Το e mail του Γιωργάκη στον Αη Βασίλη...

kavouras12.blogspot.gr/

ΠΡΩΤΟΜΗΝΙΑ - ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ, ΠΡΩΤΗ ΓΙΟΡΤΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ!!!!

Σαν ευχές για τον Νέο Χρόνο, γράφω αυτά τα λόγια 

σήμαντρο  ψυχής που διατυμπανίζει την αγάπη και τη συμπόνια

 για όλους τους συνανθρώπους μας που κοπιάζουν και  
πονάνε όπου γης!!! Μαζί και  τους ξεριζωμένους από την 
πατρίδα τους, τους απόκληρους της κοινωνίας, τους μετανάστες. 
Αυτούς που παλεύουν κόντρα σε  όλα τα δεινά του κόσμου,
 με χίλια  βάσανα και κατατρεγμούς για ένα ξεροκόμματο 
κι από πάνω δέχονται τα λακτίσματα του κάθε ελληνάρα. 
Τα αδέσποτα σκυλιά  είναι  σε πολύ καλύτερη μοίρα.

Ο ΓΙΑΣΑΝ     
Έχουν περάσει αρκετές ημέρες από εκείνο το πρωινό. Όποτε περνώ από τη διασταύρωση Πατησίων και Κοδριγκτώνος  κι αυτό γίνεται πολύ τακτικά μια και είναι δίπλα στο σπίτι μου, θυμάμαι εκείνον τον ξερακιανό μελαμψό άνθρωπο.

     Πρέπει να ήταν Κυριακή γιατί θυμάμαι όλα τα μαγαζιά ήσαν κλειστά και μόνο ο Κωτσόβολος που δεσπόζει στη γωνία ήταν ολάνυχτος. Βάδιζα γρήγορα στο δεξί πεζοδρόμιο  προς την Ομόνοια. Η ώρα θα ΄ταν δε θα 'ταν 11 π.μ. και είχε μια σχετική κινησούλα στον δρόμο. Ο κόσμος  ως συνήθως τα τελευταία χρόνια, καθένας κλεισμένος στα δικά του. Αγέλαστες πέτρες. Όλοι χάρτινα καράβια, φορτωμένα καημούς και ντέρτια. Άλλοι περπατούν σκυθρωποί με το βλέμμα σκοτεινό στο άγνωστο, βιαστικοί λες και κάτι να τους τραβάει, αλαφιασμένοι κι άλλοι μονολογώντας με το κινητό στο αφτί. Κάπως έτσι κι εγώ κάπου έτρεχα να προλάβω. Τι; Να πω την αλήθεια γρι δεν θυμάμαι. Διασχίζοντας λοιπόν τη διασταύρωση που λέγαμε, ξαφνικά ακούγεται ένα μπαμ και αμέσως μπροστά μου, κατάφατσα, σέρνεται ένα μηχανάκι με έναν άνδρα περί τα σαράντα κι από πίσω τον 15χρονο γιο του. 

Ιδού μετά τη.... φυγή του Γιασάν

  Το μηχανάκι  ερχόταν αγκομαχώντας, ακριβώς στην άκρη του δρόμου και στη μεσαία λωρίδα πήγαινε ένα κόκκινο αυτοκίνητο. Και τα δυο εννοείται πήγαιναν στην ίδια κατεύθυνση, όπως σαφώς νομίζω ότι σας περιγράφω. Έτσι στο ξαφνικό και στο εντελώς αναπάντεχο το αυτοκίνητο στρίβει δεξιά για να μπει στην Κοδρικτώνος χωρίς ο οδηγός να ελέγξει ότι πίσω και στην άκρη ερχόταν ένα μηχανάκι. Οπότε καταλαβαίνετε τι έγινε και ποιος έχει ολόκληρη την ευθύνη χωρίς κανένα δικαιολογητικό. Ευτυχώς που πατέρας και γιος φορούσαν κράνος και έτσι αν και σύρθηκαν δέκα ολόκληρα μέτρα δεν έπαθαν τίποτα εκτός από τα φτωχικά ρούχα τους που τρίφτηκαν στα μανίκια και το μηχανάκι που έπαθε κάτι μικροζημιές.  Αμέσως ανασηκώνεται ο άνδρας και τρέχει οργισμένος στο σταματημένο αυτοκίνητο, χτυπά με τις παλάμες του το καπό και φωνάζει:
  "Μαλάκα, είσαι μαλάκα, φτου μαλάκα" 
  Ο άλλος πετάγεται έξω και αρχίζουν το σπρωξίδι. Συνάμα από την πίσω πόρτα πετάγεται ένα κοριτσάκι 8 με 10 ετών κλαμένο και σε αλλόφρονα κατάσταση. Εγώ τι να κάνω; Έτρεξα να μαζέψω  το κοριτσάκι που έτρεμε από την τρομάρα του. Καταλαβαίνετε τι γινόταν. Τα πρόσωπα είχαν ανάψει και τα πνεύματα είχαν οξυνθεί στο έπακρο. Σίγουρα θα   πιάνονταν στα χέρια, η δε δική μου παρέμβαση αντί να κατευνάσει τα πράγματα, αντίθετα τα όξυνε κι αυτό γιατί ο ελληνάρας την εξέλαβε σαν ..πατριωτική αλληλεγγύη . Με πήρε σαν τα μούτρα του. Φώναζε και ωρυόταν:  
  "Θα σε γαμήσω ρε κωλόγυφτα,   θα με πεις και μαλάκα κιόλας, και άρχισε να βρίζει θεούς και δαίμονες που μάζεψαν όλους τους πειναλέους..." Ο άλλος, ο ανθρωπάκος τώρα δεν μιλούσε καθόλου και είχε το κεφάλι κάτω. Ξάφνου σηκώνει τα χέρια και φωνάζει: 
  "Εντάτσει..εντάτσει .. εσύ δίκιο". 
 Ο άλλος εκεί, πού να ηρεμήσει. Η παράβαση ήταν καταφανής αλλά με το ρατσιστικό του παραλήρημα είχε φθάσει σε ντελίριο. 
  "Μα καλά δε βλέπεις πως από δική σου ευθύνη και μόνο παραλίγο να σκοτωθούν δυο αθώοι άνθρωποι" του λέει οργισμένη μια κυρία. 
  "Καλά να πάρω το 100" λέω και κάνω να σχηματίσω τον αριθμό στο κινητό. 
 "Οσι..όσι εγώ τίποτα, δίκιο έχει κύριο" φωνάζει ο κακομοίρης ο ξένος.  Ωχ σκέφτομαι δεν έχει χαρτιά ο δύστυχος και τον πλησιάζω ενώ προσπαθούσε να βάλει το μηχανάκι του εμπρός. 
  "Να" μου λέει, "Είμαι εντάτσι" και βγάζει από την εσωτερική τσέπη του μια ζελατίνα με ένα μάτσο χαρτιά. 
  "Ε..τότε κάτσε, όλοι θα πάρουμε το μέρος σου". 
  "Εγώ μαύρο ψυχή βλέπω κοριτσάκι έτσι κλαίει" και χτυπούσε δυνατά το στήθος του με την παλάμη του.
   Καταλάβατε; Είδε το τρομαγμένο παιδί και μπροστά σε αυτό πήρε την ευθύνη πάνω του. Παραλίγο να γίνουν θύματα στον Μολώχ της ασφάλτου αυτός κι ο γιος του από καθαρή βλακεία του άλλου κι από πάνω ζητούσε και συγνώμη!!! 

  Αυτός ο μελαμψός ανθρωπάκος, ο Γιασάν, ο μεγάλος ήρωας αυτού του πραγματικού γεγονότος που μας έδειξε τι πάει να πει Άνθρωπος με κεφαλαία, ήταν ένας Αιγύπτιος βιοπαλαιστής με νύχια και με δόντια! Πήγαινε το αγόρι του φροντιστήριο κι όλη τη βδομάδα δούλευε στις ελιές κάτω στη Σπάρτη. Η οικογένεια με τέσσερα παιδάκια σε ένα μικρό υπόγειο στην Κυψέλη. 
  Σε λίγο το μηχανάκι χάθηκε και το μόνο που ακουγόταν ήταν το συνηθισμένο στρίγκλισμα των αυτοκινήτων.

   Ευτυχισμένος ο Καινούργιος Χρόνος!!!

   Πόσο μακριά είναι η Αίγυπτος, το Πακιστάν....!

   Και στην Κυψέλη, στα Πατήσια... δεν περιμένουν τίποτα!

{Στους Γιώργηδες Δημητρουλάκη και Σπανάκη}

Ο ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ!!!

Απεστάλη από το Θεσσαλονικιό 

φίλο  Στέλιο Χαραλαμπίδη  

O Άγιος Βασίλης βλέπει το πρόβλημα της Ελλάδας και τον κίνδυνο να καταστραφεί η ιστορική αυτή χώρα και αποφασίζει να κάνει άμεση παρέμβαση.

    Κατεβαίνει στη Βουλή των Ελλήνων και μεταξύ των άλλων λέει τα εξής: «Ακούστε, αποφάσισα να σας χαρίσω όλο το χρέος και να πριμοδοτήσω τη χώρα με άλλα τόσα ευρώ, ώστε να αναπτυχθεί και να μεγαλουργήσει. Επίσης, αποφάσισα να λύσω τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, το σκοπιανό και το αλβανικό ζήτημα και εφεξής οι λαοί αυτοί θα ζούνε σε απόλυτη αρμονία μαζί σας. Τέλος, θα ενωθεί η Κύπρος με την Ελλάδα, θα σας υποδείξω συγκεκριμένα μέρη όπου θα βγάλετε πετρέλαιο, φυσικό αέριο και πολύτιμα μέταλλα και χαρίζω όλα τα δάνεια των Ελλήνων προς τις τράπεζές τους.»!

  Στο άκουσμα όλων αυτών το ελληνικό κοινοβούλιο σείεται από ιαχές, χειροκροτήματα και αγκαλιάσματα όλων των παρατάξεων. Ο Άγιος Βασίλης όμως τους κάνει νεύμα να καθίσουν κάτω και τους λέει: «Μισό λεπτό, ακούστε και το τελευταίο: θέλω από εσάς όμως να κάνετε και μια μικρή, ελάχιστη παραχώρηση σε όλα αυτά που δίνω στη χώρα που αγαπάτε...»

  Οι βουλευτές ωρύονται από τα έδρανα ενθαρρύνοντας τον Άγιο να συνεχίσει. Αυτός λέει: «Θα ήθελα, όσοι έχουν εκλεγεί την τελευταία 20ετία να φύγουν και να μην βάλουν ποτέ ξανά υποψηφιότητα για κυβερνητική θέση.»

   Η Βουλή παγώνει και οι βουλευτές αποσύρονται, για να το σκεφτούν. Σε δύο ώρες εκδίδονται πύρινες ανακοινώσεις από τα κόμματα που καταγγέλλουν την επέμβαση ξένου παράγοντα στη χώρα και την προώθηση εκβιαστικών διλημμάτων για την υποδούλωση της χώρας και του λαού της, ενώ πολλά κανάλια μιλούν για θεσμική εκτροπή από την απρόκλητη και θρασεία επέμβαση του Θεού στο εσωτερικό μιας ανεξάρτητης δημοκρατίας.

Κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς χειρότερα.

Μίζες υπάρχουν, παραλήπτες αναζητούνται ...

/kavouras12.blogspot.gr/

Η ΦΙΓΑΛΙΑ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΑ ΧΩΡΙΑ ΤΗΣ ΕΠΕΛΑΥΝΕΙ ΑΚΑΘΕΥΤΗ

    Μετά πολλών αχ και βαχ, χωλαίνοντας με τη γλώσσα έξω οι περισσότεροι, αλλά με ελπίδες και προσμονές άλλοι αμυδρές και άλλοι μεγάλες, οσονούπω μπαίνουμε στον καινούργιο χρόνο, 2015. Το σημαίνον στον Δήμο μας είναι   πλέον ότι τα σκήπτρα τα κρατά επαξίως η Φιγαλία, η Επτάλοφος Ζούρτσα, η οποία επελαύνει σημαιοφόρος.

  Η πρώτη εφόρμησις έλαβε χώραν με την θριαμβευτικήν εκλογήν ως δήμαρχου του τ. Στρατηγού Νικολάου Φάμελου, όστις διαβεβαίωσε άπαντας υμάς και ημάς ότι θα είναι δήμαρχος πασών των Ζαχαραίων, Φιγαλιαίων και λοιπών δημοτών του δήμου μας. Όπως αντιλαμβάνεσθε επιδιώκουμε, όταν αναφερόμαστε σε θέματα άτινα άπτονται και αγγίζουν τον Στρατηγόν, όπως κάμνομεν χρήση της καθαρευούσης, την των ευγενών και υψηλών νοημάτων γλώσσαν αν και τυγχάνει ολίγον τι δύσκολον. Και τούτο προς τιμήν του Στρατηγου, όστις τυγχάνει μέγα κεφάλαιον ουχί μόνον της Ζουρτσός και της πλειοψηφούσης παρατάξεως, αλλά και όλων των απανταχού δημοτών. Ένεκα αυτών επιζητούμεν την προσήκουσαν επιείκειάν σας. 

  Η ανάδειξις του Στρατηγού εις το ύπατον αξίωμα επέσυρε μετ΄ αυτού και την εκλογήν του πρώτου επιλαχόντος δημοτικού συμβούλου εις την εκλογικήν περιφέρειαν της Φιγαλίας όστις είναι ο εκ Πετραλώνων  Δημήτριος Βηλαράς! (1) και (2). Σημειωτέον ο κ. Βηλαράς είναι απόστρατος της ηρωικής και ενδόξου Αστυνομίας, φρουρού της εννόμου τάξεως και ασφαλείας, και δη εκ της αλήστου μνήμης χουντός ορμώμενος.  Αύτη όμως η ανέλιξις προκάλεσεν αρκετήν πικρίαν εις την της παρατάξεως ζαχαραίικην πλευράν, ήτις είναι πολυαριθμοτέρα δια ευνοήτους λόγους. Υπόψιν ο α΄επιλαχών εις την εκλογικήν περιφέρειαν της Ζαχάρως είναι ο κ. Νίκος Χαραλαμπόπουλος, τελευταίος και ..κάθιδρος πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου. Πρέπει δε να είναι ο 4ος μετά τας πολλάς προηγουμένας καρατομήσεις (Αβραμόπουλος, Σχίζας, Παπακυριακόπουλος).

Λέπρεον

   Προσέτι επήλθε και ετέρα μεγάλη ...αναπροσαρμογή εις την του δήμου ..αυλήν. Αύτη δε ήθελεν επιφέρει μέγιστην βουήν, καθότι σχετίζεται με τα ένδον και έρχεται μακρόθεν, ως οι Λεπρεάτες εις Πύλον του Νέστορος. Ο ανήρ εισέλθε κραταιός σαν τον Δία και ελπιδοφόρος.... 
Συντόμως θα επανέλθομεν οσονούπω .........

(1) Πλέον εις την  πλειοψηφούσαν παράταξιν   η "ιθύνουσα στήλη" απαρτίζεται εξ ικανοτάτων στελεχών, προερχομένων εκ των ενδόξων  Σωμάτων Ασφαλείας (προσοχή όχι ταγμάτων...)

(2) Κατ' αρχάς ο νούς μου επήγεν εις τον γνωστόν και ακάματον σκαπανέα, ουχί του τάγματος αλλά του πνεύματος, φιλόλογον Δημήτρη  Γρ. Βηλαρά. Δια μία μικράν γεύσην περί αυτού κλικ ΕΔΩ και ΕΔΩ).

*** Ενθέτω δε και τον Θοδωρή τον Λώλο, επειδή είναι φίλος μου, Ζουρτσάνος και συνονόματος. 

Βρήκαμε τον μαλάκα της χρονιάς (2014)

kavouras12.blogspot.gr/

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΑΡΚΟΥΔΑ ΤΗΣ ΠΙΝΔΟΥ

Γιάννης Ζήβας

Δρομοι Φιλίας και Πολιτισμού 

  Γειά  χαρά  και  χρόνια  πολλά !

Στο  πρό  των  Χριστουγέννων  διαρρεύσαν  διάστημα  ψηφίσθηκε  το  νομοσχέδιο  για  τα  δάση.  Έλαβαν  χώρα   ελάχιστες  βελτιώσεις , όμως   η  ψήφιση  είχε  ως   κύριο  χαρακτηριστικό   την  ικανοποίηση  καταπατητών  και  αποχαρακτηρισμούς  δασικών  εκτάσεων  μετά  από  την  λαίλαπα  των  θερινών  πυρκαγιών, βούτυρο  στο  ψωμί  των  κάθε  είδους  οικοπεδοφάγων. Θεώρησα   λοιπόν    καλό  να  μεταφέρω  ένα  απόσπασμα  από  ένα  διήγημα  του  Δημήτρη  Χατζή. Σ' αυτό  γίνεται  λόγος  για  έναν  ηπειρώτη, του  Σκουρογιάννη,  που  μετά  από  πολλά  χρόνια  εργασίας  σε  εργοστάσια  της  Γερμανίας, αποφασίζει  να  επανέλθει  στον  γενέθλιο  τόπο  του , να  ξαναδεί  με  λαχτάρα  τα  αγαπημένα  του  δάση, τα  πετρόχτιστα  σπίτια  του  χωριού  του    (Ντομπρίνοβο--Σκαμνέλλι  Ζαγορίου), να  αγναντέψει  τις  κορυφές  της  Τσούκα  Ρόσσα, στα  νοτιοανατολικά  της  Γκαμήλας  ( Τύμφης), αλλά  και  να  συναντήσει  αναπάντεχα  μια  αρκούδα.  Παρά  τον  μελαγχολικό  τίτλο  του  παρατιθεμένου  διηγήματος, που  εκφράζει  την  τάση  προς  μείωση  του  πληθυσμού  της  καφέ  αρκούδας,  πρέπει  να  σημειώσουμε  ότι  σε  σύγκριση  με  άλλες  χώρες  της  Δυτικής  Ευρώπης  ο  αριθμός  των  αρκούδων  στα  ελληνικά  δάση, ( Βόρεια  Πίνδος, Δυτική  Μακεδονία , Ροδόπη) κατά  τις  τρείς  τελευταίες  δεκαετίες  έχει  αυξηθεί. Μεγάλη  ήταν  η  συμβολή  της  οργάνωσης  "ΑΡΚΤΟΥΡΟΣ", αλλά  και  πολλών  άλλων  οικολογικών  φορέων  και  της  WWF. Οι  χώρες  με  μεγάλο  αριθμό  αρκούδων  στην  Ανατολική  Ευρώπη  είναι  η  Ρωσία, η  Σερβία, η  Βουλγαρία  και  η  Ρουμανία. Έχει  καταδειχθεί  ότι  η  υγεία  ενός  δάσους  σε  μεγάλο  βαθμό  συνδέεται  και  με  την  παρουσία  της  καφέ  αρκούδας .

                            

  Η  ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ  ΑΡΚΟΥΔΑ  ΤΗΣ  ΠΙΝΔΟΥ

....Εκείνη  η  ψιλή  βροχούλα  τά 'κανε  όλα, απ' αυτήν  γίνηκαν  όλα. Πήρε  πάλι  τον  κατήφορο  για  τη  ρεματιά, πήρε  τον  ανήφορο  για  το  δάσος. Εκεί  τον  έπιασε  η  μπόρα. Στάθηκε  όσο  να  περάσει---πέρασε  γρήγορα, πήρε  πάλι  τον  ανήφορο  σιγά-σιγά  για  το  ξέφωτο. Ο  ήλιος  πρόβαλε  πάλι, ο  τόπος  απόμεινε  υγρός, μπροστά  του  όλο  το   μικρό  λιβάδι. Έκατσε  στη  συνηθισμένη  του  θέση---ήτανε  σήμερα  πολύ  λυπημένος, δεν  τ' άνοιξε  το   δισάκι  του---καθόταν  εκεί  θλιμμένος .

Κι  ολότελα  ξαφνικά  τα  'δε  μπροστά  του.Σηκώθηκε, τα  κοίταξε, ξανακοίταξε---δε  μπορεί  να  γελιότανε, τα  'ξερε. Ήταν  αυτά. Τ' αρκουδίστικα  χνάρια, τα  μεγάλα  της  πέλματα. Αυτή  ήταν.Η  αρκούδα  του  Σμόλικα, του  Πάπιγκου, της  Πολιάνας, --η  Μάρω  της  Πίνδου. Και   ζούσε  ακόμα. Ζούσε  κι  αυτή. Η  λύπη  του  σκόρπισε  μονομιάς---η  καρδιά  του  κτύπησε  δυνατά, στον  παλμό  της  βουνίσιας  του ράτσας, της  δικής  του  της  γής. Σαν  τώρα  μονάχα   να  'φτασε  εκεί, σαν   τώρα  μονάχα  να  'χε  γυρίσει. Αυτά  τα  χνάρια  φαίνονταν  τώρα , ξαναφαίνονταν   μετά, η  σιγουριά  του  η  χαμένη  πως  είχε  φτάσει  σε  τόπο  που  δεν  ήταν  ανύπαρκτος, πού  δεν  ήτανε  της  νοσταλγίας  του  μόνο, της  φαντασίας  του , η  σιγουριά  που  'χε  χάσει  μέσα  σ' αυτούς  τους  τρελούς, τους  μισούς, τους  αφιονισμένους  , τους  νικημένους  ανθρώπους , αυτή  τη  σιγουριά  την  βρήκε  γυρίζοντας.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΕΙΟ;

ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ

/kavouras12.blogspot.gr/

ΝΙΚΟΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ "ιδανικός κι ανάξιος εραστής"

 Το «ιδανικός κι ανάξιος εραστής» είναι ένα από τα υπέροχα ποιήματα του Νίκου Καββαδία 

που μελοποιήθηκε από τον Γιάννη Σπανό το 1975 και εμπεριέχεται στην Ανθολογία Γ'.

Ας δούμε όμως ποια ήταν τα γεγονότα που ενέπνευσαν τον Νίκο Καββαδία να γράψει το συγκεκριμένο του ποίημα. Ο Νίκος Καββαδίας γεννήθηκε στις 11 Ιανουαρίου του 1910 στην Άπω Ανατολή, στο Νικόλσκι Ουσουρίσκι, μια μικρή πόλη της Μαντζουρίας, κοντά στην περιοχή του Χαρμπίν. Ο Νίκος ήταν το δεύτερο παιδί του Χαρίλαου και της Δωροθέας Καββαδία, οι οποίοι είχαν ακόμη τρία παιδιά, την Ευγενία, τον Δημήτρη και τον Αργύρη. Ο πατέρας τους Χαρίλαος είχε την ρώσικη υπηκοότητα και διατηρούσε επιχείρηση εισαγωγών εξαγωγών, τροφοδοτώντας κυρίως τον τσαρικό στρατό,  στον οποίο υπηρετούσε και ως έφεδρος αξιωματικός. Η μητέρα τους Δωροθέα καταγόταν από την κεφαλονίτικη εφοπλιστική οικογένεια των Αγγελάτων.

100 έργα του Πάμπλο Πικάσο Mια μεγάλη επιλογή από το αχανές, πολύπτυχο έργο του

Ταυρομαχία (1934)

2.

Δρυάδα γυμνή στο δάσος (1908)

3.

Κορίτσι από την Αβινιόν (1908)

4.

Κόκκινη φούστα (1901)

5.

Κόκορας (1938)

6.

Οι πόρνες του Πολέμου –Η συγκλονιστική ιστορία των γυναικών που υπήρξαν σκλάβες του σεξ στα χαρακώματα

ΜΙΑ ΑΓΝΩΣΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Κόσμος

06|12|2014 17:08

^-A ⁺A

Ονομάζονται «γυναίκες για ανακούφιση». Πρόκειται για νεαρά κορίτσια από την Κορέα και άλλες χώρες της Ασίας που χρησιμοποιήθηκαν για τις σεξουαλικές ανάγκες των στρατιωτών της Ιαπωνίας στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Απήχθησαν με τη βία
Τα νεαρά κορίτσια, ανήλικα στην πλειοψηφία τους, απήχθηκαν με τη βία από πολλές χώρες της Ασίας ώστε να «ανακουφίζουν» τους στρατιώτες του ιαπωνικού στρατού. Σήμερα ο όρος «γυναίκες για ανακούφιση» αμφισβητείται από πολλές οργανώσεις οι οποίες αντιπροτείνουν τον ακόμη βαρύτερο όρο «σεξουαλικές σκλάβες».
Η επίσημη εκδοχή του Ιαπωνικού κράτους είναι ότι το 1937 για να σταματήσουν τους χιλιάδες βιασμούς που έκαναν οι στρατιώτες στις χώρες και τα εδάφη που κατελάμβαναν αναγκάστηκαν να βρουν γυναίκες σε μόνιμη βάση για τις ανάγκες του στρατού, κυρίως πόρνες.
Με διαταγή του τότε υπουργού Αμυνας Hajime Sugiyama και του πρίγκηπα Kotohito Kan'in που ήταν θείος του Χιροχίτο ο ιαπωνικός στρατός κατασκεύασε στα κατεχόμενα εδάφη μπορδέλα με την ονομασία «σπίτια ανακούφισης» ή «κέντρα ξεκούρασης». Περίπου 149 τέτοια «σπίτια» υπήρχαν μόνο στην περιοχή της Σαγκάης.

Μπορδέλα στην υπηρεσία του στρατού
Αυτοί οι οίκοι ανοχής διοικούνταν από τον στρατό ή το ναυτικό και είχαν επικεφαλής αξιωματικούς. Κάθε επίσκεψη πληρώνονταν και οι επικεφαλής έπαιρναν και ένα δικό τους μερίδιο από την πληρωμή. Οι πόρνες δεν έπαιρναν μισθό, μόνο χαρτζηλίκι για αλκοόλ και τσιγάρα.
Υπήρχαν ώρες λειτουργίας (από τις 9 το πρωί ως τα μεσάνυχτα καθημερινά), υπήρχαν ρεπό (2 ημέρες το μήνα), απολύμανση των δωματίων, ιατρικές επισκέψεις και περίθαλψη των γυναικών που ασθενούσαν από σεξουαλικά μεταδιδόμενες ασθένειες.

ΑΠΟΛΛΕΙΠΕΙΝ ΘΕΟΣ ....ΘΕΙΟΝ........

Μπράβο σου κυρία Αυγερινοπούλου!!! 

Ούτε μία ούτε δυο αλλά τρεις φορές πρωταγωνιστείς σε μια απαράδεχτη ενέργεια. Γιατί πέφτετε τόσο χαμηλά για μια τέτοια (ν)τροπολογία; 

Ευτυχώς που ο Νέος Χρόνος θα καθαρίσει την κόπρο !!! 

Τότε στο στάβλο του Αυγεία με τον Αφειό, 

τώρα στη Ζαχάρω με τη ΝΕΔΑ! 

Γιά κάλαντα σας αφιερώνουμε το  ποίημα του Καβάφη: 

αΚ

Σ «Όσο μπορείς»

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,

τούτο προσπάθησε τουλάχιστον

όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις

μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,

μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,

γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την

στων σχέσεων και των συναναστροφών

την καθημερινήν ανοησία,

ώς που να γίνει σα μια ξένη φορτική.

 .

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!!!

Santa με ...τσάντα !!!κάβ

kavouras12.blogspot.g

ΤΟ ΔΕΝΔΡΟ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

ΚΏΣΤΑΣ ΠΕΡΔΊΚΗΣ

Δυο τρεις μέρες πριν κλείσουν τα σχολεία για τις διακοπές των Χριστουγέννων, ο πατέρας μου συνήθιζε να πηγαίνει, πάντα με το γαϊδούρι του, στο λιοστάσι μας, στον Κάνταλο ,στην κορυφή του απέναντι λόφου.

Στην κάτω μεριά του, εκεί που τέλειωναν οι ελιές, άρχιζε ένας μεγάλος κυπαρισσώνας με κάθε λογής κυπαρίσσια.

Από εκεί, ο πατέρας κάθε χρόνο διάλεγε ένα θηλυκό κυπαρισσάκι, με ανοιχτά κλαδιά, σαν έλατο και μας το κουβαλούσε στο σπίτι για να αποτελέσει το Χριστουγεννιάτικο δέντρο μας.

Η μητέρα μου το έβαζε σε μια πήλινη γλάστρα με χαλίκια, για να στέκεται σταθερά όρθιο και το τοποθετούσε στη μια γωνία του χωλ,  φάτσα με την κύρια είσοδο του σπιτιού μας.

Ύστερα, εγώ και η αδελφή μου αναλαμβάναμε να το στολίσουμε.

Αρχίζαμε από την κορυφή του, όπου βάζαμε το ασημένιο αστέρι της Βηθλεέμ, με την ουρά.

Μετά, κρεμάγαμε στα κλαδιά τις πολύχρωμες μπάλες, που έτσι και τις έσφιγγες λίγο γίνονταν θρύψαλα, καθώς και όσα άλλα στολίδια διέθετε η συλλογή μας.

Στη βάση του δέντρου έπαιρνε τη θέση της η μεγάλη φάτνη.

Χρωματιστά φωτάκια, μπαλόνια διαφόρων χρωμάτων και μικρές τούφες από μπαμπάκι, για χιόνι, ολοκλήρωναν τη διακόσμηση.

Τελειώνοντας, πανευτυχείς για το αποτέλεσμα, καμαρώναμε το δημιούργημά μας, έτοιμοι για τη σύγκριση με τα δέντρα των φίλων μας.

Εκείνη όμως τη χρονιά, δεν ξέρω γιατί, ο πατέρας ξεχάστηκε. Έφτασε η προπαραμονή χωρίς να μας προμηθεύσει το καθιερωμένο δέντρο.

Αρχίσαμε και οι δυο μας την γκρίνια.

Τι να κάνει και η μητέρα μας;

Αν και ήταν ψόφια από την κούραση, που είχε τραβήξει όλη τη μέρα για να ετοιμάσει τους κουραμπιέδες και τα μελομακάρονα, μου λέει αποφασιστικά:

"Εμπρός, σήκω να πάμε να βρούμε δέντρο".

Ήταν απογευματάκι, ο καιρός είχε βαρύνει και ετοιμαζόταν για βροχή.

Πήραμε τον δρόμο, που πάει στα λουτρά.

Φτάνοντας στην Ξεροχωρίτικη γράνα, μπήκαμε μέσα στην κοίτη της και αρχίσαμε

ΣΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΟΥ ΜΕ ΤΑ 500 ΠΡΟΒΑΤΑ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΤΟΣΑ ΓΙΔΙΑ!!!

ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΟΥ:"ΑΝΑΛΟΓΙΟ

 ΕΝΘΗΜΗΜΑΤΩΝ ΓΙΑ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΚΑΙ ΖΩΑ" 2002

Ήταν τέλη Νοέμβρη. Η υγρασία περόνιαζε τα πάντα. Έφθανε μέχρι το μεδούλι. Έκανε κι ένα κρύο διαβολεμένο. Σ΄ ανοιχτά μέρη πεδινά, όταν τα πιάνει ο καιρός, το κρύο είναι ¨ψιλό¨, διαπεραστικό. Όταν συνδυάζεται και με υγρασία, τότε είναι ανυπόφορο.

Άλλο τότε στη Θεσσαλονίκη. Έκανε κρύο και Βαρδάρης. Βαρδάρης, αλλά μ΄ ένα τζάκετ τη βγάζαμε κοτσάνι. Δεν ξέρω, τότε έβραζε ίσως το αίμα μας. Όλοι μας νέοι, ωραίοι, ντούροι και πρωθυπουργοί. Δε βαριέσαι, τουλάχιστον έχουμε αναμνήσεις της γλυκιάς μας νιότης.

Παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του. Άντε εσύ κάνε κι αλλιώς.

Τι είναι και τούτο πάλι, όταν συλλογιέμαι εκείνα τα χρόνια, τα γεμάτα, με πιάνει ένα σφίξιμο στην καρδιά. Ήσαν ξέχειλα. Συνελεύσεις, συζητήσεις, ιδανικά, αξίες, μαζώξεις, κινητοποιήσεις, γλεντάκια, ταβερνάκια. Από κοντά και τα καμάκια. (Το ‘να πάνω στ΄ άλλο, μπρος, πίσω και τανάπαλιν). Καιροί με διαρκείς μετεωρισμούς από πολιτικοποιήσεις και ιμέρους.

Ας είναι.

Λοιπόν, που λέτε, εκείνο το πρωινό του Νοέμβρη, καθόμουν στο γραφειάκι του κτηνιατρείου με βούλα και υπογραφή του υπουργού. Καθαρόγραφα τα μηνιαία δελτία.

Πώ..Πώ.! Τα θυμάμαι τώρα και γελάω. Δεν πα να έκανα επαληθεύσεις στις επαληθεύσεις και κόντρα προσθέσεις και αφαιρέσεις. Όταν τα έστελνα στη Διεύθυνση, την άλλη μέρα πρωί-πρωί, ο κυρ-Κώστας στο τηλέφωνο με τις αγριοφωνάρες του, με στόλιζε καταλλήλως:

-Κύ..ριε  συ..νά…δελ..φε  τι  διά…τα…νο,  …για κά..νε την πρό…σθε…ση   στο   σύ…νο…λο    της    στή… λης…

-Κυρ-Κώστα[1] καλημέρα. Πες πρώτα καλημέρα και μετά…

-Κεριά και λιβάνια ρε.

Και χραπ, μου έκλεινε το τηλέφωνο, γιατί είχαν σειρά οι άλλοι συνάδελφοι των αγροτικών κτηνιατρείων.

Εγώ λοιπόν έγραφα, δίπλα η σόμπα έκαιγε κι απέναντι ο Νικόλας, ο νοσοκόμος, αμέριμνος και ήσυχος σαν το μοσχάρι στο παχνί, καθάριζε φασολάκια θερμοκηπίου.

Από τη μια μεριά ο καπνός – το ντουμανιάζαμε καταλλήλως – κι από την άλλη το γκάζι της σόμπας, μας είχαν κάνει ένα κεφάλι, λες και είμαστε από ολονύχτια κρασοκατάνυξη και βάλε.

Κάπως έτσι είχε η περίπτωση, οπότε μια στιγμή, χωρίς να το καταλάβω, ανοίγει η πόρτα και ακούγεται μια βροντώδης φωνή:

-Γεια-χαρά νταν, ορέ λιβέντς.

-Ω!!! καλώς τον κυρ-Βασίλο, τον πρώτο τσέλιγκα της περιοχής. Πώς από δω; Σου συμβαίνει τίποτα;

ΠΡΟΕΟΡΤΙΑ......

Ρεζίλι του γαλαξία γίναμε...

kavouras12.blogspot.gr/

Ημερήσια σχολική εκδρομή

Κώστας Περδίκης

"Αύριο παιδιά θα πάμε ημερήσια εκδρομή".

Την ανακοίνωση την έκανε πάντα ο διευθυντής, αμέσως μετά την προσευχή, την προηγούμενη μέρα και γινόταν δεκτή από τους μαθητές και τις μαθήτριες του δημοτικού με χαρούμενες φωνές και παλαμάκια.

Έπρεπε, βλέπετε, να δοθεί λίγος χρόνος για τις απαραίτητες προετοιμασίες.

Να προλάβει η μητέρα μας να τηγανίσει τα κεφτεδάκια και τις πατάτες και να μας τα βάλει μετά  στο μικρό σκεπαστό αλουμινένιο καραβανάκι.

Να βρούμε το παγούρι και να το γεμίσουμε νερό, για να το έχουμε  κρεμασμένο από τη ζώνη μας και  να ξεδιψάμε στο περπάτημα.

Να φουσκώσουμε τη δερμάτινη μπάλα, που τότε είχε λαιμό, όχι ακόμη βαλβίδα και μετά να τη ράψουμε προσεκτικά ώστε να είναι τελείως στρογγυλή.

Τέλος να προμηθευτούμε το σχοινένιο διχτάκι για να μπουν μέσα όλα τα παραπάνω και έτσι να είναι πιο βολικό το κουβά­λημά τους.

Αργότερα θα βγουν τα πρώτα σακβουαγιάζ, εκείνα με τη φίρμα  Κατράτζος σπορ, με το φερμουάρ στο πάνω μέρος και τα δύο "χέρια", βολικά για  εκδρομές και ταξίδια.

Το πού θα πηγαίναμε το διάλεγαν βέβαια οι δάσκαλοί μας.

Η επιλογή γινόταν ανάμεσα από τέσσερις το πολύ πέντε τοπο­θεσίες.

Η πιο κοντινή και εύκολη ήταν στην αμμουδιά της παραλίας μας, όμως αυτή είχε το μειονέκτημα ότι εκεί δεν υπήρχαν δέ­ντρα για ίσκιο και συνήθως μας πήγαιναν το Φθινόπωρο, που ο ήλιος έκαιγε λιγότερο.

Η άλλη ήταν το πευκοδάσος του Κακόβατου.

Μια πιο μακρινή ήταν ο Μπούρμπουλας με τη βρύση του, μια όμορφη τοποθεσία, δίπλα στο δρόμο που πάει για τη Γλάτσα.

Ακόμη μια πιο συνηθισμένη επιλογή ήταν αυτή στο Ξεροχώρι, σε ένα μεγάλο λιοστάσι, λίγο πριν φθάσουμε στο χωριό.

Στον Καϊάφα, θυμάμαι, είχαμε πάει στη δεύτερη τάξη με το τραίνο, όχι με τα πόδια και βγάλαμε μια φωτογραφία στα πεύκα απέναντι από τον σταθμό, που από τότε τη φυλάω σαν πολύ­τιμο ενθύμιο.

Β΄ Τάξη (σχολ. χρονιά 1956-1957)

     Αγόρια :     1). Γ. Αθανασούλιας 2). Ν. Αλεξανδρόπουλος   3). Ζ. Αποστολόπουλος   4). Γ. Βλαστός   5). Δ. Δρακόπουλος   6). Ν. Καραντζάς   7). Μ. Κατσαρός   8). Δ. Κυριακόπουλος   9). Κ. ωτσάκης 10). Εξ. Κονίδης 11). Σακ. Μισιχρόνης 12). Ανδρ. Νικολόπουλος 13). Κ. Περδίκης 14). Θ. Σπηλιόπουλος 15). Δ. Σταυρόπουλος

16). Σ. Χαραλαμπόπουλος

    Κορίτσια: 1). Τ. Αρτουμά   2). Κ. Γουργούλη   3). Ν. Γεντίμη   4). Β. Γιαννακοπούλου   5). Ν. Γιαννακοπούλου   6). Β. Δαϊκου   7). Κ. Δαϊκου   8). Σ. Δαμικούκα   9). Φ. Καπριάνη 10). Σ. Κερά

11). Δ. Κλιμαντήρη 12). Δ. Κολοβού 13). Β. Μπεκρή 14). Δ. Ντάγκα 15). Φ. Μπουκουμάνη 16). Γ. Σαρλά 17). Τ. Φωτοπούλου 18). ; 19). ;

    Δάσκαλοι: Γ. Πούρνος, Ν. Πετροπούλου, Σ. Κακαβούλη, Φ. Σασσάλου, Στ. Αγγελοπούλου.

 [Διακρίνονται πίσω μας και παιδιά από μεγαλύτερες τάξεις].

      Μια χρονιά, που ήμουνα στην έκτη, πήγαμε στην Παλιόβρυση, που κι εκεί υπήρχε μια μικρή βρύση και με τον δάσκαλό μας, τον τότε διευθυντή κύριο Θανάση, κεντρώσαμε αγραπιδιές για να γίνουν ήμερες αχλαδιές.

Κάποιος μου ‘λεγε πρόσφατα ότι μερικές από αυτές τώρα είναι κοτζάμ δέντρα.

Η τοποθεσία που τελικά θα επιλεγόταν, εκτός από ίσκιο, θα έπρεπε να έχει μια μεγάλη ισοτοπιά, που να μπορούμε να παί­ζουμε ποδόσφαιρο, ή όποιο άλλο παιχνίδι και άπλα για να κα­θόμαστε άνετα, παρέες-παρέες, κάτω από τα δέντρα.

Ένα μεγάλο λιοστάσι ή το πευκοδάσος ήταν ό,τι έπρεπε.

Αν υπήρχε κοντά και καμία βρύση με πόσιμο νερό, ακόμη κα­λύτερα.

Οι δάσκαλοι όμως κοίταζαν να εξασφαλίσουν και κάτι ακόμη σημαντικό γι αυτούς.

Φρόντιζαν να υπάρχει εκεί κοντά και κανένα σπίτι, που ο νοι­κοκύρης του   και η κυρά του θα τους εξασφάλιζαν ένα πρό­χειρο μεσημεριανό γεύμα.

Εκείνοι, από τη μεριά τους, έκαναν το παν για να τους περι­ποιηθούν και να τους ευχαριστήσουν.