Ακούω συχνά την επίκληση: Δημ. Ζεβόλης
"Μην ακούτε τις Κασσάνδρες."
Η φράση είναι μία από εκείνες, τις πάμπολλες, που καταδεικνύουν την απόλυτη άγνοια που μας διακατέχει για την αρχαία Ελλάδα και τον πολιτισμό της.
Για να την δελεάσει της έδωσε το χάρισμα της προφητείας.
Εκείνη, παρόλο ότι δέχθηκε την δωρεά, δεν ανταποκρίθηκε στο ερωτικό του κάλεσμα.
Ο Απόλλωνας εξοργίστηκε, όμως ένας θεός δεν μπορεί να ανακαλέσει μία δωρεά.
Τίποτε, όμως, δεν τον εμποδίζει να δώσει μία ακόμη.
Έτσι της έδωσε ένα ακόμη "δώρο" να την ακούνε, αλλά να μην την πιστεύει κανείς.
Επανειλημμένα η Κασσάνδρα προειδοποίησε τους δικούς της για τους κινδύνους και τα επερχόμενα δεινά.
Έτσι προέτρεψε τον πατέρα της να σκοτώσει τον Πάρι όταν γεννήθηκε, γιατί θα ήταν πρόξενος μελλοντικών δεινών, χωρίς να εισακουσθεί.
Προέτρεψε, το ίδιο μάταια, να μην του επιτραπεί το ταξίδι στην Ελλάδα.
Το ίδιο έγινε όταν προέτρεπε τους Τρώες να μην δεχθούν, στην πόλη, τον Δούρειο Ίππο, καθώς και σε σειρά άλλων περιπτώσεων, μέχρι την τελική τραγική κατάληξη στις Μυκήνες, όπου προφητεύει το μεγάλο φονικό και το δικό της τέλος.
Επομένως, αν είχαμε στοιχειωδώς ασχοληθεί με την αρχαία ελληνική γραμματεία, θα λέγαμε "ακούστε τις Κασσάνδρες."
Τώρα, μην νομίσετε ότι με διακατέχει κανένας ιστορικός οίστρος.
Απλώς θέλω να επισημάνω, ότι δεν πάμε καθόλου καλά.
Είμαστε σε διαδικασία απόλυτης παρακμής, ίσως πια και μη αναστρέψιμης.
Μας έχουν προειδοποιήσει γιαυτό και οι σύγχρονοι προφήτες που είναι οι ποιητές.
Θα ακούσουμε κάποτε τις Κασσάνδρες;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου