ΑΣΠΡΟΜΟΝΤΕ

Γ. Τσιρίδης

ΑΣΠΡΟΜΟΝΤΕ .
Τραγουδάει ο Διονύσης Σαββόπουλος και το έγραψε (στίχοι και μουσική) ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Από τον δίσκο "Ο Σαμάνος" το τραγούδι είναι το ΑΣΠΡΟΜΟΝΤΕ

Οι στίχοι:

Στου Ασπρομόντε τις πλαγιές και στο χωριό Ροχούδι

μέσα από τα χαλάσματα ακούγεται τραγούδι

αν πλησιάσεις θα τους δεις, μαέστροι αποθαμένοι

πίνουν ομίχλη για κρασί, σου μοιάζουν μεθυσμένοι.

Κιθάρα παίζει ο De André με πεταχτά ακόρντα

κι ο Pirandello λάμπει δες στου σαρκασμού τα δόντια

ο Cesare απόμακρος βαρύ τσιγάρο στρίβει

όλα τα πάθη του έριξε σε πέτρινο λιοτρίβι.

Αέρας παίρνει τον αχό και γρήγορα τα νέα

φτάνουν στου Βούα το γιαλό και στην Αμεντολέα

θα `ρθουν οι συβαρίτισσες κι αυτές ξετρελαμένες

φτεροκοπάνε, φτάνουνε γυμνές και μυρωμένες.

Κι ένας βοσκός αμέριμνος που πρόβατα γκρεκίζει

"madonna mia" μουρμουρά το δρόμο συνεχίζει

δεν ξέρει από ρήγματα, δεν βλέπει εφιάλτες

κι ούτε γνωρίζει πως κρατά όλη την γη στις πλάτες

ΕΠΕΞΗΓΗΣΕΙΣ: Άσπρομόντε φυσικά είναι το Άσπρο Βουνό στα γκρεκάνικα, την ελληνική διάλεκτο της κάτω Ιταλίας. Το Ραχούδι είναι ένα χωριό στην Καλαβρία, στην περιοχή που ήταν κάποτε η Μεγάλη Ελλάδα και είναι ακόμα και σήμερα η Magna Grecia στους χάρτες, ιταλικούς και μη. Βρίσκεται ανάμεσα σε θεόρατα βουνά και το τρώνε οι κατολισθήσεις του ποταμού Αμεντολέα (Αμυγδαλέα). Ο Ντε Αντρέ είναι ο Φαμπρίτσιο ντε Αντρέ ένας Ιταλός τραγουδοποιός-ποιητής των ανταρτών και των επαναστατημένων. Ο Τσέζαρε είναι ίσως ο ποιητής Τσέζαρε Παβέζε (στρατευμένος αντιφασίστας) αλλά ίσως (και μάλλον) ο Καίσαρας Βαγιέχο από τον "Διάφανο", ο γιαλός του Βούα παραλιακό χωριό της περιοχής και οι Συβαρίτισσες (από την αρχαία Σύβαρη που βρισκόταν εκεί ακριβώς) ίσως παραπέμπουν και σε ένα μυθιστόρημα της Λιλής Ζωγράφου.

Στην μεγάλο ποιητή, μουσικό, τραγουδοποιό Θανάση Παπακωνσταντίνου οφείλουμε τη δωρική και δραματική συνάμα περιγραφή της καταστροφής όπως και την ανάδειξη ως λύτρωση του βοσκού που κάνει τη δουλειά του χωρίς να γνωρίζει καν ότι ΑΥΤΟΣ (ο αρχικός πηγαίος άνθρωπος) είναι ο κόσμος όλος.

Αφιερωμένο σε όσους καθυστέρησαν να ανακαλύψουν τον θησαυρό του Σαμάνου. Δεν είναι παράξενο. Αυτός είναι ο Θανάσης. Όταν τον πρωτοσυναντάς, στέκεσαι διστακτικός, δεν τον απορρίπτεις ούτε και τον αποδέχεσαι. Θέλει χρόνο ή μελέτη για να τον νιώσεις, να καταλάβεις τι λέει ο στίχος του και τι λέει η μουσική του. Κι ύστερα γίνεται δικός σου και νιώθεις ευτυχής που τον γνώρισες. Ελπίζω να σας αρέσει.

Εγώ το αφιρώνω εξαιρετικά

 στο φίλο μου τον Ασημάκη