ΝΑΙ ΚΑΙ ΔΥΟ ΚΑΙ ΤΡΕΙΣ ΜΑΜΑΔΕΣ Ή ΜΠΑΜΠΑΔΕΣ, Αρκεί να υπάρχειΑΓΑΠΗ!!!

         ΧΤΕΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΗΝ "ΠΑΤΡΙΣ" 

     Προχτές στο κυριακάτικο φύλο της εφημερίδας "ΠΑΤΡΙΣ" δημοσιεύτηκε  σε αρκετά περίοπτη θέση η παρέμβαση–άρθρο «Δεν υπάρχει οικογένεια με δύο μαμάδες και δύο μπαμπάδες» της Ελένης Παπαδοπούλου- Λαμπράκη [1],

Οπότε είπα κι εγώ να καταθέσω την άποψή μου, …απόν την άλλη όχθη . Βεβαίως όχι αγανακτισμένος αλλά έντονα προβληματισμένος  με τη νεαρή κυρία, ίσως είναι και μανούλα, μια και εγώ είμαι πιο περασμένης γενιάς και δεν διακατέχομαι από τέτοια ερωτήματα και αντιλήψεις ώστε να βλέπω το δένδρο και όχι το δάσος.

Ναι, έτσι ακριβώς είναι, δάσος είναι τα ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΑΚΙΏΜΑΤΑ και δένδρο η όποια οικογένεια, θρησκεία και πατρίδα.

Και στα ανθρώπινα δικαιώματα η θέση του προκειμένου ζητήματος είναι πρωτεύουσα.
Όλοι οι άνθρωποι είναι ίσιοι απέναντι στον νόμο, οπότε έχουν

τα δικαιώματα και καθήκοντα..
    Σίγουρα γνωρίζετε ότι πολλά παιδάκια από διάφορους κοινωνικούς και ηθικούς λόγους ζουν παρκαρισμένα σε ιδρύματα, ορφανοτροφεία [2] Αρκετά από αυτά είναι τυχερά και υιοθετούνται από οικογένειες και ζουν  στην θαλπωρή και στην αγάπη τους. Τα περισσότερα όμως συνεχίζουν και μένουν στα ιδρύματα με τα γνωστά αποτελέσματα για όλη τους τη ζωή. Εξευτελισμός κάθε ανθρώπινης έννοιας,  ακόμη και βιασμός κάθε είδους, σώματος και ψυχής. Δεν είναι καλύτερο να υιοθετούνται όχι μόνο από ετερόφυλα αλλά και ομόφυλα ζευγάρια ώστε να γλυτώσουν από τη σκληράδα και την ψυχρότητα του ιδρύματος με τις συχνές βιαιοπραγίες από κάθε ανώμαλο παιδεραστή φύλακα, η παπά.

                    Χίλιες φορές λοιπόν να έχουν δυο μαμάδες ή δυο μπαμπάδες!!!

   Και το άλλο, στο νοσοκομείο Παίδων ξέρετε ότι 30 με 40 παιδιά υπάρχουν εγκαταλειμμένα από τους ετερόφυλους γονείς και ουρλιάζουν περιφερόμενα στα δωμάτια, όπως τα αδέσποτα κουτάβια;

    Κυρία Ελένη ούτε τέτοια παράδοση θέλω, ούτε τέτοια ..κανονικότητα  επιθυμώ αλλά και ούτε καν όποια  γκετοποίηση των ομοφυλοφίλων και άλλων διαφορετικών μια και τους θεωρείτε αφύσικους και επικίνδυνους να διαταράξουν την κοινωνία μας, των αγγέλων.

      Όπως γράφει ο Τάσος Ζαχαρίου στο βιβλίο ‘Οφειλόμενη Συγνώμη (εκδόσεις iwrite):       «Με βάση τις σύγχρονες στατιστικές, θεωρώ το 1/3 της ελληνική κοινωνίας έντονα θρησκευόμενο ή φιλικά προσκείμενο στην Εκκλησία, το δεύτερο 1/3 συμπαθών σε κάποιον βαθμό ως προς την Εκκλησία για λόγους μόνο παράδοσης, αν και μάλλον θρησκευτικά αδιάφορο, και το 1/3 που εναπομένει αρνητικό ή πλήρως αδιάφορο. Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι επηρεάζει τους πολιτικούς ταγούς, γιατί, αν και οι περισσότεροι είναι θρησκευτικά αδιάφοροι, γνωρίζουν ότι το ποίμνιο αντιδρά σαν μάζα και παρασύρεται πιο εύκολα από τα φαινόμενα παρά από την ουσία. Συμπεριφέρονται σαν τους μαγαζάτορες, που, ασχέτως πίστης, βάζουν εικόνες σε πρώτη θέαση του πελάτη για να μη στιγματιστούν ως άθεοι»

   Και ξέρουμε πού είναι και τι εκφράζει ο καθένας. Εγώ πάντως είμαι στην 3^η κατηγορία  και ξέρετε είμαι πολύ παραδοσιακός …
   Και τέλος  κ. Ελένη και κ. Παντελή αυτά τα πράγματα δεν είναι αφύσικα κι αλλότρια, αφού η ίδια η φύση μας τα παρουσιάζει καθημερινά  σε όλες τους τις εκφάνσεις.

 [1] Αρχικά αναρωτήθηκα για τα δύο επίθετα με ότι αυτά συνεπάγονται. Παπαδόπουλος  και Λαμπράκης, πίθηκος και εθνομάρτυρας.

[2] Τα ορφανοτροφεία κυρίως ανήκουν στην εκκλησία και το γίνεται εκεί μέσα ούτε ο θεός ούτε ο διάβολος το γνωρίζει.