ΤΑ ΚΕΡΑΤΑ ΕΧΟΥΝ ΤΙΜΗ ΠΑΤΡΙΔΑ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΙΑ

Είναι από το βιβλίο μου

 "ΑΝΑΛΟΓΙΟ ΕΝΘΥΜΗΜΑΤΩΝ"

Η παρέα συναδελφική πέρα για πέρα. Τόπος μάζωξης μια ‘’αλεξανδρινή’’ πρωτεύουσα της Βόρειας Ελλάδας. Παρόντες τα περισσότερα μέλη της κτηνιατρικής οικογένειας του νομού, προεξάρχοντος του σεβάσμιου (ηλικία εισέτι και επιστήμη) Διευθυντή της Κτηνιατρικής Υπηρεσίας του ίδιου Νομού.

Το θέμα – πρόβλημα μέγα και τρανό, μπήκε εν είδει αστείου. Μια και ο Διευθυντής συνταξιοδοτείται σε λίγους μήνες, προέκυψε θέμα, ποιος θα είναι ο διάδοχος.

Απ΄ όλους τους παρευρισκόμενους έγινε παραδεχτό, ότι προσόντα για την πρωτοκαθεδρία έχουν δυο συνάδελφοι. Ο κύριος…Τάδες και ο κύριος….Δείνας. Αμφότεροι ικανοί, άξιοι και ισοδύναμοι από κάθε πλευρά. Εννοείται, αν κριθούν με τα ίδια μέτρα και σταθμά.

Συμφωνήθηκε λοιπόν από την ομήγυρη –και οι δυο υποψήφιοι το δέχτηκαν– να επιλεγεί όποιος από τους δυο εκφωνήσει το καλύτερο ανέκδοτο.

Εδώ θεωρούμε ανάγκη να κάνουμε μια επισήμανση, γιατί κάλλιο γαϊδουρόδενε παρά γαϊδουρογύρευε, που λένε και στα χωριά μας. Δηλώνουμε ότι εμείς δεν ήμασταν συνδαιτυμόνες, άρα ούτε και αυτήκοες μάρτυρες. Οπότε, δεν βάζουμε την χείρα μας στο Ευαγγέλιο –δεξιά ή αριστερά, εδώ το ίδιο κάνει – για την ακριβή πιστότητα και αλήθεια όσων καταγράφονται. Εμείς απλώς σας τα μεταβιβάζουμε. Άλλος είναι ο κοριός και σ΄ αυτόν πρέπει να κατευθυνθούν οι βολές των πρωταγωνιστών αυτής της αναφοράς.

Αρχίζει λοιπόν ο πρώτος, ο κ. Τάδες:

-Ήταν που λέτε, μια επαρχιακή πόλη στην ηπειρωτική χώρα, κάτι μεταξύ κωμόπολης και πολιτείας. Περιοχή εύπορη, εμπορογεωργοκτηνοτροφική. Οπότε, σαν μια μικρή κοινωνία, είχε όλα τα κουσούρια της νεοελληνικής κιτσαρίας. Κορυφαία ιδεώδη και σύμβολα ήταν η πατρίς, η οικογένεια και η θρησκεία. Η μη διασάλευση της τάξεως, η τιμή, η ηθική και η αξιοπρέπεια – το κούτελο που λένε  - σχημάτιζαν ένα πολύχρωμο καμβά, σαν τις παρδαλές κουρελούδες που στρώναμε μέχρι την προηγούμενη δεκαετία στο σπιτικό μας. Πετάξαμε τις κουρελούδες, χάσαμε την ανθρωπιά μας.

Σ΄ αυτήν την πόλη λοιπόν, χρυσές δουλειές έκαναν τα χασάπικα, με πρώτο και καλύτερο του κυρίου Αλέκου, το ¨Κρεοπωλείον η ωραία Μακεδονία¨

. Ο κυρ-Αλέκος, σαν δουλευταράς και προκομμένος που ήταν, ήταν μέσα σ΄ όλα. Είχε και χέρια και ψυχή και πάνω απ΄ όλα κούτελο. Πρόεδρος του συλλόγου κρεοπωλών, πρόεδρος της ποδοσφαιρικής ομάδας κι ακόμη πρόεδρος του συλλόγου ¨Οι Άγιοι Απόστολοι¨.

Οι περισσότεροι θα θυμάστε σίγουρα εκείνους τους συλλόγους της βασιλομήτορος Φρειδερίκης. Όλοι αυτοί οι σύλλογοι, για τα μάτια του κόσμου – έτσι κι αλλιώς τους νόμους τους είχαν γραμμένους – είχαν επισήμως το χαρακτήρα της φιλανθρωπικής στέγης των απόρων κορασίδων. Στην ουσία όμως, μαζί με τους εξωραϊσμούς και την εθνική διαπαιδαγώγηση, πρώτο μέλημά τους ήταν πώς θα πουλήσουν το ορφανό της χαροκαμένης μάνας σε μια στέρφα αμερικανίδα. Τράπεζα συναλλαγής, υπογραφής και μεταβίβασης το υπερωκεάνιο ¨Η Πατρίς¨.

Κοντά σ΄ αυτά θύτης και θύμα, όπως και τόσοι άλλοι, ο κυρ-Αλέκος, απόφοιτος της τρίτης Δημοτικού. Στο κάτω-κάτω, γι΄ αυτούς τους απλούς ανθρώπους υπάρχουν χίλιες δικαιολογίες. Η εθνικοφροσύνη και η εθνική παλιγγενεσία βγαίνουν από τα βάθη της ψυχής του κάθε  Έλληνα. Ανακατεμένα όμως με τη συνειδητή καπηλεία και τα αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα, πολύ εύκολα δημιουργούν κυκεώνες με πλήρη σύγχυση και ανακολουθία.

Φανταστείτε εκείνα τα χρόνια. Τα χρόνια μετά τη φωτιά και το τσεκούρι. Τότε το άδικο βίαζε το δίκαιο και γεννιόταν πρόωρα  το ψέμα από την αλήθεια. Δίδυμα κι ομόλογα. Εθνομάρτυρες προδότες, δοσίλογοι, μαυραγορίτες, λαϊκοί αγωνιστές, αδέλφια, φίλοι, πατριώτες από τα κέρατα της ίδιας μήτρας. Κύκλος αμαρτωλός κι επίσημος. Ανακατεμένος ο ερχόμενος, όσοι πιστοί προσέλθετε…

Έτσι, για να κλείσουμε αυτή την αναφορά που τελειωμό δεν έχει, ας έρθουμε στον κυρ-Αλέκο. Σε θέματα ηθικής και τιμής ήταν σκέτο τσοπανόσκυλο. Μύγα δεν ακουμπούσε στο σπαθί του. Ένα πρωινό λοιπόν, ο κυρ-Αλέκος ξεκοκάλισε ένα κόντρα φιλέτο, το δίπλωσε με μια κόλλα χασαπόχαρτο και λέει σ΄ ένα από τα τρία χασαπάκια του:

-Πάρ’ το, ρε Δημητράκο και με το ποδήλατο πετάξου δυο λεφτά στο σπιτικό μου. Δώσ’ το στην κυρα-Διαλεχτή και πες της να το φτιάξει λαδορίγανη με λεμονάκι για το μεσημέρι. Ξέρει αυτή…. Θα΄ χουμε τραπέζι τον κύριο και την κυρία Ενωμοτάρχη.

Δεν πρόκαμε ν΄ αποτελειώσει τα λόγια του κι ο Δημητράκος είχε καβαλήσει το ποδήλατο και είχε σκαπετήσει. Και τα τρία χασαπάκια, αλλά περισσότερο αυτός, το αφεντικό τους το αγάπαγαν και μαζί το έτρεμαν. Όπως τον Καραμανλή οι βουλευτές του. Από λόγους υπεροχής από τη μια κι αδυναμίας της ατομικής πορείας και αναγνώρισης, χωρίς τη συμπόρευση, από την άλλη.

Δεν πέρασαν δέκα λεπτά, κι ο Δημητράκος ορμάει αλαφιασμένος στο μαγαζί.

-Αφεντικό, ε αφεντικό, τρέχα, κάτι συμβαίνει στο σπίτι σου. Η κυρά κάτι έχει. Τη βρήκα πάνω στον οντά, να χτυπιέται σαν λυσσασμένη μ΄ έναν νταγλαρά. Δεν ξέρω….να με συμπαθάς, αλλά ήταν και οι δυο τσίτσιδοι. Τόσο πολύ κουνιόσαντε, μια πάνω μια κάτω, που δεν με πήραν καθόλου χαμπάρι…

-Τι λες ορέ…και χωρίς να χάσει καιρό ο κυρ-Αλέκος αρπάζει δυο χασαπομάχαιρα και όπως ήταν ξεχύνεται στο δρόμο. Ακόμη και την άσπρη ματωμένη μπροστέλα του δεν έβγαλε. Από πίσω κι ο Δημητρός…

Πράγματι, με το μπάσιμο στο σπίτι, τους πιάνει και τους δυο στα πράσα. Βλέπετε, ο εραστής και η μοιχαλίδα το γλεντάγανε το πράγμα.

Αμέσως ο κυρ-Αλέκος, χωρίς να δειλιάσει, ορμάει ίσα καταπάνω στον αντίζηλο, σηκώνει τη δεξιά του για να τον καρφώσει με το μαχαίρι. Μα  αυτός, χράπ, του αρπάζει τον καρπό. Σηκώνει την αριστερά του, με το άλλο μαχαίρι. Αλλά κι αυτή την ακινητοποιεί ο εραστής με τ΄ άλλο του χέρι….

Εκείνη τη στιγμή, ο Δημητράκος φωνάζει από την πόρτα:

-Αφεντικό, με τα κέρατα αφεντικό. Βάρ’ τον με τα κέρατα…

Με τα τελευταία λόγια όλοι χειροκρότησαν κι επευφήμησαν τον κ. Τάδε, για το τόσο ωραίο ανέκδοτο, που με τόση γλαφυρότητα είπε.

Στη συνέχεια στράφηκαν στον άλλο συνάδελφο, για να πάρει το λόγο με τη σειρά του. Ο κ. Δείνας όμως παραιτήθηκε του δικαιώματος. Με στόμφο κι ευγένεια επικαλέστηκε την ανωτερότητα του κ. Τάδε και αποδέχτηκε την ήττα του, υποκλινόμενος στην αξεπέραστη υπεροχή και αξιοσύνη του πρώτου υποψήφιου.

Πραγματικά, το ανέκδοτο ήταν αξεπέραστο.

  

Υ.Γ: Εμείς, όμως, μάθαμε κι άλλα πράγματα. Διαβάστε τα:

Μάθαμε λοιπόν, ότι ο λόγος που ο δεύτερος συνάδελφος παραιτήθηκε της συνέχειας δεν ήταν η άριστη απήχηση του ανέκδοτου, αλλά άλλος, σοβαρότερος και …μυστήριος.

Από τα κιτάπια της Υπηρεσίας πληροφορηθήκαμε, ότι στην εν λόγω πόλη, για μια δεκαετία, αγροτικός κτηνίατρος ήταν ο κ. Δείνας.

Ψάξαμε την υπόθεση περισσότερο και αποδείχθηκε αυτό που όλοι υποψιάζεστε, ότι εκείνος ο τσίτσιδος ο εραστής ήταν ο ίδιος ο κ. Δείνας, πριν 25 περίπου χρόνια.

Ξέρετε εσείς τώρα, κτηνίατρος-χασάπηδες, γλυκάδια, τσίκνα, κρασάκι και όλα τα…συμπαρομαρτούντα.

Όσα φέρνει η στιγμή δεν τα φέρνει ο χρόνος όλος. Η κυρά-Διαλεχτή ήταν πεταχτούλα και φιλότιμη, αυτός νέος, εργένης και μικρο-Ζορμπάς. Η σπίθα στ΄ άχυρο φουντώνει στο άψε-σβήσε και το σίδερο στον αέρα σκουριάζει. Αυτά είναι λόγια βγαλμένα μέσα από το λαό και ισχύουν για χιλιάδες χρόνια τώρα.

Είδατε πώς ήρθαν τα πράγματα; Τα παιχνιδίσματα με την κυρα-Διαλεχτή μια φορά, του στέρησαν, του συνάδελφου, παρ΄ ολίγο τη ζωή και τώρα… την καριέρα, το διευθυντιλίκι.