μεταπολιτευτικού καθεστώτος.»

ΜΙΜΗΣ ΑΝΔΡΟΥΛΑΚΗΣ(http://mimisandroulakis.blogspot.com/)

Παρακολούθησα  μια σχεδόν ημίωρη ομιλία του στον τηλεοπτικό σταθμό ΜΕΓΚΑ (Οικονομέας- Καμπουράκης) αλλά άνοιξα και το προσωπικό του μπλογκ και τι είδα και άκουσα; Θεέ και Κύριε!.. Αυτό που βλέπετε ως το ρεζουμέ του στο παραπάνω. Ούτε λίγο, ούτε πολύ ο κύριος Μίμης Ανδρουλάκης για μια ακόμη φορά ρίχνει σωσίβιο σωτηρίας αλλά και αναβάθμισης του ρόλου του πρώην Πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου. Ως άριστος διαστροφικός χειριστής και ερμηνευτής κατά το δοκούν της αρχαίας τραγωδίας, -του Αισχύλου εν προκειμένω- (τώρα ο ίδιος στο ρόλο του Πυλάδη) μας παρομοιάζει τον φίλο του πρώην Πρωθυπουργό (που λόγω της ελληνικής μεγαλοψυχίας δεν ακολούθησε την τύχη του παρόμοιου Αργεντινού πρωθυπουργού ομολόγου του, που έφυγε νύκτωρ με ελικόπτερο) με τον Ορέστη, εγγονό του Ατρέα που τον καλεί τώρα να γίνει ο ήρωας της τραγωδίας μετά την αναγγελία του «θυσιαστικού του κύκλου» και την παραίτηση του στη Βουλή… Και η τελική πρόταση του συμπυκνώνεται στη νέα, «τη ριζική ανασύνθεση του πολιτικού χώρου μεταξύ δεξιάς και κομμουνιστικής αριστεράς» (sic!)

Ω! Θεοί του Ολύμπου, ας δώσετε τώρα έμπνευση και φώτιση  στον νέο τραγωδό κύριο Μίμη Ανδρουλάκη αντί για την νέα Ορεστιάδα ας μεταμορφώσει και προαγάγει τον Γιώργο Παπανδρέου σε βασιλέα Αγαμέμνονα,  για να οδηγήσει τα φαιοπράσινα στρατεύματα στην σύγχρονη Αυλίδα να θυσιάσουν εκεί την Ιφιγένεια δηλαδή την Αριστερά της Ελλάδας, ώστε να πνεύσει ούριος ο άνεμος για το τελικό κούρσεμα και την εθνική υποτέλεια της φιλτάτης πατρίδος!...