Γιάννης Σχίζας
ΧΙΟΝΙΣΜΕΝΟ ΤΟΠΙΟ :
Τι είναι η ένδυση – όταν δεν είναι απλή λειτουργία; Όταν δηλαδή δεν είναι απλό μέσο προφύλαξης από το κρύο, τον αέρα, τη ζέστη, τον ήλιο;
Μα φυσικά είναι μέσο κάλυψης-αποκάλυψης . Eίναι εργαλείο αισθητικής. Κρύβει ό,τι θέλουμε να κρύψουμε και αποκαλύπτει ό,τι θέλουμε να αποκαλύψουμε. Ακόμη όμως κάνει και κάτι άλλο, ίσως σημαντικότερο : Δηλαδή υπαινίσσεται. Δηλαδή μισοκρύβει-μισοαποκαλύπτει, υπηρετώντας την αισθητική και μ’ αυτό τον τρόπο, διεγείροντας τη φαντασία των άλλων. Προκαλώντας τη «συμμετοχή» του παρατηρητή…
Ένα χιονισμένο τοπίο είναι ένα άλλο τοπίο, που κυρίως και προπάντων μισοκρύβει-μισοαποκαλύπτει. Που εμπλουτίζει το απόθεμα των εικόνων μας. Που μας «ξεπλήττει» - έστω και για λίγο. Που μας πηγαίνει στο «αλλού», κι επομένως είναι πολύτιμο για τη συνέχεια της ζωής, της προσπάθειας, του αγώνα.
Το χιονισμένο τοπίο με τη διαμεσολάβηση της ματιάς του καλλιτέχνη γίνεται ακόμη πιο φαντασιογόνο, απόμακρο, αναχωρητικό, προωθητικό σκέψεων. Γίνεται λουτρό παροδικής ομορφιάς σε ένα κόσμο κοινοτοπιών.
«Σε ευχαριστώ ω καλλιτέχνη Δημήτρη Βερούχη» - θα έλεγα, με εκείνο το παλιό-καλό πνεύμα που έκανε τον Σαββόπουλο να ευχαριστεί την Εταιρία…
ΥΓ
Για τους ενδιαφερόμενους, ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ για ακόμη καλύτερες εικόνες του κόσμου…
ΥΓ. Ο Δημήτρης Βερούχης είναι ο φωτογράφος. Η φωτογραφία είναι του Κάστρου της Καρύστου. Το κείμενο γράφτηκε από τον υποφαινόμενο, στις 31.12.2016
Δημήτρης-τζίμης οικονομίδης
Αυτοί που γυρίζουν αυτά τα απαράδεκτα...τα προβάλλει η tv και τα βλέπουν χιλιάδες, γιατί δεν προβάλλουν, δεν φέρνουν στη δημοσιότητα, δεν μορφωνουν τον κόσμο με τέτοιες αξίες ζωής;
Λεωνίδας Λαζούρας
Επααλήψεων συνέχεια κι όσο περνά ο καιρός τόσο το σκότος η ερημιά παλεύουν με τη ζωή. Στη φύση, τη μεγάλη γαστέρα που μας θρέφει, τρέφεται από μας κι όταν έρθει η σειρά της μας σκοτώνει. Τίποτε αγαπητοί μου εφοροδημογέροντες, δομέστιχοι, δούκες, μυρεψοί, σουλτάνοι και πασάδες δεν μπορεί να μας βγάλει από την σακάτικη αμεριμνησία της εποχής, με καθημαγμένη την ελληνική ύπαιθρο. Αλλά που ξέρετε εσείς από χωράφι και χώμα, δένδρα σπορά, βότανα, χλωρίδα, πανίδα. Στη γυάλα του νεοελληνικού «αστικού», νεωτερικού πολιτισμού βυζάξατε ανοησία και «πολιτικήν». Και μας πνίξατε! Τρεχάτε τώρα για εμβόλια, λοιμωξιοσωτήρες! Με την αυταπάτη ότι μια βατσίνα θα σώσει τον τόπο…
Ο τόπος όμως έχει τα δικά του μπόλια κι αντέχει ακόμα… Χέρια θέλει και σπουδή! Χειροκροτήστε τα έργα σας!
Εκεί στα παρατημένα αξάριγα χωράφια των πνιγμένων χωριών, αυτά που απέμειναν πάνω απ΄το νερό, αποκαλύπτεται μια άλλη ...αρχαιολογία! Χωρίς σκαπάνη, χωρίς συνεργεία και ανασκαφή. Στη μέση η λίμνη, στην άκρη ο όχτος, περικοπά-περικοπά-, ανάμεσα σε εξωλίμνια και εσωλίμνια. Παλιά ήταν παράδεισος τριγύρω, σήμερα στάχτη και μπούλμπερη! Από το 70 δεν πάτησε υνί, αξίνα, ανθρώπου πόδι να φυτέψει, να κλαδέψει να κορφολογήσει... Μόνο κάτι πρόβατα φουσκίζουν αδιάφορα τη γη και δοκιμάζουν την γεύση των ερειπίων. Κι όμως, όση στάχτη και σκόνη κι αν απέθεσε ο καιρός στο τοπίο, η Αμπελος, η σταφιδούλα επιμένει... Ελάτε να δείτε τι φυτρώνει ακόμα ανάμεσα στα πουρνάρια και τα ρείκια. Σταφίδα κι αμπέλι μόνο, ολομόναχα! Βλέπεις τους βλαστούς να αναρριχώνται μέσα στη μικρή ζούγκλα λογιώ-λογιώ αγριάδα και βάτα, να ψηλώνει και να στέλνει νεύματα... "Βλέπεις εδω τη σταφίδα; Εδώ ήταν αμπέλι του τάδε...του δείνα...Φύγανε το 68, αποζημιώθηκαν...", λένε οι παλιοί που ξέρουν να διαβάζουν... Ενα μνημόσυνο στη γη που αναγεννάται αυτές τις μέρες, το χρειαζόταν... Με ένα "αιωνία η μνήμη" παρακλητικό:
"...Έχει και αγραπιδιές, και θανάτια, έχει και βάτα και κουκουναριές, αλυγαριές, καλαμιές και στον πάτο της λίμνας έχει και ρείκια. Χλωρίδα του τόπου μου, χημεία της ψυχής μου, πλημμυρίδα των ανίερων πόθων μου, τόλμη της ζωής, χλεύη των φόβων, φως των ματιών μου! Έχει κι ανθρώπους ανάμεσα αυτή η πλαγιά, ζωντανούς, πεθαμένους, φαντάσματα, νεράιδες, ντελικανήδες...." Αιωνία τους η μνήμη!
Πατατάτο!! απλά και νόστιμα!
Σοφία Λιλιμπάκη
Κάρολος Μπωντλαίρ 1821-1867
“Δεν μπορώ να συλλάβω κάποιο τύπο ομορφιάς, στον οποίο δεν υπάρχει μελαγχολία.”
Με αφορμή τα 200 χρόνια από τη γέννησή του ένα ποίημά του, μεταφρασμένο από τον ολιγογράφο ποιητή του μεσοπολέμου, Μήτσο Παπανικολάου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου