Μια μέρα πριν λίγο καιρό συνόδευσα μια συγγένισσα καρκινοπαθή στον "Κούρκουλο" που είναι παράρτημα του Αγίου Σάββα,δωρεά της κ.Λάτση στη μνήμη του μακαριστού συζύγου της, αξέχαστου Νίκου Κούρκουλου. Εδώ γίνονται, μεταξύ των άλλων και οι χημειοθεραπείες [αντινεοπλασματική αγωγή] στους καρκινοπαθείς. Αχ μωρέ επάρατε, ο λαός μας αποφεύγει όχι μόνο να προσφέρει το όνομά σου, αλλά όταν το ακούει ψάχνει να χτυπήσει ξύλο με με το κότσι του μεσαίου του δακτύλου. "τοκ" "τοκ" όχι από βδελυγμία αλλά από φόβο, ναι από φόβο, γιατί είναι η μεγαλύτερη συμφορά, μακριά από μας ευχόμαστε!!!
Αυτά να σκεφτεί ο κάθε κακομοίρης και μεμψίμοιρος άνθρωπος που με το παραμικρό που του τυχαίνει στην καθημερινή του ζωή, όλο γκρινιάζει και τα βάζει με την ...κακιά του μοίρα.[1] Δεν είναι μεγάλη αχαριστία μπροστά στις δοκιμασίες που λιώνουν τις ψυχές;
Περίμενα στον 6ο όροφο σε ένα μικρό σαλονάκι έξω από τον θάλαμο που γίνονται οι εκχύσεις σιγά-σιγά του χημειοθεραπευτικού φαρμάκου. Η διαδικασία - έγχυση του ορού - διαρκεί περί τις 3 ώρες και επειδή κάθε ομάδα 15 ατόμων κανονίζεται την ίδια ημέρα και ώρα, όλοι τους είναι γνωστοί και φίλοι. Μετά από λίγο η ερώτηση που αιωρείται στο θάλαμο είναι: "Τι έγινε η Μαρία, ο Τάκης, τον είδε κανείς; Η απάντηση αν και δεν λέγεται, αιωρείται πάνω από όλους σαν φάντασμα. Έχουν απομυθοποιήσει το Θάνατο. Δεν τους προκαλεί το παραμικρό δέος και τρομάρα.
Η συνέχεια μεθαύριο...
[1] Πέρυσι που νοσηλεύτηκα στον Ευαγγελισμό για την περιβόητη κοιλιοκήλη, στο θάλαμο υπήρχαν άλλοι πέντε ασθενείς. Μια μέρα παραπονέθηκα με σχετική γρίνια στον διευθυντή, ένα χρυσό άνθρωπο και πρώτο επιστήμονα, επειδή αναβλήθηκε η εγχείρησή μου, μου λέει: "Μα ρε Θοδωρή δεν ντρέπεσαι, εσύ μιλάς και δεν βλέπεις γύρω σου τι γίνεται"; Πράγματι οι άλλοι τρεις με καρκίνο στο έντερο και οι άλλοι δύο με τον επάρατο στον πνεύμονα και στο ήπαρ. Είπατε τίποτα; Αχαριστία .............
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου