ΠΡΟΣ ΕΜΑΟΥΣ
Ο Μαρξ στο έργο του ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ (συγκεκριμένα στο 24ο κεφάλαιο, β΄ ημίτομος, εκδ. ΜΟΡΦΩΣΗ, 1963) μιλάει για την λεγόμενη πρωταρχική συσσώρευση του κεφαλαίου (υπάρχει και αυτοτελής έκδοση του συγκεκριμένου, σε αυτοτελές τομίδιο, με τον τίτλο «Η Γένεση του Κεφαλαίου» από τις εκδόσεις Κοροντζή , έτος 2000, σε μετάφραση (πολύ καλύτερη από την προηγούμενη) του Αντώνη Δούμα και πρόλογο του Περικλή Ροδάκη).
Ξεκαθαρίζει ότι το χρήμα και το εμπόρευμα, όπως και τα μέσα παραγωγής, δεν αποτελούν αφ εαυτών κεφάλαιο, αλλά για να καταστούν τέτοια πρέπει να αγοράσουν την «ελεύθερη» εργατική δύναμη.
Με τον όρο «ελεύθερη εργατική δύναμη» εννοείται ο εργαζόμενος που έχει απαλλαγεί από κάθε (μέχρι τότε) προστατευτικό, γιαυτόν, θεσμό όπως η δουλοπαροικία (όσο και αν φαίνεται παράξενο η εκμεταλλευτική δουλοπαροικία, παρείχε ένα ελάχιστο προστασίας στον δουλοπάροικο) ή η (τόσο συκοφαντημένη) συντεχνία.
Επισημαίνει, με έμφαση, πως η λεγόμενη πρωταρχική συσσώρευση είναι η ιστορική διαδικασία που χωρίζει τον παραγωγό από τα μέσα παραγωγής.
Ο εργαζόμενος, απογυμνωμένος από κάθε προστατευτικό θεσμό, δεν πρέπει να διαθέτει τίποτε άλλο να διαπραγματευθεί παρά μόνον την εργατική του δύναμη.
Ακολούθως περιγράφει ιστορικά την εξέλιξη της πρωταρχικής συσσώρευσης και γέννησης του κεφαλαίου, ουσιαστικά από τον 16ο αι. και μετά, τις ληστρικές μεθόδους που ακολουθήθηκαν, την καταστροφή (όχι μόνον) της φεουδαρχίας αλλά και των μικρών ελεύθερων αγροτών, την αρπαγή της δημόσιας περιουσίας και τις περιφράξεις, με αποτέλεσμα ένας τεράστιος αριθμός ανθρώπων να οδηγηθούν, απόλυτα απροστάτευτοι, στις πόλεις, στο έλεος των ιδιοκτητών των μέσων παραγωγής, με ταυτόχρονη ποινικοποίηση και δίωξη της φτώχειας.
Τώρα πως μου ήρθε να μιλήσω για όλα αυτά.
Οι αναλογίες, εκείνης της περιόδου, με όσα συμβαίνουν σήμερα, είναι εντυπωσιακές.
Ουσιαστικά, στο πλαίσιο της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, πραγματοποιείται μία νέα πρωταρχική συσσώρευση.
Ευρύτατη φτωχοποίηση του μεγαλύτερου τμήματος της κοινωνίας με ραγδαία υπερσυγκέντρωση του πλούτου, δίωξη των μικρομεσαίων και ελεύθερων επαγγελματιών, στοχοποίηση και διωγμός της μικρής ιδιοκτησίας, εισαγωγή νέων μορφών απασχόλησης, στις οποίες με το πρόσχημα της κατάργησης «κλειστών» επαγγελμάτων και «απελευθέρωσης» της αγοράς εργασίας και εισαγωγής «ευέλικτων» μορφών της, ο εργαζόμενος αποστερείται κάθε (έστω και ανεπαρκούς) προστασίας που του παρείχε, μέχρι σήμερα, το εργατικό δίκαιο.
Έχουμε για παράδειγμα τον ελεύθερο επαγγελματία διανομέα πίτσας, την γενίκευση της εργασίας με μπλοκάκι.
Άξιο επισήμανσης είναι το γεγονός ότι ο νεοφιλελευθερισμός καταστρέφει τις μέχρι σήμερα οικονομικές δομές, με παράλληλη εντατικοποίηση και υπερεκμετάλλευση της εργατικής δύναμης , η οποία παράλληλα με την εκθετική αύξηση της παραγωγικότητας δημιουργεί στρατιές ανέργων, ανθρώπων οι οποίοι, ουσιαστικά, δεν έχουν προοπτική οποιασδήποτε απασχόλησης στο ορατό μέλλον.
Ταυτόχρονα, με την επίκληση μιας πλαστής προοδευτικότητας, βάλλονται προστατευτικοί κοινωνικοί θεσμοί, κάθε έννοια συλλογικότητας και συμμετοχικής διαδικασίας.
Ουσιαστικά, επιδιώκουν την διάρρηξη κάθε κοινωνικού, ιδεολογικού και πολιτικού δεσμού και την δημιουργία ενός e ατόμου το οποίο θα «επικοινωνεί» με τους υπόλοιπους, αποκλειστικά, μέσω του δ/δ.
Δημιουργείται ο κατά Zygmunt Bauman ρευστός άνθρωπος, ένας άνθρωπος όχι μόνον αποξενωμένος από τα μέσα παραγωγής και το προϊόν που παράγει, αλλά και από κάθε κοινωνικό δεσμό και σχέση.
Σε όλη αυτή την επέλαση και καταιγίδα της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας και πρακτικής , η σύγχρονη αριστερά έχει πετάξει, ουσιαστικά, λευκή πετσέτα, έχει αυτοπαραιτηθεί.
Αδυνατεί να επεξεργαστεί την νέα πραγματικότητα και να αρθρώσει εναλλακτικό λόγο και λύσεις.
Εξαιτίας αυτής της αδυναμίας αναπτύσσονται θεωρίες και λογικές που εισηγούνται την «προσαρμογή» στα πλαίσια του καπιταλιστικού νεοφιλελευθερισμού γιατί «αυτά ζητάει σήμερα η κοινωνία» πιστεύοντας ότι είναι δυνατή μία πιο ανθρώπινη διαχείριση του συστήματος.
Αυτή η αντίληψη είναι απολύτως ουτοπική και σαν μόνο αποτέλεσμα έχει τον κυβερνητισμό και την αφομοίωση.
Σ΄ αυτόν τον δρόμο της αυτοπαραίτησης κανένας Μεσσίας δεν πρόκειται να εμφανισθεί στον δρόμο μας και να μας υποδείξει την «Σωτηρία».
Μόνον η ανάλυση της πραγματικότητας, ο προβληματισμός και η επεξεργασία λύσεων και μεθόδων ανατροπής και υπέρβασης του νεοφιλελευθερισμού μπορεί να αποτελέσει βιώσιμη απάντηση.
Ας ελπίσουμε ότι οι άνθρωποι της Αριστεράς θα κατορθώσουν να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου