Την παραμονή της θυσίας, δολοφονίας του Γρηγορόπουλου,6 Δεκέμβρη, βρέθηκα στο Σύνταγμα, όπου όλως τυχαίως παρακολούθησα ένα δρώμενο από μαθητές. Ήταν ένα παράδειγμα της συλλογικότητας και της συνεργασίας, που μου αναπτέρωσε το ηθικό και αναβάθμισε το μεγάλο μου πιστεύω ότι:
Το αδιάλειπτο πάντρεμα του χορού και της μουσικής ήταν ένας καταληπτός θρήνος, ένα μεγαλυνάριο στη θυσία των αθάνατων, χαμένων αγωνιστών.
Των αδούλωτων!
Η όλη δυναμική της σύνθεσης των απλών κινήσεων με την ασάλευτη όψη των προσώπων απέπνεε ένας μεγάλο δέος στους θεατές και αποκάλυπτε πολλά δίπολα.
Δίπολα όπως η θυσία και ο θάνατος, η ευτυχία και η δυστυχία, η νεανικότητα και ο καναπές, η ελπίδα και η απογοήτευση, ο έρωτας και η μοναξιά, η διαφορετικότητα και ο ρατσισμός, η ελευθερία και η δουλεία, η δημοκρατία και ο ..φασισμός.
Κυρίως όμως το δίπολο ο συνδυασμός της κυκλικής περιδίνησης των πάντων από τη μια πλευρά και από την άλλη η πολύχρονη απουσία της όποιας διαμαρτυρίας να μην πούμε της νάρκωσης ή του πεθαμού της Ε π α ν ά σ τ α σ η ς.
Ναι και μεγάλο δίπολο του σοσιαλισμού και του καπιταλισμού.
Η αποδοχή κυρίως από τον μαθητόκοσμο ήταν αυθόρμητη και ενθουσιώδης και συνάμα περίσσευε η νεανική αντικοινωνικότητα παρά την επιβολή της νεοφιλελεύθερης κανονικότητας.
Σας το παρουσιάζω με χαρά και είμαι ευτυχής που το αποτύπωσα πρώτα στην ψυχή μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου