ΕΥΤΥΧΙΑ ΓΥΦΤΙΣΣΑ!!!!

 Δημοσιεύτηκε τις προάλλες

 στις εφημερίδες του Πύργου

  Νωρίς απόγευμα μιας Τετάρτης στην αρχή το καλοκαιριού βρισκόμουν στη στάση Μοναστηράκι του ηλεκτρικού προς Κηφισιά. Η εξέδρα ήταν γεμάτη κόσμο, ανακατεμένος ο ερχόμενος. Είναι η ώρα της αιχμής, μια και σχολάνε οι περισσότεροι εργαζόμενοι. Οι περισσότεροι άνθρωποι  ήταν σκεφτικοί και βλοσυροί, αλαφιασμένοι, άλλοι περιφερόμενοι και άλλοι ακίνητοι με το κινητό στο χέρι και στη μούρη τους. Έκανε και μια αφόρητη ζέστη. Σαράντα και, που ούτε οι σκύλοι δεν έχουν ανάκαρο να γλύψουν την βάλανό τους΄

    Εν μέσω μιας τέτοιας κατάστασης, σε μια γωνιά , κατάχαμα καθόταν μια νεαρή γύφτισσα. Στην αγκαλιά της είχε ένα μωρό. Το κούναγε, το χόρευε και το έφερνε μια από εδώ και μια από εκεί. Και πότε το χάιδευε και το γλυκοφιλούσε και πότε στρεφόταν στο μικρό κοριτσούδι της που ήταν κι αυτό καθισμένο κοντά της. Έπαιζαν ανέμελα κι όλα τα πλούτη και τα παλάτια ήταν μπροστά τους. Μου κέντρισαν το ενδιαφέρον και τους πλησίασα.  

 Τι έπαιζαν; Απλά είχαν ένα μπουκάλι μικρό μισογεμάτο με νερό και το πετούσαν, μια η κόρη μια η μάνα και γελούσαν δυνατά. Όποτε στεκόταν όρθιο, αυτή κέρδιζε. Μου θύμισε το βασιλιά-βεζύρη-γκάρο που παίζαμε στις αλλοτινές εποχές με τον αστράγαλο του αρνιού.

  Πλησιάζω λοιπόν και λέω στη μικρή:
      - Ρίξε το μπουκάλι  πέντε φορές και όσες φορές σταθεί όρθιο, τόσες ευρώ θα σου δώσω.
Το άκουσαν και μερικοί άλλοι και πλησίασαν περίεργοι και σχηματίσθηκε ένα μικρό μπούγιο. Την αθεόφοβοι τη μικρά. Πέντε φορές έριξε το μπουκάλι και τις πέντε στάθηκε όρθιο. Εννοείται κάθε φορά έπεφτε χειροκρότημα από τον περίγυρο.  Τι να κάνω κι εγώ βγάζω ένα πεντάευρο και το δίνω, σιχτιρίζοντας τη μεγάλη κολοφαρδία της.
Δεν προλαβαίνω να κάνω δυο βήματα και με πλησίασε η πιτσιρίκα και μου είπε:
    -Κύλιε-κύλιε πάτω αυτό και νόμου 2 ευώ
    - Σε είδε που ..ξύνισες μου λέει η μάνα της γιυτό το κάνει. Την έχω μάθει περήφανη.
    Εκείνη τη στιγμή πετάγεται ένας λεβεντάκος, τάχε τα χρονάκια του, και της δίνει άλλο ένα δίευρω. Κι αυτός φορούσε σκουλαρίκι και το ένα του χέρι γεμάτο τατουάζ, που ξεχώριζε μια ξανθομαλλούσα όμορφη  κόρη. Επιβλητική με χρώματα, πρώτη φορά έβλεπα τέτοιο ωραίο τατουάζ.
Μπήκαμε στο ίδιο βαγόνι και πιάσαμε κουβεντούλα. Ήταν Αρμένιος από την μακρινή Κολχίδα και είχε έρθει στην Ελλάδα τη δεκαετία του ΄80 και τώρα έχει τσαγκάρικο στα Λιόσια. Μόλις τον ρώτησα για την κοπέλα στο τατουάζ τον είδα που ταράχτηκε. Ήταν η νεαρή γυναίκα του που μαζί προσπάθησαν να έρθουν μετανάστες από την Τουρκία μέσω της θάλασσας του Αιγαίου. Δυστυχώς αυτή ήταν ένα από τα πρώτα θύματα που είχαν πάρει μαζί τους τα σαπιοκάραβα της ανάγκης και της συμφοράς.
       Αλησμόνητο το περιστατικό με τη γυφτοπούλα.
       Ευτυχία ήταν ή ψευδαίσθηση της ευτυχίας….
    Πάντως είτε έτσι είτε αλλιώς η άτιμη είναι και άπιαστο πουλί αλλά και διφορούμενη…

Ευτυχισμένος, έτσι πιστεύω, είναι αυτός
που πιστεύει ότι είναι ευτυχισμένος.