Μια ωδή, σαν μοιρολόι, για τη μαχαιριά που δέχτηκε κατάστηθα ο Άγιος Ηλίας

       Ένα μεγάλο ποσοστό από τις αναμνήσεις που έχω στο διάβα της ζωής μου είναι για τον Άγιο Ηλία, τον Αλιά, το γραφικό χωριουδάκι, που είναι κουρνιασμένο πίσω από την κορυφή του ψηλού λόφου  που δεσπόζει στα πεδινά του Πηλιακού πεδίου, της χώρας που κείται μεταξύ Νέδας & Λαπίθα.  Κι από αυτές τις αναμνήσεις κυρίαρχη είναι ο πηγαιμός στην εκκλησία του Προφήτη Ηλία, μια και οι περισσότεροι ντόπιοι της περιοχής σχετίζονται με αυτόν τον Άγιο και τα διπλανά μνήματα, γιατί από τούτο το χωριό ροβόλησαν κάτω στον κάμπο. Στα επόμενα χρόνια κυριάρχησε το πανηγύρι, τ΄ Αλιώς, όπως το μάθαμε. 

  Το εκκλησάκι λοιπόν είναι κτισμένο στο πιο εξαίσιο και πανοραμικό μέρος της  κορυφής. Δίπλα του και λίγο παρακάτω τα μνήματα αείμνηστων προγόνων μας κι από την άλλη πλευρά η πανηγυρίστρα κάτω από θεόρατα, αιωνόβια  δένδρα. Κι από πίσω του κρυμμένο από τη μεριά της θάλασσας το χωριό για ασφάλεια από το κακό μάτι του πειρατή.

  Η θέα κι από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα θεσπέσια, μοναδική. Η πλάση μια ζωγραφιά! Δυτικά το βλέμμα γλιστρά  σιγαλά και μαλακά προς τα κάτω κι αφού πηδάει από την στενή πεδιάδα που απλώνεται από την ωραία Κυπαρισσία μέχρι πέρα τον επιβλητικό Λαπίθα χάνεται στο απέραντο γαλάζιο του Ιονίου. Ανατολικά ξεχύνονται οι βαθυπράσινοι λόφοι και πλαγιές μέχρι επάνω ψηλά την αρχοντική Ζούρτσα. Βόρεια η πρώτη ματιά πέφτει μακριά στη λίμνη του Καϊάφα, που λαμπυρίζει και αμέσως πιο σιμά στον ελικοειδή δρόμο με τα γραφικά χωριουδάκια [Στροβίτσι Μουντρά] κι από πίσω τους οι οροσειρές και τα διάσελα της Βουνούκας. Στον δε νοτιά χάνεσαι από την ομορφιά, την τελειότητα, το αμάλγαμα της φύσης. Μπροστά σου το πλατύ φαράγγι της εμβληματικής Νέδας, που φαίνεται να ροβολάει ακάθεκτη  από πάνω ψηλά τις πλαγιές του Λυκαίου. Φουριόζα και χαρούμενη  από τα φιλιά του Δία και τους επαίνους του Επικούριου Απόλλωνα.  Ακριβώς δίπλα της σαν περιστεριώνες τα μικρά χωριά η Φόνισσα, η Κοπάνιτσα κι από πάνω τους το βουνό του Οδυσσέα. Συνέχεια οι άλλες βουνοκορφές του διπλανού νομού, της Μεσσηνίας. Εκεί κάπου το  βλέμμα πιάνει και το θρυλικό Καραμούσταφα, την έδρα του ΕΑΜ στην από δω μεριά  της Πελοποννήσου.

   Δεν γινόταν αλλιώς, η όλη περιγραφή ήταν αναγκαία για να καταλάβουν οι μη επισκέπτες τη ζηλευτή θέση της εκκλησίας με την πανηγυρίστρα.
    Εδώ στην πανηγυρίστρα είναι το απάγκιο των ψυχών. Και τα  οχτώ δένδρα,  τα τρία πουρνάρια  και τα άλλα πεύκα είναι αιωνόβια. Στέκουν επί αιώνες, αγέρωχα, περήφανα   σαν τους ακρίτες στο ανδρειωμένο αλώνι. Από τη μια το αγνάντεμα, η πανοραμική θέα, που περιγράψαμε κι από την άλλη ο βαθύς ίσκιος με το αεράκι να έρχεται από κάτω τη θάλασσα, αγάλλεται η ψυχή σου. Αν και διαμπερές, ευάερο είναι απάνεμο λιμανάκι στο βουνό.    

    Η λυσιτέλεια της φύσης κόντρα στη συντέλεια.

    Πανδαισία Χαρίτων.
Τα κλαριά τους μπλέκονται και ξεμπλέκονται  σαν τα δάκτυλα του χεριού, λες και συνέχεια χτυπάνε παλαμάκια στα τσαλιμάκια και στις φούρλες που κάνουν οι λεβέντες χορευταράδες στο πανηγύρι.   
   Εκείνο όμως το πεύκο μπροστά στο μικρό περιστύλιο της μονόκλιτης εκκλησούλας, λίγο πιο πέρα από τα άλλα,  το καμάρωνε η ψυχή σου για το καταπράσινο και ζωηρό φύλλωμά του. Αλλά και η κορμοστασιά του άλλο πράγμα! Σαν τη κόρη που περπατά και τρίζει το χώμα από τη ζήλεια…  
  Και να, τις προάλλες μετά από εκείνον τον φοβερό ανεμοστρόβιλο βρήκαν αυτόν τον γίγαντα, το  ημερωμένο θεριό κατάκοιτο πάνω στο χώμα. Σε αυτό το χιλοφιλημένο χώμα  από τόσους και τόσους προγόνους μας.  Μα είναι δυνατόν αναρωτιέσαι να συνέβη τέτοιο κακό;
Μα τα δένδρα δεν πεθαίνουν όρθια;
Κι όμως η μαχαιριά ήταν κατάστηθα, στην καρδιά μια και έξω…
 
   Και τώρα; Διαμάντω, Ηλία, Ζαχάρω, Χριστίνα, Γιώργο, Κώστα και όλοι οι αγαπημένοι μου Αλιώτες πρέπει να κατευνάσετε τη λύπη, αλλά και το γαμώτο. Ξέρω πόσο τα αγαπούσατε και τα καμαρώνατε αυτά τα καθαγιασμένα δένδρα. Ξέρω οι περισσότεροι έχετε  ταυτίσει τη ζωή σας με αυτά,  ήταν το καμάρι του χωριού σας. Σίγουρα ένα πικρό δάκρυ κύλησε σε πολλούς.  
Η ζωή τραβάει την ανηφόρα... Άνοιξη και χειμώνας, Ζωή και θάνατος
Πάλι ένα νέο δενδρί θα μας χαμογελάσει!!![1

       Γνωστές είναι και έλαβαν τις δέουσες διαστάσεις από τα τοπικά ΜΜΕ οι μεγάλες ζημιές που άφησε πίσω του ο ξαφνικός τυφώνας που πέρασε τη νύχτα από την περιοχή. Ήταν μια  μαχαιριά, κατάστηθα στον κοιμισμένο. Σπίτια, αποθήκες και καλλιέργειες, ελιές με έτοιμο καρπό πλήρωσαν το μάρμαρο. Όμως για μένα το θεόρατο πεύκο ήταν έντονα συγκινητικό. 

   Ένας γίγαντας καταγής, ασάλευτος  νεκρός.... 

   Εξού και η ωδή, το μοιρολόι

     Δυστυχώς έχει ανακύψει και ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα: 

Τα τρια από τα μεγάλα δένδρα, τα πουρνάρια, αργοπεθαίνουν όπως λιώνουν σαν το κεράκι οι άνθρωποι από ανίατη αρρώστια,  κακιά. Αλλά επειδή αυτό είναι άλλο ευαγγέλιο, από τα γνωστά  δώδεκα όμως, και επίσης επειδή έχει πέσει μεγάλη κοροϊδία από τους ανωτέρους υπεύθυνους [δήμο και δασαρχείο] θα  το αναπτύξουμε εν ευθέτω χρόνω σε νέα ανάρτηση.

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ

       Να με συμπαθάτε πάντως αλλά πρέπει να καταθέσω και μια υπόθεση, που κατ΄ εμέ είναι πολύ σοβαρή: 

    Μήπως ο τυφώνας ήταν δάκτυλος του Αγίου Νικόλα, από ζήλια μια κι αυτός δεν απολαμβάνει τόσες τιμές  και χάρες, όπως ο προφήτης στον Αλιά;   Από τα πρώτα  χρόνια οι δυο τους ήταν ανταγωνιστές, οπότε ό ένας έπιασε τα βουνά με τα πεύκα και τα σμέρνα κι ο άλλος πήγε παραθαλάσσια. Παράταιρα βέβαια, ριγμένος και παραμελημένος.. Άγιοι ξεάγιοι αλλά από τότε τρώγονται, ο ένας ψάχνει να τη φέρει στον άλλον.  Το ίδιο λένε συνέβη και στα αλλοτινά χρόνια, με το φοβερό επεισόδιο στα "φονικά" που παρατρίχα να μη μείνει στο χωριό από τους φοβερούς Ντρέδες ούτε κολυμπιθρόξυλο. Τότε όμως την τελευταία στιγμή πρόλαβε και μπήκε μπροστά ο Άγιος Ηλίας.

 Παρακαλώ  αυτό να το λάβετε υπόψη σας. 

[1]  Ο αξιόλογος και πολύ δραστήριος σύλλογος Τού Αλιά, με προεξάρχοντες τη Χριστίνα και τη Διαμάντω να προγραμματίσουν μια δενδροφύτευση, όπου ολόκληρος ο χώρος περί την εκκλησία  να γεμίσει με με πεύκα.