Σήμερα κύριος ήρωάς μας είναι ο Σωτήρης, ο αγαπητός ξάδελφος που έγινε και ψαράς, ερασιτέχνης βέβαια και δη ...πετονιάρης.
Λοιπόν για το Σωτήρη σας έχω γράψει από παλιά και μάλιστα με δύο από τα πιο συμπαθή αφιερώματα που διανθίζουν τις αναμνήσεις μου για τα αλλοτινά χρόνια και παιδικές ιστορίες.
Φέτος συνήθως το πρωί έρχομαι για τον καφέ μου στην εξαίσια καντίνα του Τσίλη στην παραλία μας, πολύ πριν έρθουν οι πρώτοι μπανιαριστές. Μια μέρα βλέπω στη θάλασσα, κάτω από τις ομπρέλες κάποιον να ψαρεύει με πετονιές. Αναρωτιόμουν ποιος είναι, δεν μπορούσα να τον γνωρίσω μέχρι που έβγαλε το καπέλο του. Και να Σωτήρης, ο αγαπητός ξάδελφος, που μεγαλώσαμε στην ίδια γειτονιά [1] Στην αρχή ψάρευε εκεί μπροστά στις ομπρέλες μια και σε όλη την παραλία ήταν ο μοναδικός. Τον πλησιάζω και μετά τις σχετικές χαιρετούρες τον ρωτάω πώς πάει το ψάρεμα;
:να σου πω ρε ξάδελφε, προχτές έπιασα πέντε τσιπούρες, να τέτοιες.. Σήμερα θα δούμε.
Πώς το λέει η παροιμία: "Του ψαρά το πιάτο εκατό φορές είναι άδειο και μια φορά γεμάτο"
Πετούσε και ξαναπετούσε την πετονιά αλλά τζίφος. Οπότε άλλαξε μεριά και πήγε καμιά εικοσαριά μέτρα πιο πέρα αλλά τα ίδια. Μετακινήθηκε πάλι αλλά τίποτα, οπότε μετά από κανά μισάωρο έρχεται στην καντίνα χαρούμενος και γελαστός , όπως πάντα:
: Τι έγινε ρε Σώτο πώς πήγε;
:τίποτα σήμερα, ούτε λέπι, αλλά ξάδελφε κοίτα όταν πιάσω θα σε καλέσω να πιούμε δυο ποτήρια κράσο στον Αλιά με ντομάτες από τον κήπο.
Οπότε περιμένω ....
[1] Τότε, στις αλλοτινές εποχές, ο Σωτήρης ήταν από τα πρώτα αλάνια και με τη συμβία του, μετά από χρόνια και χρόνια εργαζόμενοι στην Αθήνα εγκαταστάθηκαν στον Αλιά και είναι πασάδες με τον ατόφιο κήπο τους, την αέναη φρεσκάδα του και την δροσερή αύρα του Μπάτη από το Ιόνιο που γεμίζει το ωραίο κάδρο της φύσης από εκεί ψηλά .... Και μια θέα από εκεί απαράμιλλή ζωγραφιά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου