ΓΙΑΝΝΙΤΣΟΧΩΡΙ-ΚΑΚΟΒΑΤΟΣ 0-1
Για το Γιαννιτσοχώρι, το νεότερο, μεγαλύτερο και πιο εύρωστο χωριό του δήμου μας, έχουμε αναφερθεί πλειστάκις μια και είναι και το χωριό μας. Πότε και πώς δημιουργήθηκε και πώς εξελίχθηκε στη συνέχεια είναι γραμμένα. [κλικ ΕΔΩ ΕΔΩ&ΕΔΩ ]. Εξάλλου και ο τίτλος της ιστοσελίδας μας έχει το όνομά του.
Αναντίρρητα το καλύτερο σημείο του είναι η παραλία και όλη η παραλιακή ζώνη με το παράλιο πευκοδάσος και τις αμμοθίνες. [ΚΛΙΚ ΕΔΩ] Παρά ταύτα δεν αξιοποίησε αυτό το προτέρημα [1] εν αντιθέσει με τον παραδίπλα Κακόβατο από τον οποίο καταφανώς υπερτερεί.
Σήμερα θα ασχοληθούμε με αυτό το θέμα, την μη τουριστική ανάπτυξη, αν και η σχέση και η επαφή των κατοίκων με τη θάλασσα άρχισε αρκετά νωρίς, στην αρχή της δεκαετίας του 1960 [2] πριν από τα άλλα χωριά.
Λόγω της μορφολογίας της θάλασσας και του γιαλού [βαθιά θάλασσα, μεγάλη και απέραντη "αμμόεσσα" παραλία, χωρίς κανέναν όρμο ή κολπίσκο] οι κάτοικοι μόνον ως λουόμενοι σχετίζονταν με τη θάλασσα. Οπότε βάρκες, καΐκια και κάθε σχετικό πλεούμενο όχι μόνο δεν ευδοκίμησε αλλά δεν έγινε και καμία απόπειρα. Με την ψαρική δε η σχέση των κατοίκων ήταν πολύ μικρή έως μηδαμινή αν και στα πρώτα χρόνια υπήρξαν αποτρόπαια φαινόμενα παράνομης αλίευσης με δυναμίτες με θύμα τότε τον αείμνηστο Μίμη Παπακυριακόπουλο ή Αστρούκα.
Συνάμα εκείνα τα πρώτα χρόνια, λόγω της μεγάλης παραλίας με το δάσος υπήρξε μεγάλη παρουσία ξένων τουριστών κυρίως με τροχόσπιτα κάθε είδους [3]
Αυτή την εποχή άνοιξαν στην παραλία δύο ταβέρνες, του Πετροπούλη με κληματαριές γύρω-γύρω και η "Ασπρη βίλα" του Γιάννη Γκούτ με ωραία μαγειρευτά φαγητά και σερβιτοράκια την Ελένη και τον Θοδωρή. Αυτά τα ταβερνάκια ή προηγήθηκαν ή έγιναν συνάμα με τις δυο πρωτοεμφανιζόμενες ταβέρνες του Κακοβάτου, του Γρηγόρη δίπλα στη θάλασσα που την πήρε το κύμα μια νύχτα και τις "ΜΟΥΡΙΕΣ" του Κοροβέση.
Αν δεν κάνω λάθος λίγο καιρό αργότερα έγινε και το κάμπινγκ "Απολλων" στα Πλατανάκια και το άλλο στο Θολό των Ταγαραίων.
Σε αυτή την κρίσιμη στιγμή, που ήταν καθοριστική στην εξέλιξη των δύο χωριών στο μεν Γιαννιτσοχώρι με γρήγορο ρυθμό κυριαρχεί γενικά και ολοκληρωτικά η παραγωγή με τα θερμοκήπια, κυρίως αγγουριών, που ήταν μαζική μετά τις λίγες σχετικά υπαίθριες καλλιέργειες, ντομάτες, καρπούζια, αραβόσιτος {κούκλες}, αρακάς, φασόλια χωραφίσια κτλ. στον δε Κακόβατο, μετά τη σταφίδα πού ήταν η μοναδική καλλιέργεια, που σιγά-σιγά εγκαταλείφθηκε, όπως περίπου έγινε και σε όλη την Ηλεία [ΑΣΟ] μετά την τεράστια ανάπτυξη και ιστορία των προηγούμενων πολλών δεκαετιών.
Αυτοί οι δύο λόγοι, δηλαδή η μεγάλη κυριαρχία των θερμοκηπίων στο Γιαννιτσοχώρι και η εγκατάλειψη της σταφίδας στον Κακόβατο αποτέλεσαν τους κύριους παράγοντες που οι μεν Κακοβατίτες στράφηκαν στον τουρισμό οι δε Γιαννιτσοχωρίτες στράφηκαν εξ ολοκλήρου στα θερμοκήπια. Αποτέλεσμα οι δυο ταβερνούλες στο Γιαννιτσοχώρι να κλείσουν και φυσικά οι διάφοροι τουρίστες να μαντρωθούν στα κάμπινγκ.
Υπάρχει και ένας λόγος που επέδρασσε προς αυτή την εξέλιξη. Σίγουρα ο Κακόβατος είναι πιο παλιό χωριό και οι Κακοβατίτες είχαν ανώτερο πνευματικό επίπεδο με συνδικαλιστικές εμπειρίες από την κατοχή ακόμα, οπότε ήταν ριψοκίνδυνοι και αποδέκτες του καινούργιου ενώ οι Γιαννιτσοχωρίτες εντελώς παθητικοί και διστακτικοί σε κάθε νέο. [4]
Η άλλη ευκαιρία μεγάλης ανάδειξης είναι των τελευταίων χρόνων και σχετίζεται με την βλακώδη (;) [5] αντιμετώπιση του περιβόητου Π.Δ. για την προστασία της παραλιακής ζώνης από τον ανεκδιήγητο πρώην δήμαρχο Αλεξανδρόπουλο, που μαζί ...συγκατάνευσε και ο εντελώς ανερμάτιστος πρώην πρόεδρος του χωριού ο Νώντας Τριγάζης.
Περί αυτού σε άλλη μας ανάρτηση.
[1] Προτερήματα έχει και άλλα πολλά, όπως την γεωγραφική, περιβαλλοντική του θέση, κάτω από τον Αγιο Ηλία και δίπλα στη Νέδα, αλλά και τον κατεβάτη που φυσά κυρίως τη νύχτα για έναν άνετο ύπνο.
[2] Θυμάμαι πηγαίναμε με τη ρεμούλκα του Κουτσόγιαννη κάτω στου Ξουραφά που την άλλη χρονιά με τα τρία του κορίτσια έφτιαξε πρόχειρες δύο καλύβες στην αμμουδιά. Αυτές ήταν και τα πρώτα και μοναδικά εξοχικά στη θάλασσα. Τα επόμενα χρόνια έγινε ο δρόμος στον Άγιο Νικόλα και άρχισε γρήγορα η εξέλιξη.
[3] Μια φεγγαρόλουστη βραδιά τότε εκείνα τα χρόνια, είμαστε με μια παρέα 20χρονα παιδαρέλια κάτω από την κληματαριά στην ταβέρνα του Πετροπούλη, όπου σε ένα άλλο τραπέζι, από τα πολλά, κάθονταν μια μεγάλη παρέα, κοντά στα είκοσι άτομα με Ολλανδούς τουρίστες. Είχαν έρθει την προηγούμενη μέρα με ένα παμπάλαιο λεωφορείο, που είχε μια μούρη μπροστά και στην προμετωπίδα έγραφε Led Zeppelin (το ξακουστό ποπ συγκρότημα]. Όπως φαντάζεστε ήταν ένας και ένας, άλλος με μαλλιά και μούσια, άλλος με χαντρολαίμια, πρωτόγνωρα πράγματα για μας εκείνη την εποχή. Η μεγάλη όμως ατραξιόν ήταν δυο νεαροί με τριαντάφυλλα στο αυτί, που κάθονταν δίπλα-δίπλα και φιλιόντουσαν στο στόμα. Εκεί να δείτε τα χάχανα και τα σχόλια όλων ήμών των ντόπιων.
[4] Στο Γιαννιτσοχώρι υπήρχαν αρκετά "τσιφλίκια" Ζουρτσάνων κυρίως, Αυτά αλλά και ο βάλτος του Ξουραφά είναι [2-3000 στρέμματα] που αποξηράθηκε αργά (1938), έπαιξαν αρνητικό ρόλο στην όλη ανάπτυξη μαζί με τη μετοίκηση πολλών Ολυμπίων από τα ορεινά χωριά.
[5] Το Βλακώδη δεν είναι σωστή, στην ουσία η όλη αντιμετώπιση ήταν ιδιοτελής και συμφεροντολογική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου