ΤΑΣΟΣ ΓΕΩΡΓΟΥΛΙΑΣ: Αναμνήσεις από τον εμφύλιο πόλεμο και τον Δημοκρατικό Στρατό [4]

Ο Γκότσης

Ο Γκότσης ήταν από την Ζαχάρω. Δικηγόρος. Από οικογένεια σχεδόν αστική, με περιβάλλον επιστημονικό. Έχαιρε  μεγάλης εκτίμησης στην περιοχή και είχε μεγάλη επιρροή στην περιοχή  παρόλο που αυτή  ήταν αντιδραστική. Ο Γκότσης ακολούθησε τον δύσκολο δρόμο της ζωής αλλά τον τίμιο και τον ηθικό. Άφησε την ευμάρεια του, που την είχε εξασφαλίσει με λυμένα τα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα και ήλθε και συντάχτηκε με εμάς τους αδύνατους, για να μας δείξει τον δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε, όσο οδυνηρός και αν είναι. Σε κανέναν λαό δεν χάρισαν τίποτε, μόνο με αγώνες και θυσία καλυτερεύει η ζωή. Κατά την κατοχή πήρε μέρος στην αντίσταση από τους πρωτοπόρους. Και τώρα έπαιρνε μέρος και έμπαινε μπροστά σε ένα πολύ σκληρότερο ασυγκρίτως αγώνα  από εκείνον της κατοχής με αβέβαιη έκβαση.

    Το 1948 και 1949 βρέθηκε στην κορυφή της Μεραρχίας, νομικός της σύμβουλος με τον βαθμό του αντιστρατήγου. Το 1949 μετά την κατάρρευση έφτασε στην Ζαχάρω και εκεί κρύφτηκε. Επροδόθη από τον νουνό του και πιάστηκε. Η αντίδραση πανηγύρισε.

    Τον πηγαίνουν στην Τρίπολη. Όταν πιάστηκε κινήθηκαν άνθρωποι για να τον σώσουν και συγκεκριμένα ο Τάκης Μακρυγιάννης, Ταγματάρχης του στρατού, ο οποίος ήταν συμμαθητής του στο σχολείο, τον οποίο υπεραγαπούσε. Έτρεξε αμέσως τον συνάντησε. Κατέβαλε κάθε δυνατή προσπάθεια να τραινάρει την υπόθεση . Αυτό όμως έπεσε στην αντίληψη του πολιτευτή και βουλευτή τότε Τάσου Τσιρώνη του Λαϊκού κόμματος και το βάζει επερώτηση στην Βουλή.

    Την άλλη μέρα αναγκάζεται ο Υπουργός Εθνικής Αμύνης Κανελλόπουλος να δηλώσει στην Βουλή ότι ο ‘αρχι-συμμορίτης’ Γκότσης βρίσκεται στο δικαστικό μέγαρο της Τρίπολης και ότι εντός των ημερών θα δώσει λόγο στο Στρατοδικείο. Από δω και πέρα πια η μοίρα του Γκότση και οι ημέρες του είναι μετρημένες. Πράγματι, μετά από λίγες ημέρες πέρασε στο Στρατοδικείο μαζί με τον Λεωνίδα Κωνστανταράκο και εκτελέστηκε πέφτοντας ηρωικά.

   Αυτό ήταν το μεγάλο κατόρθωμα του βουλευτή Τσιρώνη ,αλλά και το τελευταίο, γιατί δεν ξαναείδε βουλευτικό κάθισμα. Για την καταδίκη του Γκότση ενέχονται και άλλοι παράγοντες της Ζαχάρως οι οποίοι κινήθηκαν να εξοντωθεί ο Γκότσης και τούτο γιατί αν ζούσε ο Νίκος θα τους ήταν πολιτικός αντίπαλος στο μέλλον. Και ήταν τότε τόσο νέος. Μόλις 40 χρονών, το 1909 γεννηθείς.

   Πιστεύω πως κάποτε τα πολιτικά μας πράγματα και ήθη θα αλλάξουν και τότε οι νέοι που θα έλθουν θα φροντίσουν να μάθουν την δραματική ιστορία του, που άφησε την οικογένεια του (δύο μικρά κορίτσια) για να οργώσει τα βουνά του Μοριά και κατά την κατοχή και στο Δ.Σ και στο τέλος να πέσει ηρωικά κάτω από τις σφαίρες του εκτελεστικού αποσπάσματος, για την καλυτέρευση της ζωής και της κοινωνικής δικαιοσύνης του πολυβασανισμένου λαού μας. Σαν μορφωμένος άνθρωπος ακολούθησε τον δύσβατο δρόμο, τον δρόμο της θυσίας. Αυτό τον δρόμο θα έπρεπε να ακολουθήσει κάθε μορφωμένος και να γίνεται παράδειγμα για τον λαό.

   Για την θυσία του αυτή, που δεν λύγισε ποτέ σε τόσες και τόσες δυσκολίες, εκφράζω την ευχή να του στηθεί προτομή σε κεντρικό σημείο της ιδιαίτερης πατρίδας του, την Ζαχάρω, να κοιτάζει και να αγναντεύει την ανατολή, το Μπισκίνι, την Καλίδονα, την Κωστομέρα, τα χωριά της Ολυμπίας και στο βάθος του ορίζοντα τα δοξασμένα και περήφανα βουνά του Μοριά, τον Ταΰγετο, τον Πάρνωνα, το Μαίναλο, τον Ερύμανθο, τη Ζώρια, το Χελμό , στο Λύκαιο που λημεριάζαμε και μας προστάτευσαν και που μέσα στα σπλάχνα τους βρίσκονται θαμμένοι τόσοι και τόσοι σύντροφοι του. Ο Σφακιανός, ο Πέρδικας, ο Μπαρσακίδης, ο Ρογκάκος, ο Σαρήγιαννης, ο Σταθάκης, ο Νικήτας, ο Ζαχαριάς, ο Βρετάκος, ο Τσουκόπουλος, ο Γκιουζέλης, ο Κανελλόπουλος, ο Μετερίζης, ο Ξυδέας, ο Κόπας και χιλιάδες άλλοι γνωστοί και άγνωστοι συναγωνιστές που έπεσαν στα πεδία των μαχών και τους άλλους που πέθαναν από τις εξαντλητικές πορείες του αγώνα, εδώ και κει άγνωστο που.

Μεθάυριο η σχετική ανάρτηση αναφέρει μαρτυρίες με στοιχεία

 από δύο Ζαχαρέους για τη σύλληψη και κατάδοση του Ν. Γκότση

 Ο Σταυρόπουλος

     Ο Σταυρόπουλος ήταν από του Μποντιά Μεσσηνίας. Στην κατοχή πήρε μέρος στην αντίσταση. Μετά την παράδοση του Ε.Λ.Α.Σ πέρασε στην παρανομία.
Αυτός δεν παρέδωσε το όπλο. Εκυνηγήθηκε πολύ και από το κράτος και από το παρακράτος. Ο Σταυρόπουλος για να σταθεί στην παρανομία εφάνη σκληρός. Και δικαιολογημένα. Αναγκαζόταν να λειτουργεί μερικές φορές παράλογα. Οι συνθήκες που είχαν δημιουργηθεί μετά την Βάρκιζα   τον ανάγκαζαν να παραφέρεται για να μπορέσει να ζήσει και να σταθεί. Δεν γινόταν αλλιώς.   Ο Σταυρόπουλος αν και δεν ήξερε γράμματα, ήταν ξουράφι και ζωντανός άνθρωπος. Έφτασε στον βαθμό του λοχαγού. Λόγω εμπειρίας είχε ικανότητες διοικητικές και ποτέ δεν είχε πάθει ζημιά που να ήταν αδικαιολόγητη. Τα μέτρα ασφαλείας πάντοτε μελετημένα και σχολαστικά. Τις αποστολές του τις έφερνε πάντα εις πέρας νικηφόρα.

   Εδώ θα αναφέρω ένα περιστατικό από τα πολλά. Είχε πάει με την ομάδα του (είχε τότε 40 άνδρες) το 1947 στο χωριό Κούβελα της Τριφυλλίας. Το χωριό αυτό δεν ήταν χιτοχώρι. Όλοι είχαν όπλα. Μπήκε στο χωριό νύχτα και τους αφόπλισε. Κάπου 40 όπλα. Κάποιος όμως ξέφυγε και πήγε στο Κοπανάκι και ειδοποίησε. Το Κοπανάκι ήταν βάση των χιτών της Μεσσηνίας. Αμέσως τότε ξεκίνησαν από το Κοπανάκι και τα γύρω χωριά καμιά διακοσαριά χίτες, με επικεφαλή κάποιον Ναούμ που έκανε τον πολύ σπουδαίο παλικαρά, εκ του ασφαλούς όμως. Ξεκίνησε για Κούβελα.

  Ο Σταυρόπουλος δίνει εντολή αμέσως να πιάσουν το ύψωμα που δεσπόζει πάνω από το χωριό. Εκεί γινόταν ένας αγώνας δρόμου ποιός από τους αντιπάλους θα πιάσει το ύψωμα. Έφτασαν και οι δύο ταυτοχρόνως . Ο Ετεοκλής με μια επιδέξια κίνηση τα καταφέρνει και τους στρώνουν στο κυνήγι. Ο Σταυρόπουλος, άγνωστο πως, αντελήφθη τον επικεφαλή Ναούμ, του πέφτει στα κοντά. Τον φτάνει σε ένα τρόχαλο (σωρός από πέτρες) και τον σκοτώνει. Του πήρε το αυτόματο που είχε γραμμένο  το όνομα του στο κοντάκι ΝΑΟΥΜ. Επίσης του πήρε τον μπερέ με ένα μεγάλο Χ κεντημένο και το έφερε στις Καρυές σαν τρόπαιο περιγελώντας το. Εκεί σκότωσαν 17 χίτες. Από τους δικούς μας δεν έπαθε κανείς το παραμικρό. Στην ομάδα αυτή έκανα ένα δίμηνο περίπου.

   Είναι αλήθεια ότι ο Σταυρόπουλος είχε ορισμένα ελαττώματα. Π.χ αναγνώριζε και σεβόταν πολύ τον Γκότση. Του είχε απεριόριστη εκτίμηση και σεβασμό. Ότι   έλεγε ο Γκότσης ήταν νόμος για τον Κώστα. Τους άλλους τους έβλεπε με διαφορετικό μάτι πράγμα που δεν ήταν καθόλου σωστό. Πολλές φορές έπεφτε σε παραπτώματα ασυμβίβαστα με τις αρχές του Δ.Σ. Θα αναφέρω ένα θλιβερό παράδειγμα.

    Στην μάχη του Ψαριού Μεσσηνίας αλληλοτουφεκίζοντο με έναν Μ.Α.Υ. Τελικά το Μ.Α.Υ τον έπιασε μέσα στο σπίτι του και τον σκότωσε. Συγχρόνως σκοτώνει την γυναίκα του και τα δύο παιδιά τους. Εφαρμόζοντας κατά αυτό τον τρόπο το χιτλερικό νόμο περί συλλογικής ευθύνης. Αυτή του η ενέργεια μας συγκλόνισε.

   Ο Σταυρόπουλος όταν άκουγε χίτες ή Μάυδες τον έπιανε αμόκ. Και τούτο γιατί είχε υποφέρει πολύ κατά την διάρκεια της παρανομίας. Αντίθετα όταν έπιανε χωροφύλακες ή στρατιώτες τους εφέρετο πολύ διαφορετικά. Είχε διαλύσει πολλά αστυνομικά τμήματα, τους αφόπλιζε και τους ελευθέρωνε εφαρμόζοντας τότε το πνεύμα της συμφιλιωτικής πολιτικής. Μετά από αυτό το επεισόδιο ο Σταυρόπουλος πιάνεται και τουφεκίζεται.

 Το ερώτημα όμως παρέμενε στους μαχητές, γιατί δεν έγινε μια δίκη σε τρόπο ώστε να ακουστούν οι κατηγορίες σε όλους εκτός από αυτή του Ψαριού; Πολλές αμφιβολίες εξέφραζαν οι μαχητές για την εκτέλεση του Σταυρόπουλου. Η εκτέλεση του έγινε κατόπιν εντολής Γκιουζέλη - Ρογκάκου. Στο διάστημα που ήταν μαζί με τον Γκότση ποτέ ο Σταυρόπουλος δεν είχε πέσει σε παράπτωμα. Πειθαρχούσε απόλυτα στον Γκότση και στο πιο ασήμαντο ζήτημα. Όπως ανέφερα και παραπάνω υπεραγαπούσε και εσέβετο τον Γκότση. Θα είχαν αποφευχθεί όλα αυτά αν δεν τον εχώριζαν από τον Γκότση. Ασκούσε μια μαγική επιρροή επάνω του.

 Ο Αρίστος Βασιλόπουλος

Ο Αρίστος ήταν από του Μπισκίνι Ολυμπίας. Πήρε μέρος στην αντίσταση και με το βαθμό του ανθυπολοχαγού. Ήταν της σχολής του Άρη. Στο Δ.Σ πήρε μέρος από τους πρώτους που ξεκίνησαν. Πιάστηκε το 1949 με την κατάρρευση και πέρασε Στρατοδικείο στην Καλαμάτα μαζί με τον πολιτικό επίτροπο του λόχου του, Τάκη Κατριβάνο και εκτελέστηκαν.