Και τι δεν έχει το ψυγείο, τίγκα! Τι να κάνουμε, καραντίνα ξεκαραντίνα έρχεται το μέγα Πάσχα, η πρώτη γιορτή της χριστιανοσύνης. Τρόφιμα αβέρτα, κρέατα, τυριά και φρούτα και όλα τα καλούδια. Μοσχάρι ελιά και φιλέτο, κοτόπουλο και τυριά φέτα, γραβιέρα και από εκείνα τα δυο ιταλικά που τρίβουμε στα μακαρόνια, το πεκορίνο και την παρμεζιάνα. Τριμμένα λίγο από το ένα και λίγο από το άλλο στα μακαρόνια είναι τρέλα. Όχι ντομάτες γιατί τα ντοματίνια είναι πολύ πιο νόστιμα και τα προτιμάμε. Βεβαίως και οι σχετικές σάλτσες ντρέσινγκ, αυτές ειδικά μαζί με το χυμό ρόδι + μήλο δεν μας λείπουν, ναι και οι μπανάνες. Βλέπετε όπως λέει η γιαγιά είμαστε καλοφαγάδες κι από την άλλη προσέχουμε και τη δίαιτά μας. Ζάχαρη και λιπαρά ποτέ, όλα με στέβια και αλάτι μια σταλιά, φυσικό Μεσολογγίου. Ας αφήσουμε τα πασχαλινά, κουλουράκια και κόκκινα αυγά με τις έγχρωμες χαλκομανίες.......
Αλλά ρε γαμώτο δεν προλάβαμε να πάρουμε παϊδάκια. Ούτε κατσίκι αλλά ούτε και αρνί βρήκαμε στον Σκλαβενίτη της Αλεξάνδρας, αλλά ούτε και επάνω στην διασταύρωση με την Κηφισίας, στο μεγάλο, το παλιό Carefour. Περπάτησα μισή ώρα. Χτες το βράδυ, Μεγάλη Πέμπτη, ήταν το κύριο θέμα.
Να όμως που σήμερα το πρωί πήρε την κυρά μου τηλέφωνο η φίλη της και την ενημέρωσε ότι έμαθε ο Σκλαβενίτης το μεσημέρι που ανοίγει, Μεγάλη Παρασκευή βλέπετε, θα έχει αρνιά φρέσκα φρέσκα, ελληνικά κιόλας. Νάμαι και εγώ λοιπόν μία παρά μπροστά στο σουπεμάκε όπως το έλεγε η μακαρίτισσα η μάνα μου στο χωριό. Πολύς κόσμος περίμενε, ένας πίσω από τον άλλον και σε απόσταση και φυσικά πολλοί οπλισμένοι με μάσκα και γάντια. Τελικά μετά από κανά μισάωρο παίρνω την κάρτα μου στην είσοδο και μπαίνω. Να σας πω δε ότι όπως περίμενα με πήρε τηλέφωνο η κυρά:
-Αν έχουν κατσίκι να πάρεις τρία κιλά για να φάμε και την Δευτέρα του Πάσχα, εντάξει;.....ΟΚ.
Αμέσως κατευθύνομαι στα κρέατα αλλά κι εδώ ουρά, πολλοί με τα καρότσια γεμάτα.
Αλλά να μην πολυλογώ, ευχαριστημένος και περιχαρής παίρνω τα παϊδάκια κι ανηφορίζω τη λεωφόρο, για το σπίτι. Κατεβαίνοντας λοιπόν τη μικρή κατηφορίτσα το βλέμμα μου πέφτει στον κάδο απορριμάτων στη γωνία. Βλέπω έναν άνθρωπο βουτηγμένο μέχρι τη μέση μέσα και με ένα ραβδί να ψαχουλεύει τις θρυλικές σακούλες.
-Έι τι κάνεις;
Φοβήθηκε φαίνεται, ανασηκώνεται λίγο και μου λέει διστακτικά, κομπιάζοντας:
Τι κάνω φίλε, βρω κάτι φάνε παιδιά..
Ήτανε ένας μελαψός νέος άνδρας και μάλιστα φορούσε γάντια και μάσκα. Αυθωρεί αισθάνθηκα να με διαπερνά ένα ρίγος σαν ένα ηλεκροσόκ και σαν αστραπή μου πέρασε στο μυαλό το τίγκα ψυγείο και εκείνη ακριβώς τη στιγμή πέφτει ένα νεράτζι στη κεφάλα μου, σαν νταμιλάς.
-Πω ..λέω ρε πού πάμε και πού καταντήσαμε.....
Βδελυγμία για όλα, την πουτάνα την κοινωνία και πρώτα για τον εαυτόν μου......
Αφιερωμένο εξαιρετικά το άσμα, που υπογράφει και ο Κουμπαράκος μου:
Ρωτήστε τον κάποιος τι γίνανε τα παϊδάκια ρε παιδιά....
ΑπάντησηΔιαγραφή