ΤΑ ΠΑΝΩ ΚΑΤΩ ΘΑ ΕΡΘΟΥΝ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ
ΣΤΟ ΔΗΜΟ ΖΑΧΑΡΩΣ
ΜΕ ΤΟ ΝΕΟ-ΒΟΜΠΑ ΠΟΥ ΘΑ ΣΚΑΣΕΙ
ΑΥΡΙΟ ΠΡΩΙ-ΠΡΩΙ ΑΠΟ ΕΔΩ!!!
TO ΓΙΑΝΝΙΤΣΟΧΩΡΙ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΝΟΤΙΟΤΕΡΟ ΣΗΜΕΙΟ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΖΑΧΑΡΩΣ, ΤΗΣ ΠΑΛΑΙ ΠΟΤΕ ΕΠΑΡΧΙΑΣ ΟΛΥΜΠΙΑΣ,ΣΤΙΣ ΕΚΒΟΛΕΣ ΤΗΣ ΝΕΔΑΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΗΛΕΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ.
| Ο ....κουβάλατας |
[ Σε πολλά έγγραφα των αγωνιστών του 1821 περιοχή της Ζαχάρως αναφέρεται σαν τοπωνύμιο. Τότε δεν υπήρχε ο οικισμός. Στο ύψωμα του Αγίου Σπυρίδωνα ήταν το κονάκι του μπέη.Τον τόπο τον καλλιεργούσαν οι Τσορβατζέοι, ενώ είχαν τα χειμαδιά τους και οι Αλβαινέοι, που είχαν φτιάξει τρεις πρόχειρους συνοικισμούς: Τα «Καλύβια» γύρω από τον «Παλιό Αγιοσπυρίδωνα», τα «Περα Καλύβια» και τα «Κάτου Καλύβια», δηλαδή το σημερινό Κάτου Ξηροχώρι, όπου μέχρι και πριν λίγο καιρό υπήρχαν οι χαρακτηριστικές πλεχτές με κλαδιά από λυγαριές, τσοπαναρεϊκες καλύβες.Ο σημερινός οικισμός έγινε μετά το 1835.
Σχετικά με την ονομασία της Ζαχάρως, η παράδοση που επικρατεί είναι ότι αρκετά χρόνια πριν την Επανάσταση, υπήρχε κάποια γυναίκα χανιτζού, που την έλεγαν Ζαχαρούλα. Και ότι από το όνομά της πήρε το όνομα και ο τόπος. Όμως η μόνη πραγματική «Ζαχαρούλα» που συνδέεται ιστορικά με την περιοχή της Ζαχάρως είναι η Μαρία Ζαχαρία (Marie Zaccaria 1402-1404) χήρα του Πέτρου Βόρδου, που κατάγονταν από τον Άγιο Σουπερανό της Γένοβας. Αυτή είχε στην κατοχή της την Δυτική Πελοπόννησο, από την οποία την έδιωξε ο ανιψιός της Ζαχαρίας Κεντυρίων Β’ (Centurione Zaccaria 1404-1432) βαρόνος της Κυπαρισσίας (Αρκαδιάς). Ο οποίος, με τη σειρά του, αυτή την περιοχή την έδωσε προίκα στην κόρη του Αικατερίνη, όταν παντρεύτηκε τον Θεόδωρο Παλαιολόγο, αδελφό του Κωνσταντίνου, τελευταίου αυτοκράτορα του Βυζαντίου.
Με μέγιστην βίαν, γράφομεν όλοι οι ομογενείς κάτοικοι της νήσου Κάσου, κλαιόμενοι εις την Σεβαστήν Διοίκησιν, ειδοποιούντες την υμετέραν κορυφήν,ότι τρεις ημέρας έχει σήμερον ο αιγυπτιακός στόλος όπου έχει πλόκον την νήσον ημών,καθ’όλα τα μέρη,μάλιστα την ημέραν της Αναλήψεως μας έκαμε και έναν φοβερό πόλεμο,πλήν χάριτι,δεν εβλάφθη ουδείς των χριστιανών,λοιπόν παρακαλούμεν την Σεβαστήν ημών Διοίκησιν και μητέρα να μας προφθάση βοήθειαν θαλάσσιον και λοιπά,διόνομα και αγάπην του Θεού,κάμετε έλεος δια ημάς τους κατοίκους της νήσου Κάσου,επειδή και η γενναιότης και μεγαλοψυχία ημών είναι μεν πρόθυμοι ,όμως κατά την θαλάσσιον δύναμιν πολύ σας παρακαλούμεν να μας προφθάσετε[...].Ταύτα ιδεάζοντες την Υπέρτατην ημών Διοίκησιν την παρακαλούμεν μετά δακρύων αμέσως και χωρίς αναβολήν καιρού να μας προφθάσετε εις την άνωθεν θαλάσσιον δύναμιν[...]![]() | IMG_2111.MOV 5229 K Λήψη αρχείου |
![]() | IMG_2111.MOV 5255 K Λήψη αρχείου |
Για τη μικρή ιστορία της Ζαχάρως, πότε και πώς ιδρύθηκε, πολλάκις έχουμε αναφερθεί μέσα από αυτό το βήμα. Συγκεκριμένα στις 24/9/11 (κλικ ΕΔΩ) γράφαμε: Η Ζαχάρω δημιουργήθηκε αρκετά αργά, είναι περίπου 150 χρονών.Το 1881 ανακηρύχθηκε επίσημα κοινότητα. Στην αρχή ήταν ο τόπος διαχείμασης των προβατοτρόφων (καλύβες και στάνες) από τα ορεινά χωριά, κυρίως την Άλβενα. Η όλη της ανάπτυξη ήταν γρήγορη και εντελώς άναρχη, η δε κοινωνική σύνθεση, ακόμη και η φυσιογνωμία της αποτελεί, κατά κάποιον τρόπο, μια ξεχωριστή περίπτωση από τις αντίστοιχες των όμορων αλλά και των άλλων πόλεων της επαρχίας. Εξού και οι πέντε βουλευτές που έχει στείλει στην Βουλή από το 1930.
Η μία που μάλιστα επικρατεί στους λαϊκούς κύκλους είναι ότι προέρχεται από τη Ζαχαρούλα, ονομαστή και επιβλητική γυναικεία μορφή κατά το δεύτερο ήμισυ του 19ου αιώνα. Δίπλα στον Άγιο Ισίδωρο, που η ιστορία του χάνεται στα πανάρχαια χρόνια (κλικ ΕΔΩ στο 1ο σχόλιο) υπήρχε ένα χάνι και λέγεται ότι ανήκε στη Ζαχαρούλα. Σύμφωνα δε με τη μαρτυρία του σεβαστού Σάκη Γκότση (2) η Ζαχάρω και όχι Ζαχαρούλα ήταν καπετάνισσα του 1821 με 70 παλληκάρια κι αυτή έσφαξε τον Κουρτάλ Αγά στην έδρα του, στο Ξηροχώρι και τον έθαψε κάπου κοντά στο Κλειδί (3). Οπότε -λέει ο Σάκης- μετά στο δικαστήριο που έγινε για τα διοικητικά σύνορα μεταξύ Ζαχαραίων και Κρεστεναίων, οι πρώτοι υποστήριξαν ότι όλη την περιοχή του Καϊφα, που ήταν το μήλο της έριδος, αυτοί πρώτοι την ελευθέρωσαν, μάρτυρας ο τάφος του Αγά και έτσι κέρδισαν τη δίκη καθότι το Σύνταγμα της Επιδαύρου σαφώς καθόριζε ότι πήρε κάποιος με το σπαθί του, του ανήκει.
Για τη Ζαχάρω και τα χωριά μας έμεινε ο απόηχος κυρίως από τον Γάμο της Ζαχαρούλας και μια παρακαταθήκη.
Ήταν μια αρχή, να αναβιώσει ο θρύλος της Ζαχαρούλας (1) όπου κατά πολλούς οφείλεται και η χαρακτηριστική
ονομασία ΖΑΧΑΡΩ. Πιο σπουδαίο όμως είναι η μεγάλη παρακαταθήκη που άφησε σε
όλους μας. Όταν καλλιεργούνται και αναβιώνουν σε κάθε τόπο αυτής της χώρας παλιά ήθη και έθιμα της παράδοσης που αποτελεί μαζί
με την ιστορία (φυσικό περιβάλλον και αρχαία μνημεία) την ταυτότητά του (2), έχουμε κι εμείς υποχρέωση και ανάγκη να αναδείξουμε
μια τέτοια αναφορά.
(1) Για τον θρύλο της Ζαχαρούλας με το χάνι της
κάτω στην παραλία, κοντά στον Άγιο Ισίδωρο (νυν Άγιος Νικόλαος κλικ ΕΔΩ στη 2η υποσημείωση) θα
αναφερθούμε σε μια επόμενη ανάρτηση.
Tο 1909, στον αριθμό 22 της Felberstrasse στη Βιέννη, έμενε ένας νεαρός που φιλοδοξούσε να σταδιοδρομήσει ως ζωγράφος στην πρωτεύουσα της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας. Δύο τετράγωνα πιο πέρα υπήρχε ένα καπνοπωλείο από όπου προμηθευόταν το ρατσιστικό και αποκρυφιστικό περιοδικό
«Ostara». Εκδότης του ήταν κάποιος Λαντς φον Λίμπενφελς, τον οποίο μια μέρα ο νεαρός εκείνος επισκέφθηκε στο γραφείο του και του ζήτησε να αγοράσει παλαιότερα τεύχη που έλειπαν από τη συλλογή του. Ο εκδότης, διαπιστώνοντας από την εμφάνισή του την άθλια οικονομική του κατάσταση, όχι μόνο του χάρισε τα τεύχη, αλλά και του έδωσε και χρήματα να πάρει το τραμ της επιστροφής για το σπίτι του. Δεν φανταζόταν ότι αυτός που βρισκόταν μπροστά του θα συγκλόνιζε τον κόσμο τρεις δεκαετίες αργότερα. Το όνομά του: Αδόλφος Χίτλερ.