1979:Μπουρδελότσαρκα στα Χανιά (2ο)

Την προηγούμενη Τρίτη (11-9) έχει δημοσιευθεί το 1ο μέρος     

    Όλα ωραία και καλά! 

     Πρέπει να σημειώσω και μια γαργαλιστική σύμπτωση. Τσα-τσα στο συγκεκριμένο ναό του πάθους και της απελευθέρωσης των ηθών δεν ήταν μια γυναίκα, όπως συνήθως συνταξιούχος …ιέρεια του έρωτος, αλλά ήταν ένας, πισωγλέντης, από αυτούς που κουνάνε την αχλαδιά, όπως το λένε λαϊκά,  ομοφυλόφιλος όπως το λέμε επίσημα, επιστημονικά. Το άκρον άωτον δε ήταν που είχαμε το ίδιο όνομα., Θοδωράκης. Ήταν λίγο μεγαλύτερος από μένα, κοντά στα τριάντα. Στη μονάδα δεν είχα γνωρίσει κανέναν συνονόματο, φανταστείτε λοιπόν την πλάκα που έγινε καθ΄ όλο το χρόνο που νταραβεριζόμαστε με το Θοδωράκη!

        Μετά από καμιά δεκαριά χρόνια   ένα απόγευμα,  σε μια καφετέρια στη Βικτώρια, ένα απόγευμα στον καφέ, κόβω  μια ¨"κυρία" με μπόλικη ξανθιά κόμη  να με κοιτάζει επιμόνως και ...ασυστόλως. Ναι τώρα θυμάμαι, ήταν στη καφετέρια του Δομάζου, λίγο πριν κλείσει.    Οπότε περνώντας από δίπλα μου λέει με κουνιστό ύφος:

-                  - Συγνώμη, μήπως σας   λένε Θοδωράκη;

-                   - Ναι, λέω εγώ.

-                    -Καλέ και μήπως έκανες στα Χανιά αεροπόρος;  

Με το που είπε Χανιά, αμέσως πέρασε στο μυαλό μου σαν φωτοβολίδα εκείνη η βραδιά για την οποία είναι αφιερωμένη ή ιστορία που περιγράφω… Αμέσως αγκαλιαστήκαμε, φιληθήκαμε .......αλλά μετά χαθήκαμε αν και ανταλλάξαμε υποσχέσεις και τηλέφωνα, όπως γίνεται συνήθως. Ο καθένας πήρε τους δρόμους του. Πότε ανηφοριές και πότε κατηφοριές, που είναι και περισσότερες. Τώρα που τα γράφω στο κομπιούτερ, δε σας κρύβω πόσο τρυφερά τα αναπολώ όλα αυτά… Μαζί και την Αλίκη –γιατί όχι –την τρανσέξουαλ, το Θοδωράκη, την καλή τσα-τσα!

          Ας έρθουμε λοιπόν πάλι εκείνο το βράδυ, στις δέκα  παρά, που καθόμασταν στο σαλονάκι της Κυρά Τούλας, σοβαροί και έτοιμοι για το γεγονός που τόσο πασχίσαμε. Ήταν περασμένη η ώρα και ότι είχε μπει ο τελευταίος ..πουτανιάρης. Στο διάδρομο δεξιά, σε ένα μικρούτσικο  γραφείο στεκόταν ..ο επιμελητής, ο Θοδωράκης κι αυτός σκεφτικός  με ύφος σοβαρό. Και ενώ λοιπόν είχε πέσει η σχετική σιωπή σε όλους, ξάφνου με πλησιάζει ο Κώστας, ο επιβήτωρ, με σκουντάει και μου λέει:

-               - Πά…πα..με   ρε   φί…φί…φί…λε     έ..έ..ξω    να…να σου πω..πω.

-              - Τι θέλεις ρε Κώστα; Πες το εδώ ρε μαλάκα, μπροστά σε όλους. Φίλοι δεν είμαστε;

 Και ξεστομίζει ο ηρωικός Αξιωματικός το αμίμητο που από την άλλη μέρα έγινε το σλόγκαν της μονάδος:

-          Κό…κό..κό  λλια,  κο……κο..κο λώ..λώ..νω.

     Πω πω συφορά!

-  Τώρα το λες ρε μαλάκα; Τι θα κάνουμε; Θα ξεφτιλιστούμε  σε όλα τα Χανιά και σε όλη τη Μονάδα! Μπήτι μαλάκας είσαι; 

     Στην παρέα έπεσε σκέτη βουβαμάρα. Και τώρα τι κάνουμε; Πάει και η μαγκιά μας, την πλάκωσε η κωλοκουβαρίστρα που κύλησε! Και ενώ λοιπόν κοιταζόμασταν άλαλοι και εντελώς αμήχανοι πετάγεται όρθιο, το κοπέλι, το αγροκάτσικο που περιγράψαμε με όλα τα μέα και τα σέα του και λέει με στόμφο:

-                   -Ναι ρε θα πάω εγώ. Θα σας δείξω τι εστί Κρήτη!

      Αμέσως το όλο κλίμα πήρε στροφή. Ανεβήκαμε όλοι. Και εκείνη τη στιγμή ανοίγει η ωραία πύλη, παρουσιάζεται η Κυρά Τούλα με μια διάφανη ρόμπα και μας  καλεί:

-               - Παιδιά για ελάτε, για ελάτε  στα ενδότερα..

    Μια και δυο λοιπόν όλοι οι μπαγάσηδες και οι μερακλήδες περνάμε στο ιερό του ναού. Φυσικό ήταν η μικρή συστολή να καλύπτεται από την ανωνυμία και τη δύναμη των πολλών. Ο καθένας ήταν και ένας νταής. Εκεί μέσα δύο ήσαν τα κυρίαρχα, που έκαναν μπαμ. Το κόκκινο-βαθύ σεντόνι που σκέπαζε το θεόρατο κρεβάτι και η έντονη μυρωδιά μιας φτηνιάρικης κολόνιας. Και τα δυο είχαν τη σημασία τους. Το  κόκκινο είναι το χρώμα του έρωτα και από την άλλη ήταν ότι πρέπει για να κρύβει οτιδήποτε …λεκέ και η λαϊκή κολόνια να σκεπάζει τη….βαρβατίλα.

   Πήραμε λοιπόν τις θέσεις μας, γύρω-γύρω όλοι στα γόνατα και πάνω στο κρεβάτι το ..αταίριαστο ζευγάρι. Εγώ, θυμάμαι, ήμουν στο πάνω μέρος του κρεβατιού, στα κεφάλια. Εν τω μεταξύ άρχισε η…πράξη. Ο Θεός να την έκανε συνουσία. Ούτε καν επίβαση, μάρκαλος.    Ο Κωστής ήταν τόσος δα... Όπως κουνιόταν και πάλευε ….υπέρ βωμών και εστιών ήταν εντελώς ατσούμπαλος με τα πλούσια …παράθυρα της Κυρά Σουζάνας. Για μια στιγμή γυρίζει η Κυρά και μου λέει σιγανά-σιγανά:

-                  -Να σου πω, ανεβείτε κάποιος άλλος, ο μικρός τζάμπα κουνιέται  και ξερο-ιδρώνει, τούπεσε…

    Αμέσως κάνω σήμα στα παιδιά και όλοι σηκωνόμαστε και βγαίνουμε έξω χωρίς δεύτερη κουβέντα. Αυτό μας έλειπε να δημιουργήσουμε κανά ψυχολογικό στο κοπέλι. Ξέρετε τα καπράκια στις πρώτες επιβάσεις εάν τα φοβερίσεις με ένα ξύλο, τους μένει κουσούρι μια ζωή και τέρμα το φίκι-φίκι. Με το που βγαίνουμε λοιπόν από το δώμα δεν πέρασαν 2-3 λεπτά και ανοίγει πάλη η πόρτα και πετάγεται ο μικρός αναμαλλιασμένος αλλά με ένα πρόσωπο όλο χαμόγελο και κραυγάζει κάνοντας τη χαρακτηριστική, διάσημη χειρονομία με κινούμενα τα λυγισμένα χέρια μπρος πίσω και με σφιγμένες τις γροθιές:

-                  -Ρε τη ξέσκισα την κουφάλα, της πέταξα τα μάτια έξω!.

  Και τότε όλοι αρχίσαμε τα μπράβο και τις επευφημίες.

-                 Να ζήσει η Κρήτη με τα παλικάρια της.

φωνάζει η σουπιά, ο Ανδρέας Παρούνης από την Πάτρα.

   Για την επόμενη βδομάδα ήταν το πρώτο θέμα σε όλη τη Μονάδα. Ακόμη και ο Υποδιοικητής, που ήταν ένας μπερμπάντης το …ανέλυσε κοινωνικά!

    Αλλά μια και φθάσαμε αισίως στο τέλος να κλείσω με δυο ..παρατράγουδα.

Σε μια φάση που δεν θυμάμαι πότε, ρώτησα την Κυρία Τούλα πόσες φορές έχει φθάσει σε οργασμό με πελάτη. Μια φορά μου είπε και ξέρεις με ποιόν; Με το Θοδωράκη, όταν ήρθε εδώ την πρώτη φορά, πριν πέντε χρόνια. Ποτέ πια…
Καταλάβατε; Σουρεαλιστική επανάσταση!!!  

Εκείνο το βράδυ, μαζί μας ήταν και ο Σωτήρης ο χονδρός, ο σμηνίας αν και δεν συμπεριλαμβανόταν στην παρέα. Μου έκανε εντύπωση που δεν ήθελε να συμμετάσχει στο σχετικό … χαβαλέ. Ήταν ανένδοτος. Απλά ήρθε μέχρι το..ναό και έφυγε. Σε μια στιγμή λοιπόν εκεί που κανονίζαμε με την Κυρά  Τούλα το σκηνικό μου λέει:

-                -Εκείνος ο χοντρός που είναι απέξω είναι μαζί σας;

-                 -Ναι, της λέω, υπηρετεί κι αυτός στην ίδια μονάδα, την 115.  

-                  -Ξέρεις, μου λέει, είναι τακτικός πελάτης μου αλλά είναι ανώμαλος.

-              - Δηλαδή;

-                    -Να, εάν δεν του βάλω ….δεκανίκι δεν μπορεί να πηδήξει..

-                     - Τι να κάνουμε γούστο και καπέλο του. Αυτά ανήκουν στον καθένα και είναι δικά του και μόνο, της λέγω.

     Ο Σωτήρης απολύθηκε νωρίτερα από μένα και με τον καιρό τον ξέχασα εντελώς. Ώσπου μια μέρα, τώρα τελευταία, βλέπω ένα τύπο σε ένα πάνελ στην τηλεόραση, που του έμοιαζε αρκετά. Πράγματι αυτός ήταν γιατί μετά άκουσα το όνομά του και θυμήθηκα. Τι κάνει τώρα;  Δεν ξέρω τι επαγγέλλεται αλλά είναι στέλεχος του κόμματος των Ελληναράδων!!!