Καθόμαστε στόν κῆπο ὅταν μιά ἄγνωστη γυναίκα στάθηκε ἔξω ἀπ' τό κιγκλίδωμα, τό κορμί της είχε μιά κίνηση σαν να 'ταν ν ἀνεβεῖ μιά σκάλα κι ἄξαφνα μετάνιωσε, «μοῦ δίνετε λίγο νερό», εἶπε κ' ἡ φωνή της ἤρεμη, πού θά 'πρεπε νά 'χε ὑπομείνει πολλά γιά νά τήν ἀποκτήσει - κ' ὕστερα καθώς μᾶς ἐπέστρεφε το ποτήρι, πού πάνω του καθρεφτιζόταν κάτι ἀπ' τό ἡλιοβασίλεμα, τό χέρι της λιγνό, διστακτικό, τρέμοντας κάπως, σάν νά 'ψαχνε ν' ἀγγίξει κάτι πού δέ βλέπαμε. Τό ποτήρι ἔπεσε κι ἔσπασε. «Συγχωρῆστε με», εἶπε, «εἶμαι τυφλή». Καὶ τό βλέμμα της κοίταζε λίγο πιο πάνω ἀπό μᾶς, μέσα στο πεπρωμένο.
Τάσος Λειβαδίτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου