Η "ΕΥΔΟΚΙΑ" & Ο ΚΑΝΕΛΟΣ

Δημοσιεύτηκε στην ΠΡΩΙΝΗ προχτές την Τρίτη   

 

     Εκεί εγώ, τον σκοπό μου. Ντρινκι ντρινκ  το μπουζουκάκι, ατέλειωτες φορές. Ήμουνα βλέπετε μαθητευόμενος λίγους μήνες και του έδινα και καταλάβαινε. 

    Για να βάλουμε εδώ τα πράγματα στη θέση τους, εξαρχής να ομολογήσω ότι προς Θεού αυτό μου έλειπε να έχω βλέψεις  να γίνω ο Μπέμπης [1] και μάλιστα τώρα το φθινόπωρο που πέφτουν τα  φύλλα, εξυπακούεται ότι δε μιλάμε για τα άνθη, αυτά ήδη έχουν ξεραθεί. Ομολογώ ότι από πολύ νέος είχα μέσα μου κι αυτό το μεράκι, αλλά βλέπετε πολλά τέτοια ωραία στο διάβα της ζωής μας, άλλα μένουν  όνειρα απραγματοποίητα κι άλλα γίνονται σαράκια. Τέλος πάντων, φέτος με την αναγκαστική καραντίνα, σαν τα αφύσικα τεχνητά φράγματα στα ποτάμια, δεν με έφταναν οι χάντρες του κομπολογιού μου να μετράω τους καημούς και τα ντέρτια, που συνεχώς αυξάνουν  κι είπα να δοκιμάσω τα ζάρια με τις χορδές και τις πενιές. Οπότε απόκτησα και νέο φίλο, γκαρδιακό, το τρίχορδο μπουζουκάκι, που είναι φτιαγμένο από τον φίλο και συμπατριώτη Δημητράκη, δια προπολεμικών ντιρεκτίβων με σκαφτές ντούγιες. Ένας επιδέξιος, οργανοποιός και όχι μόνο αλλά ζηλευτός πολυμάστορας και καλλιτέχνης, αφού τα χέρια του είναι χρυσάφι και φτειάχνει  παπάδες, με αφάνταστη καλαισθησία. ότι μπορείς να βάλεις στο μυαλό σου. Αφού πέρυσι είχε τροποποιήσει το παλιό του ψυγείο σε μηχανή επώασης αυγών και έβγαζε διάφορα πουλιά. 

   Όλο λοιπόν το καλοκαιράκι τη  γειτονιά στο χωριό την «ψυχαγωγούσα», ψυχρά κι ανάποδα καλύτερα, αλλά ευτυχώς η θεία μου Λουκία, μάνα [3] μας πλέον, δεν είναι περήφανη στην ακοή κι έτσι μικρό το πρόβλημα με μένα. Εντάξει πρόσεχα την ώρα, αλλά όσο και να το κάνεις αυτό το άκουσμα της μαθητείας  στο μπουζούκι είναι πολύ σπαστικό. Για τους άλλους, έτσι; Το άλλο παρήγορο ήταν ότι στο απέναντι σπίτι ξεκαλοκαίριαζε ο Πέρης και μου φώναζε κάπου-κάπου: «Δώστου-δώστου εδώ είμαι εγώ».

 Πλέον είχα αρχίσει μαζί με το όργανο να κουρδίζομαι κι εγώ, οπότε ….ψιλοέπαιζα μερικά τραγουδάκια. Από τα πρώτα ήταν η "Ευδοκία" και το "Πιτσιρίκι." [4

  Κάπως έτσι πήγαιναν τα πράγματα όταν ένα απογευματάκι μού ΄ρχεται ένας απρόσμενος επισκέπτης. Ήταν ένα παιδί με το ποδήλατό του εκεί κοντά στα 11 με 12. Με άκουσε και σταμάτησε. Πρώτη φορά γνωριζόμαστε αλλά μου έκανε αμέσως εντύπωση. Άνετος σε όλα του. 

Η δεύτερη κουβέντα του, μετά τα διαπιστευτήρια, μου λέει σοβαρός σαν μεγάλος:      

     -  Μπράβο παίζεις μπουζουκάκι;       
     - Προσπαθώ σιγά-σιγά..
     - Να σου πω, την Ευδοκία την ξέρεις;
     - Ποια Ευδοκία; Τον ρωτώ έτσι για να πάρω μια μικρή γεύση τι γνωρίζει.
     - Την Ευδοκία του Μάνου Λοϊζου,  μου λέει, το καλύτερο ζεμπέκικο..

Μπράβο σκέφτηκα  αμέσως, σωστός και προχωρημένος ο μικρός κι άρχισα να την παίζω, κουτσά στραβά…

 -  Φίλε κάπως το παίζεις αλλά θέλεις πολύ δουλειά.   - Κοίτα να το παίζεις πολλές φορές και μεθαύριο που θα ξανάρθω εγώ θα στο χορέψω επί τόπου.

   Οπότε κι εγώ, αφού έδωσα και το λόγο μου άρχισα την εκμάθηση της Ευδοκίας. Και μια και δυο και εκατό φορές μέχρι που κάπως τα κατάφερνα.

   Σε δυο μέρες νάτος πάλι ο φιλαράκος. Μαζί του ήταν και ένα άλλο παιδί, λίγο μικρότερο, ήταν ο Θανάσης, ο αδελφός του.

     -  Εγώ μου λέει ο Θανασάκης θα βαράω παλαμάκια του Κανέλου

Και ενώ ετοιμαζόμουν να πάρω τη θέση μου, μου λέει ο μεγάλος με μπόλικο σκέρτσο και συνάμα παιδική σοβαρότητα:

     -   Αχ ρε θείε αφαιρέθηκα εντελώς και ήρθα με τις σαγιονάρες…Τι ζεμπέκικο να χορέψω έτσι; Θα πάμε και θα επιστρέψουμε…

Είχα κι εγώ μια δουλειά, οπότε το αναβάλαμε για άλλη μέρα.

      -  Κοίτα, του λέω, να φτιάξεις τη χωρίστρα σου και να φοράς μακρύ παντελόνι. Αν δεν έχεις καλοκαίρι που είναι δεν πειράζει
      -  Έχω, έχω … έχεις να πάθεις πλάκα! 

   Τελικά έτσι για την ιστορία η ….χορο-Ευδοκία δεν  έγινε εφέτος. Το πιο πιθανό να έλειπα όταν ήρθαν και μετά τα παιδιά να έφυγαν για το χωριό τους, μια και ήταν φιλοξενούμενα στον παππού του .

     Δεν πειράζει ορέ Κανέλο. Εύχομαι κάποτε να μάθω καλά την Ευδοκία και να στην παίξω και εσύ λεβεντάκος και μόρτης να χορεύεις και να τρίζει το πάτωμα!!!

[1] Ο Μπέμπης ήταν ο μεγαλύτερος βιρτουόζος του μπουζουκιού, ο 1ος μπουζουξής. Αφού ο μεγάλος Μανώλης Χιώτης έλεγε: "Εγώ παίζω όσο γρήγορα μπορώ, ο Μπέμπης [Δημήτρης Στεργίου] παίζει όσο γρήγορα θέλει"
[2] Ομιλώ για τον Δημητράκη Κοκκώνη κλικ ΕΔΩ & ΕΔΩ τον καταπληκτικό φίλο οργανοποιό με χίλιες δεξιότητες.

[3] Τόσα τόσα έχω αναρτήσει για τη μάνα!

[4] Για αυτό το ωραίο ταξίδι με τη μουσική θα σας γράψω περισσότερα προσεχώς, έτσι σαν πνευματικό ελιξίριο, που αναφέρω προηγούμενα, ή έστω ως παραλόισμα της ψυχής.