ΤΑ ΚΑΛΑΝΤΑ ΤΩΝ ΦΩΤΩΝ

Δημοσιεύτηκε χτες στην "ΠΡΩΙΝΗ"    

ΜΙΑ ΣΠΑΡΑΧΤΙΚΗ ΦΩΝΗ

 Ήταν παραμονή Πρωτοχρονιάς και βάδιζα με βήμα γοργό στην 3^η Σεπτεμβρίου.

Πήγαινα να πάρω  τη βασιλόπιτα στο "Βενέτη" Πριν φτάσω στην πλατεία Βικτωρίας, ακριβώς στο μεγαθήριο του ΟΤΕ, συναντιέμαι με ένα γεροντάκο, αδύνατος, κοντός, με  καράφλα και κατεβασμένα γυαλάκια, θα πλησίαζε τα ογδόντα σίγουρα. Καλοστεκούμενος και καλοντυμένος ήταν και φορούσε τη μάσκα, στο στόμα,  όπως κάνουν πολλοί…λεβέντες.     Πάντως τα γερόντια, λόγω φόβου τηρούν όλα τα μέτρα στο ακέραιο, σε αντίθεση με τη νεολαία, που ήταν αραχτή μες την τρελή χαρά στα μαγαζιά της πλατείας, μια και ο καιρός χαμογελούσε.
     Μου έκαναν εντύπωση τα θλιμμένα, λίγο υγρά του  μάτια. Αμέσως ήρθαν στο μυαλό μου τα μάτια των ζώων στα σφαγεία από τότε που τα επιθεωρούσα. Τον πλησιάζω και τον χαιρετάω:

- Χρόνια πολλά και καλά, και προχωρώ.

Δεν ξέρω γιατί, έτσι ασυναίσθητα, δεν έκανα δυο βήματα και στρέφομαι προς τα πίσω. Ο γεροντάκος στεκόταν ακίνητος με τα χέρια υψωμένα σαν να έκανε την προσευχή του. Τον πλησιάζω και τον ρωτώ τι έχει κι αν θέλει κάτι, οπότε ακούω μια φωνή τρεμουλιαστή με σπαραγμό, λες και βγαίνει από τα τρίσβαθα του Άδη:

-Καλέ μου άνθρωπε δεν θέλω τίποτα, π α ρ έ α    θ έ λ ω …

Κατασυγκινήθηκα και έμεινα αμήχανος. Δεν ξέρω, αλλά από τότε που ήμουν μικρός τα γεροντάκια με τη μαγκούρα τους μου προκαλούσαν αισθήματα συμπάθειας και τρυφερότητας.

     Τελικά, να μην σας τα πολυλογώ, ανταλλάξαμε τα διαπιστευτήριά μας και πήγαμε σιγά και κάτσαμε σε ένα παγκάκι. Περί το ένα εικοσάλεπτο και δεν έβαλε  γλώσσα μέσα. Μιλούσε όμως με ευφράδεια και σωστά με ειρμό και συνέχεια.

   …κύριε Θεόδωρε εδώ δίπλα μένω σε ένα ρετιρέ μάλιστα και είμαι συνταξιούχος δάσκαλος, έμενα με την κυρά μου και τα δυο παιδιά μου. Ο ένας παντρεύτηκε και μένει στο νησί [Κρητικός θα ήταν σίγουρα, αν και δεν μιλούσε κρητικά, τον έλεγαν και Μανώλη], κι ο άλλος είναι στην Καρδίτσα αστυνόμος. Καλά ήμουν μέχρι που έχασα τη γυναίκα μου, μη ρωτάς από κορωνοϊό και μονάχος και έρμος, η μοναξιά δεν αντέχεται με τίποτα, γυρίζω σε ολόκληρο το σπίτι σαν την κουκουβάγια, βλέπεις ο αστυνόμος έχει δικά του προβλήματα, μπαινοβγαίνει στα νοσοκομεία με τη γυναίκα του, που έχει τον καταραμένο.

   Σκέφτηκα ότι οι γυναίκες τα καταφέρνουν πολύ καλύτερα όταν μένουν χήρες. Κουτσά στραβά τη βγάζουν. Βέβαια το ιδανικό θα ήταν να φύγουν κάπως μαζί, αλλά τούτο γίνεται σπάνια. 
   Τότε τον διακόπτω και τον ρωτώ:

 - Γιατί δεν παίρνεις μια γυναίκα, γιατί όπως λες δεν σου λείπουν τα λεφτά. Ετσι κάνουν όλοι.

  -Τι να κάνω όλα στραβά κι ανάποδα μου πάνε από πέρυσι, το καλοκαίρι πήραμε μια Βουλγάρα αλλά με κατάκλεψε κι ο γιος μου την έδιωξε και την πήγε αυτόφωρο.

 Τότε – του λέω- να πας  σε ένα γηροκομείο,{1} να μην είσαι μόνος και έχεις ανάγκη και σηκώθηκα να φύγω. Όλα καλά, είδα μια ηρεμία στα μάτια του. Μάλιστα ανταλλάξαμε και τις ευχές και του έδωσα και το τηλέφωνο του σπιτιού μου, τόσο πολύ τον συμμερίστηκα.
 Φεύγοντας δε μου λέει: 

-Αυτό θα κάνω, θα πάω σε γηροκομείο.

   Τι να πω,  τότε στα αλλοτινά χρόνια που  τα γερόντια ζούσαν μαζί με τα παιδιά τους και οι παπούδες έλεγαν παραμύθια στα εγγόνια στο παραγώνι δεν ήταν καλύτερα; 

   Να με συμπαθάτε, μέρες που είναι, αλλά να χαιρετάτε, μια καλημέρα έστω, όλους τους μοναχικούς ανθρώπους, γνωστούς κι αγνώστους. 

Έχετε αναρωτηθεί γιατί στις Σκανδιναβικές χώρες το ποσοστό των αυτοκτονιών είναι τόσο μεγάλο;

Η αποξένωση φέρνει μοναξιά, κατάθλιψη....
 
{1} Μια και ο λόγος για τα γηροκομεία. Πριν είκοσι χρόνια περίπου που πήγα στη Μελβούρνη, έτυχε να επισκεφτώ ένα γηροκομείο, ιδιωτικό βέβαια με τσουχτερές τιμές, αλλά τότε οι μισθοί ήταν διπλάσιοι και τριπλάσιοι από την Ελλαδίτσα μας. Τα δωμάτια ήταν ατομικά, μικρά  και στολισμένα γουστόζικα. Ήταν δε όλα περιμετρικά, γύρω -γύρω από μια ευρύχωρη αίθουσα  ψυχαγωγίας και ανάπαυσης, με τους χρωματιστούς καναπέδες και τις δυο τηλεοράσεις στις δυο άκρες και στη μέση το ωραίο γκισέ της υπηρεσίας. Οι κοπελιές, φύλακες άγγελοι!!