ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΝΕΔΑΣ [1]
Γιώργος Παπακυριακόπουλος [1946]
Απ το Τετράζι ως το γιαλό λέει το τραγούδι η νέδα!
περνάει φαράγγια ανήλιαγα, βουνά, λαγγάδια, κάμπους
περνάει φαράγγια ανήλιαγα, βουνά, λαγγάδια, κάμπους
αφροκοπούνε οι οχτες της, μιλούν τα κρύα νερά της
και της ζωής τον άναρχο βροντολαλούν παιάνα.
Ποτίζει θάμνα ταπεινά, δέντρα, στοιχεία κι ανθρώπους
κι απλόχερα τα κάλλη της μοιράζει και το βίος της.
κι απλόχερα τα κάλλη της μοιράζει και το βίος της.
Γενιές ήρθαν κι εφυγανε, γενιές θα 'ρθουν, θα φύγουν
και η Νεδα πάντα νιονυφη κι αγέραστη κι ωραία,
γιατί απ΄ αθάνατους θεούς κρατά η σειριά της, κι έχει
στο μέγα θάμα της ζωής, στο θάμα του θανάτου.
Κι αν κάπου πνίξει ένα φτωχό, δεν είναι πως το θέλει…
στα κλώσματά της τον γυρνά, στους καταγούς τον λούζει,
του πλένει τις λαβωματιές σε γαλατένιες λίμνες,
τον πιάνει απλά σαν αδελφή και τρυφερά σαν μάνα
κι ανάμεσα από λυγαριές, μυρείκια, πικροδάφνες
-μαυρολογούν οι λυγαριές, ροδοπλημμύρα οι δάφνες-
τον προβοδιζει στο στερνό κι αμίλητο ταξίδι
Με σιγονανουρίσματα τον πάει και με κανάκια
κι ύστερα σ' ενός πλάτανου τον αποθάει τη ρίζα
πνιγμένον μες τα ονείρατα, στο θάμα αλλοπαρμένο
Κει θα τον βρουν όσοι δκοί τον κλαιν και δεν τον βρίσκουν,
μοσχοπλυμμέο θα τον βρουν, λουσμένο θα τον πάρουν
...Εκεί ήβρανε κι εσένανε, λεβέντη Θεοδωράκη
που εχύθης πέρα να διαβείς καβάλα στ' άλογο σου,
κι έλαχες μέγα αλαλητό μες τα νερά της Νέδας,
που σ' έπαιρναν και σου ΄λεγαν, κι άκουγες, κι εδεχόσουν
τα λόγια, που όσοι φεύγανε μονάχα ακούν και νιώθουν…
Και τώρα, να σε, ξαπλωτός στης ποταμιάς την όχτη,
κι έχεις τα ματιά ορθανοιχτα σαν να κοιτούν αντίκρα
το θάμα αντίκρα που είδανε και το κοιτούν ακόμα….
Και η Νεδα, δίπλα σου όμορφη, σε γλυκονανουρίζει,
χαϊδεύει το κεφάλι σου, μυρώνει τις πληγές σου
κι ένα τραγούδι, σαν χρησμό σημαδιακό, αργολέει
-Άνθρωποι, δώρο τ΄ουρανού είναι η ζωή, μα ακούστε:
Η Γη κρατάει το μυστικό κλειδί του ριζικού σας!
====================================
ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΝΕΔΑΣ [2]
Η Νέδα [1] μας η ξακουστή και πολυτιμημένη
Έχει σειριά του Διός και είναι ευλογημένη
Έχει σειριά του Διός και είναι ευλογημένη
από το Λύκαιο ξεκινά φουριόζα με αντάρα
σκίζει φαράγγια σπήλαια και θολωτά γεφύρια
-----------------------------
Εκεί ψηλά στη Χούτσαινα πιο κάτω από τα Πλατάνια
Απίστευτο μας φαίνεται τόπαν παραμυθάδες
Κι όμως θεόρατοι βρεθήκανε και κάβοι και χαλκάδες
βαθιά φαράγγια με αετούς, σπήλαια με νυχτερίδες
ψάρια, χέλια, ερπετά αμφίβια, βίθρες, φρύνοι
τροφή σε όλα τα χωριά αφείδωλα να δίνει.
Εκεί σιμά στη γέφυρα στη σημερνή Χανιά
-------------------------
πανδοχείο ξακουστό είχαν οι Τσιγγαναίοι
Αγάδες και μητροπολίτες από την ξενιτιά
Εδώ ξαπόστασαν και οι Κολοκοτρωναίοι
--------------------------
Περάσαν χρόνια και καιροί και ήρθε ο Τρικούπης
 |
Έκανε τον σιδηρόδρομο και νάτος ο μουτζούρης
τα κούλουμα γιορτάζανε την Καθαρή Δευτέρα οι μπούλες και τα κάρδαμα πηγαίναν δώθε-πέρα---- ----------------------------------
Στην Εθνική Αντίσταση σ' αυτόν εδώ τον τόπο
μαζεύονταν απ' τα χωριά λεφούσια Επονίτες
Το σαράντα τρία έγινε η γέφυρα μπουρλότο
--------------------------------
Και ένα χρόνο αργότερα συνέβηκε το δράμα
Ο Θοδωράκης πέρναγε με το άλογο καβάλα
η Άτροπος η μοίρα του του έκοψε το νήμα. [1]
---------------------------
Οι όχθες ήταν κατάφυτες δένδρα ψηλά και θάμνους
Ιτιά ιτιά μοσχοϊτιά πλατύφυλλους πλατάνους
κρα-κρα ψηλά πετούμενα κατάμαυρα κοράκια
στα χαμηλά φυλλώματα μυριόλαλα αηδόνια
----------------------------------
Ευτυχώς εκεί ψηλά και πριν πάρει τα κάμπη
Τώρα κλαίει και οδύρεται και τα νερά της μαύρα
Ήρθαν τα χρόνια της ανάπτυξης και της τεχνολογίας
και έγινε ευνουχισμός της άλλαξαν το φύλο
Θύμα της άγνοιας των πολλών και της απληστίας
τα φυτοφάρμακα τα λιόζουμα όλα εξ αγχιστείας
--------------------------
είναι αυστηρή απόμακρη και απομονωμένη
και έτσι έμεινε αλώβητη και η θωριά της λάμπει
κι απλώνεται η δόξα της σε όλη την οικουμένη
------------------------------------------
Καλύτερα μη ζήσουμε τη φοβερή τη λαύρα
Όταν η Νεδα βγει και θα μας κατακλύσει
Θα κλαίνε οι μάνες τα παιδιά και τα παιδιά τις μάνες
Θεόδωρος Κόλλιας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου