ΤΑΣΟΣ ΓΕΩΡΓΟΥΛΙΑΣ: Αναμνήσεις από τον εμφύλιο πόλεμο και τον Δημοκρατικό Στρατό [1]

Μεταξύ Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς, συγκεκριμένα στις 28-12-17 έλαβα ένα αναπάντεχο μήνυμα (ιμέιλ) από τον αγαπητό Φώτη Γεωργούλια που είναι γιος του Τάσου Γεωργούλια, αγωνιστή- αντάρτη  του Δημοκρατικού Στρατού κατά τον Εμφύλιο, από την Κωστομέρα, τον οποίον έχουμε πολλάκις μνημονεύσει στις κατά καιρούς σχετικές αναφορές μας μια και είναι η βασική πηγή στα ιστορικά βιβλία των γεγονότων στην Ηλεία, όπως ¨Δημοκρατικος Στρατός Πελοποννήσου" του Γιάννη Λέφα και 'Οι Ανοιπόταχτοι" του Κωνστ. Μπρούσαλη, που έχουμε υπόψιν μας.

23-25 χρονος αντάρτης!!!

Το μήνυμα ήταν: 

Γεια σας. Βρήκα τυχαία το blog σας . Ο πατέρας μου λεγόταν Τάσος Γεωργούλιας και καταγόταν από την Κωστομέρα. Ήταν στον ΔΣ και εκτιμούσε απεριόριστα τον Γκότση. Έχει γράψει και σημειώσεις από την δράση του στον ΔΣ. Αν θέλετε μπορώ να σας τις στείλω.

Με εκτίμηση  Φώτης Γεωργούλιας

υγ. Σας εύχομαι καλή χρονιά!

    Μετά χαράς και τιμής αποδέχτηκα την ευγενή πρόταση, οπότε είμαι κάτοχος των απομνημονευμάτων του Τάσου Γεωργούλια με τίτλο: ¨ 

"Αναμνήσεις από τον Εμφύλιο πόλεμο και τον Δημοκρατικο Στρατό"  

Θα αρχίσουμε την δημοσίευση με τον Προλογισμό που κάνουν τα  τρία παιδιά του, που είναι μια στέφανος τιμής και ένα λαμπρό μνημόσυνο για τον πατέρα τους.  

     Στη συνέχεια θα δημοσιεύσουμε τμηματικά το πόνημα, αρχίζοντας από τις συνθήκες και το  κλίμα τρομοκρατίας πριν τη δημιουργία του Δ.Σ. και τον τιτάνιο τρόπο δημιουργίας του πρώτου αντάρτικου τμήματος στην περιοχή μας. Θα ακολουθήσει η εξιστόρηση για τα πρόσωπα (Ν. Γκότσης, Αρ. Βασιλόπουλος, Κ. Σταυρόπουλος) και τα σημαντικά γεγονότα της περιοχής(Μάχες Ζαχάρως, Επίθεση στο σταθμό του Μπουζιού κτ.λ.  

ΠΡΟΛΟΓΙΣΜΟΣ

Η καταγραφή στοιχείων, αναμνήσεων και γεγονότων των αγωνιστών του Δημοκρατικού Στρατού είναι γεγονός σύνηθες. Όλοι αυτοί οι αγωνιστές στη δύση της ζωής τους προσπαθούν να εκφράσουν, να μεταφέρουν στους λοιπούς συνανθρώπους τους όλα αυτά που έζησαν και υπέστησαν στο χώρο δράσης τους και στο χρόνο τους που για πολλούς από αυτούς ήταν η άγουρη νεότητά τους

Την ένταση όμως και το μεγαλείο της περιόδου  αυτής μέχρι ένα βαθμό μπορούν να μας το μεταφέρουν και να μας το κοινοποιήσουν. Το υπόλοιπο ανήκει αποκλειστικά και μόνο σε αυτούς τους ίδιους, που έζησαν την περίοδο αυτή και δημιούργησαν την πραγματικότητά της. Αυτό το υπόλοιπο έχει φωλιάσει στην ψυχή τους και μάλλον είναι το μόνο κέρδος που μετέφεραν σε όλη την υπόλοιπη ζωή τους. Είναι το ανέκφραστο που εμείς μόνο με τη φαντασία μας προσπαθούμε να προσεγγίσουμε.

Κάτι αντίστοιχο μάλλον προσπαθούσε να κάνει και ο πατέρας μας πριν από είκοσι  χρόνια περίπου. Δεν ξέρουμε αν η παρουσίαση των αναμνήσεών του μπορεί να δώσει κάποιο ιδιαίτερα καινούριο στοιχείο για όλη αυτή την περίοδο. Aν μη τι άλλο όμως μπορεί να μεταφέρει την κραυγή του, για ν’ ακούσουμε οι λοιποί ό,τι βίωσε αυτός και οι σύντροφοί του στον αγώνα τους. Έναν αγώνα στερούμενο προσωπικών συμφερόντων αλλά πλήρους από το άπειρο της ελπίδας και της διάθεσης για ζωή.

¨Εφυγε 62 χρονών στις 11-2-84 
από τροχαίο.

 Δεν πρόλαβε να γεράσει,
 όπως λέει με 

απέραντη αγάπη ο
 γιος του ο Φώτης!  

 Αν και η ανθρώπινη βία είναι εξαρχής αποκρουστική, δυστυχώς πολλές φορές αποτελεί το  μόνο εργαλείο. Το αν αυτό είναι φυσιολογικό ή όχι αποτελεί ένα ερωτηματικό που πάντα υπάρχει.

Ελπίζουμε ο αναγνώστης μέσα από τις σελίδες αυτές να βιώσει,  όσο αυτό είναι δυνατόν, την πορεία των αγωνιστών αυτών από το τίποτα στο  όλο και η πραγματικότητα που περιγράφεται να βοηθήσει να δούμε μέσα από μια άλλη οπτική και την δική μας πραγματικότητα καθώς και τα συστήματα αξιών αλλά και προτεραιοτήτων μας. Είναι η ελάχιστη άμυνα και υποχρέωση απέναντι στους εαυτούς μας.

             Για να ελπίζουμε.

   Κώστας, Διονύσης & Φώτης Γεωργούλιας