Η ΤΑΞΗ ΜΑΣ: Η ΡΕΑ, Η ΓΩΓΩ, Η ΡΟΥΣΑ, Ο ΚΩΣΤΑΣ, Ο ΜΙΜΗΣ, Ο ΓΙΩΡΓΟΣ, Ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΣΥΜΜΑΘΗΤΕΣ ΣΤΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΖΑΧΑΡΩΣ, ΜΑΖΙ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ "ΜΙΚΡΟ ΗΡΩΑ" ΤΗΣ ΚΟΡΔΟΡΟΥΓΑΣ.

      Εντελώς αδύνατο είναι να ερμηνεύσεις τις διεργασίες του νου, της μνήμης και της σκέψης. Οι ψυχολόγοι ίσως έχουν ανακαλύψει κάποια μονοπάτια. Τέλος πάντων.....
  Λοιπόν, όσο μεγαλώνουμε ενώ η μνήμη συνεχώς ελαττώνεται, όμως για τα παλιά τα νεανικά μας χρόνια παραμένει σταθερή και ακλόνητη. Μάλιστα αυτές τις γιορτινές μέρες ....θεριεύει! Αυτός ήταν και ο λόγος που ανέτρεξα στις πρώτες μου σχετικές αναρτήσεις.
     Μια από αυτή είναι κι σημερινή που αναδημοσιεύω! 
[Τη Δευτέρα η πρώτη ανάρτηση θα είναι για το Δημοτικό σχολείο τότε στα αλλοτινά Χρόνια]       
  Σε αυτή την ανάρτηση, η τιμητική ανήκει στην τάξη μας στο Γυμνάσιο Ζαχάρως και στους "Μικρούς Ήρωες" της Κορδόρουγας. 

Η Ρέα χαμογελά λαμπυρίζουσα!

   Τότε όλα περίπου τα παιδιά της τάξης από τη Ζαχάρω έμεναν στην Κορδόρουγα, στην "απάνου πόλη". Μιλώ για την τάξη που αποφοίτησε το 1970 από το Γυμνάσιο Ζαχάρως. Πω..πω!! Πριν 49 χρόνια!!! Πραγματικά ήταν μια τάξη επώνυμη, ένας και ένας, μια και μια!1 Σε όλους τους τομείς η στάθμη ήταν  υψηλή. Στον τομέα της επαγγελματικής κατεύθυνσης το 70% των μαθητών έγιναν επιστήμονες 2 Αλλά και στον τομέα της κομψότητας  σχίζαμε. Οι συμμαθήτριες μας με τις μπλε ποδιές με το άσπρο γιακαδάκι ήσαν κούκλες, οπτασίες. Όμως τα δυο ωραιότερα κορίτσια, οι πιο τσαχπίνες ήταν η Ρέα και η Γωγώ. Σπιρτόζες, κορίτσια προικισμένα με γυναικεία κοκεταρία. Φινετσάτα! Δυστυχώς η Γωγώ Πόθου από τον Κακόβατο έφυγε πολύ νωρίς και μάλιστα μετά από μεγάλη δοκιμασία. 

                                                                 Η παρακάτω θύμηση είναι ένα μνημόσυνο τιμής για τη Γωγώ

 και η φωτογραφία για τον   αξέχαστο  Λιαδέλη. 

Κ.Αθανασόπουλος, Κ.Φάκαλος κι εγώ.

         Λοιπόν στην Ε΄Γυμνασίου (Β΄ Λυκείου) κάναμε την 3ημερη εκδρομή μας στα Γιάννενα. Από τους καθηγητές μας συνόδευαν ο μπάρμπα Θανάσης Κακαβούλης και η Χρυσούλα  Φανφάνη, οπότε μετά από μια ώρα ταξίδι  με το λεωφορείο η κυρία Φανφάνη3  μας προέτρεψε επιτακτικά να κάτσουμε ανακατεμένοι και όχι όπως καθόμαστε, μπροστά τα κορίτσια και πίσω τα αγόρια. Έτσι όπως διαμορφώθηκε η κατάσταση, δίπλα μου ήρθε και έκατσε η Γωγώ. Εγώ, τα θυμάμαι λες και συνέβησαν χθες, έγινα σαν την παπαρούνα.  Ντρεπόμουν του κερατά που λένε. Μαζεύτηκα στην άκρη προς το παράθυρο και απαντούσα μονολεκτικά και φοβισμένα. Πού να πλησιάσω; Σαν το τρομαγμένο κατσούλι.  Τι ωραία χρόνια, γεμάτα τρυφερότητα και μυστήριο! Θυμάμαι πάντως και ένα άλλο που είχε μεγάλη πλάκα. Μετά από αρκετή ώρα η Γωγώ με προσκάλεσε να πάρω δυο φίλους και  το βράδυ να πάμε στο δωμάτιο που θα έμεναν με τη Ρέα και τη Μαρίνα για να κάνουμε πλάκα. Εγώ βέβαια εκείνη τη στιγμή μουγγαμάρα, όμως αργότερα το ανέφερα στον Μίμη 4 και τον Γιώργο τον Αγριόπουλο5αλλά όπως καταλαβαίνετε αυτοί και εγώ μαζί κοιτούσαμε το ταβάνι, αν και κάναμε τα μαγκάκια. Τι μαγκάκια; Του κουραμπιέ... Πού να τολμήσουμε; Λες και τα κορίτσια θα μας έτρωγαν με τη χάρη και τα γέλια τους.  

          Η Ρέα κορδορουγίτισα από τα γεννοφάσκια της, έμενε στο πατρικό παπαδοπουλέικο σπίτι .(στη φωτογραφία το δεξιό σπίτι). Εκτός από το Γυμνάσιο είχε κάψει καρδιές σε όλη την Κορδόρουγα. Ερωτοχτυπημένοι ήταν όχι μόνο συμμαθητές, ξεσυμμαθητές αλλα και παπαδάκια και παπαδοπαίδια. Εκεί δίπλα στο σπίτι ήταν και ο φούρνος του Δρίλια, που γινόταν αιτία για περατζάδα  στους τολμηρούς θαυμαστές. Ο Γιωργάκης Παπαδόπουλος, καλή του ώρα στην Αμέρικα που μακροημερεύει, πήγαινε και ξαναπήγαινε για ψωμί, αν και η μαλάθα του σπιτιού ήταν γεμάτη με πρόσφορα από τον πατέρα του τον Παπαμίμη. 
           Αλλά το πιο ωραίο  το είπε ο κουμπαράκος μου, ο Ζήρος, με την ευφράδεια και την καλλιέπεια που τον διακρίνει, ξεκαπίστρωτος από κάθε  είδος ψεύτικης  ηθικής και  καθωσπρεπισμού:

: Ρέα  πού  να  'ξερες  ότι τον  πίσω τοίχο  του σπιτιού σου,  που  είχε ένα παραθυράκι,  τον είχαμε σοβατίσει όλα τα αλάνια της Κορδόρουγας .

:Καλά ρε κουμπάρε εσύ είσαι και πέντε χρόνια μικρότερος, πού τα θυμάσαι αυτά;

Και μας λέει με όλη τη …μεγαλοπρέπεια, γελώντας :  Τώρα είμαι ο ΖΗΡΟΣ με όλα κεφαλαία, τότε ήμουν ο «Μικρός Ήρωας», ο Γιώργος Θαλάσσης. Η Ρεούλα τότε, η Πανωραία για όλα τα παιδιά, συν πλην δέκα, ήταν η μούσα μας, η Θεά μας!!!
               Ο δε Δημητράκης Γεωργακόπουλος, ο σύντροφος Νντοκ, καρντάσι της Τασούλας και της Βάσως,  που κατοικοεδρευει  στην πόλη του Ευρίπου, χιλιοτραγουδισμένη από το Σκαρίμπα,  ερωτευμένος κάποτε στο φουλ,   τώρα μετά έδινε στη Ρέα διαστάσεις μύθου. 

  1    Δημ. Μίντζιας, Κωστάκης Φάκαλος, Γιώργος Αγριόπουλος, Αντώνης Κόντος, Γαληνός Μπρής, Λύσσανρος, Κώστας Χριστοδουλόπουλος, Χρήστος Σκουτέρης, Γιώργος Κουσκουλής, Δημοσθένης Χριστόπουλος, Νιόνιος Βορβυλάς, Χαρίλης Πρασάς, Νιόνιος Σώκας, Θεόδωρος Γιαννόπουλος, Παύλος, Αλέκος Μπίθας, Κώστας Παναγόπουλος, Γιώργος Μάντεσης, Βαγγέλης Γιαννακόπουλος, Γιώργος (2) Παναγούλιας, Γωγώ Πόθου(+), Ρούσα Μωραϊτη, Ρέα Παπαδοπούλου, Γωγώ Χριστοδουλοπούλου, Νίτσα Νικολοπούλου, Κυριακούλα Κοτσιώνη, Μαρίνα Μπούσμπουρα, Κανέλα, Ρίνα και Αριστέα Κριτσέλη, Γιαννούλα Γεντίμη, Γιαννούλα Τριγάζη, Μαρίκα Μπρή,  Γιώτα Σταματοπούλου, Σοφία Ζαχαροπούλου, Σία Κρανίτη, Ιωάννα Γρίβα, Μαρία  Παναγιωτοπούλου, Αιμιλία Μποφίλη, Καληρόη Μανιάτη και αρκετοί άλλοι και άλλες που πήραν άλλο δρόμο σε μια στροφή όπως ο Λάκης Αβραμόπουλος στη Γερμανία ή παρέμειναν και συνέχισαν σε άλλη τάξη.(Εδώ πρέπει να αναφέρω και το κοντινό φιλαράκο  Κώστα Αθανασόπουλο από τη μεγαλύτερη τάξη, που μετά έγινε γιατρός αλλά έφυγε νωρίς-νωρίς...)

2 Είναι άλλη περίπτωση εάν εκείνες οι γενιές, με πρώτη τη γενιά του πολυτεχνείου, αν και ήσαν οι πλέον κωλόφαρδες (ούτε κακουχίες, ούτε πόλεμοι αντίθετα είχαν μεγάλη ανάπτυξη και αμέτρητες ευκαιρίες ανάδειξης και αποκατάστασης)  είναι οι κύριοι αίτιοι της σημερινής ελεεινής κατάστασης της χώρας. Δυστυχώς η αλόγιστη και εύκολη ικανοποίηση των υλικών αναγκών, μέχρι του σημείου της υπερκατανάλωσης και της στρεβλής ανάπτυξης χωρίς τις κατάλληλες υποδομές σε όλους τους τομείς, ειδικά στον πρωτογενή τομέα, προκάλεσε την πλήρη αλλοτρίωση των ίδιων των ανθρώπων και συνοδεύτηκε από υπερεκτίμηση και υπερτίμηση των δυνατοτήτων και των δυνάμεων, απάρνηση της τάξης και εμφάνιση μέχρι βαθμού κυριαρχίας αντικοινωνικών φαινομένων όπως νεοπλουτισμός, ατομικός ωφελιμισμός, άκρατος νεοφιλελευθερισμός, με τελική συνέπεια το κτίσιμο του σημερινού, σάπιου πολιτικού συστήματος (πελατειακό, διεφθαρμένο, συντεχνιακό, αντιλαϊκό κτλ.)

Κώστ. Φάκαλος, Δημ. Μίντζας

3 Τότε ήταν δεν ήταν τριαντάρα και μάλιστα ερχόμενη από την πρωτεύουσα, μας μετέφερε λίγο-πολύ, πιο ελεύθερα ήθη, όπως εξάλλου και οι περισσότεροι νέοι καθηγητές, σε αντίθεση με το ισχυρό τοπικό τρίο - Ευστάθιος Αλεξανδρόπουλος, Κωνσταντίνος Λαμπρόπουλος, Αθανάσιος Κακαβούλης. Βεβαίως ο  καθένας  από αυτούς και μια ιστορία ξεχωριστή που ίσως κάποια μέρα δυνηθώ να γράψω σχετικά, γιατί αξίζει τον κόπο διότι παρά τη συντηρητικότητά τους, η προσφορά και των τριών εκείνα τα αλλοτινά χρόνια στην ουσία, ήταν αξιόλογη, αν και υπάρχουν για τούτο αντίθετες απόψεις από πολλούς που κρίνουν όμως τα πράγματα πολύ επιφανειακά.

4  Αναφέρομαι στο Δημήτρη Μίντζα, που ήταν από τους πιο εξηγημένους συμμαθητές και μυαλό ξυράφι. Τι να πω!  Η καλή μέρα φαίνεται από το πρωί. Ο Δημήτρης τώρα είναι Δ/ντής στην Ε΄ Παθολογική Κλινική του Ευαγγελισμού και ξεχωρίζει σαν τη μύγα μεσ΄ στο γάλα και σαν γιατρός και σαν άνθρωπος.

Αιμ. Μποφίλη, Θ.Κ, Ι. Γρίβα, Κική Κοτσώνη

  5 

  Αυτά να μαθαίνει η κυρία Κοτσώνη - Αγριοπούλου για το πόσο πιστός     ήταν ο Γιώργης της από τότε. Έτσι είναι γιατρέ μου! Αξίζει να τονίσω ότι από τους συμμαθητές μετέπειτα μόνο αυτοί οι δύο έγιναν  ζευγάρι ακλόνητο. Με την αγάπη μας πάντα και τις ευχές μας να είναι καλά όπως  η Βουνούκα.
       Άλλο είναι το θέμα που ο Γιώργης τα έχει μπερδέψει αρκετά. . Ε όχι ρε φίλε και με τέτοιους...νταήδες στη Ζαχάρω. Κάνε παρέα και με κανένα ........ κοντό. Αλλά και τέτοια στροφή 180 μοιρών. Ήμαρτον!!!.