ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΟΥ 1946 & ΤΟΝ ΚΟΥΜΠΑΡΑΚΟ!!!

         Με τον Κουμπαράκο μου τον Γιώργο Ζήρο είμαστε κολέγηδες και φίλοι κοντά στα 50 χρόνια αλλά και κουμπαράκια  κοντά στα 25 χρόνια.  Όλο αυτό τον καιρό έχουμε κτίσει μια σχέση ζηλευτή και σταθερή και πολύ ζωντανή. Κι αυτό γιατί στα απλά του χαρακτήρα μας  έχει ο καθένας τα δικά του όλα επί της διαδικασίας, εξού και αντιθέσεις, διαφορές, κόντρες και  αντιπαλότητες που τις εξωτερικεύουμε αντιπαρατιθέμενοι  με φωνασκίες ουρανομήκεις και δη δημοσίως.

 Όμως  είμαστε ομοϊδεάτες  και ακτιβιστές, συνειδητοί αριστεροί. Κατά κοινή ομολογία είμαστε μια αξιοζήλευτη περίπτωση των περιπτώσεων και περισσότερο ο Κουμπαράκος, που παλεύουμε  τα διάφορα και πολλά ιδεοληπτικά και κοινωνικά στερεοτυπικά κατάλοιπα, συστρατευόμενοι για τα κοινά αγαθά, πολιτισμικά, περιβαλλοντικά &.&.[ Αυτές οι γραμμές έχουν γραφτεί στις 10-12-21στην ανάρτηση  Ο ΟΛΥΜΠΟΣ ΚΑΙ Η ΓΚΙΩΝΑ"- Η ΤΟΥΛΑ,  Ο ΨΗΛΟΡΕΙΤΗΣ  ΚΙ Ο ΛΑΠΙΘΑΣ...

     Σε μια από τις τελευταίες μας συνευρέσεις [κλικ ΕΔΩ], η μεγάλη μας αντιπαράθεση ήταν οι εκλογές του 1946. Εγώ υποστήριζα με σθένος και φωνές μέχρι....το Λαπίθα ότι η μη συμμετοχή του ΚΚΕ σε αυτές ήταν ΤΟ ΜΕΓΑΛΎΤΕΡΟ ΛΆΘΟΣ του μετά το ξεπούλημα της Βάρκιζας, και δη του διαβόητου Ζαχαριάδη και ο Κουμπαράκος πάλι με τη δική του ορμή υποστήριζε ότι αυτό οφείλεται στην πολιτική των Άγγλων.

   Για αυτό το μέγα θέμα με τις οδυνηρές επιπτώσεις  σε όλο τον κόσμο της Αντίστασης και συνέπεια τον φοβερό Εμφύλιο, καταθέτω τα παρακάτω από το βιβλίο οι ΑΤΑΚΤΟΙ του Διον. Χαριτόπουλου:

......Στο εξής, όπου ΚΚΕ, διάβαζε Νίκος Ζαχαριάδης. Όπως ακριβώς έκανε το 1934 που ανέλαβε Γραμματέας του ΚΚΕ, έτσι και τώρα δημιούργησε μια απολύτως προσωποπαγή ηγετική ομάδα που τον υπακούει τυφλά.

Η πρώτη τυχοδιωκτική του απόφαση είναι η αποχή από τις εκλογές στις 31 Μαρτίου 1946. Όταν πηγαίνει στο Συνέδριο των Ευρωπαίων κομουνιστών ηγετών που έγινε στην Πράγα, συναντιέται με τους Τορέζ και Τολιάτι, ηγέτες των ΚΚ Γαλλίας και Ιταλίας αντίστοιχα, οι οποίοι αποδοκιμάζουν ξεκάθαρα τη σχεδιαζόμενη αποχή του. Είχαν κι αυτοί συναντήσει μεγάλες δυσκολίες στις χώρες τους αλλά ελίχθηκαν κάτι έδωσαν, κάτι πήραν και δεν οδηγήθηκαν στα άκρα.
Τους αγνοεί ειρωνικά ως «σοσιαλδημοκράτες».

Και προκειμένου να καμφθούν οι εσωκομματικές αντιρρήσεις, στέλνει τον Δημ. Παρτσαλίδη στη Μόσχα να ζητήσει τη γνώμη των Σοβιετικών, αν θα έπρεπε το ΚΚΕ να συμμετάσχει στις εκλογές. Οι REDMI NOTEκοί κρατούν πάντα τις αποστάσεις τους ο μοναδικός που  συναντήσει τον Παρτσαλίδη ήταν ο Πετρόφ του Γραφείου Βαλκανικών Υποθέσεων,  ο οποίος του μετέφερε  ένα σαφές μήνυμα του Σοβιετικού υπουργού Εξωτερικών: Ο Μόλοτοφ λέει να πάρετε μέρος στις εκλογές».

Ο Ζαχαριάδης αγνοεί κι αυτή τη σύσταση. Επιβάλλει την αποχή και την επομένη των εκλογών τα αποτελέσματα, όπως τα υπολόγισαν το ΚΚΕ κι ο Ριζοσπάστης, ήταν θρίαμβος. Χάλασαν τον κόσμο για τη μεγάλη επιτυχία αφού, κατά τις εκτιμή σεις τους, η αποχή από τις κάλπες έφτασε το δυσθεώρητο 51%. Με τέτοιο ποσοστό μπορούσαν πλέον να θεωρούν άκυρες τις εκλογές, δεν υπήρχε Βουλή, δεν υπήρχε κυβέρνηση.

Η ψυχρολουσία δεν άργησε.

Από τους εκλογείς που εμφανίζονταν να μην προσήλθαν στις κάλπες, έπρεπε να αφαιρεθούν οι εκατοντάδες χιλιάδες νεκροί και αγνοούμενοι του Πολέμου και της Κατοχής, οι οποίοι δεν είχαν δια- γραφεί από τους εκλογικούς καταλόγους.

Στις 11 Απριλίου 1946 η Επιτροπή Παρατηρητών του ΟΗΕ για τις ελληνικές εκλογές αποτίμησε την περίφημη αποχή στο φτωχό 9,3% σε σχέση με το θριαμβικό 51%. Ασφαλώς και το ποσοστό αποχής ήταν μεγαλύτερο από των πονηρών ΟΗΕδων" μα και πάλι σήμαινε ότι οι περισσότεροι Εαμίτες είχαν πάει να ψηφίσουν και μόνο οι οπαδοί του ΚΚΕ είχαν απόσχει.

Δέκα χρόνια μετά, το ΚΚΕ στην 8η Ολομέλεια θα αναγνωρίσει το λάθος της αποχής: 

«Ο λαός ποθούσε και πάλευε να πραγματοποιηθεί το πρόγραμμα της δημοκρατικής αναγέννησης του τόπου με ομαλό, ειρηνικό τρόπο. Πραγματικά υπήρχαν τότε δυνατότητες γι' αυτό. Η μοναδική, συνεπώς, σωστή πολιτική ήταν η συμμετοχή με όλες τις δυνάμεις στις εκλογές [...] Η αποχή από τις εκλογές αποτελεί λάθος καθοριστικής σημασίας με βαρύτατες συνέπειες για το κόμμα και το δημοκρατικό κίνημα».

Όμως το Κόμμα ήταν «ενός ανδρός αρχή». Όποια κι αν είναι η πραγματικότητα και ιδίως οι ζοφερές προοπτικές που ανοίγονται, ελάχιστες φωνές έχουν το σθένος να διαφωνήσουν, μόνοκάποιοι αξιωματικοί και καπεταναίοι της Αντίστασης.

-Στα αθηναϊκά γραφεία του ΚΚΕ, Πειραιώς 8, καλείται ο αντιρρησιν Ι σίας λοχαγός Φοίβος Γρηγοριάδης (Φώτης Βερμαίος) ενώπιον της ανώτατης κομματικής τετράδας (Ζαχαριάδης, Σιάντος, Ιωαννίδης, Παρτσαλίδης) να εξηγήσει τη θέση του.

Τους λέει τα αυτονόητα:

«Στήριγμά μας ήταν πάντα ο λαός. Χωρίς τον κόσμο που μας υποστή ριξε, δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα απ' ό,τι κάναμε. Τότε τους ξεσηκώναμε εναντίον των Ιταλών και των Γερμανών. Δεν νομίζω ότι μπορεί να γίνει το ίδιο με τους Άγγλους. Τότε άμα έβρισκε κανείς στον δρόμο του έναν χωρικό, έβρισκε έναν φίλο. Δεν θα είναι το ίδιο και τώρα, γι' αυτό νομίζω πως θα αποτύχουμε». (Απογευματινή, 27.7.1959)

Έτσι κι έγινε ο λαός δεν ακολούθησε.

Το μεγαλειώδες εαμικό κίνημα της Κατοχής των δύο εκατομμυρίων μελών διαχώρισε τη θέση του. Την πικρή αλήθεια ομολογεί αργότερα ένας από τους πρωταγωνιστές της εποχής, το παλιό στέλεχος Πέτρος Ανταίος (Σταύρος Γιαννακόπουλος):

«Δεν είχαμε τον λαό στο πλευρό μας».