ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ, ΚΑΛΟΙ ΜΟΥ ΦΙΛΟΙ ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΠΑΛΙ

     Να ΄μαστε λοιπόν και πάλι μαζί, μετά από πολύμηνη απουσία. Από τις 12 του Απρίλη, περί τους 5 μήνες, ακριβώς 153 μέρες. Πέρασε κι ο λόγος που ήταν αρκετά σοβαρός  και η ζωή προχωράει. Βεβαίως με χαρές και με λύπες. Πότε καλά  και ευχάριστα και πότε κακά κι ανάποδα. Την άνοιξη και το καλοκαίρι ακολουθεί το φθινόπωρο και ο χειμώνας. Έτσι είναι.....

   Πάμε λοιπόν παρακάτω. Αρκετοί φίλοι και όχι μόνο, στην ολιγοήμερη επίσκεψη στο χωριό, μου επεσήμαναν ότι η σιωπή του μπλογκ έγινε αισθητή και ότι πρέπει και πάλι να ενεργοποιηθούμε και να συνεχίσουμε την πολύχρονη επικοινωνία.

11 χρόνια γεμάτα.

   Δεν ξέρω, πάντως εμένα μου λείψατε. 

    Υπόψη σε όλα τα εγχειρήματα, ο κύκλος κάποτε κλείνει κι αυτό είναι η νομοτέλεια!    Μια λοιπόν που οι θεοί θέλουν και οι καιροί επιτρέπουν, ξαναρχίζουμε. Προχωράμε στις ίδιες γραμμές πλεύσης με τις γνωστές σημαίες, της αλήθειας, του δικαίου και της δημοκρατίας  πλησίστιες.

    Όλον αυτόν τον καιρό, μια η ..κατάσταση, μια η πανδημία όχι μόνον δεν μπορούσα αλλά απεχθανόμουν, όπως ο  διάβολος  το λιβάνι, όλες τις απασχολήσεις και χρήσεις που μου είχαν γίνει στη ζωή μου καθημερινές συνήθειες, όπως τα βιβλία, οι εφημερίδες, η μουσική  ο Η/Υ, οι έξοδοι (σινεμά, ταβερνίτσες και λοιπά).      Η μόνη συντροφιά μου ήταν ο Λενάκος και τί άλλο λέτε; Το γλυκό μου μπουζουκάκι. Ναι, όπως λέει και το κλασικό άσμα: «το όμορφο μπουζουκάκι μου που είχα συντροφιά μου» Επί ώρες ατέλειωτες αυτό μου έκανε παρέα και με κράτησε. Και δώστου ντριν-ντραγκ και πάλι από την αρχή. Μεγάλη επιμονή και προσπάθεια σε σημείο ανεξήγητο και πάνω από κάθε λογική. Υπόψη τα παιδαρέλια τα μαθαίνουν στο άψε σβήσε, η μνήμη τους ρουφάει όπως το στουπί το μελάνι, ενώ εμείς καλημέρα και από τέτοια αλλά  κι από τα άλλα. Συνάμα έγραφα και διάφορους στίχους, απαύγασμα των μπόλικων καημών και ντερτιών μου  και προσπαθούσα να τους ντύσω με νότες, αυτές τις απλοϊκές και συνηθισμένες. [1]

   Γι' αυτό κι εγώ επέλεξα η πρώτη μας επικοινωνία να γίνει με ένα τέτοιο τραγούδι που είναι το πλέον αντιπροσωπευτικό αυτών των πικρών ημερών που πέρασα. Βεβαίως έχω μικρή μυρουδιά από μουσική, από μπουζούκι και ποσό μάλλον από μουσική σύνθεση, αλλά προσπαθώ και παιδεύομαι. Τίποτα δεν είναι αδύνατο για τον άνθρωπο.  Για μένα αυτό το τραγούδι, ως δικό μου έργο, είναι κάτι σπουδαίο και μεγάλο «φιλοτέχνημα» και η όποια δική σας αρνητική γνώμη και αντιμετώπιση, ας είναι ακόμη και  σκωπτικά, περιγελαστική ή και χλευαστική ακόμα, μου είναι αποδεχτή και σεβαστή χωρίς όμως να σημαίνει τίποτα το ιδιαίτερο και αφύσικο. Κι αυτό για τον συγκεκριμένο λόγο ότι η έκφραση του καθενός ως μοναδική και προσωπική, ιδιαίτερη  είναι ελεύθερη και ανεμπόδιστη. Αναφερόμαστε στις εκφράσεις του σώματος (μορφολογία, δομή) αλλά περισσότερο της ψυχής (καλλιτεχνήματα,  πίνακες, λογοτεχνήματα αλλά και  χορός [2] και τραγούδι). Αλλοίμονο εάν οι αφρατούλες απαγορεύεται να φορούν ρούχα ανοιχτά, εξώπλατα, κοντά, μπικίνια, παρά μόνον οι κοπελάρες, οι μοντέλες, και τις άλλες να τις ντύσουμε με μπούρκες. [3] Ή να χορεύουν μόνον οι χορευταράδες ή να τραγουδούν μόνο οι καλλίφωνοι. 

    Δεν κελαηδάνε μόνο τα αηδόνια αλλά όλα τα πουλιά! 
   Μήπως κι αυτός ο αποκλεισμός έχει σπέρματα ρατσισμού;  

 Πρώτα λοιπόν σας γράφω τους στοίχους, που νομίζω ότι όλοι θα  επικροτήσετε τον λόγο. Στη συνέχεια θα είναι η μουσική επένδυση. 

Φίλοι μου καλοί μου φίλοι 
Δυο λογάκια να σας πω, ΠΩ.

Όλα είναι εφήμερα 

Και γίνονται πιο ζόρικα.

==

Μέρα με τη μέρα
Μας φαίνονται βουνό, ΒΟΥΝΟ.

Όλο προγραμματίζουμε

Αλλά μπερδεύονται.

==

Τα ντέρτια γίνονται καημοί

Ο πόνος δάκρυα και λυγμοί

Πονά η ψυχή και μαρτυρά

Λενάκο νάμαστε κοντά κοντά.

==

Και τούτο να θυμόσαστε

Ως επιμύθιο, Ο

Μία είναι η ουσία

Η αγάπη και η ενσυναίσθηση

  Στη συνέχεια σας εκθέτω τη μουσική επένδυση στο 1ο στιχάκι και την εισαγωγή. Το τολμώ για τους λόγους που είπαμε για την ελευθερία και το θάρρος στην έκφραση αλλά και το χαστούκι της ευτραφούς χρονογράφου με την δημόσια έκθεση της κορμάρας της. Αλλά και να δείτε τι δουλειά που έχω ρίξει, εκατοντάδες σβησίματα και διορθώσεις, πότε με γόμα και πότε με μπλάνκο. 

   

Και νά 'μαι  να το παίζω, βεβαίως με τις μικρές μου δυνατότητες. Το  παλεύω και πού θα πάει θα το καταφέρω. Προσπαθώ στο απτάλικο, αλλά-αλλά....

 

[1] Ο μέγιστος Βαμβακάρης όλα τα αθάνατα τραγούδια του τα έντυσε με περισσή μαεστρία με λιγοστές απλές νότες. Βέβαια Βαμβακάρης ήταν αυτός και ούτε το νυχάκι του δεν φτάνουμε...
[2] Ο χορός, όπως έγραψε ένας μέγιστος, είναι η προβολή της ψυχής επί της γης

[3]  Θυμάμαι πριν πολλά χρόνια, που ήταν της μοδός να ποζάρουν στα περιοδικά και στις εφημερίδες οι καλλίγραμμες μοντέλες, ενώ τώρα έχουν κατακλύσει το ιντερνέτ ( η Μύκονος είναι στα ώπα-ώπα, η πρώτη πασαρέλα) μια καλή χρονογράφος στην Αυγή πόζαρε γυμνή στην πλάζ σε περίοπτη θέση με την κοιλίτσα της και τα παχάκια της. Τις έγραψε όλες και όλους…