Ο ΤΡΥΓΟΣ ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ

ΕΛΕΝΗ ΣΚΑΒΔΗ [1]

Φέτος δεν τρυγάμε. Δεν είχε προκοπή τ΄αμπελάκι. Ενα διάλειμμα σε μια ευθεία γραμμή κατά μήκος του χρόνου... Κάθε χρόνο στον τρύγο πηγαίνουμε στο χωριό... και κοιμόμαστε εκεί, φυλάμε το κρασάκι που βράζει. Ετσι και το 2017. Είχαμε κοιμηθεί στην παλιά κουκέτα και είδα όνειρα που έγιναν ένα κειμενάκι. Το κρεμνάω για να έχω να λέω πως γράφω και τρυγάω ακόμα.

Κατάπια πάλι παρέα με το Νατασώ το "χωριό". κοιμηθήκαμε εκεί το βράδυ, πάνω στην παλιά κουκέτα. Εκεί που κοιμήθηκαν από το '46 μέχρι και τα...ύστερα χρόνια, εκείνοι. Είναι απίστευτο πόσο τρυφερό κρεβάτι είναι εκείνη η κουκέτα. Απέναντί της το παράθυρο έστελνε νεύματα, θροΐσματα αειθαλή από αιωνόβιες ελιές, τρίκορμες, τετράκορμες, αγέρωχες. Ποιος να ξέρει ποιος φύτεψε αυτά τα δένδρα. Κάποιος Οθωμανός "πρόγονος", εκείνος ο ορεινός που τις πρώτες 10ετίες μετά την Επανάσταση κατέβηκε εδώ για να πορευτεί, σ' ένα τόπο λίγο κάμπο και λίγο βουνό, στην ακρώρεια, ένα παλιός κάτοικος μοναχικός που ξέμεινε εδώ από την κάθοδο των Σλάβων στο Μοριά σε χρόνια σβησμένα πια από τα χρονολόγια και τους χάρτες μας, κάποιος στρατιώτης από τις ορδές του Ιμπραήμ που σάρωσαν τα χωριά και τους ανθρώπους, κανένας Μπεχτασή που λειτουργούσε στο Τζαμί, τρία χιλιόμετρα πιο πάνω, εκεί στο μικρό Λόφο του Αη Γιάννη σήμερα, που το Τζαμί έγινε εκκλησίτσα πελεκητή, κονδυλοπελεκητή, κανένας κτηνοτρόφος που πέρασε απ΄εδώ με το κοπάδι και τη φαμίλια του καθ'οδόν προς τον κάμπο για να ξεχειμωνιάσει κάποιον Οκτώβρη, κανένας πειρατής που άφησε τη θάλασσα και το καραβοστάσι του κι ήρθε εδώ πάνω να κρυφτεί;

Δεν θα το μάθουμε ποτέ ούτε εγώ ούτε το Νατασώ, δεν εγγράφεται σε κανένα ληξιαρχείο αυτή η σειρά. Οι άνθρωποι ανακατεύονται με τα χρόνια, κι κείνα αλέθουν τα περάσματα και τις συναντήσεις, σε μια συνάρτηση ακατανόητη, άλυτη ακόμα. (Ακατόρθωτες οι αποστάσεις ανάμεσα στη σπορά και το θέρο...) Ανακατεύονται από την ανάγκη, τις ανάγκες... Φεύγουν, μετά έρχονται άλλοι και συνεχίζουν. Και μένει το παρόν, κι άνθρωποι του παρόντος υμνούν ταυτότητες που λάμπουν για μια στιγμή με την αυταπάτη της "καθαρότητας". Ποιος να φύτεψε αυτή την τρίκορμη ελιά που ακόμα δίνει καρπό; Ποιανού ήταν, ποιος την πότισε, ποιος την κλάδεψε, ποιανού καντήλι άναψε το λάδι της. Εδώ σ΄αυτή τη γωνιά του κτηματολογίου, που δηλώνεται στο Ε9 , που χρέωνεται, συναντήθηκαν ζωές και τρόποι. Κι ο ύπνος σ΄αυτή τη σιωπηλή πτυχή του τοπογραφικού μας, γεμάτος σκιές και μορφές που περάσανε, κι άφησαν τη σκόνη τους να παιχνιδίζει με παλιά και νέα αινίγματα, με πικάντικους και πονηρούς γρίφους. Σκόνη παραπλανητική, αινιγματική άλλοτε, με πρόδηλες νύξεις που εγγράφονται ήσυχα και σιωπηλα στην ...παθητική μνήμη. Να τις ξυπνήσω θέλω, γι΄αυτό τις αναζητώ κάτι τέτοιες νύχτες. Θαρρώ πως αναδύονται μέσα από τα νερά της λίμνας. Από τις όχθες της μέχρι το βυθό της. Εκεί που πνιγήκανε σπίτια και περιβόλια. Να ξυπνήσω αυτούς που κανείς δεν υποψιάζεται, γι΄αυτούς που κανείς δεν εκστασιάζεται. Μονάχα εγώ ίσως, κρατώντας ένα μίτο, μια έλικα από την άκρη των γονιδίων τους...

Η κουκέτα μ΄αγκάλιαζε όλη τη νύχτα. Ένα τριζόνι, μια κουκουβάγια, κουδουνίσματα κοπαδιών. Η λίμνα δεν έχει κυματισμό, δεν ακούς παφλασμό, μονάχα σιωπή. Η σιωπή του νερού, συνωμότης στη σιωπή του χρόνου. Να μπορούσε να μιλήσει, να μάθαινα από την αρχή τη γλώσσα, να ερχόταν τουλάχιστον στον ύπνο...

Το πρωί άκουσα ένα ξεχασμένο κόκκορα. Κι ένα σκυλί. Ηρθε κι ο καλός μου, στρώσαμε τραπέζι με τον τρόπο τον παλιό. Το μεσημέρι πάλι στην κουκέτα... Ηταν σκληρό το φως του απογεύματος, λες και με μάλωνε. "Τι ψάχνεις τρελή εις τον πάτο της λίμνης, στο βυθό του χρόνου;" μου ψιθύρισε. "Τον ορθό λόγο" απάντησα εντός μου, αλλά ευτυχώς εκείνος ο σκληρός δεν με άκουσε....

[1]  Η ΕΛΕΝΗ;  ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ, ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ ΠΟΥ ΤΑ ΑΛΛΟΤΙΝΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΞΕΔΙΔΕ ΤΗΝ ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΑ ΕΦΗΜΕΡΊΔΑ "ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΗΛΕΙΑΣ". ΚΑΤΑΓΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΚΑΡΙΑ, ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗ ΚΑΙ ΚΑΤΟΙΚΟΔΙΑΜΕΝΕΙ ΣΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑΔΑ. ΔΕΝ  ΠΕΡΙΚΛΕΙΕΙ ΜΈΣΑ ΤΗΣ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ;

 [Ο πρόλογος του βιβλίου μου "ΑΛΛΟΤΙΝΕΣ ΕΠΟΧΕΣ" είναι της Ελένης κλικ ΕΔΩ]