ΓΟΥΒΙΤΣΕΣ
Για
αυτό το παιχνίδι χρειαζόταν ένα μικρό τόπι, πέντε έξι παιδιά, που ήταν πάντα
πρόθυμα και διαθέσιμα καθώς και κέφι. Αλλά από τέτοιο να φάνε και οι κότες. Το
κέφι και η χαρά είναι πράγματα συνυφασμένα με το παιδί.
Ανοίγαμε, λοιπόν, μερικές γουβίτσες, μικρούς λάκκους,
στο έδαφος, όλες στην ίδια γραμμή και κοντά – κοντά. Κάθε μια είχε άνοιγμα με
διάμετρο 5 - 6 εκατοστά και το ίδιο
περίπου βάθος. Οι γουβίτσες ήταν τόσες όσοι παίκτες ήμασταν και κάθε μια ανήκε
σε έναν παίκτη.
Βρίσκαμε έδαφος λίγο σκληρό για να παραμένουν
ανοικτές οι γουβίτσες καθ’ όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού, το δε τόπι ήταν
μικρό, μεγέθους μεσαίου πορτοκαλιού.
Ένας από τους παίκτες και αυτό γινόταν με τη σειρά,
έριχνε το τόπι να κυλάει σιγά – σιγά πάνω από τις γουβίτσες. Ο κάτοχος της
γουβίτσας που έπεφτε το τόπι, το άρπαζε και προσπαθούσε αμέσως να χτυπήσει
κάποιον από τους άλλους. Αυτός δεν έπρεπε να μετακινηθεί καθόλου από τις
γουβίτσες, αντίθετα με τους συμπαίκτες που έτρεχαν, όσο πιο γρήγορα μπορούσαν,
για να απομακρυνθούν και να αποφύγουν το χτύπημα.
Το παιχνίδι είχε μια φάση, ένα χτύπημα και η διαδικασία
μετά πάλι από την αρχή.
§
Δεν επιτρεπόταν οι παίκτες να
απομακρυνθούν πριν το τόπι κατασταλάξει σε μια γουβίτσα.
§
Η κατανομή, ποιος παίκτης θα πάρει
ποια γουβίτσα, γινόταν στην αρχή με κάποιο λάχνισμα.
§
Το παιχνίδι ήταν από τα λίγα με
τόπι, διότι η μπάλα και το τόπι στην αρχή ήταν δυσεύρετα.
§
Στη Νάξο αυτό το παιχνίδι το
έλεγαν Λακάκια, στη δε Στερεά γούρνες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου