Αμ για κείνα τα αλλοτινά χρόνια στο Γυμνάσιο δεν βρίσκω λέξεις να τα πω, να τα χρωματίσω. Χρόνια αξέχαστα. Αθώα, τρυφερά και ξέγνοιαστα. Συμμαθητές αλλά και καθηγητάδες, πρόσωπα συνυφασμένα με την πιο ωραία μας ηλικία. Πρόσωπα πολυαγαπημένα και γραμμένα με μόνιμη στάμπα στην πρώτη σειρά της μνήμης μας. Τι και ποιον να θυμηθώ και να μνημονεύσω; Τον Αντώνη, τη Σοφία, τον Βαγγέλη, τη Γιώτα, τη Ρούσα, τον Γιάννη, την Κική, τον Γιώργο, την Ιωάννα, την Αριστέα, τον Μίμη, τη Γιαννούλα, τον Κώστα, τη Γωγώ, τον Λύσανδρο, τη Ρέα, τον Παναγιώτη, τη Μαρία, τον Γαληνό, την Κανέλα, τον Μήτσο, την Καλλιρόη, τον Τάσο, τη Διονυσία, τον Χρήστο, τη Μαρίνα, τον Μήτσο, τη Φρειδερίκη, την Τασούλα, τον Χαρίλη, τη Δήμητρα, τον Θανάση, την Κατερίνα, την Ελένη, τον Φώτη, την Αθανασία, την Αιμιλία, [δε νομίζω να είναι άλλος, αφερίμ..μας!.
Τον Μπάρμπα Στάθη που άγιαζε κάθε μήνα όταν του λέγαμε το Πάτερ ημών για να μας βαθμολογήσει, τον Μπάρμπα Κώστα που πάσχιζε να μας μάθει όλους τους ντενεκέδες ξεγάνωτους, όπως μας έλεγε ασκήσεις και περιγράμματα, τον Κακαβούλη που άρχιζε την παράδοση με το ντριν του κουδουνιού, τον Γιάννη και τη Λένα Λέφα που ήταν οι πρώτοι λειτουργοί σε όλα, την Ευτυχία και τον Σακελλαρίου που πρώτοι μας έδειξαν το μπάσκετ και το βόλεϋ, τον Μακρυγιάννη, τον Κεφαλλονίτη τον θρυλικό Φου-Μαντζού, τον Ρώμα με τη ρώμη του και την Αγωγή του Πολίτη, τον Ουζούνη με τις αγγλικούρες του, τον Φιλιππίδη με τον μεγάλο του έρωτα τη Ναυσικά, Την Κοντομιχάλη τη χαμηλοβλεπούσα, τον Πανούλη και τον Νινή, τη Μαυρογένη, τη Φαμφάνη που το έπαιζε άνετη και ντίβα και ...και.
Όλες οι μαθητικές τάξεις έχουν τα δικά τους ψηφιδωτά, τους ήρωες και τους αντιήρωες, ας πούμε τα μνημεία. Αλλά αυτή η τάξη του ΄71 ήταν το κάτι άλλο. Βεβαίως εάν δεν παινέψεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει, αλλά πώς να το πω, με όποιο κριτήριο και να την αξιολογήσεις περνά από τις πρώτες. Ας πάρουμε:
Μορφωτικό επίπεδο: κοντά στο άριστα. 70% με 80% των μαθητών πέρασαν στην ανώτατη και ανώτερη εκπαίδευση.
Κοινωνικοπολιτικό: κανείς μα κανείς δεν έκανε την πολιτική επάγγελμα.
Αθλητικό: τότε, τα τελευταία τρία χρόνια στο Γυμνάσιο η τάξη μάζευε τα περισσότερα μετάλλια στις γυμναστικές επιδείξεις.
Ρώμη και σωματική εμφάνιση: κοπελιές, μαθήτριες μανούλια και μάγκικα αγόρια. Όλα καλά παιδιά! (Εντάξει, υπάρχουν και δυο-τρεις εξαιρέσεις..)
Πριν από 16 χρόνια έλαβε χώρα το πρώτο μας αντάμωμα στην Αθήνα. Και ποιος δεν θυμάται το συγκινησιακό φορτισμένο κλίμα; Μα ήταν 35 χρόνια από την αποφοίτηση και ήταν γεμάτο με γλυκιές αναμνήσεις. Σαν ασπρόμαυρη ταινία περνούσαν και περνούν τα πρώτα μας ερωτικά σκιρτήματα, τα πρώτα αλλοπρόσαλλα όνειρα, οι μαθητικές πλάκες, τα καρδιοχτύπια με το ξεφύλλισμα του καταλόγου, οι ξεχωριστές βόλτες, πάνω κάτω στο προαύλιο, οι αστραπιαίες, φοβισμένες ματιές, τα κλεφτά τσιγαράκια, αλλά και οι ιδιοτροπίες ορισμένων καθηγητών* Από εκείνο το αντάμωμα είναι οι φωτογραφίες, με τις οποίες έγινε αυτή η ταινία. Υπόψη η μνήμη είναι τροτέζα και δεν βάζει κανόνες καθωσπρεπισμού και υποταγής αλλά μέχρι το τέλος παίζει και χορεύει τον δικό της σκοπό!
*Φυσικό ήταν κάθε καθηγητής να βγάζει όλα τα ψυχοπλακώματα από το σπίτι του και τη μικρή συντηρητική κοινωνία στους μαθητές. Ψιλομανίες, κρεββατομουρμούρες και κάθε τι απωθημένο. Έβρισκαν θύματα κυρίως κακόμοιρους μαθητάκους που με ένα καρβέλι ψωμί και μια μασέλα γιδίσιο τυρί πάλευαν με νύχια και με δόντια να βγάλουν τη βδομάδα μέχρι το Σάββατο που θα πήγαιναν πάλι στο χωριό εκεί ψηλά στη Βουνούκα. Θυμάμαι όταν έμπαινε στην τάξη εκείνος ο ...καθηγητής, πρώτη του δουλειά ήταν να ρίξει ένα ντεχνέκι σε ένα τέτοιο μαθητάκο. Έτσι για την πλάκα του...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου