Σοφία Λιλιμπάκη
Απ' αφορμή την έναρξη της σχολικής χρονιάς, θυμήθηκα ένα περιστατικό που άκουσα επαναλαμβανόμενο από τον βετεράνο γεωπόνο-χημικό Γιάννη Καλοπίση(1913-2004).
Στα τέλη της δεκαετίας του '50, οι εισαγωγικές εξετάσεις στα ΑΕΙ γίνονταν τοπικά από τους καθηγητές της κάθε Σχολής. Ο Γιάννης Καλοπίσης με υπολογίσιμη παρουσία στον κλάδο λόγω γνώσεων και "δύσκολων" πτυχίων στη Γερμανία, είχε μια ακμάζουσα εταιρεία εμπορίας γεωργικών φαρμάκων με δραστηριότητα σ' όλη την Ελλάδα.
Ένας φίλος και κουμπάρος του, μεγαλοαγρότης από την Καλαμάτα, του ζήτησε πιεστικά κάποτε να μεσολαβήσει για να εισαχθεί ο γιος του στη Γεωπονική. Ο Καλοπίσης -υπεράνω τέτοιων μεθοδεύσεων- απλώς ρώτησε έναν καθηγητή-εξεταστή πώς έγραψε ο περί ου ο λόγος υποψήφιος. Εν συνεχεία ενημέρωσε τον πατέρα του νεαρού:
--Ο γιος σου δεν έγραψε σχεδόν τίποτα, μου είπαν.
--Καλά, ρε κουμπάρε, γεωπόνος ήθελε να γίνει το παιδί, όχι δάσκαλος.
Έμεινε έκτοτε μεταξύ μας η ρήση για τον ανεπαρκή συνάδελφο: "Πολλά ζητάς, με το ζόρι γεωπόνος έγινε, όχι δάσκαλος."
🔊 Σ Χ Ε Τ Ι Κ Ο Ν
Στις αλλοτινές εποχές στο χωριό, την επόμενη δεκαετία από τον Εμφύλιο, τότε που τα "καλύτερα" παιδιά τα ρούφαγε η έρμη ξενιτιά, μια μάνα με δυο κοριτσάκια και το άνδρα της φευγάτο στη Γερμανία έλεγε το παράπονό της: "Ποιος να διαβάσει τώρα τη Βούλα, τουλάχιστον μια δασκάλα θα γινόταν"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου