Τα δύο πρόσωπα του Ιανού : Χελώνες καρέττα – καρέττα, τσιμέντο, »ανάπτυξη», »οικολογία» και το πετρέλαιο του Λάμπρου Κωνσταντάρα.

Γιάννης Νικολόπουλος

         Τον περασμένο Γενάρη, η Ελλάδα κάθισε στο εδώλιο και αναμένεται η καταδίκη της στα ευρωπαϊκά δικαστήρια για ένα περιβαλλοντικό θέμα – και είναι η πολλοστή φορά που η χώρα καταδικάζεται για τέτοιου είδους θέματα. Αυτή τη φορά, η παραπομπή αφορούσε την ελλιπέστατη, όπως υποστηρίζεται, προστασία του απειλούμενου είδους της caretta – caretta (καρέττα- καρέττα) στην περιοχή του Νότιου Κυπαρισσιακού Κόλπου, στη Δυτική Πελοπόννησο, στα όρια των νομών Μεσσηνίας και Ηλείας.

                 Η μετατροπή μεγάλου τμήματος του θαλάσσιου και παραθαλάσσιου μετώπου σε εθνικό πάρκο προστασίας των χώρων ωοτοκίας και αναπαραγωγής των χελωνών παραπέμπεται διαρκώς στις ελληνικές καλένδες, σύμφωνα με τον Τύπο. Ως βασικές αιτίες παρουσιάζονται οι έντονες αντιδράσεις βουλευτών, πολιτευτών, αυτοδιοικητικών παραγόντων, εργολάβων κατασκευών και τουρισμού και, αναπόφευκτα, μερίδας της τοπικής κοινωνίας που τους ακολουθεί ή τους υποστηρίζει. Από την άλλη τεκμαίρεται η πλήρης αδυναμία του αρμόδιου υπουργείου Περιβάλλοντος να προτείνει, στην πραγματικότητα, το εθνικό πάρκο ως μακροχρόνια λύση για τα υπαρκτά προβλήματα υστέρησης της περιοχής, με χωροθέτηση τέτοια που θα ανταποκρίνεται και στο περιβάλλον και στις υπόλοιπες δραστηριότητες (γεωργία,αλιεία, τουρισμός, οικισμοί).

Γιατί το δυστύχημα στην πολλαπλώς υπόλογη για την περιβαλλοντική της αναισθησία Ελλάδα είναι το γεγονός πως η προστασία του περιβάλλοντος και η συμβολή της χώρας στην ανάσχεση των παγκόσμιων καταστρεπτικών συνεπειών της κλιματικής αλλαγής θεωρείται και αντιμετωπίζεται σαν κατάρα και βάρος για την υποτιθέμενη ανάπτυξη και την κυρίαρχα δομημένη, καπιταλιστική οικονομία, ενώ προς την αντίθετη κατεύθυνση ελάχιστα βοηθά και η επικρατούσα κατάσταση στις οικολογικές οργανώσεις και ΜΚΟ, καθώς και στην πολιτική στοχοθέτηση της οικολογίας εντός ή εκτός εισαγωγικών. Και σε αυτό, βέβαια, το σκηνικό εμπλέκονται και πρωτοστατούν πολιτικοί, είτε τοπικής είτε εθνικής εμβέλειας και επιρροής, και ενίοτε με διακομματική συναίνεση και συνεννόηση ανάμεσά τους.

Σε κάθε περίπτωση όμως, η συγκεκριμένη ιστορία αποκαλύπτει και τα δύο, τουλάχιστον πρόσωπα του καπιταλιστικού Ιανού, στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, μια σχιζοφρενική θα έλεγα αντιμετώπιση των πραγμάτων με μόνιμους χαμένους τις τοπικές κοινωνίες, τα πλατιά, λαϊκά στρώματα και βέβαια το ίδιο το περιβάλλον.

         Ας ξεκινήσουμε από το δεδομένο της »στενής» πολιτικής – γιατί πολιτική στο σύγχρονο πλαίσιο του καπιταλισμού, της Ελλάδας και της Ευρώπης δεν ασκούν μόνο οι πολιτικοί. Σε πρόσφατα δημοσιεύματα του αθηναϊκού, αστικού Τύπου, τις τελευταίες μέρες, ο πρώην πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς εμφανιζόταν να απέχει από τις εσωκομματικές εξελίξεις της ΝΔ και να ξεκουράζεται στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τη Μεσσηνία και πιο συγκεκριμένα στην Πύλο και την Καλαμάτα, συναντώντας και συζητώντας με τοπικούς πολιτικούς φίλους και υποστηρικτές του.

           Ένα από τα θέματα συζήτησης ήταν η ενδεχόμενη ανακήρυξη του Κυπαρισσιακού σε εθνικό πάρκο. Ο Σαμαράς φερόταν κάθετα αντίθετος, λέγοντας ότι »θα είναι ταφόπλακα για την ανάπτυξη». Ο ίδιος ο Σαμαράς όντας πρωθυπουργός έκανε οτιδήποτε μπορούσε για να κωλυσιεργήσει την έκδοση του σχετικού προεδρικού διατάγματος, ενώ προχώρησε και στην έμπνευση – μειωμένης προστατευτικής αποτελεσματικότητας – η περιοχή να χαρακτηριστεί περιφερειακό πάρκο, πρόταση που κατέπεσε στο προκαταρκτικό έλεγχο νομιμότητας του Συμβουλίου της Επικρατείας, το οποίο εντόπισε και σωρεία άλλων προβληματικών σημείων, »παγώνοντας» την έκδοσή του και χωρίς να προχωρήσει σε επιμέρους διορθώσεις ή παρατηρήσεις. Οι πρωτοβουλίες του, όπως αντιλαμβάνεστε, αφορούν και το δίκτυο των τοπικών πολιτικών δεσμών, όπου πλειοψηφούν συντηρητικά, δεξιά στοιχεία προσκείμενα στη ΝΔ, κάτι που φυσικά αντανακλάται και στους συσχετισμούς στην τοπική αυτοδιοίκηση και τον Δήμο Τριφυλίας, στα όρια του οποίου σχεδιάζεται ο πυρήνας του πάρκου. Η δημοτική αρχή μάλιστα με αφορμή την παραπομπή της χώρας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, εξέδωσε ανακοίνωση στην οποία κυρίαρχο είναι το παρωχημένο αν όχι επικίνδυνο μοτίβο ότι ο άνθρωπος μπορεί να κυριαρχεί στη φύση με τις ενέργειες του και ότι σε κάθε περίπτωση το είδος της καρέττα – καρέττα δεν βρίσκεται ως προς τους πληθυσμούς του σε επίπεδα συναγερμού, καθώς καταγράφεται ένας αρκετά υψηλός αριθμός ζώων (πάνω από 700).

         Οι δεσμοί του Σαμαρά βέβαια δεν εξαντλούνται μόνο σε πολιτικό επίπεδο – και φυσικά δεν είναι μόνο δεσμοί του Σαμαρά. Το τουριστικό πρότυπο »ανάπτυξης» που προσπαθούν συντηρητικοί πολιτικοί και επιχειρηματικοί κύκλοι να επιβάλουν στην ευρύτερη περιοχή, και μάλιστα και εν πολλοίς με… διακομματική συναίνεση, βρίσκεται λίγα χιλιόμετρα έξω από την Πύλο. Είναι η φαραωνικών διαστάσεων» επένδυση» της εφοπλιστικής οικογένειας Κωνσταντακόπουλου, το πολυδιαφημισμένο Costa Navarino,

το οποίο αξίζει να σημειωθεί ότι έχει ανεγερθεί και λειτουργεί στα όρια προστατευμένης περιοχής από τη σύμβαση Natura 2000, το εξαιρετικής φυσικής ομορφιάς οικοσύστημα της Γιάλοβας, ενώ, για τις ανάγκες λειτουργίας των μεγάλων γηπέδων γκολφ έχουν δεσμευτεί πολύτιμα, υδάτινα αποθέματα της περιοχής και μεγάλο τμήμα της παραλίας ως ιδιωτικός χώρος, με είσοδο και εισιτήριο.

Αξίζει να σημειωθεί κάτι εδώ: Ότι η σχετική "επένδυση", ελάχιστα απασχόλησε τις οικολογικές οργανώσεις εν Ελλάδι, ως προς την περιβαλλοντική της διάσταση και το αρνητικό της αποτύπωμα. Και αυτό κάτι λέει. Πάντως είναι το… πρότυπο »ανάπτυξης», το οποίο φυσικά πολυδιαφημίζει και ο ΕΟΤ και η εκάστοτε ηγεσία του υπουργείου Τουρισμού, από την πρώτη στιγμή ύπαρξης του και θέλουν να αντιγράψουν λίγα χιλιόμετρα βορειότερα, τοπικοί ή υπερτοπικοί πολιτικοί και επιχειρηματικοί παράγοντες, στη Μεσσηνία και την Ηλεία.

Σε αυτό το πλαίσιο, της τσιμεντοποίησης, της »μεγαλοπρεπών» διαστάσεων και όγκου »επένδυσης», της »επένδυσης» πάνω αν όχι μέσα στο κύμα, της δήθεν μεσσιανικής αποστολής των μεγαλοεπιχειρηματιών και εφοπλιστών που »θα σώσουν τον τόπο», της δέσμευσης των παραλιών και της ασυγκράτητης παραβίασης περιβαλλοντικών νόμων και κανονισμών, το εθνικό πάρκο για την καρέττα – καρέττα είναι »εμπόδιο», είναι »καταστροφή», είναι »όνειδος» και »στερεί δουλειές από τα παιδιά μας».

Αυτά, φυσικά, τα υποστηρίζουν στεντόρεια όσοι στέρησαν ήδη τις δουλειές από τα παιδιά. Κατέστρεψαν με πράξεις και παραλείψεις τους την ευρύτερη περιοχή, υποβαθμίζοντας πχ την τουριστική εμβέλεια υποδομών όπως τα ιαματικά λουτρά του Καϊάφα, στην περιοχή του Δήμου Ζαχάρως ή καταλαμβάνοντας παράνομα και αυθαίρετα αιγιαλούς και δασικές εκτάσεις. Καθυστέρησαν με τραγικές και ποινικές συνέπειες να αναχαιτίσουν τα μέτωπα φωτιάς στις πυρκαγιές του 2007. Άφησαν το πρόβλημα της διαχείρισης των απορριμμάτων ανεπίλυτο -είτε στην Περιφέρεια της Δυτικής Ελλάδας και σε δήμους, όπως ο Πύργος είτε στην Περιφέρεια Πελοποννήσου και σε δήμους, όπως η Τρίπολη. Παράλληλα είναι οι ίδιοι που εμπόδισαν την οικονομική και κοινωνική αναβάθμιση, διαλύοντας δημόσιες υποδομές όπως ο σιδηρόδρομος που δεν πραγματοποιεί δρομολόγια στον άξονα της Δυτικής Πελοποννήσου, εδώ και πέντε χρόνια. Τσάκισαν τις τιμές του βασικού, τοπικού αγροτικού προϊόντος, του ελαιόλαδου, συρρικνώνοντας τα εισοδήματα. Κατά τα άλλα, οι ίδιοι, πάντα, άνθρωποι νοιάζονται για… το καλό του τόπου και την… ανάπτυξη, τα οποία δήθεν παρεμποδίζει το εθνικό πάρκο…

Δίπλα όμως σε αυτήν την πραγματικότητα, ανακύπτει και μια άλλη, που αφορά τον ρόλο, τον βίο και την πολιτεία ενός συγκεκριμένου τρόπου άσκησης επιρροής από πλευράς μερίδας οικολογικών οργανώσεων και ΜΚΟ που πλειοδοτούν και στη γεωγραφική διάσταση του πάρκου (»όσο μεγαλύτερη έκταση, τόσο αποτελεσματικότερη προστασία»), όσο και σε εκτεταμένη απαγόρευση ανθρώπινης δραστηριότητας στην ευρεία αυτή ζώνη, προκαλώντας και εύλογες αντιδράσεις και απορίες, και κυρίως ποινικοποιώντας στη συνείδηση των απλών πολιτών την οικολογία και το περιβάλλον, ειδικά μάλιστα όταν οι ανθρωπογενείς δραστηριότητες δεν είναι εντατικής εκμετάλλευσης και κεφαλαίου (βιομηχανία,κατασκευαστικός κλάδος,τουρισμός μεγάλων εγκαταστάσεων) ή παράνομες και αυθαίρετες (όπως πχ θα ήταν η κατάληψη αιγιαλού) και δεν επηρεάζουν αρνητικά και καταστρεπτικά το είδος εν προκειμένω το οποίο πρέπει να προστατευθεί.

Εδώ, ερχόμαστε σε μια από τις κακοδαιμονίες του οικολογικού κινήματος τις τελευταίες τρεις δεκαετίες. Με κοιτίδα τις ΗΠΑ, το μοντέλο που σύντομα εξαπλώθηκε ως υποτιθέμενη κυρίαρχη έκφραση μιας πράσινης πολιτικής ήταν ελιτίστικο, ευρισκόμενο πάντα κοντά σε κέντρα επιρροής, κάνοντας λόμπι και ομάδες πίεσης στους διαδρόμους των πολιτικών αποφάσεων, παράλληλα με οργανώσεις πεδίου, που συνήθως ήταν προκατειλημμένες και σφόδρα αρνητικές στον εκάστοτε τρόπο ζωής γηγενών πληθυσμών με μια όμως ουσιώδη και κομβική εξαίρεση : Ουδέποτε έθεταν το πρόβλημα του περιβάλλοντος ως πρόβλημα καπιταλιστικής συσσώρευσης και μεγέθυνσης, ως πρόβλημα καταστροφής δομών, πόρων και πολιτισμών, με μοναδικό στόχο το κέρδος και το μεγαλύτερο… κέρδος. Η εν λόγω κληρονομιά της οικολογίας συνδυάστηκε με την άνοδο του Ρόναλντ Ρέηγκαν στην προεδρία των ΗΠΑ όταν και οι οικολογικές οργανώσεις κλήθηκαν να αποφασίσουν αν θα συνέχιζαν να αντιπαρατίθενται μετωπικά με την επεκτατική και επιθετική ενεργειακά πολιτική των Ρεπουμπλικάνων ή θα έρχονταν σε μια κατάσταση »βελούδινου συμβιβασμού» με τις εταιρίες που κωδικοποιημένα ονομάζονται Μεγάλοι Ρυπαντές, επιδιώκοντας καταρχάς δεσμεύσεις για μελλοντικές, καθοριστικές αποφάσεις επενδύσεων σε πράσινες πολιτικές.

Κάπως έτσι οι Μεγάλοι Ρυπαντές από τη μια πλευρά και οι Μεγάλες Πράσινες – όπως ταυτοποιήθηκαν οι πιο αναγνωρίσιμες οικολογικές οργανώσεις – πέρασαν σε μια φάση συνύπαρξης και ενίοτε αλληλοϋποστήριξης ειδικά όταν το πρόβλημα της εκπομπής αερίων που επιτείνουν το φαινόμενο του θερμοκηπίου, εξελίχθηκε σε εμπόριο ποσοστών άνθρακα με χρηματοπιστωτικές διαστάσεις πρωτοφανείς.

Η έναρξη της »ειρηνικής συνύπαρξης» Μεγάλων Ρυπαντών και Μεγάλων Πράσινων, συνέπεσε με τη σύμβαση του Κιότο για την παγκόσμια δέσμευση μείωσης των εκπομπών αερίων στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Είναι χαρακτηριστικό μάλιστα ότι η τότε αμερικανική πρόταση για τη δυνατότητα αγοράς και πώλησης δικαιωμάτων εκπομπής άνθρακα είχε συναντήσει τις σφοδρές επιφυλάξεις μιας δυναμικής υπουργού Περιβάλλοντος από τη χώρα – οικονομική ατμομηχανή της ΕΕ. Η ίδια όμως υπουργός όταν επέστρεψε στην πατρίδα της , πρωτοστάτησε στην υιοθέτηση του συστήματος χρηματιστικοποίησης των εν λόγω δικαιωμάτων και αγοραπωλησιών τους στις διεθνείς χρηματαγορές, δίνοντας παράλληλα την ευκαιρία στην πατρίδα της, να ξεκινήσει μια μακρά αλλά ταχεία περίοδο ενεργειακής προσαρμογής στις ανανεώσιμες πηγές (ήλιος, νερό, αέρας). Επειδή μάλλον δεν μαντέψατε για ποια πρόκειται, αναφέρομαι φυσικά στη σημερινή Σιδηρά Καγκελάριο της Γερμανίας, Άνγκελα Μέρκελ, της οποίας η θητεία στο εν λόγω υπουργείο καταγράφηκε στα πλεονεκτήματα της μετέπειτα πολιτικής της ανόδου.

Στο πλαίσιο αυτό, δηλαδή της διεθνούς αγοραπωλησίας δικαιωμάτων άνθρακα και την οικονομική πια διάσταση ενός »κερδοφόρου οικολογικού προστατευτισμού», εμφανίστηκε το φαινόμενο δέσμευσης μεγάλων εκτάσεων για την προστασία είτε δασών είτε απειλούμενων ειδών όπως έχει εφαρμοστεί τις τελευταίες δεκαετίες στο εξωτερικό (ΗΠΑ, Βραζιλία, Περού, Μαδαγασκάρη, Ινδονησία). Γιατί συντελείται αυτό; Πολύ απλά μια εταιρία πχ εξόρυξης άνθρακα στα Απαλάχια Όρη των ΗΠΑ που συντηρεί τις ιδιωτικές εταιρίες ηλεκτρισμού δεν προχωρά σε κλείσιμο των εργοστασίων της, που κατέστρεψαν δάση, αφάνισαν καλλιέργειες και έσπειραν τον καρκίνο στους κατοίκους, προκειμένου να φανεί ότι συμβάλει στην μείωση των εκπομπών σε παναμερικανική κλίμακα. Αγοράζει όμως παρθένες ή σχετικά άθικτες εκτάσεις δασών στον Αμαζόνιο, και έτσι θέτει ένα υποτιθέμενο ισοζύγιο στη ρυπογόνα δραστηριότητα της στις ΗΠΑ.

Σε πολλές περιπτώσεις, αυτό το νέο φαινόμενο έφερε, στην επιφάνεια ένα, επαναλαμβάνω, ελιτίστικο μοντέλο δήθεν οικολογικής προστασίας που στην πραγματικότητα :

1) Αποξένωσε τις τοπικές κοινωνίες από παραδοσιακές δραστηριότητες ετών κυρίως γεωργικές και κτηνοτροφικές που δεν επιβάρυναν το περιβάλλον και τον δασικό ή ζωικό πλούτο και αντίθετα εξυπηρετούσαν και την αειφορία και την ανανέωση των ειδών.

2) Προκάλεσε μόνιμες εστίες έντασης ανάμεσα στα ιδιωτικά σώματα ασφαλείας που επέβαλαν διά της βίας την απομάκρυνση κατοίκων, γεωργών, κτηνοτρόφων, μελισσοκόμων και δασοκόμων από την προστατευόμενη περιοχή και συνακόλουθα, τα επαγγέλματα και τους οικισμούς τους

και 3) σε τουλάχιστον δύο περιπτώσεις, στις ΗΠΑ και τη Βραζιλία, οι »οικολογικές» οργανώσεις που συμμετείχαν ενεργά στην ανάδειξη και την περιφρούρηση των περιοχών, έφθασαν στο σημείο να εκμεταλλεύονται για ίδιον όφελος τις πλουτοπαραγωγικές πηγές των περιοχών (ορυκτά, μέταλλα, δάση, ύδατα), εκπίπτοντας σε εταιρίες άγριας εκμετάλλευσης και καταστρέφοντας το περιβάλλον, με τη σειρά τους.

Θα μου πείτε, τι σχέση έχουν αυτά με τον Κυπαρισσιακό; Ενδεχομένως, να μην έχουν. Ενδεχομένως όμως και να έχουν… Δυστυχώς οι καιροί είναι πάρα πολύ πονηροί και η τύχη χωρών, περιοχών, οικοσυστημάτων μόνο φαινομενικά παίζεται σε τοπικό ή εθνικό επίπεδο. Η σπουδή μάλιστα ήδη στο σχέδιο προεδρικού διατάγματος, εντός του πάρκου και με διάφορες διακυμάνσεις ως προς το πλαίσιο προστασίας ή αποτροπής και απαγορεύσεων, να δοθεί μεγάλη γεωγραφική έκταση κατά μήκος του Κυπαρισσιακού, από τα όρια του Δήμου Πύργου στον βορρά, έως τον Δήμο Τριφυλίας στον νότο, προκαλεί ερωτηματικά, καθώς όπως και ορισμένες, οικολογικές οργανώσεις υποστηρίζουν, η ωοτοκία και η φωλεοποίηση λαμβάνει χώρα κάθε χρόνο και σε ποσοστό 85%, σε πολύ συγκεκριμένη περιοχή και παραλίες (Ελαία, ΑηΓιαννάκης, Καλό Νερό). Για όσους δεν έχουν αντίληψη της συνολικής περιοχής, που σχεδιάζεται το πάρκο, μιλάμε για γεωγραφική έκταση τεσσάρων καλλικρατικών δήμων σε απόσταση μήκους 58 χιλιομέτρων.

Ερωτηματικά επίσης προκαλεί το μεγάλο εύρος αρμοδιοτήτων του Φορέα Διαχείρισης, καθώς και των απαγορεύσεων δραστηριοτήτων που προτείνονται, πάλι ανά επιμέρους ζώνη και περιοχή. Για παράδειγμα, πώς απειλείται ή συνδέεται η αναπαραγωγή των χελωνών (τρίμηνης το πολύ διάρκειας) από και με τις μελισσοκομικές ή γεωργικές δραστηριότητες, σε ακτίνα αρκετών χιλιομέτρων από τον πυρήνα του πάρκου (Ελαία, Καλό Νερό), οι οποίες θα απαγορεύονται εφεξής και όλο το έτος; Πώς δικαιολογούνται οι αρμοδιότητες επί των καλλιεργήσιμων εκτάσεων και των οικισμών που εκχωρούνται στον Φορέα Διαχείρισης (είδος καλλιέργειας, προγραμματισμός εργασιών κτλ)– νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου, ας σημειωθεί; Πώς αιτιολογείται η επιβολή προστίμων και κυρώσεων απευθείας από τον ίδιο Φορέα σε καλλιεργητές ή περιηγητές που παραβιάζουν αποφάσεις του Φορέα ή προβλέψεις του προεδρικού διατάγματος – όταν και εφόσον αυτό οριστικοποιηθεί;

Την ίδια στιγμή, μια μικρή περιήγηση στις ιστοσελίδες ορισμένων από τις οικολογικές οργανώσεις που πρωτοστατούν στην ανακήρυξη του εθνικού πάρκου, φανερώνει ενδιαφέροντα στοιχεία. Για παράδειγμα στους χορηγούς και τους υποστηρικτές, και μεταξύ άλλων, συγκαταλέγονται ναυτιλιακές εταιρίες, βιομηχανίες ποτών και τροφίμων και η αλυσίδα ξενοδοχειακών επιχειρήσεων της οικογένειας Δασκαλαντωνάκη. Μήπως εδώ υπάρχει κάποια μικρή… σύγκρουση συμφερόντων, όπως θεωρητικά υπήρχε με τους Μεγάλους Ρυπαντές και τις Μεγάλες Πράσινες στις ΗΠΑ; Ή έχει υπάρξει και εν Ελλάδι ένας »βελούδινος συμβιβασμός»; Και πάνω σε ποιο έδαφος;

(Παρένθεση : Ορισμένες εξ αυτών πρωτοστατούν και σε γιορτές και εκδηλώσεις άκρατου και κεφάτου καταναλωτισμού και εκμετάλλευσης των εργαζομένων, όπως συνέβη με την Κόκκινη Νύχτα στη Γλυφάδα, παραμονές των Χριστουγέννων. Ένα ακόμη γεγονός που αποδεικνύει τα βολικά όρια κριτικής πολλών »οικολογικών» οργανώσεων στο κυρίαρχο καπιταλιστικό σύστημα που στην πραγματικότητα αποτελεί την κοιτίδα και των περιβαλλοντικών προβλημάτων και της καταστρεπτικής συρρίκνωσης του πλούτου και της φύσης του πλανήτη).

Όλα τα παραπάνω βέβαια πρέπει να συμπληρωθούν με το κερασάκι στην τούρτα της »αναπτυξιακής» σχιζοφρένειας που δέρνει τον καπιταλισμό εν γένει. Γιατί την ώρα που το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο θα αποφαίνεται, πιθανώς, καταδικαστικά για την Ελλάδα, στο θέμα της καρέττα – καρέττα, οι υπόλοιποι ευρωπαϊκοί »θεσμοί» θα απαιτούν και κυρίως η ελληνική συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛΛ θα πιέζεται να προχωρήσει το πρόγραμμα εκποίησης και εκμετάλλευσης των τοπικών κοιτασμάτων υδρογονανθράκων, πετρελαίου τα οποία – μαντέψτε – βρίσκονται και αυτά στον Κυπαρισσιακό και στα ανοικτά του λιμανιού του Κατακόλου, το οποίο αποτελεί το βορινότερο σημείο στο σχεδιαζόμενο εθνικό πάρκο…

Αν και βέβαια η ιστορία του υποθαλάσσιου πετρελαίου θυμίζει και ταυτίζεται εν πολλοίς με την ταινία του Λάμπρου Κωνσταντάρα »Ο Φαντασμένος», όπου ο συμπαθής Λαμπρούκος ως Μάκης Καρασίνης, την »βλέπει» σεΐχης και κοντεύει να τρελαθεί, θεωρώντας ότι έγινε ζάπλουτος και πέφτοντας θύμα χοντρής φάρσας συγχωριανών του, το εύλογο ερώτημα παραμένει : Πώς θα συνδυαστεί ένα ενδεχόμενο εθνικό πάρκο προστασίας απειλούμενου αμφίβιου είδους, σε μια περιοχή που ορισμένοι θα ήθελαν και η συγκυβέρνηση θα πιεστεί να υλοποιήσει, εξέδρες πετρελαίου; Πολλώ δε μάλλον (και αυτό δεν αφορά μόνο την ενδεχόμενη ίδρυση περιβαλλοντικού πάρκου) όταν οι προδιαγραφές ασφαλείας που ακολουθούν πια οι πετρελαϊκοί κολοσσοί είναι απλώς αστείες και φυσικά επικίνδυνες (βλέπε Κόλπος Μεξικού και Περσικός Κόλπος το 2010 και 2011, όταν διαχύθηκαν τόνοι αργού καταστρέφοντας τεράστιες θαλάσσιες και χερσαίες εκτάσεις), σε μια μάλιστα περιοχή (Κυπαρισσιακός) που είναι εξαιρετικά σεισμογενής και βρίσκεται πάνω στο σεισμικό τόξο Κεφαλλονιάς – Κρήτης, το οποίο ως γνωστόν δίνει και συχνούς και σχετικά μεγάλους σεισμούς.

Συμπέρασμα; Δεν ξέρω, υπάρχει; Αν μπορούσαμε να καταλήξουμε κάπου είναι η πλειοδοσία και η μεγάλη θα έλεγα προσφορά σε κάθε είδους »προστάτες». Έχουμε »προστάτες» της »ανάπτυξης», »προστάτες» της »οικολογίας», γενικώς υπάρχει ένας πληθωρισμός σε ανθρώπους και φορείς που θέλουν το… καλό μας και… νοιάζονται για εμάς και πωλούν προστασία – για να μην χρησιμοποιήσω την πιο… εκλεπτυσμένη λέξη. Σε κάθε περίπτωση όμως εδώ έχουν αρχίσει να υψώνονται Συμπληγάδες, από τις οποίες καλούνται να περάσουν πρώτα και κύρια όσοι ζουν, διαβιούν, εργάζονται και διαμορφώνουν τον κύκλο της ύπαρξης τους, στη συγκεκριμένη περιοχή. Είναι προφανές ότι δεν υπάρχει »ναι μεν,αλλά…», όπως είναι προφανές ότι στον Κυπαρισσιακό αναμετριούνται δύο αντιλήψεις που δεν αντιπαρατίθενται στην πραγματικότητα, ούτε με τα καπιταλιστικά, οικονομικά και κοινωνικά αδιέξοδα, ούτε με την πραγματική ανάσχεση των περιβαλλοντικών προβλημάτων, ούτε φυσικά με τα υπαρκτά προβλήματα των τοπικών κοινωνιών.

Για να κλείσει όμως κάπου εδώ αυτό το άρθρο, ας τονιστεί μια πολύ πικρή αλήθεια, που είναι εξίσου διαχρονική όσο και οι καταδίκες της Ελλάδας για περιβαλλοντικές παραβάσεις. Μια καταδίκη επιφέρει πρόστιμα. Και αυτά τα πρόστιμα, κανένας Σαμαράς και κανένας μεγαλοεπιχειρηματίας ή και κανένας ελιτιστής οικολόγος δεν θα πληρώσει. Θα τα πληρώσουν άμεσα ή έμμεσα οι κάτοικοι της περιοχής, όλοι εκείνοι που ο Σαμαράς, ο εφοπλισμός και η ποικιλώνυμη επιχειρηματικότητα έχουν βάλει στο στόχαστρο τους, διαλύοντας κοινωνικό κράτος, παραγωγικές δομές, δημόσιες επιχειρήσεις και υποβαθμίζοντας το περιβάλλον και την καθημερινή ζωή τους.