ΙΔΟΥ Ο ΝΥΜΦΊΟΣ ....ΗΡΘΕ ΝΙΚΗΤΗΣ ΚΑΙ ΤΡΟΠΑΙΟΥΧΟΣ!!!

 

  Στις 15-1-20 αναγγείλαμε πανηγυρικά (με  μήνυμα του Μπαλαούρα) ότι μετά την κατοχύρωση στη μειοδότρια τεχνική εταιρία ΑΕΤΕΘ, του έργου «Παρεμβάσεις Εκσυγχρονισμού για το Συγκρότημα Καϊάφα», ύψους 5 εκατομμυρίων ευρώ με τον διαγωνισμό της ΕΤΑΔ της 13ης Μαΐου 2019 και την υπογραφή της σύμβασης της ΕΤΑΔ με την ανάδοχο τεχνική εταιρία, το νερό είχε μπει στο αυλάκι και τα έργα θα άρχιζαν σε ένα δεκαπενθήμερο. Και ιδού χτες στις 12,20 επισκέφτηκε τον Καϊφα μια ομάδα από μηχανικούς της ΕΤΑΔ, τον Δ/ντη της Τεχνικής υπηρεσίας κ. Φιλίππου, τον αρχιτέκτονα κ. Πλουμάκη και τον μηχανικό κ. Τσαγγάρη. Μαζί τους ήταν και ο Δ/ντης της αναδόχου εταιρείας κ. Θεοδωρόπουλος και καθορίσθηκε το τελικό ...αυλάκι.

Επιτέλους ο Καϊάφας ξεκολλά και όπου νάναι θα δούμε το όνειρο για μια νέα αρχή να πραγματοποιείται!!! Εντύπωση έκανε η απουσία του δήμου, αλλά το πιο πιθανό είναι να μην ενημερώθηκε καν. Παραξενευτήκαμε δε πώς δεν το πήρε χαμπάρι η περιβόητη Αυγερινοπούλου..... Πάντως εμείς του ΣΥΡΙΖΑ Ζαχάρως είμαστε εκεί και τους υποδεχτήκαμε με μεγάλη χαρά και …. φανερή ανακούφιση!!! Για τη χαλεπή στάση του δήμου απέναντι στον Καϊάφα και το "Παρα Θίν΄ Αλός " που φαντάζει σαν σκιάχτρο στην παραλία έχουμε να πούμε πολλά και μάλιστα στο εγγύς μέλλον. Αχ καημένο Π.Δ,...….

ΧΑΛΕΠΑ ΤΑ ΚΑΛΑ

ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΑΚΗ ΚΟΥΡΟΥΣΙΔΗ

«Αγαπούσε μία κοπέλα που έμενε στην Ξάνθη.
Δεν τον άφησαν να πάει.
Άπλωσε κι αυτός το αντίσκηνό του σε ένα ερημικό δέντρο κι έγραψε πάνω με κιμωλία: Ξάνθη.
Τι ματαιότης οι αποστάσεις»!
Τάσος Λειβαδίτης

Αριστεροί, "μεταμελημένοι" και μη...
Βλέπω ότι, με μεγάλη ελαφρότητα, τους τελευταίους μήνες, χρησιμοποιείται ο όρος "μεταμελημένοι αριστεροί".
Προφανώς αυτοί που το κάνουν, υπονοούν κάποιους με προγενέστερη παρουσία στην αριστερά, οι οποίοι έχουν πάρει αποστάσεις από αυτήν ή έχουν μετακινηθεί προς επιλογές πέραν της αριστεράς, δηλαδή προς το "κέντρο", το "φιλελεύθερο κέντρο" ή τον -σκέτο- "φιλελευθερισμό" ή ακόμα και την "φιλελεύθερη αριστερά" (αφού έχει το "φιλελεύθερο" μέσα, κάτι κακό θα είναι). Δηλαδή, πήγαν "δεξιότερα",  πράγμα που, ως γνωστόν, είναι βαρύτατο ...ηθικό ατόπημα. Ενώ, αν μετακινούνταν "αριστερότερα", θα είχαν πράξει λαμπρά. Ως γνωστόν, στην αριστερά εκπέμπεται ένα δέος για όποιον μετακινείται "αριστερότερα". Οι "αριστερές" πτέρυγες των αριστερών κομμάτων είναι πάντα στο απυρόβλητο εντός των κομμάτων τους, ενώ οι "δεξιές" πτέρυγες των ίδιων κομμάτων είναι πάντα ηθικά ύποπτες. 
Φυσικά, όταν κάποιος μετακινείται από τη δεξιά προς την αριστερά, αυτό είναι πάντα ηθικά άμεμπτο, ανιδιοτελές και υμνείται ή επιβραβεύεται πολιτικά και όχι μόνο.
Προσπαθώ να βρω μία (1) αφετηριακή ηθική διαφορά ανάμεσα στις δύο κατευθύνσεις μετακινήσεων, από αριστερά προς τα δεξιά ή από δεξιά προς τα αριστερά.
Προφανώς, δεν αναφέρομαι στην όποια πολιτική αξιολόγηση, αλλά στην ηθική απαξίωση στην μια από τις δύο "κατευθύνσεις" μετακινήσεων. Βέβαια, δεν αποκλείω από την απαξίωση κάποια μετακίνηση -και προς τις δύο κατευθύνσεις- η οποία "μυρίζει" συναλλαγή.
Αναφέρομαι, μόνο, στην αλλαγή απόψεων των ανθρώπων στη διάρκεια της ζωής τους, για όποιο λόγο κρίνουν και προς όποια κατεύθυνση επιλέξουν οι ίδιοι.
Αυτό το απλό και αυτονόητο δικαίωμα του κάθε ανθρώπου να αλλάζει απόψεις, όπως αυτός επιθυμεί και να κρίνεται στο δημόσιο χώρο για τις επιλογές του αυτές με όρους πολιτικούς και όχι ηθικούς, δεν το έχει λύσει ακόμα η εγχώρια -τουλάχιστον- αριστερά. Εξακολουθεί, αυτή η αριστερά, να μιλάει με όρους σκοτεινών εποχών, ανασύροντας εκφράσεις που στιγματίζουν αυτές τις αλλαγές των άλλοτε συντρόφων τους.

ΤΑΙΝΙΕΣ ΓΙΑ ..ΟΛΟΥΣ!!!

ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑ ΤΕΣΛΑ Η ΤΑΙΝΙΑ 1980.ΕΛΛΗΝΙΚΟΙ ΥΠΟΤΙΤΛΟΙ!!!
https://moviez.space/video/361330

When Father Was Away on Business (1985)

https://moviez.space/video/176333

Ο Τοίχος (1983)

 https://moviez.space/video/172718

Νοσταλγία (1983)

https://moviez.space/video/106538

Les Misérables (1982)

https://moviez.space/video/70149

Καλλίπολη 1915 (1981)

https://moviez.space/video/328838

1922 (1978)

https://moviez.space/video/4027

Ελευθέριος Βενιζέλος: 1910-1927 (1980)

https://moviez.space/video/50207

Άρης Βελουχιώτης: Το Δίλημμα (1981)

https://moviez.space/video/358523

Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο (1980)

https://moviez.space/video/7048

Τα χρόνια της θύελλας (1984)

https://moviez.space/video/4079

Ρεμπέτικο (1983)

https://moviez.space/video/12828

Μάθε Παιδί Μου Γράμματα (1981)

https://moviez.space/video/47744 γάπης (1984)
https://moviez.space/video/11143

ΜΙΑ ΝΕΑ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΠΑΡΑΤΑΞΗ

ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ 

κλικ ΕΔΩ

ΚΑΡΟΥΣΙΔΗΣ: Περι σεισμών και ΒΑΝ

Η πρόγνωση και η ανευθυνότητα, πάλι...
Φούντωσε ξανά η προγνωσιολογία, σχετικά με το σεισμό στην Τουρκία.
Θα περιοριστώ μόνο σε μία πλευρά του θέματος. Τη δημοσιοποίηση "πληροφορίας".
Έχω γράψει -και εγώ- πολλές φορές για την ουσία της πρόγνωσης και ειδικά για το παρακμιακό φαινόμενο που ακούει στο όνομα ΒΑΝ.
Όμως, όποια γνώμη ή σκοπιμότητα και αν έχει κανείς για τη "μέθοδο" αυτή, η δημόσια εμφάνιση
 αυτών των "προγνώσεων", είναι μία αχρείαστη, ανεύθυνη και επικίνδυνη πρακτική.
Ακόμα και η πιο ακριβής πρόγνωση (που δεν υπάρχει έως σήμερα), θα είχε κάποια χρησιμότητα μόνον αν απευθύνεται, αποκλειστικά, σε θεσμοθετημένα όργανα για να την αξιολογήσουν και την όποια απόφανσή τους να την θέσουν υπόψιν της πολιτείας ώστε να αποφασίσει αν θα παρθούν και ποια μέτρα.
Οποιαδήποτε άλλη χρήση της, και κυρίως η δημοσιοποίησή της, είναι επικίνδυνα ανεύθυνη.
Η δημοσιοποίηση μιας πρόγνωσης κάνει εξ ορισμού κακό, ακόμα και αν στη συνέχεια αποδειχθεί ακριβής -σκεφτείτε αν είναι ανακριβής!
Και εδώ χρειάζεται η θέσπιση ενός αυστηρού κώδικα δεοντολογίας, απολύτως δεσμευτικού για αρχές, επιστήμονες και ΜΜΕ.
Κανονική χώρα με τέτοιες πρακτικές, σε ένα τόσο ευαίσθητο για τη δημόσια ασφάλεια θέμα, δεν νοείται.
Αυτά που γράφω αφορούν την διαβόητη ομάδα ΒΑΝ (δηλαδή τον Π. Βαρώτσο) και τους ύστερους υποστηρικτές του (αλλά παλιούς πολέμιους), Τσελέντη και Χουλιάρα, κυρίως.
(Η φωτογραφία είναι από τους σεισμούς των Ιονίων του 1953, του φονικότερου σεισμού στην Ελλάδα, τον 20ό αιώνα -Κεφαλλονιά).

Τσαμπουκάδες

ΧΙΛΙΑ ΣΥΓΝΩΜΗ

ΟΙ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ΓΙΑ 

ΛΟΓΟΥΣ ΣΟΒΑΡΟΥΣ ΘΑ ΛΑΒΟΥΝ ΧΩΡΑ

 ΛΙΓΟ ΑΡΓΟΤΕΡΑ. ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΔΕΝ 

ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ. 

ΟΛΑ ΤΑ ΚΑΝΟΥΜΕ 

ΑΠΟ ΣΚΕΤΗ ...ΑΓΑΠΗ!!!!

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΠΙΣΚΕΨΗΣ ΑΛΕΞΗ ΤΣΙΠΡΑ

   Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας, την Τρίτη (28 Ιανουαρίου) θα
πραγματοποιήσει περιοδεία στο νομό Ηλείας, στο πλαίσιο του δημοκρατικού
καλέσματος για ένταξη στον ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία.
Ακολουθεί το πρόγραμμα:
     12:00 Συνάντηση με τον Δήμαρχο Ανδραβίδας- Κυλλήνης, Ιωάννη Λέντζα, στο
Δημαρχείο της πόλης.
     13:15 Συνάντηση με τον Δήμαρχο Αρχαίας Ολυμπίας, Γεώργιο Γεωργιόπουλο, στο
Δημαρχείο της πόλης
      13:45 Ξενάγηση στον αρχαιολογικό χώρο της Αρχαίας Ολυμπίας
      18:30 Συνάντηση με το Δήμαρχο Πύργου, Παναγιώτη Αντωνακόπουλο,
στο Δημαρχείο της πόλης
      19:00 Ανοιχτή συνέλευση για τη διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική
Συμμαχία στο Θεματικό Πάρκο Ξυστρή.

Νομαρχιακή Επιτροπή Ηλείας

Γραφείο Τύπου

Κατερίνα Αγγελάκη - Ρούκ

Γράφω πάντα πρωί. Γράφω πάντα λυπημένη.
Αισθάνομαι ένα κενό και αυτόματα έρχεται το ποίημα σαν φάρμακο.
Ποτέ δε με παίδεψαν οι λέξεις.
Είχα απόλυτη πίστη σε αυτές, και τώρα ακόμη περισσότερη.
Καμιά συνταγή δεν υπάρχει στην ποίηση. Κάποια στάδια μόνο.
Στάδιο πρώτο: Πρέπει να έχεις κάτι ποιητικό μέσα σου,
το οποίο μπορεί να γεννηθεί από κάτι που συνέβη στη ζωή σου.
Δεύτερον και πολύ σημαντικό να έχεις ένα περιβάλλον που βοηθάει.
Εγώ είχα την τύχη να μεγαλώσω με έναν πατέρα
που ήταν πολύ μορφωμένος, μια μητέρα που λάτρευε την ποίηση,
και φυσικά τον νονό μου τον Νίκο Καζαντζάκη.
Κάτω από τη σκιά του έζησα.
Είμαι γέννημα ενός λάθους.
Τρεις εβδομάδες αφού γεννήθηκα προσβλήθηκα από σταφυλόκοκκο.
Αν είχα γεννηθεί έξι μήνες μετά,
θα είχε ανακαλύψει ο Φλέμινγκ την πενικιλίνη, που θα με έσωνε,
και δε θα είχα ταλαιπωρηθεί στη ζωή μου.
Για έξι μήνες...
Πλήρωσα ακριβά το εισιτήριο στη ζωή με την αναπηρία που έχω.
Από εκεί και πέρα όμως, πήγαν όλα καλά.
Είχα τους ιδανικούς γονείς,
τον ιδανικό σύντροφο, τον Βρετανό Ρόντνεη Ρούκ,
το ιδανικό σπίτι στην Αίγινα.
Δεν αισθάνθηκα ότι κάτι μου οφειλόταν και δεν μου δόθηκε.
Ο Καβάφης με σημάδεψε από πολύ νωρίς.
Αυτό που με τρέλαινε στον θαυμασμό
ήταν ότι κάθε λέξη είχε σοφία και ουσιαστική ποίηση.
Δεν πρόδιδε η μία την άλλη. Σαν δίδυμες αδερφές.
Η σοφία και η ποίηση.
Δεν ξέρω πως θα είχα χειριστεί την αναπηρία μου
αν δεν έγραφα ποιήματα.
Υποσυνείδητα χρησιμοποίησα την ποίηση για φάρμακο.
Για να αντέξω την αναπηρία μου.
Άλλοι έχουν τη θρησκεία, άλλοι έχουν τα παιδιά τους,
εγώ έχω την ποίηση.
Έχω μια αόριστη θεματική στο μυαλό μου,
πιάνω το μολύβι και ξαφνικά
η μία λέξη βγάζει άλλη μία λέξη και η επόμενη βγάζει άλλη,
και στο τέλος βγαίνει το ποίημα.
Έτσι γράφω.
Δεν ξέρω τι θα πει ματαιοδοξία.
Δε θυμάμαι ποτέ να έχω γράψει κάτι για να τυπωθεί.
Κι έπειτα ήμουν τυχερή με επιτυχίες από την πρώτη εμφάνιση,
στα δεκαεφτά μου χρόνια.
Οπότε, δεν υπήρχε λιβάδι για να φυτρώσει η ματαιοδοξία.
Όμως, τώρα τελευταία,
με ενοχλεί αφόρητα η λύσσα για προβολή των νέων.
Εγώ ήξερα ότι,
όταν γράφεις ποίηση δεν περιμένεις τίποτα.
Δίνω τα πάντα, τα ποιήματά μου, τις διακρίσεις μου,
Όλα,
προκειμένου να ξαναπάρω τα νιάτα μου πίσω.
Τα γηρατειά δεν καταπίνονται εύκολα.
Με πληγώνουν.
Όσο καλές και να είναι οι συνθήκες, πλησιάζεις στο τέλος.
Η ιδέα του μέλλοντος σε εμπνέει, σε σπρώχνει μπροστά.
Η ηλικία μειώνει την ιδέα του μέλλοντος.
Είμαι 80 ετών. Έχει τελειώσει το τρίπτυχο.
Η ιδέα του θανάτου με δηλητηριάζει.
Όπως είπε κάποιος μεγάλος,
δύο πράγματα δε μπορείς να κοιτάξεις κατάματα.
Τον ήλιο και τον θάνατο.
========================

Να σε λένε Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ

Του Κώστα Καναβούρη/ ΑΥΓΗ

Λέξη προς λέξη έδειξε την ελπίδα. Για όλα. Αυτό το κουράγιο για όλα, που κάνει τον Γολγοθά αίτημα λυγρής φιλοσοφίας και ποίημα σιωπής μέσα σε ποίημα που θέλει να σιωπήσει κι άλλοτε το καταφέρνει, άλλοτε όχι

Το πρώτο τελεβίζιο στο χωριό!!!

   Αξέχαστες εμπειρίες και βιώματα από τα αλλοτινά χρόνια στο χωριό. Εδώ ξεχνώ τι φάγαμε χτες, ας αφήσουμε τα ονόματα και το έλα να δεις τι γίνεται με το: άλλο πάμε να κάνουμε κι άλλο κάνουμε, αλλά ρε παιδιά από εκείνα τα χρόνια θυμάμαι και το παραμικρό. Όχι σαν αναλαμπές στο υπερπέραν της μνήμης, σαν αστραπές, αλλά σαν αστέρια που χορεύουν σε φωτεινό ουρανό. Σκηνές και περιστατικά ακόμα και προ δημοτικού! Με το τσακ οι θύμισες βγαίνουν στην επιφάνεια, στον αφρό σαν το λάδι. Πάμε λοιπόν σε μια τέτοια ζωντανή ανάμνηση. 

   Ήταν εκεί γύρω στις αρχές της δεκαετίας του ΄70, όταν η τεχνολογική επανάσταση στη χώρα έκανε τα πρώτα φτερουγίσματα της. Τα ραδιόφωνα ήταν στις δόξες τους και η παρουσία τους ήταν κυρίαρχη. Αλησμόνητα τα λαϊκά, από τη μια ο Στελάρας  κι από την άλλη ο Αγγελόπουλος, με προτιμήσεις στους τοπικούς σταθμούς Αμαλιάδα και Πύργο. Τότε που ήμασταν νεαρά σχολιαρόπαιδα η μπάλα στην αλάνα του Σταθμού ήταν το κύριο μας παιχνίδι αν και γινόμασταν κατάμαυροι από τη καρβουνόσκονη που είχε ρίξει η ΣΠΑΠ. Η πρώτη μας γνωριμία με την τηλεόραση είχε να κάνει με την μπάλα, ήταν αρχές του καλοκαιριού 1971 με τον θρυλικό τελικό στο Γουέμπλεϊ ΠΑΟ-ΑΓΙΑΞ. Κάπου μάθαμε ότι θα το δείξει η  τηλεόραση και ότι πιάνει εκεί πέρα στην Αμαλιάδα. Βουρ λοιπόν όλη νεολαία αλλά και μεγαλύτεροι ποδοσφαιρόφιλοι, που ήταν η μεγαλύτερη πλειοψηφία στο χωριό, με διάφορα μέσα εκδράμαμε στην Αμαλιάδα. Οι περισσότεροι πήγαν με ένα φορτηγό, την αθάνατη γουρούνα. Δεν πτοηθήκαμε ούτε από την απόσταση ούτε από τίποτα. Μας έβαλαν φύρδην μίγδην,  τον έναν επάνω στον άλλον σε κάτι μαγαζιά-κατώια και μια τηλεόραση της κακιάς συφοράς  και τα ακουμπήσαμε. Κάτι σκιές βλέπαμε που κουνιόσαντε πέρα δώθε σαν καλικαντζάρια αλλά ο ενθουσιασμός στα ύψη, τουλάχιστον μέχρι το πρώτο γκολάκι που ρουφήξαμε.   

    Στο χωριό, λίγο μετά, δε θυμάμαι, ακριβώς,  είχε έρθει από την Αυστραλία, ο μακαρίτης ο μπάρμπας μου ο Κώστας και είχε φέρει μια τηλεόραση, τελεβίζιο, από εκείνες σαν έπιπλο με ποδαράκια. Την έβαλαν επάνω στο μπαλκόνι και από κάτω εξέδρα το μισό χωριό. Στη Μελβούρνη έπιανε μια χαρά, στο χωριό όμως κουραφέξαλα.

     Στα επόμενα χρόνια, εδραιώθηκαν οι τηλεοράσεις και οι γειτονιές ερήμωσαν ακόμα και από τις γριούλες που μαζεύονταν για το λακριντί το απόβραδο. Πάνε και οι διάφορες κοινωνικές και εθιμοτυπικές μαζώξεις. Ήταν το πρώτο στάδιο που οι άνθρωποι εγκατέλειψαν το καλύτερο που είχαν την ανθρώπινη  επαφή μεταξύ τους, την κοινωνικότητα. Κλειστήκαμε ο καθένας στο καβούκι του.

   Βέβαια τώρα αυτό το φαινόμενο έχει πάρει τραγικές διαστάσεις, ειδικά στη νεολαία. Και ραντεβού να πάνε, κάθονται απέναντι και περιεργάζονται με μανία τα κινητά τους. Ματώνεται η ψυχή μου που τα βλέπω και καμιά φορά τους κάνω παρατηρήσεις και με κοιτάζουν σαν να είμαι εξωγήινος και γελούν χαζά. Εκείνα τα τρυφερά καμάκια, που περιχύνονταν από ερωτική ελπίδα και φαντασίωση ούτε κάν τους περνάν από το μυαλό!

Η Σμύρνη κάποτε!!!

Η Σμύρνη κάποτε, μέσα από 77 σπάνιες εικόνες

Ιστορική εξέλιξη, Οικονομία, Πολιτισμός, Αστικό τοπίο.Μια έρευνα σε τρία μέρη, του Νικόλα Νταμόν Παπαδημητρίου

Ντουμάνια στου Μαξίμου

Ιστορικός αναθεωρητισμός

       Η ιστορία είναι η πολύ ιδιότροπη πουτάνα απέναντι στους όποιους αγωνιστές. Αν νικήσουν τους επιδαψιλεύει δάφνες και τιμές. Εάν ηττηθούν τους επιφυλάσσει χλεύη και καταφρόνηση. 

Και τούτο: Το παρελθόν νοηματοδοτεί το παρόν και στο παρόν επινοείται το μέλλον μολονότι όχι γραμμικά και όχι νομοτελειακά.. Όμως στην εποχή μας, τη μεταμοντέρνα,  που επιχειρείται ο "ιστορικός αναθεωρητισμός" [1] το παρελθόν ανακατασκευάζεται αυθαιρέτως αλλά αληθοφανώς, μπακαλίστικα. Πολλές οι περιπτώσεις που βοά η ιστορία.

     Προγενέστερο όλων και εντελώς ανιστόρητο είναι η "ιστορική διαστροφή" που ήταν και η κυρίαρχη ιδεολογία επί πολλές  δεκαετίες στο ελληνικό κράτος. Οι "Εαμοβούλγαροι" στα  τάρταρα και οι Ταγματασφαλίτες κράτος και εξουσία. Ούτε εμφύλιος ούτε τίποτα....

   Αφορμή ήταν η αναφορά της καλής φίλης Ρέας Μακρή στην αξιόλογη κατά τα άλλα παρουσία της στην ΟΡΤ, [κλικ ΕΔΩ] στον κατωτέρω πίνακα. Συγκεκριμένα τονίζει "ότι  οι κάτοικοι έχουν σβήσει κάποιο ιστορικό γεγονός ...και αυτό μαρτυρά την πολιτική τοποθέτησή τους..." Όπως σαφέστατα φαίνεται, το ιστορικό γεγονός ήταν ο Συμμοριτοπόλεμος. Ακριβώς έτσι έγραφε. Οπότε πολύ καλά έκαναν οι κάτοικοι και το έσβησαν, Το περιστατικό πρέπει να αναφέρεται ως ωμή διαστρέβλωση της ιστορίας. Έτσι δεν μαθαίνουν τα παιδιά στα σχολεία;

     Ειρήσθω δε, το Μπισχίνι λεγόταν το "κόκκινο χωριό" και στην Εθνική Αντίσταση είχε το μεγαλύτερο ποσοστό ανταρτών από όλα τα χωριά της περιοχής. Για όλη αυτή την ξεχωριστή  μεγάλη εποποιία ετοιμάζουμε ειδικό αφιέρωμα!

[1] Τον "ιστορικό αναθεωρητισμό",  ξεκίνησαν Γερμανοί ιστορικοί, ήδη από τη δεκαετία του '60, την συνέχισαν επαξίως Γάλλοι, Άγγλοι, Αμερικανοί, εσχάτως προστέθηκαν και οι ημέτεροι ιστορικοί Στάθης Καλύβας και Νίκος Μαραντζίδης, εντελώς σίγουρα άγαρμπα και χονδροειδέστατα συγκρίνοντας λόγου χάριν τους σκοτωμένους από την ΟΠΛΑ με εκείνους   των ταγματασφαλιίτών και λοιπών δωσιλόγων. Και καταλήγουν στο τέκνο του τον "ιστορικό αρνητισμό" (:"δεν υπήρξε ολοκαύτωμα") που εκφράζεται στη χώρα μας από την χρυσαυγίτικη ιδεολογία.

Ο ΚΑϊΑΦΑΣ ΣΕ ΠΑΛΙΕΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ

1931

 1932

1933

1934

[Πηγή:Λεων. Κορνάρος/ΗΕΙΑΚΟ ΠΑΝΟΡΑΜΑ]

Εμεις χορεύαμε κανα μπλουζάκι κι αν...

Μπάρμπα Θανάσης & χλωρό τυρί !!!

   Ο Μπάρμπα-Θανάσης αυτές τις μέρες δοκιμάζεται

 στο νοσοκομείο του Ριο. Ευχόμαστε ολόψυχα να την

σκαπουλάρει και πάλι να τα πούμε εκεί ψηλά στον Λαπίθα!!!

       Πάλι το σημερινό έχει πρωταγωνιστή τον Μπαρμπα Θανάση, τον τσοπάνη επάνω στο Λαπίθα. Μας μιλά για τους αντάρτες, τη μάχη της Ζαχάρως και τον Ζάρα.

  Δεν ξέρω αλλά πρώτη φορά υπάρχει μαρτυρία ότι στη μάχη της Ζαχάρως πήρε μέρος και πολεμικό καράβι που χτυπούσε τους αντάρτες. Το πιθανότερο πιστεύω ότι ο Μπάρμπα Θανάσης κάπου τα μπέρδεψε... Τέλος πάντων νομίζω ότι υπήρχε δεν υπήρχε δεν έχει και μεγάλη σημασία και ούτε διαδραμάτισε σπουδαίο ρόλο στην τελική έκβαση της επιχείρησης των ανταρτών. Ο μακαρίτης ο Γιάννης Λέφας, καθηγητής μου στο Γυμνάσιο Ζαχάρως, περιγράφει εκτενέστατα τα συμβάντα και των τριων μαχών της Ζαχάρως και από τις δύο μαχόμενες πλευρές. [κλικ ΕΔΩ ΕΔΩ & ΕΔΩ]
Μπάρμπα Θανάση τα πρόβατα σε περιμένουν,
 βελάζουν κάθε ώρα! Άντε που είναι και ο μήνας
της γέννας. Την άλλη εβδομάδα θάρθουμε
 επάνω να μας φιλέψεις κολόστρα!!!

Αν δεν παινέσουμε το σπίτι μας θα πέσει να μας πλακώσει! [β]

Γράφω και αυτό που είναι από την καλή μας φίλη Ρεβέκα, 
από τον Πύργο, καθότι και τα τρία 
είναι από εκπαιδευτικούς
 κι αυτό για μένα είναι μεγάλη τιμή!

       Αγαπητέ κε Θόδωρε, το άρθρο σας για την αλλοτινή ζωή στον Λαπίθα το διάβασα στην εφημ. Πρωϊνή και ομολογώ ότι με συνεπήρε και ότι το απόλαυσα, γι'αυτό σας ευχαριστώ. Το ίδιο έχω αισθανθεί και για παλαιότερες δημοσιεύσεις σας στην ίδια εφημερίδα. Είναι ωραίο να θυμίζετε στους αναγνώστες συμβάντα περασμένων εποχών με την απλότητα, ζωντάνια και ειλικρίνεια που το κάνετε. Εύχομαι καλή συνέχεια. Σας πάει η συγγραφή.

ΟΙ ΠΑΛΑΙΟΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΣ

                                                                                                      Δημητράκης Κουκουλάς
Οι πωλητές, δηλαδή, βιβλίων από «δεύτερο χέρι» γνώρισαν την πρώτη ακμή τους πριν καμιά 50αριά χρόνια κυρίως με επιστημονικά συγγράμματα που τότε δεν δίνονταν δωρεάν και με φοιτητική πελατεία. Είχαν ειδικές άδειες και έστηναν τα «καταστήματά» --κάτι ξύλινες ντουλάπες με ράφια και αλυσίδα με λουκέτο-- γύρω από τη Νομική και την Ασκληπιού. Πουλούσαν επίσης  και λογοτεχνικά βιβλία σε προσιτές για τους φοιτητές τιμές. Αργότερα με τη δωρεάν χορήγηση των φοιτητικών συγγραμμάτων και τη σταδιακή αύξηση των εισοδημάτων, σιγά-σιγά το επάγγελμα εξέλειπε. Μόνο στο Μοναστηράκι είχαν μείνει 2-3 μαγαζιά με βιβλία εξαντλημένων εκδόσεων και πανάκριβα. Κανά δυο μαγαζιά υπήρχαν και στα Εξάρχεια με όλα τα είδη και σε προσιτές τιμές. Τα τελευταία χρόνια οι ΠΑΛΑΙΟΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΣ επέστρεψαν δριμύτεροι. Γέμισε ο τόπος. Όλα τα περίπτερα και τα ψιλικατζίδικα γύρω από την Ακαδημίας την Ασκληπιού και τη Σόλωνος είναι κατάφορτα όχι μόνο από μεταχειρισμένα βιβλία αλλά και ολοκαίνουργα και αδιάβαστα. Το ίδιο συμβαίνει και με τα κυριακάτικα παζάρια του Πειραιά και του Ελαιώνα ή και με τον πεζόδρομο της Ακρόπολης και το Θησείο. Ακόμη και στη Βαρβάκειο, όχι στα κρέατα, αλλά από την άλλη μεριά με τα μανάβικα υπάρχουν δυο Πακιστανοί. Και νομίζω πως δεν είναι μόνο το οικονομικό κίνητρο που συμβαίνει αυτό –σίγουρα ένα βιβλίο των 15 ευρώ είναι πανάκριβο—αλλά το άλλο στοιχείο του φαινομένου είναι αυτό που ανησυχεί. Πολλοί κληρονόμοι ανθρώπων που διάβαζαν, παιδιά ανίψια κι εγγόνια, φωνάζουν τους παλιατζήδες να τους απαλλάξουν από το άχρηστο φορτίο του «άγνωστου» γι αυτούς είδους που λέγεται βιβλίο. Και οι εξευτελιστικές τιμές που διατίθενται στο κοινό (1-5 ευρώ) μεταξύ τους πολλά τα αριστουργήματα, σε πείθουν πως αυτά τα βιβλία κυριολεκτικά χαρίζονται στους παλιατζήδες. Που χρόνος για διάβασμα με τις πλατφόρμες της NOVA και της COSMOTE το FACEBOOK και το TWITTER. Μόνο κάτι γέροι και κάποιες πιο νέες γυναίκες ασκούν ακόμη το σπορ της ανάγνωσης.

 «18 Οκτωβρίου 1981. Μέρα εκλογών. Δίπλα στον εθνικό δρόμο Κυπαρισσίας - Αθηνών, ο ιδιοκτήτης και η οικογένεια είναι στο μπαλκόνι και ανεμίζουν όλη τη μέρα τις πράσινες σημαίες. Εχουν ζωγραφίσει τον ήλιο του ΠΑΣΟΚ παντού. Χιλιάδες τα αυτοκίνητα που περνούν. Οι περισσότεροι συμμετέχουν με κορναρίσματα στο ξέφρενο πανηγύρι της νίκης που έρχεται, λιγότεροι τους βρίζουν και τους απειλούν. Τις προηγούμενες νύχτες τούς πυροβολούσαν με καραμπίνες! Ομως αυτοί εκεί. Τίποτα δεν τους τρομάζει. Αυτή ήταν μέρα αλλαγής, μέρα ελπίδας, ημέρες δοξασμένες! Αυτή ήταν η πραγματική “πρώτη φορά Αριστερά”».         Πάνος Μπόζος//Εφσυν

ΟΙ ΛΑΠΙΘΙΩΤΕΣ: Παπαγιάννης και Μπάρμπα Θανάσης

           Στο πλαίσιο του ψαξίματος για την 

"Οικονομία και ζωή στον Λαπίθα" 

κατά τα αλλοτινά χρόνια [ μισό αιώνα και πριν], που  ήταν η μοναδική ανάρτηση την Παρασκευή, συνάντησα δυο σεβάσμιους γέροντες Λαπιθιώτες. Ο ένας είναι ο Παπαγιάνης Γιαννόπουλος [Αρφάνης], 92 χρονών  κι ο άλλος ο μπάρμπα Θανάσης Παναγόπουλος [Κρανίτης], που ακόμα είναι τσοπανάκος πάνω στο βουνό.. 

    Αναζητώντας κάτι για τον Λαπίθα από εκείνα τα αλλοτινά χρόνια η κουβέντα πολλάκις πήρε άλλα μονοπάτια και μας οδήγησαν αλλού, πέρα από το βουνό. 
     Επειδή είναι όλα σπουδαία θα σας τα παρουσιάσουμε, αρχίζοντας σήμερα.

    Ο μπαρμπα-Θανάσης λοιπόν είναι γιος του θρυλικού Παναγιώταρου, που είχε μεγάλη φήμη σε όλη την περιοχή και πατέρας του Παναγιώτη Παναγόπουλου που έχει το ξενοδοχείο "Αλκυονίς".

    Να τονίσω όμως και τούτο. Από παλιά, λόγω επαγγέλματος, έχω έλθει σε επαφή με πολλούς τσοπάνηδες και τσοπαναραίους και του βουνού και του κάμπου. Πράγματι οι βουνίσιοι είναι πανέξυπνοι, γάτοι με παπούτσια και γκλίτσα. Δεν μπορείς να τους πιάσεις με τίποτα, ξεγλιστράνε σαν χέλια. Θυμάμαι ένας τσοπάνης επάνω στα υψίπεδα του Τραγανού, χωριό κοντά στην Ανδραβίδα, έκανε εγχειρήσεις στο κεφάλι των προβάτων και αφαιρούσε το παράσιτο κάτω από το καύκαλο, πράγμα που εμείς οι κτηνίατροι αποφεύγαμε με πλάγιο τρόπο.  ΄ 
                Άλλοτε με τους κλαίγοντες και άλλοτε με τους χαίροντες
υποστηρίζει γελώντας ο μπάρμπα-Θανάσης. 
   Οπωσούν δεν έχει δίκιο;

   Χάρμα αγνότητας και ελευθερίας με καθαρό, αυτούσιο λόγο μεν αλλά με τσαλιμάκια όπου χρειάζεται, και ένα πρόσωπο ανοιχτό, καθρέπτης και φωτεινό από τον ήλιο και το αεράκι του βουνού!!! 
    Λοιπόν άλλα λόγια δεν χρειάζονται, απολαύστε τον μπάρμπα Θανάση 85 χρονών παρακαλώ, με τα ωραία του και τις ατάκες του.
     Στην 1η ταινία αφού μιλά για τα πρόβατά του, χαρείτε τον πώς μας παίζει με τον λόγο του και πώς ξεγλιστρά και πηδάει τις λακούβες... 

    Στη δεύτερη ταινία είναι η απογείωση της τέχνης του λόγου, χωρίς περιττά φτιασίδια. Μιλά για την πολιτική, τον Τσίπρα, που τότε έλεγε και ξέλεγε γιατί ήταν παιδί, το Μητσοτάκη αλλά ακόμη είναι σε σκέψη τι θα ψηφίσει. Γέρος  85πεντάρης αλλά αυτόνομος...

Στις επόμενες ο μπάρμπα Θανάσης αναφέρεται στους Αντάρτες, Στη μάχη της Ζαχάρως και στον Ζάρα. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ ΖΑΧΑΡΩΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΪΑΦΑ

Οργάνωση Μελών του ΣΥΡΙΖΑ Ζαχάρως

Χαιρετίζουμε την έναρξη των έργων στον Καϊάφα

Χαιρετίζουμε με ενθουσιασμό και ικανοποίηση την έναρξη των έργων για την αποκατάσταση και αξιοποίηση του Καϊάφα. Ένα μεγάλο έργο που η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ σχεδίασε, ωρίμασε, εξασφάλισε τη χρηματοδότησή του και δημοπράτησε, μπαίνει στη φάση της κατασκευής.

Ήταν το προσωπικό στοίχημα όλων των μελών του ΣΥΡΙΖΑ στη Ζαχάρω που το κέρδισαν με επιμονή, με κόπο και προσήλωση. Η σημαντικότητα του για την περιοχή μας είναι τεράστια. Ο Καϊάφας είναι η ναυαρχίδα της προόδου και ευημερίας του τόπου μας.

Η πρώτη φάση που ξεκίνησε αφορά «Παρεμβάσεις Εκσυγχρονισμού για το Συγκρότημα Καϊάφα», με προϋπολογισμό 5 εκατομμυρίων ευρώ για έργα εξυγίανσης των υδάτων, αποκατάσταση - ανάδειξη των σπηλαίων των Ανυγρίδων Νυμφών και εκσυγχρονισμού των υφιστάμενων δημόσιων υποδομών (ύδρευση, ενέργεια, αποχέτευση και αντιπυρική προστασία). Η δεύτερη και τρίτη φάση, με προϋπολογισμούς 5 και 7 εκατομμυρίων αντίστοιχα, έχουν εξασφαλισμένη χρηματοδότηση από το ΕΣΠΑ και το μόνο που απομένει στην παρούσα κυβέρνηση είναι να μην μπλοκάρει τα έργα, όπως κάνει με τον οδικό άξονα Πάτρα – Πύργος. 

Καλούμε τον λαό της περιοχής, τους φορείς του τόπου και τη Δημοτική Αρχή στην πιο πλατιά συστράτευση προκειμένου να απαιτήσουμε την ομαλή ολοκλήρωση του έργου. Τα στελέχη και οι φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ Ζαχάρως θα είμαστε πάντα στην πρώτη γραμμή της όποιας προσπάθειας για το καλό του τόπου. Στα πέντε χρόνια διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ αποδείξαμε ότι μπορούμε να κάνουμε και μεγάλα έργα. ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ!

Με εκτίμηση

Οργάνωση Μελών ΣΥΡΙΖΑ Ζαχάρως

Αν δεν παινέσουμε το σπίτι μας θα πέσει να μας πλακώσει!

      Την ανάρτηση της Παρασκευής, 

Η Οικονομία & η Ζωή στον Λαπίθα τα Αλλοτινά Χρόνια 

επειδή  την διαφήμισα αρκετά και ίσως υπέρ το δέον, αλλά και επειδή ήταν υποβλητική, κατά πολλές μαρτυρίες, την παρακολούθησαν πάρα πολλά άτομα, περί τα 600 περίπου. Έλαβα λοιπόν αρκετά επαινετκά μηνύματα και τηλεφωνήματα.

         Όμως τα κατακαλύτερα ήταν τα εξής δύο:   

        α]    Καλησπέρα, σας διαβάζω πολλά χρόνια τώρα. Άλλοτε συμφωνώ, άλλοτε διαφωνώ... Ειλικρινά όμως η σημερινή ανάρτηση ήταν ΑΠΙΘΑΝΗ!!! 

Μου άρεσε πάρα πολύ και σας αξίζουν πολλά συγχαρητήρια!!!

              β] Ευχαριστούμε Θεόδωρε για την ενημέρωση.  Πολύ ενδιαφέρον άρθρο.

Να είσαι καλά. Χαιρετίσματα από Αυστραλία 

     Το α] είναι από τη Ρέα Μακρή και το β] από την Στέλλα Γεωργακοπούλου, το μακρινό  Σίδνεϊ. 

       Τη Ρέα όλοι τη γνωρίζουμε και την επικροτούμε για την μεγάλη της προσφορά στο χωριό της, το Μπισχίνι, αλλά και στον εκπαιδευτικό χώρο. Και της απάντησα πως ό,τι  γράφει τιμά πρώτα αυτή και μετά εμένα. Για την όλη  αξιόλογη δράση της κλικ ΕΔΩ 

     Η Στέλλα είναι δασκάλα από το 1995 στο Σίδνεϊ σε ελληνικό σχολείο. Πριν είχε κάνει δασκάλα και στη Ζαχάρω, μια και ο άνδρας της ήταν από το Μπισχίνι. Περισσότερα και σπουδαία για τη Στέλλα κλικ ΕΔΩ
     

Η Οικονομία & η Ζωή στον Λαπίθα τα Αλλοτινά Χρόνια

       Για το σημερινό αφιέρωμα στο ιστορικό βουνό Λαπίθα, η συλλογή στοιχείων έγινε εδώ και πολύ καιρό, πριν ακόμα και από τις τελευταίες δημοτικές εκλογές. Και να που ήρθε ο καιρός να το παρουσιάσουμε δημόσια. Σίγουρα θεωρώ ότι η σημερινή ανάρτηση είναι μια από τις πιο κατακαλύτερες αυτού του μπλογκ σε όλη του τη δεκαετή ύπαρξη.
   Υπόψη  το αφιέρωμα για τον Λαπίθα δημοσιεύτηκε χτες σε περίοπτη θέση, στην εφημερίδα του Πύργου, την "ΠΡΩΙΝΗ"! [κλικ ΕΔΩ], Το σημερινό όμως είναι πολύ πιο πλούσιο, με τα βίντεο και τις σημειώσεις! 
Για πρώτη φορά δε, θα είναι η μοναδική ανάρτηση 
και     δη ...."πρώιμη",    από     τα   μεσάνυχτα   !!!          

 Η ονομασία του Λαπίθα οφείλεται στους Λαπίθες (ανθρωπόμορφα όντα)  που είναι οι πρώτοι κάτοικοι του βουνού μετά τη νίκη τους και την εξόντωση των Κενταύρων στο Πήλιο.  (1) Αυτά βέβαια συνέβησαν στα προϊστορικά χρόνια, τότε που οι μύθοι μπερδεύονται με την ιστορία.

Στα ιστορικά χρόνια ο Λαπίθας φημιζόταν για τρία πράγματα:

• Τα σπήλαια των Ανυγρίδων και των Ατλαντίδων με τις ιαματικές πηγές τους, δυτικά στα ριζά του, που έρχονται μέσα από τα ηφαιστειακά σπλάχνα του και  ανατολικά την πηγή του Γερανίου αύλακα.
• Τον Άνυγρο αλλά και τον Δάρδανο ποταμό , που ήταν ο ιδρώτας του προσώπου του και η εκροή τους αποτέλεσε τον  κύριο λόγο σχηματισμού της λίμνης του Καϊάφα  (2) μετά από μεγάλο σεισμό τον 6ο αιώνα μ.Χ. και 
• Την ισχυρή πόλη της Σαμίας (3) που έλεγχε το μοναδικό πέρασμα, το Κλειδί, μεταξύ της χώρας της Ηλείας, Αχαϊας και Μεσσηνίας. 

        Και ούτως εχόντων των πραγμάτων ερχόμαστε στα  αλλοτινά χρόνια τότε,  όπως έλεγαν οι καθηγητάδες μας, που δέναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα, κουραφέξαλα θα μου πείτε ποια ευμάρεια; Αλλά έτσι έλεγαν. 

     
Ο Λαπίθας λοιπόν ενώ φαίνεται πως είναι ένα ξεροβούνι με βράχια και κοτρόνες, αντίθετα είναι ένα ζωντανό, όμορφο, φιλόξενο, γενναιόδωρο βουνό με αρκετή βλάστηση (φυτά, θάμνους, κυρίως σχίντα) και διάφορα δένδρα και πολλά οροπέδια, χωράφια. Είχε ψηλότερη κορφή τη Ξηροχώρη με υψόμετρο 821 μέτρα. Από τα δένδρα υπερίσχυαν τα πεύκα, οι βαλανιδιές, τα πουρνάρια, οι αγλατζινιές,  οι αγραπιδιές (4) (γκορτζές), κουμαριές, χαρουπιές και πρίνοι. Η πλαγιά προς τη λίμνη και τη θάλασσα πριν τη λαίλαπα της μεγάλης πυρκαγιάς το 2007 ήταν γεμάτη κέδρους και αποτελούσε  μια από τα λίγα κεδροδάση της χώρας. Δυστυχώς κάηκαν όλοι οι κέδροι εκτός από δέκα περίπου, [Κλικ ΕΔΩ] Αλλά και τα άλλα δένδρα, τα περισσότερα τα έφαγε η μαρμάγκα: από τη μια  η παραπάνω φωτιά και από την άλλη η ανθρώπινη μεγαλομανία για την αποδάσωση  και αποδένδρωση με σκοπό την καύσιμη ύλη και το ροκάνισμα για το αυγατεμα των χωραφιών, όπως δυστυχώς συμβαίνει παντού με τους νεοέλληνες. Με τα χρόνια τώρα πλέον το βουνό γέμισε με ελιές που κάνουν βέβαια υπέροχο λάδι.  
   Υπόψη τα εδάφη είναι πολύ εύφορα, με κοκκινόχωμα, το δε υπέδαφος είναι ηφαιστειώδες με πολλά ασβεστολιθικά πετρώματα και ογκόλιθους. Εξού και τα πολλά καμίνια που τότε αφθονούσαν στο βουνό. Για τα καμίνια και τη συλλογή του ρετσινιού από τα πεύκα θα κάνουμε ειδική αναφορά παρακάτω.
 Προκειμένου στις πλαγιές το νερό να μην παρασύρει το χώμα έφτιαχναν με τις πέτρες και τα λιθάρια που αφθονούσαν  μάντρες τις ονομαστές ξερολιθιές. Για μια τέτοια αξίζει να δείτε το περιπαιχτικό βιντεάκι στο τέλος1.

   Βεβαίως ο Λαπίθας είχε ζωή και καλλιεργήθηκε από τα πανάρχαια χρόνια αλλά εμείς με την τωρινή αναφορά μας περιοριζόμαστε κυρίως στα τελευταία εκατό χρόνια.

ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΗΣ

    Αρχικά κατά μαρτυρία του Παπαγιάννη Γιαννόπουλου [Αρφάνη] μετά την Τουρκοκρατία ολόκληρο το βουνό περιήλθε   στους Ζαφειροπουλαίους, μια μεγάλη οικογένεια της Ανδρίτσαινας. Απ΄ αυτούς οι αδελφοί Πάνος, Χαράλαμπος και Δρόσω [διδάκτωρ δικαίου ο ένας και γεωπόνος ο άλλος] πούλησαν το 1909 ένα μέρος στον Ιωάννη Ορφανό από του Σκληρού. Έτσι με τα χρόνια στο βουνό κάτοχοι περιουσιών έγιναν πολλές οικογένειες, οι περισσότερες από τα κοντινά χωριά, Βρύνα, Ρίσοβο, Ξηροχώρι και από το Κάτω Σαμικό, που είναι και ο νεότερος οικισμός, ιδρυθείς περί το 1920. Αυτές οι οικογένειες Αρφάνηδες (νυν Γιαννόπουλοι),   Παναγόπουλοι, Κανελλόπουλοι, Κουρεταίοι, Ευθυμιόπουλοι, Γιακουμαίοι, Ξηφαραίοι (Σταματόπουλοι), Τζανεταίοι και αρκετοί άλλοι όπως Δρίλιας, Κιάμος, Τσάπρας και Κόκορης. Πρέπει να τονίσουμε ότι οι Αρφάνηδες, 6 αδέλφια κατέβηκαν από εκεί πάνω του Σκληρού, κοντά στην Ανδρίτσαινα. [κλικ ΕΔΩ], οι Κανελλόπουλοι από την Ανδρίτσαινα, κλάδος της γνωστής οικογένειας, οι Παναγόπουλοι από την Κράνα και οι Κουρεταίοι από τα Λυκόχεια Αρκαδίας. 
     Επίσης πρέπει να προσθέσουμε και τούτο, πριν έναν αιώνα περίπου  ο Τάσης Παπαδόπουλος από το Ρίσοβο πούλησε τον αγρό του στο "Κοκκινόβραχο" του Λαπίθα στον Θοδωρή Αρφάνη, πατριάρχη των Αρφάνηδων και παππού του δάσκαλου Θ. Γιαννόπουλου (Αρφάνη) για να σπουδάσει τον γιο του γιατρό, τον Ζαχαριά, τον μετέπειτα δήμαρχο Ζαχάρως. 
    Υπόψη όλοι αυτοί οι ξωμάχοι το καλοκαίρι μετακόμιζαν φτιάχνοντας αραποκαλύβες, άλλοι στο Αλωνάκι, άλλοι στο Νεράκι και άλλοι στον Καγιάφα. Παραθέριζαν!

Το γήπεδο

   Εκείνα τα χρόνια λοιπόν το βουνό έσφυζε από ζωή. Ένα μόνο στοιχείο θα σας πω, που τα λέει όλα: Κάθε απόγιομα στη δεκαετία του ΄70 σε ένα ξέφωτο - ίσιωμα μαζεύονταν δεκαπέντε παιδαρέλια και γινόταν πατιρντί παίζοντας ποδόσφαιρο. Σκοτώνονταν, που λέει ο λόγος, από τη μια μεριά Ολυμπιακοί κι από την άλλη Παναθηναϊκοί.   
  Καθημερινά πάνω στο βουνό με διάφορες δραστηριότητες  της πρωτογενούς παραγωγής δούλευαν περί τους 130 με 150 νοματαίοι. Οι κύριες δραστηριότητες ήταν η γεωργία και η κτηνοτροφία. Βεβαίως η οικονομία ήταν μικτή, δηλαδή όλοι ασχολούνταν με όλα εκτός από τους δουλευτάδες στα καμίνια, τους Καμινιέρηδες. 

    Και τι δεν καλλιεργούσαν; Τα δημητριακά [σιτάρι, βρώμη, κούκλα, κριθάρι] είχαν τον πρώτο λόγο και εξυπακούεται ότι τα πρώτα χρόνια τα αλώνια με τα μουλάρια είχαν την τιμητική τους. Από τον Μάη μέχρι τον Οκτώβρη όλος ο Λαπίθας ήταν ένα απέραντος κήπος με όλα τα ζαρζαβατικά. Λίγα για τα σπίτια τους και τα περισσότερα τα πουλούσαν στους κατοίκους της Ζαχάρως και της Κρέστενας, εννοείται στην άρχουσα τάξη γιατί τα φτωχαδάκια, οι μεροκαματιάρηδες με χίλια ζόρια ξεπλήρωναν τα χρέη στους μπακάληδες και τους εμπόρους τοκογλύφους και αν έμενε κάνα φράγκο πήγαινε για τα τετράδια του παιδιού στο σχολειό.  Πατάτες, μπάμιες, κρεμμύδια σκόρδα, με πρώτη παραγωγή τα κουκιά και τον αρακά, ακόμα και πεπόνια παρήγαγαν, εννοείται ξερικά.   Πάντως όλο τον χρόνο  στο βουνό υπήρχε νερό, όχι βεβαίως βρύσες και κελαρυστά νερά αλλά από τα μπόλικα ξεροπήγαδα, που μάζευαν το νερά της βροχής και του χιονιού.
    Η τελευταία πηγάδα, που πότιζαν τα ζωντανά τους υπάρχει ακόμη στην τοποθεσία Ρουπάκι, που τώρα όλα τα χωράφια και οι βουνοπλαγιές είναι ελιές, που σημειωτέον στην φονική φωτιά του 2007 όλες κάηκαν αλλά ξαναφύτρωσαν από τις χωμένες ρίζες και κάνουν ένα λάδι καταπληκτικό και σπάνιο, άλφα ποιότητας. Η πηγάδα λοιπόν είχε βάθος πάνω από 15 μέτρα κι ακόμα στο βάθος έχει νερό.[Βίντεο στο τέλος] 2
   Όλα τους τα προϊόντα ήταν μυρωδάτα, γευστικότατα και πεντανόστιμα. Μεγάλο ρόλο έπαιζε το εύφορο, παρθένο έδαφος αλλά και οι εγχώριοι σπόροι που κρατούσαν οι ίδιοι οι ...Λαπιθιώτες. Με τον καιρό αυτοί οι σπόροι εξαφανίσθηκαν μια και τους σπόρους πλέον τους διαχειρίζεται το εμπόριο μετά από σχετική πιστοποίηση, όπως ακριβώς έγινε και με την εξαφάνιση των εγχώριων φυλών των αιγοπροβάτων.

Εδώ ήταν τα αμπέλια

  Μάλιστα είχαν και τα αμπέλια τους με κάτι θεσπέσια σταφύλια και ένα μυρωδάτο κρασί, που ήταν το προσάναμμα της ζωής σε κάθε νοικοκυριό με τις πολυμελείς οικογένειες. Η μόνιμη φροντίδα στα αμπέλια ήταν το ρίξιμο κάθε άνοιξη χωνεμένου φουσκιού, που το είχαν μπόλικο από τα γιδοπρόβατά τους και το θειάφισμα με εκείνα τα φυσερά, που πολλοί τα κρατούν ως κειμήλια. Ανακάτευαν το θειάφι, που μάζευαν από τις θερμές πηγές τις λίμνης με ασβέστη από τις ασβεστόπετρες που τσοκάνιζαν και έτσι με τα συχνά θειαφίσματα καταπολεμούσαν τον περονόσπορο που έκανε θραύση στα αμπέλια ίσως ο μοναδικός κίνδυνος μια και μυκητιάσεις, παράσιτα και έντομα ήσαν ξένα στο βουνίσιο, ξηρό κλίμα.

    Φυσικά σε αφθονία υπήρχαν και  τα άλλα φρούτα, οι θρυλικές συκιές και οι κοντούλες απιδιές ήταν πασίγνωστες. Στη συκιά δίπλα στο "γήπεδο"(5)  που λέγαμε, γινόταν πανηγύρι κάθε απόγιομα από Ζαχαραίους επισκέπτες. Υπήρχαν πολλές καρυδιές και αμυγδαλιές όπου γινόταν και σχετικό εμπόριο. 

Χαμομήλι...

   Μαζί μεγάλο κομμάτι της διατροφής καλυπτόταν από την πλούσια χλωρίδα του βουνού. Η φύση ήταν γενναιόδωρη και απλόχερη σε όλα, χόρτα και λάχανα κάθε είδους και ποικιλίας: αγριοράδικα, ζοχοί, μυρώνια, καυκαλήθρες, λάπαθα, μάραθο, παπαρούνες, βρούβες, λαψάνες, και τόσα άλλα  δώρα της θείας φύσης όπως οι αγριαγκινάρες, φασκόμηλο, τσάι του βουνού και χαμομήλι. Στις αρχές του χειμώνα την πρώτη προτεραιότητα είχαν οι διάφοροι βολβοί, οι οβριές και τα μπόλικα σπαράγγια. Ναι μωρέ ξέχασα τα σαλιγκάρια, άσπρα και μεγάλα που από τις πρώτες  βροχές αποτελούσαν ένα από τα πρώτα πιάτα του σπιτιού. Από όλα αυτά τα καλούδια της φύσης αρκετά πήγαιναν πεσκέσια στους κουμπάρους και συμπέθερους Ζαχαραίους και άλλα μοσχοπουλιόνταν  στους αστούς περισσότερο της Ζαχάρως και της Κρέσταινας.

    Συνάμα με τη γεωργία η άλλη κύρια δραστηριότητα ήταν η κτηνοτροφία. Τότε  πάνω στο βουνό εκτρέφονταν περί τα 1500 μικρά μηρυκαστικά (γιδοπρόβατα) [6] και 150 μεγάλα ζώα, κυρίως ιπποειδή (άλογα, μουλάρια και γαϊδούρια) και λίγα βοοειδή.

  Όπως καταλαβαίνετε οι ραχούλες και τα καταράχια αντηχούσαν  από τη μια από τις φλογέρες και τον σάλαγο των βοσκών και τα κουδούνια των αιγοπροβάτων  και από την άλλη τις φωνές του ζευγολάτη.
      Και υπόψη τότε το κύριο προϊόν της κτηνοτροφίας ήταν το μαλλί για την ύφανση ρούχων και ενδυμάτων και το τομάρι για την κατασκευή παπουτσιών.Η αξία του κρέατος ανέβηκε μετά τον εξηλεκτρισμό, και την συντήρηση με τα ψυγεία. Μέχρι τότε οι κτηνοτρόφοι κρεμούσαν τα σφαχτά στα πηγάδια να τα γλυτώσουν από τις μύγες.  
    Ακόμα, σχετικά με τα αιγοπρόβατα πρέπει να αναφέρω δυο πράγματα:

•  τις Σπηλιές του Λαπίθα, που είναι εκθαμβωτικές  τις χρησιμοποιούσαν για μαντριά και 
• πολλάκις οι γίδες έπεφταν μέσα στα ξεροπήγαδα και τις τραβούσαν με τριχιές.

Ο ΜΠΑΡΠΑ ΘΑΝΑΣΗΣ

     Ένας από τους τότε τσοπάνηδες, και ίσως ο τελευταίος που ακόμα συνεχίζει και ζει στο Λαπίθα, στο Ρουπάκι, είναι ο μπάρμπα Θανάσης Κρανίτης-Παναγόπουλος, 85 χρονών σήμερα και πατέρας του Παναγιώτη με το ξενοδοχείο. Πρέπει να τονίσουμε ότι στη μεγάλη πυρκαγιά του 2007 κάηκε η γυναίκα και η κόρη του μπάρμπα Θανάση. Ακούστε στο βίντεο, στο τέλος,  πώς σώθηκε ο ίδιος από τα πρόβατα, γι αυτό μας είπε ότι τα αγαπά σαν παιδιά του και δεν θα τα αφήσει ποτέ.. 

  Δυο άλλες καλές παραγωγικές δραστηριότητες ήταν το ρετσίνι και τα Καμίνια. Στην μεν πρώτη, στο πελέκημα και στη συλλογή συνήθως ασχολούνταν τα παιδιά της οικογένειας στη δε δεύτερη εξειδικευμένοι εργάτες, οι Καμινιέρηδες. Και οι δύο έκαναν μεγάλο τζίρο στους κατοίκους. 

Τα θρυλικά καμίνια   

  Τα δε Καμίνια ήταν δύο ειδών, τα ασβεστοκάμινα (7)  κυρίως και τα ξυλοκάμινα που τα είχαν ειδικοί μάστορες.Τόσο μεγάλη ήταν η παραγωγή της ασβέστου, το θρυλικό χοριδι που το κατέβαζαν με τα ζώα τους στο σταθμό του Καγιάφα και το μεταφόρτωναν  στα φορτηγά βαγόνια, που ήταν αραγμένα μονίμως, με προορισμό την Πάτρα και την πρωτεύουσα. 

      Πρέπει να σημειώσουμε ότι όπως αναφέρεται σε αρχαία κείμενα κατά την επικυριαρχία της Σπάρτης, στα καμίνια αυτά οι Σπαρτιάτες "έλιωναν" ογκόλιθους από την Ακρόπολη της Σαμίας. 
  Ένα τέτοιο καμίνι υπήρχε και στη Ζαχάρω στη θέση Κακάβα, κοντά στον Άγιο Σπυρίδωνα. Καμινιέρης ήταν ο Παναγιώτης Ευθυμιόπουλος με το βαρύ παρωνύμιο Τσαλδάρης. Αλλά κι αυτό το σκέπασε η εξέλιξη!

     Πολλούς πρέπει να αναφέρουμε από εκείνους τους τότε ήρωες του Λαπίθα. Έτσι συμβολικά τιμώντας τους όλους αρκούμαστε σε δύο μακαριστούς, στον:

•    Παναγιώτη Παναγόπουλο ή Παναγιώταρο, παππού του Παναγιώτη Παναγόπουλου που έχει το ξενοδοχείο "Αλκυονίς" Ο Παναγιώταρος ήταν ένας  άντρακλας, ντερέκι, που η φωνή του ακουγόταν από το βουνό κάτω στη Λίμνη. Ήταν ξακουστός  σε όλη την περιοχή και από τις διάφορες ιστορίες με τα τότε υποτυπώδη γραφικά δικαστήρια. Στο τέλος υπάρχει ένα βίντεο σχετικό με τον Παναγιώταρο, με αφηγητή τον γιο του, τώρα λεβεντόγερο μπάρμπα Θανάση.4
•      Παναγιώτη Αρφάνη που μαζί με όλες τις δουλειές του (πολυφαμελίτης ων) διετέλεσε για πολλά χρόνια και αρχαιοφύλακας στην Ακρόπολη της Σαμίας και στα αρχαία μνημεία (Μυκηναϊκός Τύμβος) στο Κλειδί.  Πατέρας δε του δάσκαλου Θοδωρή Γιαννόπουλου (Αρφάνη).  Για το Κλειδί και τα αρχαία κλικ ΕΔΩ 

         Μέχρι το 1953 πολλές οικογένειες είχαν δύο επώνυμα όπως οι Αρφάνηδες - Γιαννόπουλοι. Τότε λοιπόν με το νόμο 2573/1953 ψηφίστηκε η κατάργηση αυτού του του φαινομένου, που  ήταν κατάλοιπο  από την Τουρκοκρατία. Αποτέλεσμα άλλοι να κρατήσουν το Αρφάνης και άλλοι το Γιαννόπουλος. Κατά μαρτυρία του Παπαγιάννη (Γιάννης Αρφάνης -Γιαννόπουλος) ο προπάππους του παπά, λάβετε υπόψη σας ότι ο παπάς είναι 92 χρονών, έμεινε πεντάρφανος σε πολύ μικρή ηλικία και όλοι στο χωριό, του Σκληρού, έλεγαν τα αρφανά, τα αρφανά και έτσι έμεινε το Αρφάνηδες.

       Αξίζει να αναφέρω μια άλλη μαρτυρία. Τώρα τελευταία,  28 Οκτωβρίου 2019, που φιλοξενήθηκα στο Καστόρι του βόρειου Ταΰγετου, συνάντησα κάποιον που λεγόταν Γιάννης Αρφάνης.  Τον ρώτησα λοιπόν τι ξέρει για τους Αρφάνηδες και μου τόνισε ότι η οικογένεια κατάγεται από τον Άγιο Πέτρο  της Κυνουρίας, όπου και σήμερα υπάρχουν πολλοί κάτοικοι συνονόματοι. Μάλιστα μου παρέδωσε και ένα ιστορικό έγγραφο που κάνει μνεία για ένα φόνο που έκανε το 1620 ένας Αρφάνης. Στον Άγιο Πέτρο είχε ρίζα κι ο Αρφάνης της πάλαι ποτέ μεγάλης εταιρείας Αρφάνης-Χιόνης. 

     Τελικά το πιθανότερο είναι ότι η κοιτίδα των Αρφάνηδων ήταν ο Άγιος Πέτρος

      Αυτά για την ...σκούφια των Αρφάνηδων.   

    Από τη δε τελευταία γενιά των "Λαπιθιωτών" [και όχι "Λαπίθες" γιατί έτσι λέγονταν οι πρώτοι μυθικοί ήρωες, που έδιωξαν τους Κενταύρους] της εποχής που περιγράψαμε αρκετοί γόνοι είναι γνωστοί και επιφανείς, πρωταγωνιστές στην μικρή κοινωνία του δήμου μας και όχι μόνο. 

    Πρώτοι και καλύτεροι είναι:

•  Ο αειθαλής Παπαγιάννης που τόσα χρόνια ιερουργούσε στο Κάτω Σαμικό και για τρία χρόνια στο Θολό και στην Κοπάνιτσα [Καρυές]
• Ο δασάρχης στο Δασαρχείο Ολυμπίας που εδρεύει στην Κρέσταινα Βασίλης Γιακουμής
• Ο Παναγιώτης Παναγόπουλος, που έχει το ξενοδοχείο "Αλκυονίς"  
• Ο δάσκαλος Θοδωρής Γιαννόπουλος (Αρφάνης) στου οποίου τις κατά καιρούς αφηγήσεις στηρίζεται το παρόν αφήγημα.
• Ο κουρέας στη Ζαχάρω Θύμιος Γιαννόπουλος
• Ο Σπύρος Ευθυμιόπουλος που σχετίζεται ακόμα με τον Λαπίθα, μια και κρατά το καφενείο στον σταθμό του Καγιάφα. (8)
• Οι αδελφοί Κουρεταίοι, που διαπρέπουν στην Αμερική 

1- Η ξερολιθιά του Αρφάνη [https://youtu.be/V4K8syxrk4k]

2- Η πηγάδα του Λαπίθα [https://youtu.be/5ZI20WwYHAQ]

3- Ο Σωτήρας του Μπάρμπα Θανάση από τη φονική φωτιά του 2007

https://youtu.be/tVgjArVLo3o 

                                 

4-  Ο Παναγιώταρος https://youtu.be/jOcSi0E9lZw

(1)  Μια Κενταυρομαχία σε σχεδιάγραμμα με την διάταξη των παραστάσεων,  περιλαμβάνεται στη ζωφόρο του Παρθενώνα,.όπως και στη μετόπη υπάρχει η διπλανή εικόνα, που πολεμά  Κένταυρος με ένα Λαπίθη.

Η μάχη των Λαπιθών και Κενταύρων σε πίνακα του Πιέρο ντι Κόζιμο

(2) Η Λίμνη του Καϊάφα,  που απλώνεται πανέμορφη στα πόδια του Λαπίθα, είναι δεμένη μαζί του και μαζί αποτελούν ένα ενιαίο σύνολο με  απαράμιλλο φυσικό κάλλος, έχει τη σημερινή  γεωφυσική της εικόνα από τη διαμόρφωση που έγινε επί χούντας. Μέχρι τότε η λίμνη εξαπλωνόταν  μέχρι την περιοχή που είναι το γήπεδο και το χειμώνα ενωνόταν με τη λίμνη της Αγουλινίτσας, της οποίας η αποστράγγιση - αποξήρανση έγινε πάλι επί χούντας[1968-69] και αποτελεί ένα τεράστιο λάθος. Μάλιστα  τα τελευταία χρόνια έχει ξεκινήσει προσπάθεια επαναδημιουργίας της λίμνης. 
Ο Παυσανίας αναφέρει ότι η λίμνη Καϊάφα δεν υπήρχε την εποχή του παρά μόνο ο ποταμός Ανυγρος ο οποίος πήρε την ονομασία του από το σπήλαιο των Ανυγρίδων Νυμφών. Οι πρόγονοί μας πίστευαν πως μέσα στο μεγάλο σπήλαιο προς τα δυτικά κατοικούσαν νύμφες. Η μία ήταν η Καλλιάφεια από την οποία προήλθε και η σημερινή ονομασία "Καϊάφας" η δεύτερη η Πηγαία και η τρίτη η Ιασις στην οποία απέδιδαν και την ιαματικότητα των νερών. Μερικοί αναφέρουν την ύπαρξη και μιας τέταρτης νύμφης με το όνομα Συνάλλαξις. Άλλη παράδοση όσον αφορά τη δυσοσμία των νερών αναφέρει ότι εκεί κατέφυγε να πλύνει και να καθαρίσει την πληγή του ο Κένταυρος Νέσσος που χτυπήθηκε από τα βέλη του Ηρακλή. Στον Κένταυρο αυτό ανέθεσε ο Ηρακλής να περάσει την γυναίκα του Διηάνειρα στον Αχελώο ποταμό. Στη μέση του ποταμού ο Κένταυρος θέλησε να βιάσει τη Διηάνειρα. Στις φωνές της δε ο Ηρακλής από την απέναντι όχθη, τόξευσε τον Κένταυρο και εκείνος τότε κατέφυγε στις σπηλιές του Λαπίθα να πλύνει το τραύμα του. Τα ιαματικά νερά είναι πλούσια σε υδρόθειο. 
[Τα τελευταία ιστορικά στοιχεία για τον Καϊάφα είναι από τη θαυμάσια εργασία μαθητών του Λυκείου Ζαχάρως ΚΑΪΑΦΑΣ : MΥΘΟΙ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΑ  2013  κλικ ΕΔΩ]
(3) Για την ακρόπολη της Σαμίας κλικ ΕΔΩ.
(4) Την τελευταία μεγάλη αγραπιδιά την έφαγε το μαύρο σφαλάγγι του ανθρώπου πέρυσι.
(5) Εκτός από τη συκιά σε μια μεριά υπήρχε ένας θεόρατος πλάτανος αλλά έπεσε κι αυτός όρθιος στην ανείπωτη πυρκαγιά, ηρωικώς μαχόμενος, όπως βροντοφώναζαν τότε οι εθνικόφρονες  στις επετείους για τη Μάχη της Ζαχάρως.[κλικΕΔΩ]
(6) Είναι μια από τις λίγες σύνθετες λέξεις που πολλάκις παρακούει έναν από τους κανόνες της νεοελληνικής γλώσσας που λέει ότι: το πρώτο συνθετικό ενός ουσιαστικού που συντίθεται από δυο ουσιαστικά είναι στην καθαρεύουσα, όπως υδραγωγείο, υδροπλάνο, οδοντόκρεμα, Ωτολαρυγγολόγος  οπότε λέμε και γιδοπρόβατα. 

(7) Τα ασβεστοκάμινα είχαν περίπου τρία μέτρα διάμετρο και βάθος τρία με τέσσερα. Τις πέτρες που στοίβαζαν στο καμίνι τις έβγαζαν συνήθως με φουρνέλα οι φουρνελάδες από το ίδιο το βουνό που είχε ασβεστογενή πετρώματα.  Τις πέτρες αυτές στο καμίνι τις χτίζανε όμορφα ανεβαίνοντας προς τα πάνω, και όσο ανέβαιναν έκλειναν αφήνοντας μονάχα μια τρύπα στο πάνω μέρος. Στη συνέχεια έβαζαν φωτιά στα ξύλα τα οποία εκ των προτέρων είχαν μαζέψει. Στο κάτω μέρος έβαζαν λεπτά ξύλα όπως αστιβίδες - σφάκες- αθινοκαλιές, σκίνους και όσο ανέβαιναν έβαζαν πιο χονδρά. Τέλος έβαζαν φωτιά η οποία έκαιγε από 5 μέρες έως και μια βδομάδα, ανάλογα το πάχος που είχαν οι πέτρες.ψήνονταν. Πότε όμως καταλάβαιναν πως οι ασβεστόπετρες ήταν έτοιμες; Ο καπνός που έβγαινε από το καμίνι ήταν αρχικά μαύρος, όταν όμως οι πέτρες είχαν ψηθεί, η φωτιά πλέον έβγαινε κάτασπρη σαν περιστέρι! Περισσότερα για τα καμίνια κλικ ΕΔΩ αλλά και στο βίντεο στο τέλος.

(8) Ο Σπύρος και ο Γιακουμής έχουν εμπειρίες και ενθυμήματα από τα θρυλικά ¨καμίνια" εκείνης της εποχής μια και έζησαν από κοντά την όλη τους εξέλιξη μέχρι το τελικό σταμάτημα.
Μια μικρή γεύση από τα καμίνια μπορείτε να πάρετε από το παρακάτω βίντεο

Σας ενημερώνουμε ότι τις επόμενες ημέρες 

θα δημοσιευτούν και τα άλλα τρία βίντεο με 

τον απίθανο Μπάρμπα Θανάση, όταν πήγαμε

 στα  λημέρια του  με τον Κουμπαράκο και 

τον Θοδωρή Αρφάνη (Γιαννόπουλο).