Η Αμμόεσα Ακρογιαλιά στο Γιαννιτσοχώρι με τη Νέδα και τα Ποταμάκια της (Νέδα και Νεδάκια) είναι Μαγεία και Μοναδική!!!

  

    ΕΙΝΑΙ γνωστό και παραδεκτό μετά βαΐων και κλάδων ότι ο τόπος μας είναι περιούσιος και ευλογημένος. Δεν μιλώ  με ίχνος τοπικισμού και περιαυτολογίας αλλά με την αρμόζουσα λογική και μετριοφροσύνη. Αναφέρομαι στο πολυθρύλητο Πυλιακό  ή Πύλιο Πεδίο [1]  που επεκτείνεται από τον ιστορικό Λαπίθα μέχρι τη φιδίσια και ορμητική  Νέδα και ειδικά στην ακρογιαλιά του, που έχει μήκος περί τα 27 χιλιόμετρα, όλα ακτογραμμή του δήμου Ζαχάρως. Σε όλο  το μήκος είναι αμμόεσα και χρυσαφένια, πανέμορφη. Πολλάκις με παντοίους τρόπους την έχουμε υμνήσει μέχρι διθυράμβων  και δοξολογιών [2] Υπόψη το όλο οικοσύστημα έχει χαρακτηρισθεί Natura 2000 για την προστασία τριών σπάνιων ειδών, για: 

• 
  τις αμμοθίνες, τα πλούσια βυζιά της, κατάφυτα με χιλιάδες φυτά και αγριολούλουδα (αλμυρίκια, Παλλούρα, Βιολέτες, Αθάνατο και κυρίως τα φημισμένα λευκά κρινάκια της Παναγιάς   
  
• το παράκτιο πευκοδάσος με τη μεγάλη και ποικίλη αμμόφιλη πανίδα και χλωρίδα.
• τις χελώνες Caretta- Caretta, που αντί να γίνουν η ατραξιόν, έχουν γίνει το μαύρο πρόβατο για όλα τα κακά και τα ανάποδα του δήμου (πάλι θα τα πούμε μια και ο δήμαρχος έχει σηκώσει πολύ ψηλά τον αμανέ...)

    Όμως    τα δυο περίπου χιλιόμετρα στη νότια πλευρά, κοντά στη Νέδα, που είναι και η παραλία του Γιαννιτσοχωρίου είναι μαγεία ξεχωριστή. Όχι μόνο λόγω των παραπάνω (από το Θολό μέχρι το Βουνάκι  γίνεται η περισσότερη φωλεοποίηση της χελώνας) αλλά διότι σε αυτή και μόνο την περιοχή υπάρχει μια καταπληκτική, σπάνια ιδιαιτερότητα. Από την πλαζ του Αγίου Νικόλα μέχρι τη Μπούκα και τη Νέδα, τον μεγάλο αμμουδερό γιαλό τον διαρρέουν 5 μικρά ποταμάκια [3] με άφθονο γάργαρο νερό, χειμώνα καλοκαίρι.  Είναι τα Νεδάκια, όπως πολύ πετυχημένα τα ονοματίσαμε πέρυσι.κλικ ΕΔΩ. Είναι που είναι η ακρογιαλιά μας χρυσαφένια αμμόεσσα με τα ποταμάκια γίνεται μαγεία μοναδική. Σε ποια άλλη ακρογιαλιά και μάλιστα με τόσο μεγάλη αμμουδιά παρουσιάζεται αυτό το φυσικό κάλλος, θαύμα; Οι θαλασσοχελώνες το έχουν πάρει χαμπάρι και το απολαμβάνουν από τα πανάρχαια χρόνια.

   Το πρώτο ποταμάκι, αρχίζοντας από τη Νέδα πηγάζει από τις μπουρμπούλες [4], που στα αλλοτινά χρόνια σχημάτιζαν μια μικρή λίμνη, ένα μικρό υγρότοπο με την ανάλογη βλάστηση, κυρίως καλαμιώνες και ψαθιά. 

Τη λέγαμε λίμνη του Καραθανάση.

  Το δεύτερο ποταμάκι ήταν η συνέχεια της κεντρικής γράνας του αποξηραμένου βάλτου του Ξουραφά. Πιο πέρα περί τα 30 μέτρα είναι το τρίτο  και μετά 100 μέτρα περίπου είναι το τέταρτο και το πέμπτο, το τελευταίο, που ακόμα  λέμε το ποταμάκι του Μαντζώρου. 

   Και τα τέσσερα είναι αξεπέραστης ομορφιάς και χάρης, αφού  τα τρία  σχηματίζουν το δικό τους δέλτα. 

    Θαυμάστε τα στην ταινία, πάντως  χάνετε εάν δεν τα έχετε επισκεφτεί, κυρίως  οι ντόπιοι από την ευρύτερη περιοχή μας. 

  Μια τσάρκα από τον Άγιο Νικόλαο μέχρι τη Νέδα είναι πρώτη εμπειρία, όλα τα λεφτά.

 

[1] Αμέτρητα είναι τα κείμενα που έχουμε γράψει σε αυτή την ιστοσελίδα για την ιστορία και τη γεωγραφία του Πυλιακού η Πύλιου Πεδίου, όπου ήταν η καρδιά του βασιλείου του ομηρικού Νέστορα και που κάπου εδώ βρισκόταν η πρωτεύουσά του η Πύλος. [Μπορείτε να τα βρείτε με την αναζήτηση του μπλογκ]  

[2] Σίγουρα ένα ποίημα, δοξαστικός ψαλμός είναι μια περυσινή ανάρτηση που έγινε και ανάγνωσμα στην Πρωινή, αλλά και ΕΔΩ

[3] Στο βίντεο εκ παραδρομής, τι παραδρομή, μαλακία ήταν,   μιλώ για τρία αλλά είναι 5 και με τη Νέδα 6, Όλος ο κάμπος ήταν βάλτος και αποξηράνθηκε τη δεκαετία του '30. Εξού και τα μπόλικα νερά με τις δεκάδες γράνες που καταλήγουν στα...Νεδάκια.

[4] Τότε, που λέτε, από μια μπουρμπούλα στην επάνω μεριά, πιο προσιτή, ανάβλυζε κρύο νερό και από όλο τον κάμπο (Άκωβο και Μπούκα) έρχονταν όλοι οι δουλευτές στα χωράφια, Αλιώτες και Γιαννιτσοχωρίτες με κύριες καλλιέργειες ντομάτες, αμπελοφάσουλα και αραποσίτια και γέμιζαν τα παγούρια. Όλη μέρα ξερακιάζανε από τους ρέγγους (έτσι τούς λέγαμε)  και τις παστές σαρδέλες, οπότε το δροσερό νερό ήταν πρώτη ανάγκη, και το έπιναν αβέρτα. Όλα αυτά τα θυμάμαι, λες και ήταν χτες,  καθότι ακριβώς δίπλα στην μπουρμπούλα είχαμε ένα χωράφι. Οι δε ρέγγες και οι παστές σαρδέλες ήταν τότε η βάση της διατροφής του  λαού. Στο αξέχαστο πολυ-μάγαζο του πατέρα μου (διέθετε  από καφέδες και γκαζόζες μέχρι σιδερικά, κονσέρβες, ρουχαλάκια, και πετρέλαιο, φωτιστικό και για μηχανές, ακόμα ήταν και προποτζίδικο) τα μικρά ξύλινα κιβώτια με ρέγγες και τα στρογγυλά τσίγκινα με τις σαρδέλες άδειαζαν στο άψε σβήσε. Παρεμπιπτόντως να τονίσω ότι τότε το μαγαζί πούλαγε και εφημερίδες, που έρχονταν με το ωτομοτρίς, των πέντε από τον Πύργο. Ο χρόνος κατάπιε και τα τότε αγαπημένα πρόσωπα και το θρυλικό μαγαζί, στο διάβα του δεν αφήνει τίποτα..