ΕΞ ΟΝΥΧΟΣ ΤΟΝ ΛΕΟΝΤΑ

    Το σημερινό αφήγημα είναι φθινοπωρινής κοπής αλλά είχε περιπέσει στο κάτω ερμάρι, επειδή όμως επαναλήφθηκε και χτες με τα χιόνια γίνεται επίκαιρο.

Πολλές φορές καθόμουν στο μπαλκονάκι μου- 1ος όροφος- και έπινα τον απογευματινό καφέ μου.

    Στην Πελλήνης, μικρότατο πεζόδρομο με μερικά δένδρα και παρτέρια διαδραματίζονται πολλά και διάφορα. Τέσσερα κτίρια από τη μια και πέντε από την άλλη. Μικρό στο «δέμας» μεγάλο στο «πνεύμα». Το ωδείο (προσοχή στα ..φωνήεντα,1ο & 24ο) στη μια γωνία και στην άλλη ένα ΙΕΚ, με το φανταχτερό όνομα, κράχτη, ΜΕΝΤΙΤΕΡΑΝΙΑΝ COLLEGE. Δίπλα του το συμπαθές μαγαζάκι για καφέ και τα σχετικά με τα τραπέζια έξω κι απέναντι ένα μεγάλο δημοτικό σχολείο, φυσικά διαπολιτισμικό. 

    Οπότε το δρομάκι είναι αρκετά ζωντανό κι από παιδαρέλια να παίζουν αλλά κι από νεολαία που σουλατσάρει κάπου κάπου. 

Έτσι λοιπόν ένα απόγευμα, βλέπω ένα τύπο, κεφάλι γουλί, με σχετική αμφίεση εκστρατείας παρέα με ένα καθαρόαιμο λυκόσκυλο. Σταματούν και κάτι τού έλεγε σαν άνθρωπος σε άνθρωπο. Κι ο σκύλος να τον κοιτάζει στα μάτια. Άρχισε λοιπόν τα παραγγέλματα κι ο σκύλος μια μπροστά μια πίσω και μια καθόταν ανακούρκουδα. Και πάλι το ίδιο. Άουτ, ντο ο τύπος και κάθε λίγο και λιγάκι έδινε και μια λιχουδιά στο σκύλο σαν επιβράβευση. Τον εκπαίδευε και νομίζω τα παραγγέλματα ήταν στα γερμανικά. Δεν είμαι και σίγουρος αλλά η όλη συμπεριφορά ήταν μιλιταριστική. Αμάν-αμάν, μου θύμισε την εκπαίδευση νεοσύλλεκτος στην Τρίπολη. Μόνο που δεν μας έδιναν λιχουδιές, αλλά καψόνια. Τους κοιτούσα με προσοχή, μια και πρώτη φορά γινόμουν μάρτυρας τέτοιου επεισοδίου. 

    Σε μια στιγμή, που στάθηκαν, του φωνάζω από πάνω: 

- Κύριε συγνώμη μπορώ να σε ρωτήσω κάτι; Κοίταξε απορημένος και μου λέει: 

- Ναι, γιατί όχι…

- Δε μου λες σε παρακαλώ τι πολιτικές πεποιθήσεις έχεις;

- Δηλαδή; μου λέει, λίγο σαστισμένος…

- Να δεξιός είσαι, αριστερός, κεντρώος, έτσι χοντρά.. κι  αμέσως μου λέει:

- Κοίτα να δεις αυτά είναι προσωπικά δεδομένα νομίζω…Πάντως είμαι Έλληνας πατριώτης...

- Καλώς δεν πειράζει, να είσαι καλά και τον παράτησα. [1] 

 Τον είδα πάλι, μερικές φορές, αλλά δεν έδωσα σημασία.

    Μια άλλη μέρα όμως βλέπω ένα νεαρό ζευγαράκι και εκπαίδευε κατά κάποιο τρόπο τον σκύλο τους, όχι όμως με αυτόν τον …στρατιωτικό νόμο. Πιάσαμε κουβέντα και τους λέω: Ξέρετε οι διάφοροι εκπαιδευτές σκύλων είναι τουλάχιστον ακροδεξιοί. [2]Γυρίζει πάραυτα η κοπελιά: Πα-πα-πα, μακριά από μας τέτοια πράγματα… 

Μάλιστα ένα Σάββατο τη συνάντησα με την «ΕΠΟΧΗ» ανά χείρας. 

Και να τα νεότερα. Προχτές με τα χιόνια και την παγωνιά, που όλα τα είχε σκεπάσει μια κατάλευκη μπόλια, και όλοι ήμασταν αμπαρωμένοι στα σπίτια μας κάνω έτσι και βλέπω τον τύπο με το λυκόσκυλο, Εννοείται από το θεόκλειστο παράθυρο. Να, λέω, θα τον έχει βγάλει για την ανάγκη του. Αλλά πού! Άρχισαν τα παραγγέλματα και οι ασκήσεις. 

Αμάν λέω αμάν, τέτοια σκληρά μιλιταριστικά «φρονήματα» όταν γίνονται φουσάτα, όχι μόνο δεν υποστέλλονται αλλά επιβάλλονται.

[1] Αμέσως στο μυαλό μου ήρθαν δυο πράγματα, ο πατριωτισμός κατά Ροϊδη και τι γινόταν τότε στο Πανεπιστήμιο στη Θεσσαλονίκη που έβραζαν τα πολιτικά και η αριστεροσύνη στον χώρο ήταν κυρίαρχη με δεκάδες πρόσωπα. Κινεζόφιλοι, Κουκουέ, Εσωτετικού, Τροτσκιστές και λοιπά σε ανάλογες περιπτώσεις. Όταν δηλαδή ρωτούσαμε κάπως έτσι διάφορους συμφοιτητές απαντούσαν διστακτικά ότι δεν τους ενδιαφέρει η πολιτική και ήταν χουντικοί ή κρυφοδεξιούληδες . Εδίσταζαν και οι περισσότεροι ντρεπόντουσαν να το φανερώσουν. Τώρα βέβαια τα πράγματα έχουν πάρει άλλη τροπή, ο εαυτούλης μου πάνω από όλα αλλά έχουμε και...τα προσωπικά δεδομένα. 

Αλλά μια και έκανα νύξη στον Ροϊδη ας παραθέσω την σχετική αναφορά του:

[2] Αλήθεια ο διαπιστευμένος εκπαιδευτής του δήμου Ζαχάρω τι λέτε; Τι φρονήματα έχει;