"Όταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυρρανίας"

 ΟΤΑΝ Ο ΛΑΟΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΜΠΡΟΣΤΑ

 ΣΤΟΝ ΚΙΝΔΥΝΟ ΤΗΣ ΤΥΡΡΑΝΙΑΣ,
 ΔΙΑΛΕΓΕΙ Η ΤΙΣ ΑΛΥΣΙΔΕΣ Η ΤΑ ΟΠΛΑ"

 "Είχαμε ειρήνη μα εκείνη τη μέρα, Έλληνες κτύπαγαν Έλληνες κι ελληνικό αίμα, έβαφε ελληνική γη..." Aίμα αθώων που χυνόταν υπό τις διαταγές πολιτικών και υπό τις ευλογίες ξένων παραγόντων που διαμένοντας στην πατρίδα μας, καθόριζαν και την πολιτική της.

 Επτά δεκαετίες μετά και η ιστορία φαίνεται να επαναλαμβάνεται, με καμβά όλους εμάς, με τα τροϊκάνια στον ρόλο των... "συμμάχων" και με νεκρούς τους ζωντανούς-νεκρούς που δεν έχουν ούτε για θέρμανση, που πληθαίνουν στις ουρές των σισσυτίων (θυμίζοντας τον σκληρό χειμώνα του 1941), που ωθούνται στην ανεργία και στον εξευτελισμό κατά κύματα...

Τον Δεκέμβρη του 1944, υπήρχαν δύο ΜΕΓΑΛΟΙ λόγοι πίσω από τα όσα διαδραματίστηκαν εκείνο το αιματοβαμένο διήμερο. Δύο από τις βασικότερες αιτίες της διαδήλωσης αυτής που εξέφραζε το σύνολο των συμμετεχόντων ανεξαρτήτου χρώματος ή πολιτικής τοποθέτησης, ήταν η επιθυμία ενός λαού για την απαλλαγή του από τους ξένους δυνάστες (αν και οι αριστεροί διαδηλωτές των γεγονότων αλλοιθώριζαν προς Ρωσία πλευρά κι αυτοί με τη σειρά τους). Ήταν ο πόθος για μια κυρίαχη Ελλάδα. Για μιά Ελλάδα ανεξάρτητη που δεν ήθελε να παραμείνει έρμαιο των αποφάσεων των "μεγάλων", ούτε εταίρα στις ορέξεις ξένων νταβαντζήδων. Για μια χώρα δίχως εξαρτήσεις, που δεν θα είχε πια τον ρόλο του... υποζύγιου στο άρμα των μεγάλων (και που θα κατέληγε μοιραία στη μπανανία που αποτελεί σήμερα...).

Ο άλλος κινητήριος μοχλός αυτής της -άνευ προηγουμένου για την εποχή- διαδήλωσης δεν ήταν άλλος από τη δίψα του κόσμου για απόδοση δικαιοσύνης, για την τιμωρία των δοσίλογων και των προδοτών της Κατοχής, που παρέμεναν ατιμώρητοι. Των προδοτών που έστειλαν κόσμο και κοσμά βορά στα εκτελεστικά αποσπάσματα και που έχαιραν (στην πλειοψηφία τους) της κάλυψης της κυβέρνησης στη μεταπολεμική Ελλάδα. Ο κόσμος εκείνο τον Δεκέμβρη, ζητούσε την απόδοση δικαιοσύνης, απέναντι στους κουκουλοφόρους των Ναζί, που πλέον είχαν μεταβληθεί στο... δεξί χέρι της εξουσίας, σε μια νέα τάξη πραγμάτων που επέβαλε υπό τη χρήση των σύγχρονων... Εφιαλτών, έναν ακόμα διχασμό υπό τις ευλογίες των συμμάχων και... πατριωτών πολιτικών.

Η συνέχεια γράφτηκε με αίμα. Αίμα ΕΛΛΗΝΙΚΟ. Έλληνες (ξανά) εναντίον Ελλήνων και μιας και... "ο λύκος στην αντάρα χαίρεται", έτσι σιγά-σιγά το Εγγλέζικο γουρούνι, παραχώρησε τη θέση του στο αμερικάνικο γεράκι κι η παρέλαση της... φάρμας των ζώων από το "προτεκτοράτο" (ρόλο που δέχτηκαν για την πατρίδα μας, οι πολιτικοί μας από το 1944 κι εντεύθεν), καλά κρατεί. Το δε προτεκτοράτο, όχι μόνο... "δεν πάει στον πάτο" (αθάνατε Καλαμίτση...), αλλά με τον λαό που διαθέτει... "ξανά προς τη δόξα τραβά". 

Δεν είμαι υπέρ των ξεθωριασμένων και αναχρονιστικών συνθημάτων περί... "ανυπακοής" και δεν συμμαζεύεται. Όμως η ανοχή, ποτέ δεν με εξέφραζε για την αναγάγω σ' αυτήν την ηλικία σε λάβαρό μου, προς διατήρησην των ξεροκόμματων που μας πετούν (και θα πρέπει και να τους ευχαριστούμε κι από πάνω). 

Σήμερα, 7 δεκαετίες μετά, το σύνθημα του πανό "ΟΤΑΝ Ο ΛΑΟΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΝ ΚΙΝΔΥΝΟ ΤΗΣ ΤΥΡΡΑΝΙΑΣ, ΔΙΑΛΕΓΕΙ Η ΤΙΣ ΑΛΥΣΙΔΕΣ Η ΤΑ ΟΠΛΑ" είναι πιό διαχρονικό παρά ποτέ, τραγικότερα αληθινό παρά ποτέ και ίσως να εκφράζει και τη μόνη λύση που έχει απομείνει σε έναν λαό που προδομένος από την αντοχή του, παραδομένος στην ανοχή του και εξαρτημένος από την συνενοχή του, ΕΠΙΜΕΝΕΙ να ατενίζει με Μηδειακή αγαλλίαση το μέλλον των παιδιών του, ενδεδυμένος τον χιτώνα του ιδανικού αυτόχειρα στον οποίο βρίσκει καταφύγιο η δικαιολογία της επιλογής του.