Η Α΄και η Β΄ ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΖΑΧΑΡΩΣ

Επανερχόμαστε στη Ζαχάρω που από ωραία Ζαχαρούλα έγινε Sugartown.   Όπως γράψαμε λοιπόν στην σχετική προ ημερών ανάρτηση, κατά την περίοδο της γερμανοϊταλικής κατοχής και μετέπειτα στον Εμφύλιο, η Ζαχάρω κατείχε στρατηγική θέση  μια και εκείνα  τα χρόνια ήταν η μοναδική διέξοδος της Μεσσηνίας προς την Πάτρα και την Αθήνα. Γιαυτό το λόγο έγινε  απόπειρα  να καταληφθεί από τους αντάρτες τρεις φορές. Έτσι στην ιστορία εκείνων των αιματοβαμμένων χρόνων του Εμφυλίου έχουν καταγραφεί  οι Α΄, Β΄και Γ΄μάχες της Ζαχάρως, που έγιναν στις 21 Οκτωβρίου 1947, 24 Ιουνίου 1948 και 13 Οκτωβρίου 1948. Τιμώντας και τους άλλους, της άλλης πλευράς που κι αυτοί έπεσαν  σαν ήρωες για την Πατρίδα και ποτέ κανείς όχι μόνο δεν άναψε ένα κεράκι στον τάφο τους, αλλά αγνοούμε εντελώς σε πια χαράδρα είναι πεταμένοι θα δημοσιεύσουμε ορισμένες σελίδες από το βιβλίο "ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ"(1) του σεβαστού μας φιλόλογου καθηγητή Γιάννη Λέφα.
Σχετικά με αυτές τις αναφορές που πολλοί κουφιοκεφαλάκηδες και Ελληνάρες είναι σίγουρο ότι θα κατηγορήσουν και μάλιστα σφόδρα και αβυσσαλέα ανατρέξατε στη υποσημείωση(1)

Νίκος Γκότσης, από τις μεγαλύτερες φυσιογνωμίες της Εθνικής Αντίστασης αλλά και τις ηρωικότερες μορφές και Μάρτυρες του Εμφυλίου. Για το Ν. Γκότση, αλλά και τους Γεώργιο Θεοδ. Ζήρο, Δημ. Γ. Κολόκα και Θαν. Γ. Τερζή (Μπαρέλα) που υπήρξαν τα άμεσα θύματα της αντίποινας μετά την Β΄ μάχη της Ζαχάρως, αλλά και τον Γιώργη και Τέλη Τσαρουχά από τον Κακόβαταο θα γίνει ειδική ανάρτηση.

Η Β΄μάχη της Ζαχάρως

                                          .........................

Γιάννης Λέφας

(1) Η ιστορία που είναι η συστηματική μελέτη του παρελθόντος έχει κέντρο αναφοράς τον άνθρωπο οπότε εστιάζεται στις ανθρώπινες δραστηριότητες και δευτερευόντως, συμπληρωματικά την ενδιαφέρουν οι συντελεστές και παράμετροι.  Για αυτό το σκοπό  στηρίζεται στις γραπτές πηγές και στις παραδόσεις.Οι γραπτές πηγές είναι γραφές ατομικές μετά από έρευνα και μελέτη των υπαρχόντων στοιχείων από κρατικές υπηρεσίες, ημερολόγια, βιογραφίες και άλλες γραπτές αναφορές παρευρισκομένων στο γεγονός. Σε όλες τις ιστορικές δράσεις και διαδρομές δημιουργούνται αντιπαραθέσεις,  μίση και πάθη μεταξύ προσώπων ή λαών αλλά έρχεται ο  χρόνος  και είτε ελαττώνει είτε και σβήνει όλα αυτά μαζί και τις συνέπειες τους προκαταλήψεις, φοβικά σύνδρομα, υποκειμενικότητες. Οι δε παραδόσεις είναι από τη φύση τους μακρινές χρονικά από τα γεγονότα, ζυμωμένες από τη λαϊκή θυμοσοφία και ως εκ τούτου πλησιάζουν περισσότερο την αντικεινενικότητα. Βεβαίως αναλόγως του μεγέθους και της κοινής απήχησης του γεγονότος, οι παραδόσεις τότε συγκλίνουν σε μία που γίνεται ύμνος, θρύλος και στο τέλος μύθος. Με αυτό το πνεύμα  της λογικής και αλληλουχίας τα γεγονότα της Εθνικής Αντίστασης και του Εμφυλίου έχουν σημαδέψει αυτόν τον τόπο, αλλά η δύναμη του χρόνου, αναγκαστική επιβολή σαν αχλή έχει απαλύνει και εκμηδενίσει όλα τα αρνητικά συμπαρομαρτούντα, μίση και πάθη.  Έτσι λοιπόν, κάτω από αυτό το πρίσμα της ασφαλούς εθνικής ομοψυχίας προβαίνουμε στην παρουσίαση των συγκεκριμένων ιστορικών γεγονότων.