Λοιπόν όπως χάζευα στο σαλονάκι θωρώ στον τοίχο ένα σταυρό σε τρούλο και παραδίπλα μια μισάνοιχτη πορτούλα. Την ανοίγω και βρέθηκα μέσα σε ένα εκκλησάκι. Ο Παντοκράτορας στον θόλο και μια Παναγιά στο μικρό τέμπλο με πολλά δώρα και τάματα. Τι να πω; Δίπλα σε κάθε νοσοκομείο και μια εκκλησία. To μεγάλο ερώτημα είναι εάν αυτή συνύπαρξη επιδρά θετικά στην θεραπεία των πασχόντων, αρρώστων.Πολλοί, οι περισσότεροι του απλού κόσμου αλλά και αρκετοί επιστήμονες, γιατροί, υποστηρίζουν ότι η πίστη και η θρησκεία επιδρά υποστηρικτικά και παρηγορητικά σαν βάλσαμο ψυχής με αποτέλεσμα η καλή ψυχολογία να συντελέι στην καλή εξέληξη και υγεία. Βεβαίως σε όποιον Θεός κι αν πιστεύει ο καθένας. Όμως το μεγαλύτερο ποσοστό κατέχει η ίδια η θεραπεία, η επέμβαση της επιστήμης, του γιατρού. Μόνη της η καλή ψυχολογία δεν νομίζω ότι φτάνει, αντίθετα με την ιατρική επέμβαση. 
Σίγουρα ο συνδυασμός και τον δύο είναι το καλύτερο, το άριστο. Η υπέρμετρη και άμετρη πίστη, η θρησκοληψία ίσως, που πολλάκις υποβιβάζει ή και μηδενίζει το ρόλο του γιατρού είναι εντελώς αρνητική, θανατηφόρα. [κλικ ΕΔΩ]Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι στο θέμα αυτό έχουν πιάσει και την ουσία και το νόημα. Το"συν Αθηνά και χείρα κίνει" [1] είναι μια αρχή υπέρτερη ακόμα και των 10 εντολών του Μωυσή.
Γράφοντας τα παραπάνω στη μνήμη μου ήρθε το περιστατικό πριν 25 χρόνια στο Ηράκλειο Αττικής με την κυρά Ευαγγελία που έχασε το μονάκριβο γιο της, δεκαεξάχρονο παλικαράκι. Παλέψανε όλοι στην οικογένεια για μια πενταετία. Η μάνα - μας έλεγε είχε ζώσει γύρω - γύρω τα περισσότερα μοναστήρια της Αττικής με κερένια κλωστή και είχε βάλει τάματα και τάματα παντού. Ακόμα και τους Παλαιοημερολογίτες είχε επισκεφτεί. Το παιδάκι της όμως έλιωσε σαν την λαμπάδα. Η εξόδιος ακολουθία έγινε στον Άγιο Λουκά στην πλατεία του παλιού Ηρακλείου αφού ήσαν καθολικοί από τη Σύρα. Τόση ήταν η οδύνη κι ο κλαθμός που τα θυμάμαι σαν χτες, αν και έχουν περάσει τόσα χρόνια. Πολύς κόσμος και ο πόνος μεγάλος.
Δίπλα ακριβώς όπως βγαίνεις οι καθολοκές εκκλησίες έχουν ένα στατό με την εικόνα της Παναγίας και από πάνω τζάμι. Μετά λοιπόν την κηδεία βγαίνοντας η χαροκαμένη μάνα μεσα στην άφατη λύπη της και την αβάστακτη απελπισία της δίνει μια με το χέρι της πάνω στο στατό και σπάει το τζάμι. Δεν θυμάμαι να έχω ξαναδεί τέτοια αλλοφροσύνη! Ανεξίτηλα μου έχουν μείνει τα λόγια της: "άντε και συ με γέλασες, γιατί μου πήρες το παιδί μου.." Κανείς μα κανείς δεν είπε τίποτα.... Πολλοί κούνησαν το κεφάλι τους, άλλοι ως ένδειξη καταγγελίας στην αμαρτία, αντιφρονούντες και άλλοι συμπαραστάτες και ...ομο φρονούντες.
Τη σημερινή ανάρτηση την αφιερώνω ως στέφανο τιμής, δόξας και μνημοσύνης στους δύο αξέχαστους φίλους, τον Νίκο Χολέβα και τον Βαγγέλη Αντωνόπουλο, τον Κάβουρα.
Και οι δυο πάλεψαν γενναία για χρόνια στα ψηλά αλώνια με τον επάρατο.
Και οι δυο έφυγαν Νέοι και Ωραίοι, Περήφανοι και Αξιοπρεπέστατοι!!!!!
Αυτή η γελοιογραφία ήταν μια από τις τελευταίες του Κάβουρα
Καβουρομαχίας επετειακό.
(Αν κι αισθάνομαι σαν τον βασιλιά Πύρρο...)
[1] Στους μύθους του Αισώπου αναφέρεται ότι η φράση ειπώθηκε από κάποιο ναυαγό (πλούσιο Αθηναίο), ο οποίος, αντί να επιχειρήσει να κολυμπήσει για να σωθεί, έκανε παρακλήσεις στη θεά Αθηνά να τον γλιτώσει χωρίς αυτός να κάνει την παραμικρή προσπάθεια να σωθεί.
Σχετικός είναι και ο μύθος του Αισώπου με τον βοηλάτη, ο οποίος όταν το αμάξι που οδηγούσε έπεσε μέσα σε ένα φαράγγι, «άργος ίστατο τω Ηρακλεϊ προσευχόμενος. Ο δε θεός επιστάς είπε: “των τρόχων άπτου, καὶ τοὺς βόας νύττε, και τότε τω θεω εύχου, όταν καυτός τι ποιής· μη μέντοιγε μάτην εύχου». Δηλαδή, πιάσε τους τροχούς και τα βόδια και μετά να προσευχηθείς στο θεό, όταν κι εσύ ο ίδιος κάνεις κάτι, διαφορετικά προσεύχεσαι μάταια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου