Η "ΕΥΔΟΚΙΑ" & Ο ΚΑΝΕΛΟΣ

Δημοσιεύτηκε στην ΠΡΩΙΝΗ προχτές την Τρίτη   

 

     Εκεί εγώ, τον σκοπό μου. Ντρινκι ντρινκ  το μπουζουκάκι, ατέλειωτες φορές. Ήμουνα βλέπετε μαθητευόμενος λίγους μήνες και του έδινα και καταλάβαινε. 

    Για να βάλουμε εδώ τα πράγματα στη θέση τους, εξαρχής να ομολογήσω ότι προς Θεού αυτό μου έλειπε να έχω βλέψεις  να γίνω ο Μπέμπης [1] και μάλιστα τώρα το φθινόπωρο που πέφτουν τα  φύλλα, εξυπακούεται ότι δε μιλάμε για τα άνθη, αυτά ήδη έχουν ξεραθεί. Ομολογώ ότι από πολύ νέος είχα μέσα μου κι αυτό το μεράκι, αλλά βλέπετε πολλά τέτοια ωραία στο διάβα της ζωής μας, άλλα μένουν  όνειρα απραγματοποίητα κι άλλα γίνονται σαράκια. Τέλος πάντων, φέτος με την αναγκαστική καραντίνα, σαν τα αφύσικα τεχνητά φράγματα στα ποτάμια, δεν με έφταναν οι χάντρες του κομπολογιού μου να μετράω τους καημούς και τα ντέρτια, που συνεχώς αυξάνουν  κι είπα να δοκιμάσω τα ζάρια με τις χορδές και τις πενιές. Οπότε απόκτησα και νέο φίλο, γκαρδιακό, το τρίχορδο μπουζουκάκι, που είναι φτιαγμένο από τον φίλο και συμπατριώτη Δημητράκη, δια προπολεμικών ντιρεκτίβων με σκαφτές ντούγιες. Ένας επιδέξιος, οργανοποιός και όχι μόνο αλλά ζηλευτός πολυμάστορας και καλλιτέχνης, αφού τα χέρια του είναι χρυσάφι και φτειάχνει  παπάδες, με αφάνταστη καλαισθησία. ότι μπορείς να βάλεις στο μυαλό σου. Αφού πέρυσι είχε τροποποιήσει το παλιό του ψυγείο σε μηχανή επώασης αυγών και έβγαζε διάφορα πουλιά. 

   Όλο λοιπόν το καλοκαιράκι τη  γειτονιά στο χωριό την «ψυχαγωγούσα», ψυχρά κι ανάποδα καλύτερα, αλλά ευτυχώς η θεία μου Λουκία, μάνα [3] μας πλέον, δεν είναι περήφανη στην ακοή κι έτσι μικρό το πρόβλημα με μένα. Εντάξει πρόσεχα την ώρα, αλλά όσο και να το κάνεις αυτό το άκουσμα της μαθητείας  στο μπουζούκι είναι πολύ σπαστικό. Για τους άλλους, έτσι; Το άλλο παρήγορο ήταν ότι στο απέναντι σπίτι ξεκαλοκαίριαζε ο Πέρης και μου φώναζε κάπου-κάπου: «Δώστου-δώστου εδώ είμαι εγώ».

 Πλέον είχα αρχίσει μαζί με το όργανο να κουρδίζομαι κι εγώ, οπότε ….ψιλοέπαιζα μερικά τραγουδάκια. Από τα πρώτα ήταν η "Ευδοκία" και το "Πιτσιρίκι." [4

  Κάπως έτσι πήγαιναν τα πράγματα όταν ένα απογευματάκι μού ΄ρχεται ένας απρόσμενος επισκέπτης. Ήταν ένα παιδί με το ποδήλατό του εκεί κοντά στα 11 με 12. Με άκουσε και σταμάτησε. Πρώτη φορά γνωριζόμαστε αλλά μου έκανε αμέσως εντύπωση. Άνετος σε όλα του. 

Η δεύτερη κουβέντα του, μετά τα διαπιστευτήρια, μου λέει σοβαρός σαν μεγάλος:      

     -  Μπράβο παίζεις μπουζουκάκι;       
     - Προσπαθώ σιγά-σιγά..
     - Να σου πω, την Ευδοκία την ξέρεις;
     - Ποια Ευδοκία; Τον ρωτώ έτσι για να πάρω μια μικρή γεύση τι γνωρίζει.
     - Την Ευδοκία του Μάνου Λοϊζου,  μου λέει, το καλύτερο ζεμπέκικο..

Μπράβο σκέφτηκα  αμέσως, σωστός και προχωρημένος ο μικρός κι άρχισα να την παίζω, κουτσά στραβά…

 -  Φίλε κάπως το παίζεις αλλά θέλεις πολύ δουλειά.   - Κοίτα να το παίζεις πολλές φορές και μεθαύριο που θα ξανάρθω εγώ θα στο χορέψω επί τόπου.

   Οπότε κι εγώ, αφού έδωσα και το λόγο μου άρχισα την εκμάθηση της Ευδοκίας. Και μια και δυο και εκατό φορές μέχρι που κάπως τα κατάφερνα.

   Σε δυο μέρες νάτος πάλι ο φιλαράκος. Μαζί του ήταν και ένα άλλο παιδί, λίγο μικρότερο, ήταν ο Θανάσης, ο αδελφός του.

     -  Εγώ μου λέει ο Θανασάκης θα βαράω παλαμάκια του Κανέλου

Και ενώ ετοιμαζόμουν να πάρω τη θέση μου, μου λέει ο μεγάλος με μπόλικο σκέρτσο και συνάμα παιδική σοβαρότητα:

     -   Αχ ρε θείε αφαιρέθηκα εντελώς και ήρθα με τις σαγιονάρες…Τι ζεμπέκικο να χορέψω έτσι; Θα πάμε και θα επιστρέψουμε…

Είχα κι εγώ μια δουλειά, οπότε το αναβάλαμε για άλλη μέρα.

      -  Κοίτα, του λέω, να φτιάξεις τη χωρίστρα σου και να φοράς μακρύ παντελόνι. Αν δεν έχεις καλοκαίρι που είναι δεν πειράζει
      -  Έχω, έχω … έχεις να πάθεις πλάκα! 

   Τελικά έτσι για την ιστορία η ….χορο-Ευδοκία δεν  έγινε εφέτος. Το πιο πιθανό να έλειπα όταν ήρθαν και μετά τα παιδιά να έφυγαν για το χωριό τους, μια και ήταν φιλοξενούμενα στον παππού του .

     Δεν πειράζει ορέ Κανέλο. Εύχομαι κάποτε να μάθω καλά την Ευδοκία και να στην παίξω και εσύ λεβεντάκος και μόρτης να χορεύεις και να τρίζει το πάτωμα!!!

[1] Ο Μπέμπης ήταν ο μεγαλύτερος βιρτουόζος του μπουζουκιού, ο 1ος μπουζουξής. Αφού ο μεγάλος Μανώλης Χιώτης έλεγε: "Εγώ παίζω όσο γρήγορα μπορώ, ο Μπέμπης [Δημήτρης Στεργίου] παίζει όσο γρήγορα θέλει"
[2] Ομιλώ για τον Δημητράκη Κοκκώνη κλικ ΕΔΩ & ΕΔΩ τον καταπληκτικό φίλο οργανοποιό με χίλιες δεξιότητες.

[3] Τόσα τόσα έχω αναρτήσει για τη μάνα!

[4] Για αυτό το ωραίο ταξίδι με τη μουσική θα σας γράψω περισσότερα προσεχώς, έτσι σαν πνευματικό ελιξίριο, που αναφέρω προηγούμενα, ή έστω ως παραλόισμα της ψυχής.

ΤΑ ΣΤΕΡΝΑ ΤΙΜΟΥΝ Ή ΝΙΚΟΥΝ ΤΑ ΠΡΩΤΑ // Ο ΗΡΩΑΣ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΔΩΣΙΛΟΓΟΣ

       Στο πλαίσιο του γενικού πολιτικού κλίματος, της φτηνής επιδίωξης της Ν.Δ. να απαλλαγεί του αμαρτωλού παρελθόντος, πολλάκις  ο ίδιος ο Μητσοτάκης, κι από κοντά    ο αντιπρόεδρος Γεωργιάδης, με τις τόσες δημοκρατικές περγαμηνές,  συχνά επιδίδονται σε σειρά διαστρεβλώσεων της ίδιας της Ιστορίας. Αυτές δε τις μέρες πεδίο τέτοιων ενεργειών ήταν η Εθνική Αντίσταση, προκειμένου να σφετερισθούν μέρος του μεγαλείου της. 

    Γι' αυτό τον λόγο αναφέρω και την απάντηση στην καταφανή πρόκληση του Βασίλη Στολάκη, προέδρου επί 8 χρόνια της κοινότητας Ζαχάρως, που δημοσιεύσαμε προχτές  την 28η Οκτωβρίου.

       Νάμαστε πάλι αγαπητέ ξάδελφε, απολωλέ και παραστρατημένε (είθε να είναι έτσι). Πάντως μπράβο και έτσι που αποτάσσεις όλα αυτά τα μισάνθρωπα ιδεολογήματα  της χ.α Όμως ρε ξάδελφε κάπως μας τα …μασάς. Πώς είναι δυνατόν να είσαι περήφανος για τους  ανιδιοτελείς αγώνες και τις άδολες ιδέες του πατέρα σου (αριστερός με εξορίες και φυλακές) και συνάμα να υποστηρίζεις ότι ".. αν η καταδίκη της χ.α ειναι νίκη της Δημοκρατίας θα φανεί" Ε όχι και τέτοιες αισχρές ….απατηλότητες.
        Πάμε στο άλλο, η διαστρέβλωση και η πλύση που έχεις υποστεί, διαφαίνεται περίτρανα από τη μισή και στρεβλή θέση για τον Κατσιμήτρο. Ναι, υπήρξε μέγας ήρωας, που έχυσε το αίμα του στο Αλβανικό έπος πολεμώντας μέχρις εσχάτων κατά των φασιστών επιδρομέων αλλά μετά έγινε  Κουίσλινγκ στην κυβέρνηση Τσολάκογλου και δικάστηκε στη γνωστή δίκη των δωσιλόγων, προδοτών το 1945 επί εθνικής κυβέρνησης του Γ. Παπανδρέου.

   Το να υποστηρίζεις δε ότι συνελήφθη από τον ΕΛΑΣ το ΄44 δεν είναι ή δόλιο ψέμα ή φτηνή προπαγάνδα και δη κρατική; Με αυτή ακριβώς την αισχρή διαστρέβλωση, βεβήλωση της Ιστορίας το μετεμφυλιακό κράτος στελέχωσε με τέτοια αποβράσματα, με δωσίλογους, χίτες και ταγματασφαλίτες, όλα τα όργανά του, αστυνομία,  στρατό, δημόσια διοίκηση, αλλά και την ίδια τη δικαιοσύνη με το απαίσιο χαρτί κοινωνικών φρονημάτων.    

ΣΗΜΕΡΑ Η ΠΡΩΙΝΗ

 

ΖΗΤΩ Η 28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940 -- ΑΕΡΑ-- ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΦΥΛΑΚΗ!!!

 

«Ο Ντούτσε αφηγείται»

     Στην Ελλάδα, η πρώτη απόπειρα δημιουργίας ταινίας «τύπου Μίκυ Μάους» όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται, καταγράφεται στην ιταλοκρατούμενη Σίφνο το 1942 από τον Σταμάτη Πολενάκη και είχε τίτλο «Ο Ντούτσε αφηγείται».Είναι η πρώτη ταινία κινουμένων σχεδίων με την ιδιόμορφη τεχνική papier de coupe.Ο Σταμάτης Πολενάκης έκανε τα σχέδια στη Σίφνο το 1942, στη διάρκεια της ιταλικής Κατοχής. Τα γυρίσματα όμως στην τρυκέζα έγιναν το 1945, σε συνεργασία με τους Πρόδρομο Μεραβίδη και Παναγιώτη Παπαδούκα. Το φιλμ ανακαλύφθηκε το 1980. http://www.youtube.com/watch?v=pGmnLoCX8BM

ΟΠΩΣ ΕΙΝΑΙ....

 

28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940.

 Βασίλης Στολάκης

Ο Χ. Κατσιμητρος ο διοικητης της 8ης μεραρχιας  ( τα 4/5 των δυναμεων της αποτελουσαν Ηπειρωτες στρατιωτες)  που για 5η φορα στην ζωη του  βρισκεται στην πρωτη γραμμη του μετωπου συντασσει την πρωτη πολεμικη διαταγη: " Αξιωματικοι και οπλιται της 8ης μεραρχιας , διανοιγεται το σταδιο της εκτελεσεως του υπερτατου προς την πατριδα καθηκοντος, δια αντιστασεως μεχρις εσχατων, συμφωνως προς το σχεδιο ενεργειας.

Αμυνθειται του ιερου πατριου εδαφους μετα φανατισμου εναντιον του επιδρομεως οστις ηλθε να προσβαλη τουτο αναιτιως. Αναμνησθηται των ενδοξων παραδοσεων του Εθνους μας και πολεμησατε με λυσσα κατα του εχθρου". Ο ηρωας του επους του 40 συνεληφθη  απο ανδρες του ΕΛΑΣ το 44 και κατεδικασθη ως δοσιλογος για την ολιγομηνη συμμετοχη του στη κατοχικη κυβερνηση, εξεπεσε του βαθμου του και αποπεμθηκε του στρατευματος.Ετσι εμεις οι Ελληνες ανεκαθεν  τιμουμε τους ηρωες.

=====================================

Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύτηκε χτες αργά το βράδυ στο fb από τον Βασίλη Στολάκη, ξάδελφο από τη γυναίκα του, καλό και αγαπητό αν και τόσα χρόνια μου είχε φάει τον Θεό με τις ακροδεξιές κορώνες του, θιασώτης  της χ.α. 

 Έτσι λοιπόν και εγώ, ίσως για να τον κουρντίσω,  τον ρωτάω στην ίδια του τη σελίδα: 

   : Βασίλη πολύ θα ήθελα να μάθω τη γνώμη σου για την καταδίκη της χρυσής αυγής. Όλοι τους είναι τέκνα "ενδόξων ηρώων", ταγματασφαλιτών, χιτών και  κουκουλοφόρων.

Κι αμέσως μου απαντά 

 Αγαπητε ξαδελφε ...γυναικοξαδελφε. Θεωρω τιμη μου που σε ενδιαφερει η αποψη μου εστω και για την χρυση αυγη.κ αυτο το λεω γιατι αν και εκανα 8 χρονια προεδρος της τοπικης κοινοτητας Ζαχαρως για ενα θεμα της τοπικης κοινωνιας δεν μου ειχες απευθυνει καποιο ερωτημα σαν ανυσηχο και ασυμβιβαστο προσωπο που εισαι .Αυτο το εννοω και μην το λαβεις ως ειρωνικο σχολιο.Οι Ελληνες πολεμησαν τον φασισμο ,τον ναζισμο και τον σταλινισμο , και τα τρια αυτα μορφωματα.Την χρυση αυγη την ψηφισα οχι απο ιδεολογια αλλα απο αντιδραση και μονο.Δεν ειναι δυνατον εγω που γεννηθηκα απο αριστερα αρ.....δια , που γαλουχηθηκα στην αριστερα να εχω ουτε κατα διανοια τετοιες ιδεολογιες και πιστευω.Θα ετριζαν τα κοκκαλα του πατερα μου,, .Τωρα αν η καταδικη της ειναι νικη της Δημοκρατιας θα φανει.Απλως την συνταξιοδοτησαν προωρα μη εχοντας να αποκομισουν κατι ακομη απ αυτη οι κυβερνωντες.Εγω ειμαι περηφανος για τον πατερα μου που πολεμησε στην πρωτη γραμμη του Αλβανικου μετωπου (μαλιστα λογω εντοπιοτητος ειχε επιστρατευθει απο τον Απριλιο του 39) για την ενεργο συμμετοχη του στη εθνικη αντισταση, για την μη συμμετοχη του στον εμφυλιο για τις εκτοπισεις και τις εξοριες λογω ιδεων και ανευ ανταλαγματος που βιωσε. (Το χωριο του ο Τσαμαντας στα Ελληνοαλβανικα συνορα στο ορος Μουργκανα εκτυλιχτηκαν οι σφοδροτερες μαχες του εμφυλιου και του παιδομαζωματος) Τα περισσοτερα απο κοντα.

Βεβαίως με ευχαρίστησε με την απάντησή του, 
για μερικά που έχω ...ένσταση, αύριο μέρα είναι,

 μια και η ώρα πέρασε....

ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΗΝ ΠΡΩΙΝΗ

Τα σχόλια δικά μας έτσι; 

Το βιολί βιολάκι του ο δήμαρχός μας [1]. Αλήθεια γιατί δεν πάει στον Χατζηδάκη στο υπουργείο Περιβάλλοντος να  εξηγήσει τους λόγους, αλλά καλύτερα στον φίλο του τον Γεωργιάδη, ό οποίος έχει δεσμευτεί ρητά ότι αμέσως θα καταργήσει το Π.Δ; 

Διαβάστε εδώ  τι έλεγε ο αθεόφοβος στο παραλίμνιο παραλήρημά του & μετά να γελάσετε με όλα τα κωθώνια, που το έχαψαν. (Εκτός από τον Δομέστιχο, που έκανε τα παράπονά του στον κ. Εισαγγελέα)  

 Ε όχι και στη Ζαχάρω, ο κ. ..Τσεκούρας κατευθείαν στον Κακόβατο πήγε για τις ψαρούκλες! Κι ο κ. Νικολάκης, δεν έπραξε καθόλου καλά που του ανέφερε για το Π.Δ, Ευτυχώς που δεν του έκατσε καμιά βελόνα. Τι λέτε να απάντησε; 

[1] Ο δικός μας βράχος, ούτε μάσκα ούτε τίποτα. Αμ εδώ είναι Sugaratwn, δεν είναι παίξε γέλασε...

 

ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΤΩΧΕΥΤΙΚΟΣ ΝΟΜΟΣ

 ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΖΕΒΟΛΗΣ

Σ ε ι σ ά χ θ ε ι α

    Το προηγούμενο τριήμερο στην επικαιρότητα κυριάρχησε η ψήφιση από την κυβέρνηση,  του νέου  πτωχευτικού κώδικα.

   Μέσα από έναν ορυμαγδό παραπλάνησης και παραπληροφόρησης, η κυβέρνηση, εργαλειοποιώντας την πανδημία, αλλά και την δίκη της Χ.Α., επιχείρησε, στα μουλωχτά και με την αμέριστη συμπαράσταση των Μ(έσων) Μ(αζικού) Ε(λέγχου) και Ε(ξαπάτησης) να θεσπίσει έναν νόμο με τον οποίο οι «εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσες» τράπεζες (τοκογλύφοι) θα υφαρπάξουν, ακόμα και, το υστέρημα των οφειλετών τους, σημερινών αλλά, προσέξετε, και μελλοντικών, αφού η οικονομική κρίση σπρώχνει, με ραγδαίους ρυθμούς, την συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών στο οικονομικό και κοινωνικό περιθώριο. Κανείς δεν μπορεί να θεωρήσει ότι δεν τον αφορά, γιατί, ενδεχομένως σήμερα, δεν είναι οφειλέτης

Της το χάλασε η πρόταση μομφής, αλλά επιμένει και θα το ψηφίσει.

   Δικαιολογία η «αντιμετώπιση των στρατηγικών κακοπληρωτών» δηλαδή  όσων οφείλουν και δολίως αρνούνται να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους.

α. πλήρης απαλλοτρίωση κάθε κινητής και ακίνητης περιουσίας (ακόμα και της μοναδικής κατοικίας) του οφειλέτη. 

β. αφαίρεση, επί μία τριετία, κάθε εισοδήματός του που θα υπερβαίνει τις «εύλογες δαπάνες διαβίωσης» (να δούμε που θα κάτσει το ύψος) και σε «αντάλλαγμα και ως μέτρο επιείκειας»

γ. η παροχή δυνατότητας να παραμείνει, ως μισθωτής, στην κατασχεμένη κατοικία του, καταβάλλοντας ενοίκιο (που δεν θα είναι καθόλου ευκαταφρόνητο, θα εξαρτάται από την αξία του ακινήτου) με μία παροχή δικαιώματος προαίρεσης (option) επαναγοράς του, μετά δωδεκαετία ….. στην τιμή της τότε αγοραίας αξίας του, διαγραφομένης και μη συνυπολογιζόμενης, κάθε εκ μέρους του καταβολής, σε όλη την διάρκεια ισχύος της δανειακής συμβάσεως καθώς επίσης και των καταβληθέντων «μισθωμάτων».

    Αυτή η τρίτη «δυνατότητα» δεν έχει προσεχθεί επαρκώς, δεν είναι μόνο απολύτως ανεπιεικής αλλά και εξόχως δόλια, γιατί μοναδικός της σκοπός είναι (και εδώ) να εξυπηρετήσει (αποκλειστικά) τις δανείστριες τράπεζες.
   Κι αυτό γιατί σε ένα καθεστώς γενικευμένων πλειστηριασμών οι τράπεζες θα βρεθούν με έναν τεράστιο αριθμό ακινήτων που δεν θα ξέρουν τι να τα κάνουν. Με την ρύθμιση έχουν έτοιμη την πελατεία (μισθωτές) οι οποίοι επί μία δωδεκαετία θα είναι υποχρεωμένοι να πληρώνουν μίσθωμα, ακόμα και αν, για οποιοδήποτε  λόγο, θελήσουν να αποχωρήσουν από το μίσθιο πρόωρα.

   Οι τράπεζες, μέσα στην δωδεκαετία, θα έχουν αποσβέσει, από τα μισθώματα που θα εισπράξουν, πλήρως την αξία τους και θα έχουν όλο τον χρόνο να αξιοποιήσουν την ακίνητη περιουσία  που θα έχουν συγκεντρώσει, κατά τον τρόπο που θα κρίνουν, γιατί για επαναγορά ούτε λόγος να γίνεται.

   Ο αντίλογος βρίσκεται στην ερώτηση,

1979:Μπουρδελότσαρκα στα Χανιά (1)

  ΕΕίναι επαναδημοσίευση από το 2012

  Τότε που λέτε στα Χανιά, είμαστε μια παρέα ντούροι και βαρβάτοι. Η ηλικία άρχιζε από τα δεκαοχτώ του Μανωλιού του Τσουράκη και κατέληγε στα είκοσι πέντε ημών των αποφοίτων. Αναφερόμαστε στα χρόνια που υπηρετούσαμε όλοι την πατρίδα στην 115 Π.Μ. στη Σούδα. Ο Μανωλιός λοιπόν ήταν εθελοντής υποσμηνίας   από την Κρήτη. Ήταν αγριοκάτσικο, σκέτο κρι-κρι. Τώρα το πώς γίναμε τακίμια είναι μια άλλη ιστορία.  Οι άλλοι, οι περισσότεροι ήμασταν μεγαλούτσικοι αφού άλλος έτσι, άλλος αλλιώς είχαμε αποφοιτήσει από διάφορες σχολές. Μαθηματικό, Οικονομικό, Φυσικό, Ιατρική, Οδοντιατρική, Πολυτεχνείο, Κτηνιατρική η αφεντιά μου και ο χορός καλά κρατούσε. Όλοι ήμασταν κληρωτοί και υπηρετούσαμε τη θητεία μας εκτός από το κοπέλι, το Κρητικάτσι που είχε καταταγεί ως υπαξιωματικός και έναν αξιωματικό  της ένδοξης Ελληνικής Αεροπορίας, τον Κώστα  Πισαρίκα. Αυτός ήταν καραμπινάτος γαλονάς. Για τη γενέτειρά του ακριβώς θα σας γελάσω γιατί η μνήμη κάνει κόνξες. Κάπου από πάνω την Καρδίτσα πρέπει να ήταν, καμπίσιος, γιατί θυμάμαι πολύ καλά που έλεγε και υπερηφανευόταν για την καραγκούνικη καταγωγή του. Υποσμηναγός, φίνος και παιδί τζιμάνι. Λίγο καιρό τον ήξερα αλλά είχαμε γίνει κολλητοί. Τότε είχα πολλούς κολλητούς. Δεν ξέρω γιατί, ήταν η ηλικία, οι περιστάσεις που μας έδεναν, τι να πω ; Αργότερα πάντως δύσκολα περνούσα τα όρια της φιλίας με κάποιον.  Είχα το Γιάννη τον οδοντίατρο, το Γιάννη τον μηχανολόγο, τον Κίμωνα τον γιατρό μετέπειτα ακτινολόγο στον Ευαγγελισμό, τον Παντελή νοσοκόμο στην μονάδα, από τα μέρη του Αγρινίου, το Χρήστο το Κάφτη

 από τα Γιάννενα, το μαθηματικό  Γιώργο από την Κόρινθο και μερικούς άλλους που έχω ξεχάσει το όνομά τους. Τι να κάνουμε ο χρόνος κυλάει σαν το ποτάμι και τα πρόσωπα φεύγουν σαν το νερό. Οι πέτρες όταν μένουν ακίνητες χορταριάζουν. Έτσι και οι γνωριμίες, οι φιλίες και οι αγάπες ακόμη, όταν δεν βλέπονται γρήγορα ξεχνιούνται. Γεμίζουν χορτάρια λήθης και αμνησίας. Πολλούς από αυτούς τους θυμάμαι πολύ καλά. Άλλους, βεβαίως   λιγότερο, γιατί τους συνάντησα μετέπειτα ή κι ακόμη συναντιόμαστε σαν φίλοι και άλλους γιατί είχαν μια χτυπητή ιδιορρυθμία ή μας συνέδεσε ένα ωραίο συμβάν. ¨Όπως λ.χ. ο Γιάννης Καραστόλου, ο οδοντίατρος, ερχόταν κάθε πρωί στο ιατρείο της μονάδας και επί μια ώρα χτυπούσε το νεσκαφέ του με μαχαίρι μάλιστα, τάκα-τάκα  ώσπου γινόταν άσπρος σαν αλοιφή. Ή ο μαθηματικός ο Γιώργης Ζαρούλης από την Κόρινθο και μετέπειτα στέλεχος του ΟΤΕ! Πού να ξεχάσω το Γιώργη που με γλύτωσε από μια επιβάρυνση που θα μου έριχναν στα αυτιά ίση με δυο βαρέλια λάδι; Ο Γιώργης ήταν συσσιτιάρχης στα μαγειρεία των σμηνιτών κι εγώ για τρεις μήνες, συσσιτιάρχης στη Λέσχη  Αξιωματικών.

Παρασκευή και Σάββατο στην Ηλεία ο Νίκος Παππάς

        Την Ηλεία θα επισκεφθεί ο Νίκος Παππάς, βουλευτής Νότιου Τομέα Β' Αθηνών του ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία και τομεάρχης Υποδομών και Μεταφορών, την Παρασκευή και το Σάββατο 23-24 Οκτωβρίου. Αντικείμενο της επίσκεψης είναι ο αυτοκινητόδρομος Πάτρας - Πύργου, η κατασκευή του οποίου έχει σταματήσει εδώ και 7 μήνες. Έμφαση θα δοθεί φυσικά και στα άλλα έργα υποδομής του νομού μας αλλά και συνολικά στην οικονομική κατάσταση της χώρας και των πολιτών.

Το πρόγραμμα της επίσκεψης είναι το εξής:

      Παρασκευή 23/10/2020

 11:00 Βάρδα (Δημαρχείο) - Σύσκεψη με τη Δημοτική αρχή, αυτοδιοικητικούς και φορείς της περιοχής. Ανάδειξη της Πατρών - Πύργου και έργων που χρηματοδοτήθηκαν από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ 

 13:30 Πύργος (Επιμελητήριο Ηλείας) - Ευρεία σύσκεψη με Επιμελητήρια, φορείς της περιοχής και εκπροσώπους της Αυτοδιοίκησης. Συζήτηση για την Πατρών-Πύργου, τον σιδηρόδρομο, τις πανεπιστημιακές σχολές και για έργα που χρηματοδοτήθηκαν από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ

     Σάββατο 24/10/2020

 10:30 Πύργος - Συνάντηση με τη Δημοτική αρχή

 12:00 Επίσκεψη στα λουτρά του Καϊάφα

 13:30 Ζαχάρω (Πνευματικό Κέντρο) - Σύσκεψη με τη Δημοτική αρχή και φορείς της περιοχής.

 Καλούμε όλους τους φορείς του νομού μας και όλους τους αυτοδιοικητικούς να συμμετάσχουν στις συσκέψεις σε Βάρδα, Πύργο και Ζαχάρω και να καταθέσουν τις σκέψεις και τον προβληματισμό τους. 

Νομαρχιακή Επιτροπή Ηλεία

Γραφείο Τύπου

Φυματικός και χασικλής μέσα στα πορνεία

 Νίκος Μουρατίδης

Δεν ήταν ζωή αυτή. Ήταν ένα «καταραμένο» μυθιστόρημα με κακό τέλος. Στις 24 Ιανουαρίου 1920, αυτός ο άνθρωπος που έλεγε «θα ήθελα η ζωή μου να ήταν σαν πλουσιοπάροχο ποτάμι που κυλάει χαρμόσυνα πάνω στη γη», πέθανε στο Παρίσι, αλκοολικός και ναρκομανής, σε ηλικία 36 ετών, από φυματιώδη μηνιγγίτιδα.

Μια μέρα μετά το θάνατο του, η σύντροφός του, Ζαν, αυτοκτόνησε πέφτοντας από το παράθυρο του του διαμερίσματός τους στον πέμπτο όροφο, μην αντέχοντας τον θάνατό του, όντας εννέα μηνών έγκυος στο δεύτερο παιδί τους. Στην κηδεία του στο Κοιμητήριο Père Lachaise παρευρέθηκε ένα τεράστιο πλήθος κόσμου.

Ο Αμεντέο Κλεμέντε Μοντιλιάνι (Amedeo Clemente Modigliani), γεννήθηκε στην πόλη Λιβόρνο της Τοσκάνης στις 12 Ιουλίου 1884 και πέθανε 24 Ιανουαρίου 1920 στο Παρίσι. Φιλάσθενος στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής του, πέθανε σε ηλικία 36 ετών. Το ψευδώνυμο του ήταν Modi. Μεγάλωσε σε εύπορη οικογένεια εβραίων, αλλά όταν ο πατέρας του καταστράφηκε οικονομικά, η οικογένεια ξέπεσε, και η μητέρα του άρχισε τότε να εργάζεται ως μεταφράστρια, κριτικός λογοτεχνίας και δασκάλα σε ιδιαίτερα μαθήματα.

Η υγεία του Μοντιλιάνι ήταν εύθραυστη από τα παιδικά του χρόνια 

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΕΛΙΞΙΡΙΑ Ή ΕΣΤΩ ΠΑΡΑΛΟΪΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

      Βεβαίως όλα τα γραφτά μου είναι μέσα από την καρδιά μου, τούτα όμως τα λόγια είναι πιο μέσα από όλα. 

    Όλοι μας περνάμε δύσκολες στιγμές. Τα μηνύματα από παντού χτυπάνε την πόρτα μας, κι ο κίνδυνος πλέον μας παραμονεύει. Είναι σοβαρός κι αμείλικτος. Τι παραμονεύει; Μια δική μας αμέλεια, μια παράλειψη στα μέτρα προφύλαξης και προστασίας, που είναι ΑΝΑΓΚΑΙΑ & ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ [μάσκες, αποστάσεις, πλύσιμο χεριών κ.τλ]

 ΛΟΙΠΟΝ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ ΠΡΟΣΕΧΕΤΕ!!!

 Από τη δική μου μεριά σχετικά με αυτή την ιστοσελίδα, η πρώτη μου σκέψη ήταν τη σταματήσω, τουλάχιστο μέχρι να ελαττωθεί η μπόρα. Μα είναι δυνατόν - βασανιζόμουν - να επιπλέουν οι βαρκούλες και τα καράβια να βουλιάζουν είτε μεσοπέλαγα είτε μέσα στα λιμάνια; Για αυτό ακριβώς τον λόγο ζήτησα την  άποψη μερικών φίλων.  Τελικά όλοι, μου εναντιώθηκαν και με αποπήραν για δυο σοβαρούς λόγους:

• Για όσες και όσους το παρακολουθούν, αν και δεν έχει να κάνει άμεσα με τη μεγάλη δοκιμασία, όμως έχει καλή επίδραση στη ψυχική υγεία που τόσο έχουμε ανάγκη. Σε πολλούς  είναι τονωτικό ελιξίριο στο εξασθενημένο  ανοσοποιητικό σύστημα της ψυχής μας
• Εξίσου και για μένα.  Είναι μια ωφέλιμη απασχόληση, μια διέξοδος στα τόσο κακά κι ανάποδα και σίγουρα ένα βάλσαμο ψυχής.

 Μάλιστα! 

Έτσι λοιπόν συνεχίζουμε την πλεύση σαν βαρκούλα στο πέλαγος. Πλέον τα κείμενα θα είναι λιγότερα αιχμηρά, πιο μαλακά και  περισσότερο θα ..λογοτεχνίζουν.

H ΠΑΛΙΟΒΡΥΣΗ

      Περίπου 3 με 4 χιλιόμετρα από την πόλη της Ζαχάρως, προς τα επάνω, ανατολικά κι όπως πάει η θρυλική γράνα [1] υπάρχει αυτή η παμπάλαιη βρύση, η ξακουστή Παλιόβρυση. 
  Περιοχή κατάφυτη από ελιές αλλά κι αμπέλια [2] Σίγουρα παλιά μεγαλεία και διηγώντας τα  να κλαις.  

      Την επισκεφτήκαμε την 1η του Σεπτέμβρη, το κουαρτέτο  [Κουμπαράκος, Μπίλης & η αφεντιά μου με την υψηλή συνοδεία της κυρίας Ζωρζέτ], οπότε γίναμε μάρτυρες ενός αβυσσαλέου πνιγμού. Της έρμης βρυσούλας από την ανθρώπινη τσαπατσουλιά. Από τη μια η μιζέρια, η εγκατάλειψη και από την άλλη η Φθινοπωρινή ...σονάτα, μας έπιασε μια μικρή μελαγχολία. Ευτυχώς που δίπλα υπήρχαν μερικές αυγοσυκιές και έτσι αναπληρώσαμε τη΄μικρή μας ...απογοήτευση. 

      Τέλος πάντων....

      Εδώ τα  αλλοτινά χρόνια γινόταν καθημερινό πανηγυράκι, Εδώ γέμιζαν τις βίκες  τους οι λυγερές και πότιζαν τα ζώα τους οι περαστικοί. Αλήθεια πόσες και πόσες ματιές με κρυφή λαχτάρα και αδημονία δεν ανταλλάχθηκαν σε αυτή τη βρυσούλα;

    Τέλος πάντων πάλι, το "νάσαν τα νιάτα δυο φορές" πόσες φορές θα το πούμε; αμέτρητες.  

   Το εντελώς παράξενο και μικρό ανοσιούργημα είναι αυτό που έφτιαξαν οι άνθρωποι στο μικρό άπλωμα, κάτω από μια συστάδα δένδρων, μπροστά από τη βρύση και από ένα μικρό εικονοστάσι.
  Έχουν εγκαταστήσει μια κούνια, μια τσουλήθρα, κάτι σαν παιδική χαρά, καλύτερα ένα πρόπλασμα. Η πρώτη σκέψη είναι ότι αυτοί οι τύποι δεν έχουν τον θεό τους. Παιδική χαρά στη χούνη και στη ρεματιά; Εκτός και εάν το κατασκεύασαν για να κουνιούνται οι νεράιδες και τα στοιχειά του ρέματος, των βουνών. Είναι μια ωμή, ανορθόγραφη πινελιά σε ένα πίνακα. 

      Αλήθεια ποιος ευφάνταστος νους συνέλαβε  την ιδέα;[3]

     Τέλος πάντων για άλλη μια φορά....

      Όμως κάνει μπαμ, πρόκειται για μια Πανταζοδουλειά της κακιάς ώρας, του άρπα κόλα . 

  Αλλά εκείνο που έχει μεγάλη πλάκα είναι  τα τέσσερα παγκάκια. Τα έχουν τοποθετήσει προς τα μέσα με τέτοιο τρόπο που δεν μπορεί να κάτσει κανείς. Μυαλό κουκούτσι.

 Γεια σου ρε Πανταζάρα με τα έργα σου! 

[1] Δυστυχώς αντί να τη αναδείξουν με γεφύρια, μονοπάτια και διάφορα δενδρύλια ώστε να αποτελεί   κόσμημα για την πόλη, αυτοί οι κύριοι, όπως οι βάρβαροι γονείς, την σκέπασαν με τσιμέντο και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Καλύτερα την ενταφίασαν, λες και ήταν μίασμα. Με έγκλημα σαν να κουκούλωσαν τη γύμνια τους, τα  τόσα ανομήματά τους.  Ακριβώς το ίδιο έκανε και ο δικός μας παλιός "άρχοντας" στο Γιαννιτσοχώρι με το μοναδικό μνημείο στο έμπα του χωριού. Μιλώ με απέραντη νοσταλγία για  το πηγάδι του Γιαννίτσα, με το πέτρινο χαρακωμένο τοίχωμα, που τόσο βάναυσα έπεσε θύμα της αγραμματοσύνης εκείνου του περιβόητου ...διαμορφωτή.
[2] Εκεί στην ωραία πλαγιά είναι και τα ξακουστά αμπέλια του Δρίλια, με το περίφημο κρασί!
[3] Μην ταλαιπωρείτε το μυαλουδάκι σας.Τέτοια ξυράφια μυαλά   περίσσευαν στην προηγούμενη δημοτική αρχή. Τους τωρινούς ας τους περιμένουμε, αν και τα πρώτα δείγματα είναι άστα να πάνε.

ΑΞΙΖΕΙ & ΠΑΡΑΞΙΖΕΙ [10 με τόνο]

 

.  · ΑΡΘΡΟ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΑ ΑΣΥΝΟΔΕΥΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

 

της Βασιλικής Χρυσοστομίδου

Εννιά χρονών ήταν η γιαγιά μου όταν έγινε η μεγάλη σφαγή της Σμύρνης. Δυο μέρες πριν, την είχε πάρει μαζί του στη Μυτιλήνη ο νονός της, στρατιωτικός γιατρός, και γλίτωσε εντελώς τυχαία από τον αφανισμό.

Εννιά χρονών ασυνόδευτη προσφυγοπούλα, περίμενε στο λιμάνι της Μυτιλήνης , όπου έφταναν οι κατατρεγμένοι , μπας και βρει έστω κι έναν συγγενή της. Δεν βρήκε ποτέ κανέναν. Γονείς, παππούς, γιαγιά, πέντε μικρότερες αδελφές, θείοι, ξαδέλφια, όλοι χαμένοι, σκόρπια κόκαλα στο όνομα της Μεγάλης Ιδέας.

ΤΗΣ ΓΥΦΤΙΣΣΑΣ

 ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ «ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΖΗΣΟΥΜΕ»ΤΗΣ ΑΝΤΩΝΙΑΣ ΖΕΒΟΛΗ-ΝΤΑΟΥΝΤΑΚΗ ΤΑ ΕΧΕΙ ΟΛΑ! ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΕΠΟΣ 
ΓΙΑΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, ΤΗ ΖΩΗ, ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ

  Έχω την πεποίθηση ότι δεν χρειάζεται να έχει ειδικές γνώσεις και να είναι κανείς επιστήμων, στοχαστής η διανοούμενος  για να κρίνει ή και να αξιολογήσει ένα έργο. Ανεξαρτήτως τίνος είναι δημιούργημα ή προϊόν, του ανθρώπου ή της φύσης.  Όμως για να κρίνεις τον δημιουργό, αναμφίβολα απαιτούνται πολύ εξειδικευμένες γνώσεις. Απέραντο κι αόρατο το σύμπαν, η επικράτεια της φύσης κι άλλο τόσο η υπόσταση του ανθρώπου. Το βάθος της ψυχής του; Αβυσσαλέο!

   Τα ίδια ισχύουν και με τα έργα τέχνης, ένας καλός πίνακας, ένα εξαίσιο ποίημα, ένα άγαλμα, ένα μεστό βιβλίο γενικώς το ωραίον & το ορθόν για να το ξεχωρίσεις δεν απαιτείται σώνει και καλά να είσαι ειδικός. Βεβαίως εκτός ειδικών περιπτώσεων, με τεχνοτροπίες, συμβολισμούς και τέτοια. 

  Υπ’ αυτήν ακριβώς την έννοια και μ' αυτά τα μέτρα και σταθμά καταθέτω κι εγώ τη γνώμη μου για το βιβλίο «ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΖΗΣΟΥΜΕ» της Αντωνίας. Ζεβόλη-Νταουντάκη, πράγμα που το είχαμε προαναγγείλει πριν από ένα μήνα. 

 Λοιπόν όπως και το προηγούμενο βιβλίο της Αντωνίας, η «ΦΑΜΕΓΙΑ» το 2014 κι αυτό με συγκλόνισε από την πρώτη σελίδα μέχρι την τελευταία. Περιττό να σας πω ότι το διάβασα αυθωρί και παραχρήμα. Από την πρώτη στιγμή με κυρίευσε η  ευθυκρισία της Αντωνίας και η λιτότητα, δωρικότητα  του κειμένου της, που όμως ουδέποτε κινήθηκε σε χθαμαλά επίπεδα. Οπότε με πολύ καλή χρήση της γλώσσας  χωρίς περιττές φιοριτούρες κατόρθωσε με υψηλή διαδραστικότητα να δέσει, μέχρι ταύτισης,  τον γραπτό λόγο της με εκείνον τον περιγραφικό της Ντόρας, μιας από τους μάρτυρες της 8μελούς οικογένειας Παραθυρά.  Σε αυτή στηρίζεται και ολόκληρο το βιβλίο. Υποκλινόμαστε με τιμή στην περήφανη, αγέρωχη και άκρως μαρτυρική αφήγησή της που αξίζει να συμπεριληφθεί στην  επιτομή της προσφοράς των απλών ανθρώπων για το μεγαλείο της Αριστεράς. 

   Μια ζωή ανιδιοτέλεια, αλληλεγγύη, θυσίες, με όλα τα γνωστά δεινά μπροστά τους. 

     Όμως ανάμεσα σε όλο αυτό το μεγαλείο γεμάτο με δραματικά γεγονότα ξεφυτρώνουν μερικές στιγμές, απέραντης γλυκιάς επιθυμίας, λαχτάρας, ανάγκης της ανθρώπινης ψυχής για ζωή. Κι από όλα αυτά πρωταρχικό είναι το συναίσθημα του έρωτα. Του έρωτα που αρχίζει ενστικτωδώς από τα πρώτα βήματα της ζωής μας με διάφορες, εκφάνσεις, εκφράσεις, συμπεριφορές [εκτός βεβαίως από τις στερεοτυπικές]  που με την πάροδο του χρόνου μορφοποιούνται ποικιλοτρόπως, από  παιχνίδια, πόζες φιλαρέσκειας στον καθρέπτη, μέριμνα για την αμφίεση, την κόμη, την αδιάκοπη φροντίδα για την καλλιέπεια, την ομορφιά. Και συνάμα αναπτύσσεται  και το άλλο συγγενές ένστικτο της ζωής, η ηδονή, που φτάνει στο αποκορύφωμα όταν συμβαίνει μέθεξη σώματος και πνεύματος με επιστέγασμα την αγάπη. Και τα δύο σαν κεραυνοί στην καταιγίδα του αχαλίνωτου πάθους, του ιμέρου. 

     Έρως λοιπόν ο αδιαφιλονίκητος νικητής [1]σε όλες της μάχες έχει πρώτους υπόδουλους και τις πέντε αισθήσεις με πρώτη και πιο πειθήνια την όραση.  Έτσι  το  πρώτο πρόσταγμα δεν είναι τίποτα άλλο παρά η ματιά, το βλέμμα. Αν και ο έρωτας   δεν προϋποθέτει εξάπαντος ανταπόκριση, εντούτοις ανθεί σε αλληλέγγυες  και αμοιβαίες  εναλλαγές αισθημάτων, των κυμάτων της ψυχής. Οπότε το πρώτο βλέμμα γίνεται σκίρτημα για οτιδήποτε  αποτέλεσμα, καλό ή κακό,  με κοινωνό πάντα την ελπίδα.

       Αρκετά έγραψα για τον έρωτα, το πάθος για τη ζωή κι αυτό επειδή το βιβλίο κοσμούν πολλές τέτοιες δυνατές καταστάσεις με τις λογής παραφυάδες τους και  μάλιστα υπό τραγικές συνθήκες με όλους τους θεούς και δαιμόνους εναντίον. Ανελευθερία, εκβιασμοί, καταναγκασμοί, φυλακές, εξορίες κι όλα με απειλές και άμεσο κίνδυνο της ίδιας της ζωής.  

   Πρώτα από όλα ο ίδιος ο τίτλος του βιβλίου «ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΖΗΣΟΥΜΕ» εμπεριέχει το μεγαλειώδες μήνυμα για τη ζωή. Τον έρωτα. Όμως ο έρωτας, η ζωή διόλου δεν  χαμπαρίζει όπως τα αγριολούλουδα στα βράχια, η σκέψη και το όνειρο. Εξάλλου το ανθυγιεινό είναι νόστιμο, το ανήθικο και το απαγορευμένο ασυγκρίτως γλυκύτερο. 

    Τελεία και παύλα ο έρωτας είναι επανάσταση!

     Αμέτρητες οι σχετικές αναφορές της Αντωνίας στο βιβλίο και καταθέτω μερικές:

"..Ήταν μια κοπέλα που την είχαν κουρέψει γουλί οι χωροφύλακες. Είχε μια φωνή καταπληκτική. Τραγουδούσε και ταξιδεύαμε μαζί έξω στο φως, στη ζωή στον έρωτα, όπου ήθελε η κάθε μια μας.."  

"Η φύση είναι φύση ακόμα κι αν της βάλεις χειροπέδες και ούτε μπαίνει κάτω από τσιμέντο ….Τα όνειρα όταν εμποδίζονται, ψηλώνουν και απλώνουν"      

"Αλλά και στο μεγαλύτερο πένθος η ζωή ζητάει τα δικαιώματά της από τους νέους….αλλά τα εμπόδια τον θεριεύουν τον έρωτα …"

"..να βγάλουμε μια φωτογραφία όχι μόνο για ενθύμιο.. θα είναι για το ξεκίνημα μιας νέας ζωής. Εμείς πρέπει να ζήσουμε.."

"…εκείνο τον σκληρό για μας καιρό αυτό το ερωτικό σκίρτημα ήταν βάλσαμο στις πληγές μου…"

   Όμως το αποκορύφωμα, η κορωνίδα όλων αυτών είναι το ταξίδι με ένα σαπιοκάραβο, σκυλοπνίχτη από τη Θεσσαλονίκη στη Μακρόνησο 

      "...νέες κοπέλες είμασταν οι περισσότερες, ρομαντικές πάνω στα καλά μας, παρά τις              ταλαιπωρίες τα νιάτα πάντα ανθίζουν. Νέα παλληκάρια και αυτοί, λεβέντες, είχανε                 στερηθεί τη γυναικεία παρουσία, άρχισαν τα βλέμματα από μακριά και τα χαμόγελα με           τους φρουρούς αναμεσά μας…"  
   Η ίδια σκηνή και το ίδιο  ερωτικό βλέμμα με λαχτάρα και απόγνωση είναι σε μια ανάλογη σκηνή στην ταινία «ΤΑ ΠΕΤΡΙΝΑ ΧΡΟΝΙΑ» του Παντελή Βούλγαρη για την οποία αναρωτιέται η Ντόρα όταν την είδε μετά από πολλά χρόνια:

                 "Πώς σκέφτηκε να τη βάλει αυτή τη σκηνή ο άνθρωπος. Να του την αφηγήθηκε                    κάποια από αυτές που ήταν τότε μαζί μας;" [2]

    Αυτά λοιπόν και λίγα είναι. Το βιβλίο πρέπει να το διαβάσετε. Βέβαια είμαι σίγουρος ότι θα το διαβάσετε πολλές φορές, τόσο δυνατό είναι!!

   Αντωνία μας χίλια μπράβο και σε ευχαριστούμε.

 

[1] Εντύπωση μου έχει κάνει ο ισχυρισμός του φίλου Δημήτρη Κουκουλά στο βιβλίο του ΟΙ ΑΡΙΣΤΕΡΙΣΤΕΣ, που είναι ένα γλυκόπικρο χρονικό της μεταπολιτευτικής ουτοπίας μας, όπως το χαρακτηρίζει εύστοχα ο ίδιος ο συγγραφέας,  ότι ο κύριος λόγος  της πολυδιάσπασης των γκρουπούσκουλων ήταν ο έρωτας. Αστείο φαίνεται κι όμως έτσι είναι. Απόλαυση είναι πώς τα γράφει και τα κριτικάρει: "…μέσα σε αυτό τον παφλασμό των διασπάσεων της Άκρας Αριστεράς να μην κουράζεστε να ψάχνετε τους λόγους. Πάντα ταπεινοί είναι και ματαιόδοξοι, ερωτικά πάθη και μισαλλοδοξίες. Αν ξαναγραφόταν π.χ. η ιστορία του επαναστατικού κινήματος και των διασπάσεων του, μέσα από το πρίσμα «η γυναίκα ως αντικείμενο πόθου», νομίζω πως θα χυνόταν πολύ μελάνι. Μόνο που η θεωρητική δεινότητα των διασπαστών κατορθώνει και τις επενδύει με ιδεολογικά προσχήματα αγεφύρωτων τάχαμου διαφορών και διεκδίκησης της ορθότητας…"

[2] Αχ ρε Αντωνία τι μου θυμίζεις.  Το γυμνάσιο μας τότε ήταν μικτό, θηλέων και αρρένων αλλά .αλλού τα αγόρια κι αλλού τα κορίτσια,  ακόμα και στο προαύλιο. Να μην τα πολυλογώ κάθε γιορτή που μας πήγαιναν στο Άγιο Σπυρίδωνα, στη μια πλευρά εμείς στην άλλη τα κορίτσια, τέτοια βλέμματα ανταλλάσσαμε   εν μέσω των φυλάκων καθηγητάδων. Κι όμως αν και τόσο διαφορετικές οι συνθήκες, τα βλέμματα τα ίδια, με λαχτάρα και κρυφή αδημονία και προσμονή να γίνουμε μεγάλοι.

ΙΠΠΟΚΛΕΙΔΗΣ* του Ντίνου Χριστιανόπουλου

Προσθήκη λεζάντας

http://navarino-s.blogspot.com/2017/

         Μια φορά κι έναν καιρό, εδώ και δυόμιση χιλιάδες χρόνια, ήταν ένας βασιλιάς που τον έλεγαν Κλεισθένη, κι ήθελε να παντρέψει τη μοναχοκόρη του. Στέλνει λοιπόν ανθρώπους του σε όλα τα βασίλεια, να διαλαλήσουν την απόφασή του: εκείνοι που ήθελαν την όμορφη βασιλοπούλα, να μαζευτούνε στο παλάτι του∙ εκεί θα έκαναν αγώνες και τσιμπούσια, κι ο βασιλιάς θα διάλεγε στο τέλος τον καλύτερο. Σαν τ' άκουσαν αυτό τα βασιλόπουλα, ξεκίνησαν για το παλάτι του Κλεισθένη. Άλλος ξεχώριζε για ομορφιά, άλλος για την παλικαριά του, άλλος για την καταγωγή του και άλλος για τα πλούτη του. Μα απ' όλους ξεχώριζε ο Ιπποκλείδης, το πρώτο της Αθήνας αρχοντόπουλο, που έσκιζε σε ομορφιά και τσαχπινιά. Αυτόν τον συμπαθούσε ιδιαίτερα ο Κλεισθένης. 
Σαν ήρθε ο καιρός να γίνει η κρίση, κι αφού τελειώσαν  αγώνες, ο βασιλιάς οργάνωσε συμπόσια και γλέντια. Τρεις μέρες τρώγαν κι έπιναν με μουσικούς και αυλητρίδες∙ και ξαφνικά την τρίτη μέρα, σηκώνεται ο Ιπποκλείδης μες στη σούρα του κι αρχίζει να χορεύει ένα χορό από αυτούς που ξέραν μόνοι οι ηνίοχοι, και δος του να λυγάει μαργιόλικα τη μέση του, και δος του οι άλλοι ένα γύρο παλαμάκια. Ύστερα σάλταρε επάνω στο τραπέζι, στηρίχτηκε με το κεφάλι κάτω κι άρχισε να χορεύει με τα πόδια στον αέρα, χωρίς ούτε στιγμή να χάσει την ισορροπία του. 

Κ Α Τ Α Π Λ Η Κ Τ Ι Κ Ο // ΑΝΤΙ-ΦΑ

 

ΣΟΙ ΠΑΕΙ ΤΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ

ΤΟ ΜΗΛΟ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗ ΜΗΛΙΑ ΘΑ ΠΕΣΕΙ

🔻 Γιώργος Μιχαλολιάκος πατέρας του έλληνα φύρερ ήταν ταγματασφαλίτης

🔻 Βασίλειος Ζαρούλιας, πατέρας της Ελένης Ζαρούλια, εγκληματίας μέλος
και καταδότης των ΕΣ ΕΣ,

🔻Ηλίας Παππάς, συνταγματάρχης πραξικοπηματίας ήταν ο πατέρας του  Χρήστου Παππά,

                                                                                                                  

Συγγενείς εγκληματίες ήταν ο ταγματασφαλίτης Ξηρομέρου Δημοσθένης

Μπαρμπαρούσης, ο βασανι στής στα κατοχικά κρατητήρια της Μέρλιν Παναγιώταρος, ο υπολοχαγός βασανιστής της Μακρονήσου Λαγός και οι ασφαλίτες των Μανιάτικων του Πειραιά, Λουκάς και Δημήτρης Κασιδιάρης.

Δυστυχώς έχουμε και περιπτώσεις, λίγες βέβαια που "απ΄ το ρόδο βγαίνει αγκάθι κι απ ΄ το αγκάθι βγαίνει ρόδο"

Στην περιοχή μας έχουμε πάρα πολλές περιπτώσεις με τέτοια "ένδοξα" γενεαλογικά δένδρα [ταγματασφαλίτες, καταδότες, χουντικοί, χρυσαύγουλα κι ο χορός καλά κρατεί]

Έχουμε δε και λίγες περιπτώσεις με ρόδια και αγκάθια, μία, δύο το πολύ που τρίζουν τα κόκαλα των μαρτύρων πατεράδων τους.

ΣΤΗ ΖΑΧΑΡΩ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΠΟΔΗ ΟΜΩΣ, ΚΑΡΑΜΠΙΝΑΤΗ, ΠΟΛΥ ΒΑΡΒΑΤΗ, ΠΟΥ ΤΑ ΤΕΚΝΑ ΓΙΑ ΙΔΙΟ ΑΘΕΜΙΤΟ ΣΦΕΤΕΡΙΣΜΟ ΞΕΠΛΕΝΟΥΝ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥΣ ΜΕΧΡΙ ΚΑΘΑΓΙΑΣΗΣ.